Romans de Sunaingvip

พอได้ยินคำบอกของหลานคนเป็นย่าก็ตกใจวิ่งมาดูคนที่หลานพามา หญิงสูงวัยท่าทางใจดีพอมาถึงก็รีบดูคนที่มาใหม่ว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปกติเทวินไม่ใช่คนที่จะให้คนอื่นแตะต้องตัวได้ง่ายๆ หรอกนะ พูดง่ายๆ คือเขาไม่ค่อยได้เจอคนภายนอกหรือคนที่มีฐานะต่ำกว่าตัวเองต่างหาก แต่คุณย่าตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขารู้สึกน่ารังเกียจเหมือนกับที่พ่อแม่บอกเลย ว่าคนจนมีแต่คนสกปรก'ผมไม่เป็นอะไรครับ ไม่ได้หลงทางแค่เดินไกลเลยเมื่อย' 'ไม่จริง พี่หลงทางหนูถามว่าบ้านพี่อยู่ตรงไหน พี่ก็ตอบหนูไม่ได้' พริบพรีเถียงกลับทันทีเพราะกลัวย่าจะคิดว่าตัวเองเป็นเด็กขี้โกหก 'เอาล่ะ พริบพรีพี่เขาบอกว่าไม่หลงก็ไม่หลงสิลูก' ย่าบอกอย่างเข้าใจเด็กชาย ที่หลานสาวพามาดูจากการแต่งตัวคงเป็นลูกคนมีฐานะ คงจะอายที่ถูกพูดแบบนั้น 'แต่...' 'ไม่ต้องแต่ เข้ามาเอาขนมกับย่าไปแบ่งพี่เขากินก่อนลูก' หลังจากนั้นเทวินก็เล่นรออยู่ที่บ้านของพริบพรี จนพ่อของอีกฝ่ายกลับมาถึงไปส่งเขาที่บ้าน แม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่มันทำให้เขามีความสุขมาก หลังจากนั้นแม่กับพ่อก็ส่งเขาไปที่โรงเรียนประจำชายล้วนเพราะไม่อยากให้เขาหายอีกพอจบเขาก็ไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่เขากลับไม

“คุณช่วยอธิบายให้ฉันฟังอีกทีได้ไหมคะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” พริบพรีพยายามตั้งสติ “ฉันอยากให้เธอแต่งงานกับน้องชายของฉัน” “น้องชาย” “ใช่!! ฉันจะไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมจนกว่าเธอจะตอบรับและฉันจะให้เวลาเธอกลับคิดสองวัน เป็นวันเดียวกับวันจ่ายหนี้ แต่เธอต้องกลับมาให้คำตอบฉัน เอาล่ะไม่มีอะไรแล้วเธอกลับไปเถอะ และหวังว่าเธอจะไม่มีความคิดที่จะหนี้แบบของพ่อของเธอหรอกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะให้คนตามล่าทั้งเธอและพ่อมาชดใช้หนี้ที่ยืมไปอย่างสาสม” เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อแล้วลุกเดินออกไปข้างโดยไม่ล่ำลาอีกฝ่ายสักนิด ตอนนี้ในหัวของเธอมันมีเรื่องยุ่งเหยิงมากมายจนตีกันมั่วไปหมด ทั้งเรื่องจำนวนเงินของหนี้ เรื่องพ่อและยังเรื่องข้อเสนอ กองถ่ายนิตยสารนอกสถานที่ “เฮ้อ~~~” “เป็นอะไรน้องพริบพรีของเจ๊ เห็นถอนหายใจแบบนี้หลายรอบแล้ว คิดมากเดี๋ยวแก่นะ” เจ๊มินนี่เป็นคนดูแลพริบพรีตอนนี้ พี่เขาเป็นสาวประเภทสองเป็นรุ่นพี่เก่าที่มหาวิทยาลัยของเธอ พอจบเจ๊มินนี่ก็เปิดโมเดลลิ่งของตัวเอง และชวนเธอมาทำงานด้วย ที่เธอมีเงินใช้ทุกวันนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากการหางานที่เจ๊มินนี่หาให้ “แก่แล้วจะไม่สวยเหรอคะ พี่แมน” พริบพรีหย

