- 5 – จัดฉาก

- 5 – จัดฉาก

ซินเดียคว้าไปเพียงโทรศัพท์และกุญแจรถ เมื่อจอดรถยังลานหน้าผับชื่อดังเมืองกรุง มองกระจกหลังสำรวจความเรียบร้อย ปัดลูกผมออกจากกรอบหน้า เพียงชั่วเวลาไม่นานนักตั้งแต่เมื่อเย็น เธอสลัดคราบพนักงานออฟฟิศมาดนางพญากลายเป็นสาวท่องราตรี ด้วยชุดที่มักมีติดรถไว้เสมอ

สาวสวยจัดพาร่างระหงลงจากรถ ชุดรัดรึงสีดำตัวสั้นสายเดี่ยวประดับมุก เนื้อผ้าซาตินมันเงา คอเสื้อย้อยเป็นชั้นตรงกลางหน้าอก หากแต่ด้านหลังกลับย้อยต่ำกว่าโชว์แผ่นหลังขาวเนียนไร้สายเสื้อชั้นใน

“เดียร์”  น้ำเสียงหวานของเพื่อนรักดังขึ้นพร้อมร่างเล็กโบกไม้โบกมือ

“โบ นี่มากันหมดบริษัทเลยหรือเปล่า”

“จะเหลือรึ มาหมดยกเว้นพวกลุง ๆ ป้า ๆ อายุแก่เกินขอบาย”

“แล้วเห็นเขามาหรือยัง”

“เขา..เขาไหน”

“อย่ามาทำไขสือ ฉันจะหมายถึงใครได้ถ้าไม่ใช่ประธานน่ะสิ”

“ฮ่า ฮ่า ยังไม่มา ไป ๆ เข้าไปหาอะไรดื่มก่อน ย้อมใจไง”

ซินเดียถูกเพื่อนรักฉุดมือเดินเข้าในผับดังซึ่งตั้งอยู่ในโรงแรมระดับห้าดาว นี่เพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้นแต่พนักงานทุกคนดูเหมือนจะเริ่มเมาแล้ว

“ไม่ ๆ โบ นั่งที่บาร์”

“อ้าว ทำไมล่ะ โน้นเจ้าลลิตเต้นอยู่โน้น”

เธอเห็นโบนิตาโบกมือทักทายทำท่าจะเดินเข้าไปจึงรั้งมือไว้

“ฉันว่าจุดยุทธศาสตร์ที่ดีคือที่ ๆ สว่าง ไปนั่งบาร์น้ำ”

“ไอ้บ้า ต้องมุมมืดสิ เวลาเสือออกล่ามันยังสุ่มอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ ขืนแกนั่งที่สว่างโร่แบบนั้น แกโดนจับได้แน่ ไปเร็ว ไปอยู่กับพวกพนักงาน อย่างน้อยท่านประธานของแกก็ได้ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง”

ซินเดียอึ้งงันมองหน้าเพื่อนก่อนคลี่ยิ้มกว้าง

“ฉันไม่นึกเลยว่าแกจะฉลาดขนาดนี้”

“นี่ชมหรือหลอกด่า ไป ๆ”

ซินเดียหัวเราะร่า เดินตามเพื่อนเข้าไปในซอกหลืบความมืดมิดท่ามกลางแสงหลากสีสาดส่อง พลางคิดในใจว่าตัวเองจะกังวลไปไย เคยวันไนท์สแตนด์แล้วยังไง ก็แค่นั้น แต่หากจะให้คิดลองทำอีกคงไม่เอาแล้ว ยิ่งเป็นถึงประธานบริษัทตัวเองแล้ว ยิ่งไม่ขอเล่นด้วย เธอยังไม่ต้องการเป็นขี้ปากเพื่อนร่วมงานในบริษัท

รถหรูสีดำโหลดเตี้ยแรงม้าสูงขับผ่านย่านธุรกิจและแหล่งบันเทิงของพนักงานออฟฟิศ

“ไม่เล่นใหญ่ไปหน่อยหรือเจ้านาย ปิดผับ แค่จะรื้อฟื้นความหลังแสนหวาน”  เสียงอลันเอ่ยเย้าหลังพวงมาลัยทำหน้าที่คนขับรถให้บอสหนุ่ม

อีธานแค่นเสียงฮึ แล้วขยับตัวถอดเสื้อสูทออกโยนไปด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจแล้วพับแขนเสื้อขึ้นจนเกือบถึงข้อศอก ปลดเนคไทและกระดุมออกถึงกลางอก อลันเหลือบสายตามองแล้วส่ายหน้า

“จุ๊ ๆ ๆ นี่นาย กะจะอ่อย...”

