บทที่ 6 นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน

ตอนนี้พวกผู้ชายเหล่านั้นพุ่งความสนใจมาที่เธอ! เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรที่จะพยายามช่วยซูซี่ตั้งแต่แรก!

ตอนนี้เจนเองรู้สึกว่าตัวเธอได้คิดและตัดสินใจผิดมหันต์ที่ช่วยซูซี่

“นี่ยัยพนักงานทำความสะอาด ฉันถามไม่ได้ยินหรืออย่างไรกัน?

เจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า

พวกผู้ชายเหล่านั้นหัวเราะอย่างมีความสุข พลางหันไปพูดกับซูซี่ด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม“ คุณได้ยินไหม? ขนาดพนักงานทำความสะอาดยังมองสถานการณ์ได้ดีกว่าคุณเลย" เขาคว้าวอดก้าและวางไว้บนโต๊ะอีกครั้ง “ดื่มให้หมด มิฉะนั้นฉันจะโทรหา ออโรร่า สมิธ”

ซูซี่เริ่มรู้สึกกลัว เมื่อกล่าวถึงออโรร่า สมิธ ครอบครัวของเธอยากจนมาก และที่ซูซี่มาทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ก็เพราะเงินเดือนที่สูง ถ้าออโรร่า ทราบเรื่องนี้เธอถูกไล่ออกแน่ๆ

“อย่าโทรหา ออโรร่านะ!” ซูซี่รีบคว้าวอดก้าบนโต๊ะคริสตัลนั้น “ตกลง ฉันจะดื่มมัน!” น้ำตาเธอไหลก่อนที่จะยกวอดก้าในขวดนั้นขึ้นมาดื่ม

“เดี๋ยวก่อน” เสียงนุ่มลึกกล่าวขึ้นอย่างช้าๆ เจนรีบหันหลังกลับไปที่มุมนั้น ร่างกายของเธอเริ่มสั่นหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น

ความหวาดกลัวฉายขึ้นในแววตาของเธอ และเธอเริ่มหายใจติดขัด

“หันกลับมา” เสียงนั้นสั่ง

ขาของเจนหนักอึ้งและเธอไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลย เธอพูดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ‘เขาไม่ได้พูดกับฉัน’

“ฉันจะพูดอีกครั้งนะ หันกลับมายัยพนักงานทำความสะอาด”

“โฮ…” เจนรู้สึกเหมือนถูกชกที่กลางหัวใจ และเธอรู้ว่าจะต้องทำตามที่เขาสั่ง ฟันของเธอเริ่มสั่นและกระทบกัน เธอค่อยๆหมุนตัวกลับไปอย่างเชื่องช้าเพราะชุดสุดจะเทอะทะที่เธอสวมใส่

บรรยากาศแปลกมากๆ ทุกคนสามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้ ณ ที่นี้มีบางอย่างที่ผิดปกติไป

หนึ่งในชายกลุ่มนั้นดีดนิ้วพร้อมผิวปาก “ชักสนุกแล้วสิ”

ชายอีกคนที่โซฟาตะโกน “หุบปากเรย์ อย่ามารบกวนการแสดงซิ”

“เอาหล่ะ คุณเอลิออร์ ไวท์ คุณนี่เลวยันกระดูกเลยนะ”

ตาของเจนเบิกกว้างไปด้วยความหวาดกลัว เธออยากจะรีบหนีไปให้พ้นจากที่นี่!

เธอใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำถึงสามปี นั่นมัน 1,095 วัน เสมือนตกนรก หลังจากที่เธอคลานออกมาจากขุมนรกนั้นได้ เธอก็ไม่กล้าที่จะมีความหวังความรู้สึกที่โรแมนติกใด ๆ สำหรับฌอน สจ๊วตอีกต่อไป สิ่งที่เธอรู้สึกสำหรับผู้ชายคนนี้ตอนนี้ก็คือความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกเข้าไปข้างในใจของเธอ

แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกรักและหลงใหลผู้ชายคนนี้ แต่มันฝังลึกลงไปในใจของเธอมานานแล้วลึกขนาดที่ดวงอาทิตย์จะไม่มีวันฉายแสงเข้าถึงข้างในนั้นแน่นอน

