บทที่ 293 ความรักที่พูดไม่ได้

เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกรถแท็กซี่บริเวณรอบ ๆ คฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วต

เธอจะต้องเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนถึงทางแยกของถนนที่จะมีรถวิ่งผ่าน

เจนลากร่างที่อ่อนล้าของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ชายชราสจ๊วตไม่แม้แต่จะทำตามมารยาทขั้นพื้นฐานในการส่งแขกกลับด้วยซ้ำ

ชายชราทิ้งเธอไว้ลำพัง เขาไม่แม้แต่ที่จะขอให้ใครขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน หรืออย่างน้อย ๆ ก็มาส่งเธอเรียกแท็กซี่เสียด้วยซ้ำ

เจนเดินออกจากคฤหาสน์เก่าแก่สจ๊วต และไปตามทางพื้นที่ส่วนตัวนั้น จนถึงบริเวณทางแยกของถนนที่เป็นพืนที่สาธารณะที่รถทั่ว ๆ ไปสามารถวิ่งผ่านไปมาได้

"เดี๋ยวก่อน"

มีคนร้องเรียกเธอและเธอก็หันกลับไปมองที่เสียงนั้น

รถคันหนึ่งขับผ่านไปอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กระจกหน้าต่างรถค่อย ๆ เลื่อนลงและใบหน้าของอูโน่ก็โผล่ออกมาจากรถ “ฉันจะขับรถไปส่งคุณเอง”

เขาใจดีจริง ๆ หรือ? เจนมองเขานิ่ง ๆ สักพัก เธอคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม “ขอบคุณ”

เธอเปิดประตูและเข้าไปนั่งภายในรถ

อูโน่สตาร์ทรถขับออกจากทางแยกและออกสู่ถนนสายหลัก

เมื่อถึงทางยกระดับมีรถอยู่รอบ ๆ ไม่มากนัก ที่เบาะหลังเจนถูหลังที่เจ็บของเธอ "บอกฉันหน่อย"

มือของคนขับบนพวง