“อ่อยอะไร เข้าผับจะมาสวมสูทเต็มยศอย่างนายเนี่ยนะ”

อีธานชายตามองเพื่อนยังอยู่ในชุดทำงาน เสื้อสูทสีเข้มและเนคไทอันโต

“อลัน นี่ถ้าไม่รู้จักกันดี ใคร ๆ คงคิดว่านายเป็นคนเรียบร้อย”

“ทำไม”

“ก็ดูนายสิ สวมแว่นสายตา และยังสวมสูทตลอดเวลาแม้กระทั่งมาเที่ยวผับ”

“อ้าว ก็คนทำงาน ไม่เหมือนนายนี่หว่า คืนนี้แม่สาวนั่นคงไม่รอดมือ”

“ไม่แน่ ประมาทไม่ได้”

“ประมาทไม่ได้ อืม..แต่มาเสียดึก นี่เกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว กว่าจะถึงเข้าไปในผับคงปาไปเกือบสี่ทุ่มครึ่ง”

“เวลาออกรบ มันต้องให้ข้าศึกตายใจ ดื่มเข้าไปหลายแก้วหน่อย”

อลันเลิกคิ้วเอี้ยวหน้าไปมองแวบหนึ่งแต่ถึงกับขนลุกเกรียว ยามเสือร้ายออกล่าคงมีหน้าตาประมาณนี้ ดวงตาเหยี่ยวของอีธานหรี่ประเมินและเจิดจ้ามุ่งมั่น ท่าทางมั่นใจในเสน่ห์ตนเองและคาดว่าคงโปรยมันออกมาเต็มที่ คิดถึงเหยื่อร่างระหงคนนั้นแล้วอลันหวั่นใจแทน

“ไม่ต้องให้สาวเมา นายก็เอาอยู่ อีธาน แล้วนี่โทรกลับไปหานายแม่หรือยัง”

“ยัง” อีธานตอบด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ

“เฮอะ! ให้ฉันรับหน้าอีกตามเคย” อลันพ่นลมออกมาแล้วตวัดรถหรูเข้าลานจอดรถ

“จะมีเรื่องอะไรให้แม่อย่างฉันมาวุ่นวายได้ นอกจากเรื่องแต่งงาน”

ปัง!

อีธานและอลันพาร่างสูงใหญ่ลงจากรถมองทางเข้าผับ เสียงเพลงอึกทึกดังลอดแม้ยังไม่ทันได้เข้าไปในตัวโรงแรม

“ฉันเพิ่งจะสามสิบสอง ก็เร่งรัดให้ไปดูตัว น่าเบื่อ”

“นายก็ตามใจท่านสักหน่อยเป็นไรไป ยังไงท่านก็มีพระคุณกับนายมาก”

“เพราะอย่างนั้นน่ะสิ ฉันถึงได้ยอมตกลงไปแล้ว”

“อ้าว”

“เฮ้อ! เดี่ยวก็รู้ ไปเถอะ ค่ำนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องวันสละโสด เหยื่อของฉันรออยู่ นายไปเปิดห้อง”

อลันชะงักเท้ามองตามร่างสูงของเพื่อนกำลังมุ่งหน้าตรงไปทางเข้าผับ ดูท่าเสือตัวนี้จะเป็นเสือโหยใช่ย่อย ว่าแต่..เหยื่อตัวน้อยจะรู้ตัวหรือยัง

แสงสีระบบเลเซอร์ของผับทันสมัยเรียกเสียงกรี๊ดของเหล่าพนักงานบริษัท ซินเดียผ่อนคลายลงเมื่อเวลาผ่านไปจนสี่ทุ่มแต่ยังไร้วี่แววของชายร่างโต ยิ่งดื่มเข้าไปหลายแก้วฤทธิ์แอลกอฮอล์ไหลวนส่งให้เธอลดเกราะป้องกันตัวลง

“คุณเดียร์คะ ชนค่ะ”

เธอมองเลขานุการตัวเล็ก ลลิตกำลังยกแก้วขึ้นข้ามโต๊ะทรงกลมสูงที่มักใช้ในผับชนเข้ากับแก้วของเธอ ดวงหน้าอย่างไทยแท้ ผิวไม่ขาวมากนักแดงซ่าน

“ลลิตดูท่าจะเมาแล้วโบ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันพากลับเอง อีกอย่างพรุ่งนี้วันหยุด”

เธอยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดไม่ทันาาง มือของลลิตคว้าไปชงเพิ่มทันที

“พอแล้วลลิต โบ แกพาลลิตไปล้างหน้าดีกว่า”

“เออ ได้ ไปลลิต”

ซินเดียมองลลิตที่ถูกโบนิตากึ่งลากออกไปด้วยความเป็นห่วง ถ้ากลับไม่ได้คืนนี้คงได้เปิดห้องไปก่อน

“คุณเดียร์”

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นซอกหูก่อนที่จะมีแก้วเหล้าชนเข้ากับแก้วของเธอบนโต๊ะ

“คุณภีม”