“เงยหน้าขึ้นซิ” เสียงนั้นสั่งเธออย่างช้าๆและเจนก็ขยับตามทุกคำพูดของเขาราวกับว่าเธอเป็นหุ่นเชิด

ในห้องนี้มีเพียงแสงสลัว ๆ และชายคนนั้นก็นั่งอยู่ในมุมมืด เธอไม่กล้ามองไปรอบ ๆ ระหว่างที่เธอเดินเข้ามาในห้อง จึงไม่น่าแปลกที่เธอจะไม่เห็นเขา

ฌอน สจ๊วตนั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมเหมือนราชาแขนยาวและเรียววางอยู่ข้างโซฟา เขาวางคางไว้บนหลังมืออย่างสง่างาม และดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ดวงตาของเขาที่อยู่หลังแว่นขอบทองจ้องมาที่เธอเหมือนหมาป่าที่หิวโหยพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อและฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ

สามปีไม่ได้ทำให้ความสง่างามของเขาลดลงเลย แต่เวลาที่ผ่านไปกลับทำให้เขาดูดีและแพรวพราวมากขึ้น

ใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยแสงสลัวๆในห้องราวกับว่ามีแสงสีทองเปล่งประกายอยู่รอบๆเขา เขานั่งอยู่ที่นั่นปล่อยออร่าเฉิดฉายที่ชวนให้หลงใหลออกมา

ถึงกระนั้น…เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เขา! เธอพยายามที่จะฝังใบหน้าของเธอไว้ในเสื้อผ้าหนา ๆ เหนือหน้าอกของเธอ

“เฮอะ” ฌอนสบถด้วยความสนุกสนาน ดวงตาของเขาช่างเย็นชาขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ไม่เจอกันนานเลยนะ? คุณไม่คิดจะทักทายฉันหน่อยหรือ?”

เจนหน้าซีด "คุณสจ๊วต”

เจนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลดความหวาดกลัวของเธอ เธอบีบนิ้ว และต้นขาของเธอ และเธอพยายามบังคับให้ตัวเองดูสงบต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตามเขาสามารถมองเห็นเธอได้อย่างง่ายดายทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

ฌอนหรี่ตาและมองไปที่เจน…ถ้าเขาไม่ได้เจอเธอที่นี่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เขาแทบจะลืมไปแล้วว่าเธอยังมีตัวตนอยู่

เขาจำเธอไม่ได้ ถ้าพนักงานคนนั้นไม่เรียกเธอว่า ‘เจน’ เขาก็คงไม่คิดว่าเป็นเธอเลย

แสงในห้องมืดเกินไปเขาจึงมองเห็นเธอเพียงลาง ๆ ถึงกระนั้นฌอนก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเธอเปลี่ยนไปเกินความคาดหมายของเขา

“คุณถูกปล่อยตัวเมื่อไหร่?” ฌอนถามอย่างห้วนๆ

เจนตื่นตระหนกใบหน้าของเธอซีดราวกับไม่มีเลือด ทันใดนั้นเธอเงยศีรษะขึ้น และมองไปที่ชายตรงข้ามอย่างอ้อนวอน... ‘ฉันขอร้อง คุณอย่าพูดเลย อย่าบอกพวกเขานะ ว่าฉันเคยติดคุกฉันขอร้องนะคะคุณ! ' เขาสามารถอ่านคำเหล่านี้ได้อย่างชัดเจนจากสายตาของเธอ!

ฌอนเลิกคิ้ว ก่อนที่คนอื่นๆจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาชี้นิ้วไปที่ขวดที่ซูซี่ถือ และยิ้มให้เจน “ ฉันรู้ว่าคุณพยายามจะพูดอะไร แน่นอน ฉันจะช่วยเติมเต็มความปรารถนาของคุณ ก็ต่อเมื่อคุณดื่มวอดก้าขวดนั้นจนหมด”

เจนมองไปที่ขวดวอดก้าที่ซูซี่ถืออยู่ ใบหน้าของเธอซีดเซียวราวกับกำลังจะตาย

นั่นคือ Bols Vodka ซึ่งเป็นหนึ่งในวอดก้าที่เป็นที่รู้จักกันดีว่ามีแอลกอฮอล์ถึง40% เจนจ้องไปที่ขวดวอดก้าสีขาวนั้น แล้วอ้าปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