พริบพรีหันกลับมามองคนที่เรียกเธอไว้ ก็ในเมื่อเจ้าของบริษัทพูดเองว่าไม่มีการปล่อยกู้นอกระบบแล้วทำไม ถึงจะยังคุยกันไม่จบ “ก็คุณบอกว่าไม่ใช่มันก็ควรจบสิคะ?” “บ้านเธอสอนให้ยืนคุยกับผู้ใหญ่แบบนั้นเหรอ มานั่งลง” เลออนรีบบอกเสียงเข้ม พริบพรีก็เดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างแรง ก่อนมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด “มีอะไรจะพูดอีกคะ” “เบาๆ โซฟาฉันราคาแพง เดี๋ยวรวมกันกับหนี้ที่เธอต้องชดใช้” “หนี้?” หนี้อะไรอีก ก็เมื่อกี้เขาบอกว่าบริษัทไม่ได้ปล่อยกู้นิ “ดูเหมือนว่าพ่อเธอจะติดหนี้ที่คาสิโนฉันนะ ถ้าลายเซ็นนี้มันเป็นของเขา ดูสิว่าใช่หรือเปล่า” เลออนยื่นเอกสารในมือให้หญิงสาวตรงหน้าตรงหน้า พริบพรีรับเอกสารมาอ่าน มันเป็นลายเซ็นและลายมือของพ่อเธอจริง มีเอกสารสำเนาบัตรและสำเนาทะเบียนบ้านสำหรับใช้กู้ นะ...นี้มันอะไรกัน!! “หะ...ห้าล้านนนนน นี่มันบ้าไปแล้วไม่มีทาง” “บอกไว้ก่อนนะ เอกสารนี้ไม่มีการปลอมแปลงเพราะเราจะทำสำเนาให้ผู้กู้ไปด้วยฉบับหนึ่ง” เลออนบอกคนตรงหน้าที่กำลังดูเอกสารในมือแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง “งั้นแปลว่าคุณปล่อยหนี้นอกระบบจริงเหรอคะ?” “ให้พูดตามตรงมันเป็นหนี้ท

พริบพรีที่กำลังงง เพราะจู่ๆ ก็ถูกพามาที่ห้องใหญ่แห่งนี้ เธอนั่งมองไปรอบห้องกว้าง ห้องนี้ห้องเดียวใหญ่กว่าบ้านเธออีก ก่อนหน้านี้เธอถูกลากตัวออกไปแต่ก็ถูกชายใส่สูทดำ หน้าตาดีลากกลับมา แถมยังพามานั่งในห้องที่มีป้ายด้านนอกเขียนว่าpresident แล้วทำไมเธอแค่จะมาต่อรองการชดใช้หนี้แทนพ่อต้องถูกลากมาหาประธานด้วย แกรก!! เสียงเปิดประตูไม้แกะสลักสวยงามบานใหญ่ดังขึ้น พริบพรีหันไปมอง เจอกับชายร่างสูงใหญ่หน้าตาโคตรหล่อเหลา ต้องใช้คำว่าโคตรเลยเธอเห็นคนหน้าตาดีมาก็เยอะนะ แต่คนตรงหน้าตอนนี้หล่อกว่าคนที่เธอเห็นมาอีก ผิวขาว ตัวสูง หุ่นที่มองแค่ภายนอกก็ยังรู้ว่าเพอร์เฟคขนาดไหน ผมดำสวย ดวงตาสีดำสนิทที่น่ามองชวนให้หลงใหล เขาคนนี้คือเลออน เกรสัน วินเนจ ชายผู้เป็นต้นแบบของผู้ชายที่อยากประสบความสำเร็จในทุกด้าน และเป็นคนที่ถูกโหวตจากหญิงสาวโสดทุกคนว่าอยากเป็นเจ้าสาวด้วยมากที่สุด “เธอใช่ไหมคนที่โวยวายอยู่ตรงหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์” พอเลออนเดินมาถึงก็นั่งลงโซฟาตรงข้ามกับเธอที่กำลังนั่งอ้าปากค้างด้วยท่าทางตลกอยู่ “ฉะ...ฉันไม่ได้โวยวายนะคะ ฉันแค่บอกเหตุผลให้พวกเธอฟัง แต่ดูเหมือนพวกเธอจะไม่ยอมเชื่อที่ฉันพูด”