“เป็นไงบ้างครับ วันนั้นเป็นลม ผมตกใจแย่เลย”

เธอชำเลืองมองร่างสูงของภีม เขายังสวมชุดทำงานเพียงแต่ไม่มีเสื้อสูท ตาตี๋ สูงแต่ไม่ใหญ่เท่าอีธาน โดยรวมแล้วดูดีเลยทีเดียว

“หายดีแล้วค่ะ แล้วนี่แผนกคุณภีมอยู่ตรงไหนกันคะ”

“อยู่ตรงกลางเลยครับ สาว ๆ ชอบใจกันใหญ่ได้ดูนักดนตรีใกล้ ๆ”

ซินเดียชะเง้อมองจนพบกลุ่มสาว ๆ ของแผนกบัญชี กำลังคึกคักทั้งเต้นทั้งร้อง

“น่าสนุกจัง”

“ไปสิครับ ไปเต้นกัน”

“แต่ว่าโบกับลลิตไปล้างหน้า เดี๋ยวรอโบกลับมาก่อนค่ะ”

“งั้นผมไปรอที่โต๊ะนะครับ”

ภีมแกว่งแก้วเหล้าชนแก้วเธออีกครั้ง เร่งให้เธอยกดื่มแล้วพาร่างสูงเดินลัดคนในผับกลับไปยังโต๊ะ ซินเดียมองแก้วเหล้าในมือแล้วยิ้ม หางตาเห็นโบนิตาพาลลิตเดินกลับมาแล้วจึงค่อยลงจากเก้าอี้ ถือแก้วเหล้าติดมือไปด้วยขณะเดินตามภีม หนุ่มหล่อแผนกบัญชี

เธอไม่ได้ปล่อยตัวสนุกเต็มที่มานานแล้วนับจากเรียนจบ หรือพูดให้ถูกนับจากวันที่หิ้วอีธานขึ้นโรงแรม ความทรงจำมันแสนวิเศษมากเกินไปจนเธอไม่อาจมองหาเรื่องทำนองนี้จากผู้ชายคนอื่นได้อีก

ร่างระหงเดินลัดอย่างมั่นใจในรองเท้าส้นสูงสีแดงเพลิงตัดกับผิวขาวนวลใส ส่งรอยยิ้มไปก่อนล่วงหน้าให้ชายหนุ่มที่มองเธอด้วยความวาดหวัง

แต่ไม่หรอก เธอไม่นอนกับคนในบริษัท นั่นคือกฎเหล็ก และอันที่จริงเธอยังไม่เคยนอนกับใครอีกเลยต่างหากยกเว้นเขา

ทว่านับจากวันนี้ไป เธอตั้งใจเต็มที่ที่จะใช้ชีวิต ใช้ร่างกายอันสวยสดนี้ไปกับความเพลิดเพลินบนเตียง ได้แต่หวังว่าผู้ชายคนอื่นจะมีความสามารถเพียงพอ ทำให้เธอลืมค่ำคืนอันแสนพิเศษนั้นเสีย โดยเร็วที่สุด

อีธานยืนนิ่งอยู่บนชานทางเดินตรงขั้นบันได ทางเดินลงไปชั้นโถงกลางที่เหยื่อของเขากำลังส่งยิ้มให้กับผู้ชายคนอื่น

นัยน์ตาสีนิลเข้มจัดกวาดไล้มองร่างระหงในชุดล่อแหลม ผ้าซาตินเนื้อลื่นสีดำด้านหลังเผยแผ่นหลังนวลเนียน ผมดำยาวสยายดัดลอนใหญ่เลยบ่าเกือบถึงกลางหลัง ดวงหน้าคมเฉี่ยวอย่างที่เขาจำได้ ไม่มีวันลืม

มุมปากหยักขึ้นเล็กน้อยยามออกก้าวเดินตรงไปยังกลุ่มคน แว่วเสียงพนักงานเอ่ยสวัสดีเป็นระยะ หลายมือยื่นแก้วเหล้ามาตรงหน้าแต่เขาเพียงปัดออกเบา ๆ ส่งยิ้ม ไร้คำพูด ดวงตายังจ้องไปทางร่างงดงาม เหยื่อของเขา

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคงเป็นช่วงจังหวะขณะที่เขากำลังก้าวเข้าไปใกล้ทุกที อีกไม่กี่โต๊ะจะถึงตัวเธอ พลันร่างระหงหันกลับมามอง อาจเพราะมีเสียงหรือมีคนสะกิด เขาไม่แน่ใจนัก

ฝีเท้าของเขาเกือบสะดุดยามดวงตาคมรีคู่นั้นจ้องสบตา ความทรงจำขณะที่เขากำลังชะโงกกายอยู่ด้านบน จ้องมองลึกเข้าไปยามผ่านปราการเปราะบางนั้น ดวงตาของเธอค่ำวันนั้นคล้ายกับค่ำนี้