All Chapters of ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี: Chapter 1 - Chapter 10

แต่งงานกันแบบลับ ๆ มาเป็นเวลาสามปี พวกเขาก็ทำหน้าที่สามีภรรยาแบบนี้มาตลอดวันนี้คือวันที่ห้าตามปฏิทินจันทรคติ ฟู่เป่ยเฉินให้พ่อบ้านไปรับกู้ซิงเนี่ยนมาที่เนี่ยนซินเก๋อเหมือนเช่นเคยเธอชอบดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ที่เบ่งบานเต็มสวนในเนี่ยนซินเก๋อมาโดยตลอด กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วสวน งดงามราวกับอยู่ในความฝันแต่ว่า กำหนดเวลาสามปีมาถึงแล้ว เธอไม่ได้มาเพื่อนัดครั้งสุดท้ายนี้เท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เธอจะต้องหย่ากับเขาให้ได้!เมื่อเธอเข้าไปในห้อง ฟู่เป่ยเฉินก็กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีเขาเปลือยท่อนบน ไหล่กว้างเอวคอดเป็นทรงสามเหลี่ยมหัวกลับที่ชัดเจน ทุกส่วนของร่างกายเต็มไปด้วยพลังและความแข็งแกร่ง ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันหลวม ๆ ไว้ที่เอว หยดน้ำยังคงไหลตามแนวกล้ามเนื้อที่เรียงตัวอย่างงดงาม หน้าท้องเป็นลอนชัดเจน เส้นวีเชฟลึกและคมจนหายเข้าไปในขอบผ้าขนหนู ชวนให้ใจสั่นและจินตนาการไม่หยุดหย่อนใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับงานศิลปะชิ้นเอกที่พระเจ้าทุ่มเทสร้างสรรค์ขึ้นมาในตอนนี้ ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น มีรอยแดงระเรื่อจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่กลับไม่ดูอ่อนโยนเลยสักนิด กลับกัน มันยังแผ่ไอความเย็นชาชนิดท

นอกห้องผ่าตัด เวลาราวกับผ่านไปอย่างเชื่องช้าเป็นพิเศษเซิ่งเวยเวยเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ สายตาคอยชำเลืองมองประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทอยู่เป็นระยะในที่สุด ประตูก็เปิดออกกู้ซิงเนี่ยนถูกพยาบาลเข็นออกมา เธอสลบไปแล้ว แต่บนใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งเหือด บนริมฝีปากที่ซีดขาวยังมองเห็นรอยฟันจาง ๆ ได้ด้วยซ้ำ“เนี่ยนเนี่ยน!” เซิ่งเวยเวยรีบปรี่เข้าไปหาแพทย์ถอดหน้ากากอนามัยออก สีหน้าดูเคร่งเครียดเล็กน้อย “การผ่าตัดเรียบร้อยดี แต่ร่างกายของคนไข้ยังอ่อนแอมาก จำไว้นะคะว่าเคสของเธอต้องพักผ่อนให้มาก ๆ ไม่อย่างนั้นในอนาคต... อาจจะตั้งครรภ์ได้ยาก”หัวใจของเซิ่งเวยเวยดิ่งวูบ มองไปที่กู้ซิงเนี่ยนที่ยังไม่ได้สติ น้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งเนี่ยนเนี่ยนที่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงต้องมาเจอผู้ชายเฮงซวยอย่างฟู่เป่ยเฉินด้วย!ตอนกู้ซิงเนี่ยนตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาบ่ายแล้วแม่ของเซิ่งเวยเวยมาพร้อมกับโจ๊กหมูร้อน ๆ หนึ่งชาม“เนี่ยนเนี่ยนตื่นแล้วเหรอ? มาเร็ว รีบกินโจ๊กตอนร้อน ๆ บำรุงร่างกายหน่อยนะ” แม่เซิ่งมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอด้วยความสงสาร“ขอบคุณค่ะแม่บุญธรรม!” กู้ซิงเนี่ยนยิ้มอย่างอ่อนแรง

