บทที่ 93 ฉันมันคนตาบอด ฉันเป็นคนโง่

อโลร่ารู้สึกประหม่าอย่างมาก เมื่อเธอเผชิญหน้ากับ ฌอน สจ๊วต "คุณชายสจ๊วตฉันรู้สึกแย่กับเจนค่ะ”

เธอกำลังอธิบายว่าทำไมเธอถึงช่วยเจนซ่อนเงินทั้งหมดที่เธอได้รับจากชายคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้

ตอนนี้ฌอนอารมณ์ไม่ดีเลย

คำพูดที่เสียดแทงใจสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเขา และเขาไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เมื่อเขาได้ยินอโลร่าพูดบางอย่างเช่นเธอ “รู้สึกไม่ดีต่อเจน?” ริมฝีปากของเขาโค้งอย่างเย็นชา

“อโลร่า ไม่มีผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันคนไหนที่เป็นแม่พระนักบุญ”

เธอรู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนั้นหรอ? ...ผู้หญิงที่จะด่า และดูถูกเพื่อนซี้ผู้ล่วงลับของตัวเองอย่างนั้น?

คนแบบนั้นคุ้มค่ากับความสงสารได้อย่างไร?

เขาโกรธมากอย่างบอกไม่ถูก!

เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้แม้แต่น้อยเมื่อเขาเห็นว่าเธอน่าสงสารและน่าสมเพชแค่ไหน!

เจนที่เขาจำได้คือผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง เธอจะไม่ทำอะไรอย่างเช่นการดูถูกคนตายแน่นอน!

แต่ในวันนี้ วันนี้เธอได้แสดงให้เขาได้เห็นด้านที่แตกต่างออกไป ... เขาโกรธ และผิดหวังอย่างไม่มีเหตุผล เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาผิดหวังเรื่องอะไร!

มีเม็ดเหงื่อที่ห