บทที่ 194

คงเป็นสิ่งสุดท้ายแล้วที่มาเดลีนจะคาดการไว้คือแจ็คสันวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนเธอและเรียกเธอว่าแม่ของเขา

แจ็คสันคงจะรู้สึกหวาดกลัวและไม่ปลอดภัย

เขาฝังร่างเล็ก ๆ ของเขาลึกลงไปในอ้อมแขนของเธอ ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะลดความกลัวของเขาได้คือการจับเธอไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างของเขาในขณะที่ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่

มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบแน่นขึ้นที่มองเห็นความทุกข์ที่แก้มเล็ก ๆ ของเขา เป็นเวลานานสักพักที่เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ล่วงล้ำเข้าไปในอกของเธอ

เธอยกมือขึ้นลูบหัวของแจ็คสันและปลอบเขา ด้วยเสียงแผ่วเบาของเธอ

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ แจ็ค ไม่เป็นไร”

ด้วยคำพูดปลอบโยน มาเดลีนเห็นแจ็คสันผ่อนคลายและสงบจากสภาพความกังวลก่อนหน้านี้

“แจ็คกี้โอเคไหมคะ คุณแม่?” ลิลลี่เดินเข้าไปถามอย่างไร้เดียงสา

“แน่นอนสิ เขาจะไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลนะลูกรัก” มาเดลีนยิ้ม “แม่ทำขนมให้หนู หนูจะแบ่งกันทานกับเขาดีไหม?”

“แน่นอนที่สุด!” ลิเลียนเอื้อมมือไปหาแจ็คสัน “มาเถอะนะ แจ็คกี้ ไปกินของว่างด้วยกันนะ! เค้กของคุณแม่อร่อยที่สุด!”

จากคำพูดของเธอ แจ็คสันดูเหมือนจะดึงตัวเองออกจากความคิดนั้นในที่สุด

เขากระพร