หลังจากพักผ่อนมาหลายวัน ในที่สุดกู้ซิงเนี่ยนก็ได้ออกจากโรงพยาบาลเธอไม่ชอบกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลเวยเวยติดธุระต้องไปทำงานต่างจังหวัด จึงส่งคนขับรถมารับเธอกู้ซิงเนี่ยนลากร่างกายที่ยังคงอ่อนแรงกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ที่เธอซื้อไว้ก่อนแต่งงาน มันไม่ใหญ่โต แต่ทุกตารางนิ้วเป็นของเธอเอง ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างเต็มเปี่ยมที่นี่มีคนคอยทำความสะอาดอยู่เสมอ ทั้งห้องจึงดูสะอาดสว่างและสบายตา แม้กระทั่งดอกไม้สดบนโต๊ะก็ยังคงความสดใหม่อพาร์ตเมนต์ห้องนี้ตั้งอยู่ในย่านที่เจริญที่สุดของเมือง เรียกได้ว่าเป็นทำเลทอง ทิวทัศน์จากระเบียงนั้นงดงามเป็นพิเศษ เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปก็จะเห็นตึกฟู่ซื่อทาวเวอร์ที่สูงกว่าแปดสิบชั้น ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองราวกับยักษ์ใหญ่ก่อนแต่งงาน เธอชอบที่จะยืนมองจากตรงนี้เสมอ เพียงเพราะที่นั่นมีคนคนหนึ่งที่เธอห่วงหาอยู่แต่ในตอนนี้ แววตาที่เย็นชาและห่างเหินของเธอจับจ้องไปด้วยความเย็นเยียบ ทุกอย่างกลายเป็นเพียงอดีตที่พัดผ่านไปแล้ว เธอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเองเธอค่อย ๆ ถอยกลับเข้าไปในห้อง และดึงม่านโปร่งปิดลงท้องน้อยยังคงมีอาการปวดเกร็งเป็นระยะ ๆ ราวกับจะคอยย้

กลุ่มคนเดินเข้าไปในคลับเฮาส์‘จิ่นซิ่วหนานหรง’ ตั้งอยู่ในมุมที่เงียบสงบของย่านที่เจริญที่สุดในเมือง แต่กลับราวกับเป็นอีกโลกหนึ่งที่นี่ไม่มีความเย็นชาของเหล็กและคอนกรีต มีเพียงสะพานเล็ก ๆ สายน้ำไหล ศาลาและหอคอย ทุกย่างก้าวคือทิวทัศน์ คือมนต์เสน่ห์ของสวนสไตล์เจียงหนานที่ได้รับการตกแต่งอย่างประณีตผู้ที่สามารถก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ ล้วนเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในสังคมของเมืองไห่และทั่วทั้งประเทศค่ำคืนนี้ ที่นี่กลับยิ่งสว่างไสวราวกับดาวที่เปล่งประกายแสงกู้ซิงเนี่ยนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน เดินผ่านระเบียงที่คดเคี้ยว มุ่งหน้าไปยังห้องวีไอพี ‘ฝูหรง’ ที่จองไว้เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยดีไซน์ บรรยากาศที่เย็นชาของเธอไม่เข้ากับความอึกทึกรอบข้าง แต่กลับดึงดูดทุกสายตาได้อย่างน่าประหลาดลู่เลี่ยเดินอยู่ข้างกายเธอเยื้องไปด้านหลังครึ่งก้าว ท่าทีดูสนิทสนมแต่ไม่ล่วงเกินขอบเขต ในแววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนในเงามืดที่ไม่ไกลออกไป ฟู่เป่ยเฉินถือแก้วไวน์ ดวงตาที่ลุ่มลึกดุจบ่อน้ำเย็นเยียบจับจ้องไปยังร่างบางร่างนั้นอย่างไม่ละสายตากู้ซิงเนี่ยน?เธอไปสุงสิงกับลู่เลี่ยได้ยังไง?เข

ฟู่เป่ยเฉินอุ้มเธอเดินออกจากห้องพักพอมาถึงทางเดิน ก็ชนเข้ากับฮั่วเฉินหยวนที่รีบตามมาพอดีฮั่วเฉินหยวนเห็นสภาพของเจียงเข่อซินก็ตกใจเช่นกัน“เกิดอะไรขึ้น?”ฝีเท้าของฟู่เป่ยเฉินไม่หยุดชะงัก น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง“เข่อซินถูกลักพาตัวไป ตกใจกลัวมาก”สายตาของเขากวาดมองสวนที่สวยงามแห่งนี้อย่างเรียบเฉย แฝงไว้ด้วยความรังเกียจและความเด็ดขาดอำมหิตอย่างไม่ปิดบัง“ไอ้สารเลวนั่น ทำให้มันหายไปจากเมืองไห่ซะ ส่วนคลับเฮาส์นี่ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องมีอยู่อีกต่อไป!”พูดจบ เขาก็อุ้มเจียงเข่อซินในอ้อมแขน แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองกู้ซิงเนี่ยนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องส่วนตัวของเธอ และได้เห็นเหตุการณ์นี้พอดีเมื่อมองดูฟู่เป่ยเฉินที่ปกป้องเจียงเข่อซินไว้ในอ้อมแขนราวกับของล้ำค่า ทะนุถนอมอย่างระมัดระวัง และรีบเร่งจากไป แนวสันกรามของเขาตึงเครียด เผยให้เห็นออร่าของการปกป้องที่ไม่อาจล่วงล้ำได้ในใจของเธอรู้สึกซับซ้อนจนบอกไม่ถูกเปรี้ยวหน่อย ๆ ฝาดนิด ๆแต่ที่มากกว่านั้น คือความรู้สึกสิ้นหวังเขาหลงผู้หญิงคนนั้น หลงจนเข้ากระดูกจริง ๆ!หลังจากออกจากคลับเฮาส์ ลู่เลี่ยก็พากู้ซิงเนี่ยนมายังหน้า