บทที่ 36

ร่างสูงใหญ่ของฟู่เป่ยเฉินบุกเข้ามาโดยตรง

การออกแบบของอพาร์ตเมนต์เรียบง่ายมาก เฟอร์นิเจอร์ก็เป็นแบบมินิมอล แต่การเพิ่มเส้นสายสีม่วงเข้ามาทำให้ดูอ่อนโยน และถึงขั้นให้ความรู้สึก...อบอุ่นอยู่บ้าง

แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับวิลล่าที่เย็นชาของเขา

ในอากาศมีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยอยู่ เหมือนจะมีแต่ก็ไม่มี

กลิ่นนี้... เขาหรี่ตาลง พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนในห้องพักบนเรือ ก็เป็นกลิ่นหอมพิเศษแบบนี้ที่ทำให้เขาสูญเสียสติไปในทันที

เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างของกู้ซิงเนี่ยนที่สวมชุดนอนและมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“ไม่ชวนฉันดื่มกาแฟสักแก้วเหรอ?” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่ก็แฝงไปด้วยความเผด็จการที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

กู้ซิงเนี่ยนกอดอก สีหน้าเย็นชา “ไม่มี!”

ฟู่เป่ยเฉินมองท่าทางดื้อดึงของเธอ ความไม่พอใจในอกกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสนใจที่แปลกประหลาด

เขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ร่างสูงใหญ่แผ่แรงกดดันอย่างรุนแรง

“เธอไม่คิดว่าควรจะอธิบายอะไรให้ฉันฟังหน่อยเหรอ?”

กู้ซิงเนี่ยนถูกบีบให้ถอยหลัง จนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงที่เย็นเฉียบ

“อธิบายอะไร?