DOOR Groupพริบพรีหยุดมองตึกกระจกด้านหน้าขนาดใหญ่ เธอเคยเห็นบริษัทนี้เมื่อหลายวันก่อนพ่อให้ที่อยู่เธอมาถูกหรือเปล่าดอร์กรุ๊ปเนี่ยนะ จะปล่อยเงินกู้นอกระบบ บริษัทที่ก่อตั้งมาไม่ถึงห้าปีได้รับการยอมรับว่าเป็นบริษัทชั้นนำอันดับต้นๆ ในเอเชีย รวมทั้งเจ้าของบริษัทยังได้รับฉายาว่าเป็นต้นแบบที่เยาวชนอยากดำเนินรอยตาม มันใช่เหรอ แต่เอาเถอะยังไงก็มาแล้วก็ลองเข้าไปก่อนแล้วกัน“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ”พริบพรีเดินเข้าไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ พอไปถึงพนักงานที่เคาน์เตอร์ก็ถามเธอทันที“เอ่อ...ฉันมาติดต่อเรื่องที่พ่อกู้เงินนอกระบบที่นี่ไปนะคะ ต้องติดต่อที่ไหน” แม้พริบพรีจะพูดเสียงไม่ดังมากแต่คนรอบๆ ข้างก็เริ่มหันมอง“คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าคะ ทางบริษัทเราไม่มีนโยบายเรื่องให้กู้นอกระบบผิดกฎหมายแบบนั้นนะคะ” พนักงานสาวตอบอย่างยิ้มๆ“จะเป็นไปได้ยังไงก็พ่อฉันเขียนว่าดอร์กรุ๊ปและมันคือที่นี่” พริบพรีเอากระดาษจดหมายที่พ่อเขียนวางให้พนักงานดู“คุณคะ ของแบบนี้มันไม่สามารถเป็นหลักฐานได้นะคะว่าทางเราทำเรื่องผิดกฎหมายแบบนั้น ถ้าคุณยังก่อความวุ่นวายฉันจะให้รปภ.มาเชิญคุณออกไป”“แต่ฉัน...”“รปภ.ใครอยู่ตรงนี้บ้า

“พ่อ พ่อ! พ่อคะ!!”เสียงลูกสาวที่เพิ่งกลับมาถึง เรียกผู้เป็นพ่ออยู่หน้าบ้านอยู่นานสองนานกับไม่มีเสียงตอบรับของพ่อกลับคืนมา ทำเอาลูกสาวถึงกับแสดงสีหน้ากังวลใจออกมาอย่างชัดเจนพริบพรีเพิ่งกลับจากทำงานถ่ายแบบที่ทะเล เธอเรียนอยู่ปี4คณะบริหารธุรกิจ ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมเลยออกไปรับงานพิเศษเพื่อหารายได้เข้าบ้าน เธออาศัยอยู่กับพ่อสองคนมาตั้งแต่เกิดเพราะตอนที่แม่คลอดเธอเสร็จก็ทิ้งไว้พ่อและย่าจนอายุ 13 ปี ย่าก็ด่วนจากไปเพราะโรคประจำตัว เลยทำให้เธออยู่กับพ่อแค่สองคนมาตลอด พ่อของทำงานบริษัทไฟแนนซ์เล็กๆ ไม่ไกลจากที่บ้านมากนักและปกติพ่อจะกลับไม่เกิน 5 โมงเย็น เลยทำให้ตอนนี้เธอแปลกใจคือมันดึกแล้วพ่อยังไม่กลับมา เธอคงต้องนั่งรอนอกบ้านเพราะเมื่อเช้าลืมหยิบกุญแจไป'กุญแจสำรอง'พอคิดได้พริบพรีก็เดินไปเอากุญแจสำรองที่ตัวเองซ่อนไว้ออกมาเปิดประตูหน้าบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านที่มืดไร้แสงไฟ สภาพบ้านตอนนี้ยังกับว่าไม่มีใครอยู่บ้านมาหลายวันพริบพรีเดินผ่านเข้ามาในตัวบ้านแล้ววางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนจะเหลือบเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกตุ๊กตาดินเผาตัวเล็กที่เคยไปปั้นตอนงานวัดกับพ่อทับไว้ถึง พริบพรีลูกรักพรีบพรี