ชายที่โซฟานี้เหมือนนักล่าที่เล่นอยู่กับของเล่นที่ไร้ค่า ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องไปที่เจนอย่างเหยียดหยาม “ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ ”

เสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้เจนถึงกับหน้าซีด

“ฉัน…ฉันดื่มไม่ได้”

ทันทีที่เธอพูดจบ เจนรู้สึกว่าหนังศีรษะของเธอชา ท่าทางของเขานั้นบ่งบอกได้ว่าสามารถฆ่าเธอได้อย่างแน่นอนหรืออย่างน้อยก็เกือบจะทำให้เธอมอดไหม้เป็นจุน เมื่อมองจากสายตาของเขาเธอกำหมัดแน่นอย่างเงียบ ๆ …เหมือนนักโทษประหารที่รอการพิพากษา เธอกลั้นหายใจด้วยความทุกข์ทรมานเพื่อรอฟังคำตัดสินสุดท้าย

"คุณสจ๊วตกรุณาช่วยฉันด้วย” เจนสามารถทิ้งศักดิ์ศรีของเธอได้ถ้าหากมันหมายถึงการที่เธอจะมีชีวิตรอดต่อไป เธอคุกเข่าอ้อนวอนว่า“ ฉันขอร้อง โปรดเมตตาฉันแค่ครั้งเดียว ฉันจะทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่ฉันไม่ต้องดื่มแอลกอฮอล์นั้น” เธอต้องการมีชีวิตอยู่เพราะเธอต้องการที่จะชำระหนี้ของเธอ

ถูกต้องเธอมีหนี้ก้อนโตที่ต้องจ่าย อย่างไรก็ตามลูกหนี้ของเธอไม่ใช่ โรซาลีน ซัมเมอร์

ภายใต้แสงไฟสลัวๆใบหน้าของชายคนนี้ถูกย้อมไปด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็หายไปในทันที หลังจากนั้นฌอนก็พูดอย่างไร้ซึ่งสีหน้าว่า “มันเป็นแค่วอดก้าหนึ่งขวด แต่คุณกลับนั่งคอตกอยู่ที่พื้นเพียงเพราะไม่อยากดื่ม? เจน ดันน์ เกิดอะไรขึ้นกับความมั่นใจความอวดดีของคุณ? แล้วศักดิ์ศรีที่คุณยึดถือมาตลอดล่ะ?”

ศักดิ์ศรี?

เจนก้มมองที่พื้นสีหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น

ศักดิ์ศรีคืออะไรกัน? มันกินได้หรือไม่? มันจะยอมให้เธอมีชีวิตอยู่รอดหรอ?

เธอคุกเข่าไม่ใช่เพราะต้องการหลีกเลี่ยงวอดก้าขวดนั้น แต่เพราะ - เธอต้องการมีชีวิตอยู่!

เธอหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเพราะเมื่อครู่เธอเพิ่งจะเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู มีข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็เสียชีวิตในคุกอันมืดมิด! เพราะเจน! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ!

ชีวิตในวัยเยาว์อายุเกือบยี่สิบปีของเธอ แต่เธอก็เหี่ยวเฉา และตายในสถานที่เช่นนั้น

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอทั้งหมด มันเป็นเพราะเจน!

นั่นคือบาปของเจน หนี้ของเธอเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถที่จะชดใช้ได้!

เธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรกับโรซาลีน ซัมเมอร์ แต่เธอเป็นหนี้ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนหยัดอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องเธอในคุก หญิงสาวที่ต้องตายอย่างไร้ความหมาย!

ร่างกายของเจนไม่สามารถหยุดสั่นได้ รู้สึกราวกับว่าเธอสามารถเห็นร่างที่เปื้อนเลือดของเด็กผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ในอ้อมแขนของเธออีกครั้ง เรียกชื่อของเจนขณะที่เธอบอกเจนเกี่ยวกับบ้านเกิดและความฝันของเธอด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เจนเคยได้ยินมา …