ความรู้สึกที่เผลอลืมไปชั่วขณะ

เช้าวันต่อมา

พรึ่บ!! ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากที่หลับไปทั้งคืน เมื่อคืนนี้…ฉันหลับอยู่บนเตียง…กับเขาจริงๆสินะ เฮ้อออ! หลับลงไปได้ยังไงเนี่ย?

“ตื่นแล้วก็ลุกซะ! ถ้าสายฉันไม่รอหรอกนะ” เสียงที่คุ้นหูของคุณคิมหันต์ดังออกมาจากห้องน้ำ ตามมาด้วยร่างของคนตัวสูงที่กำลังเดินออกมา

ขวับ!! สภาพของคุณคิมหันต์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ทำฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องรีบหลบหน้าไปมองทางอื่น เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ปกปิดส่วนล่างของคนตัวสูงไว้เท่านั้น และในมือของเขาก็ยังมีผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งไว้เช็ดผมที่เปียกปอนของตัวเอง

นี่เขา…ไม่รู้จักอายเลยรึไง!? -////-

“ระ…รู้แล้วค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“เดี๋ยว!”

“อะไร…คะ?”

“เสื้อเธอน่ะ ฉันทิ้งไปแล้ว” เสื้อฉัน! หมายถึงเสื้อที่เปียกน้ำเมื่อคืนเหรอ?

“อะไรนะ? คุณทิ้งเสื้อฉันแล้ว…ฉันจะใส่อะไรล่ะ?”

“นั่นไง!” เขาใช้สายตามองต่ำลงมาบนเตียง ข้างๆฉัน

ขวับ!! ฉันหันไปมองตามสายตาของเขา ก่อนจะเห็นว่ามันมีถุงเสื้อวางไว้อยู่ข้างๆฉันจริงๆด้วย

“อย่าสายล่ะ!” เขาพูดแค่นั้น แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ฉันหันกลับมามองเสื้อที่วางอยู่ข้างๆอีกครั้ง

เขาเตรียมเสื้อไว้ให้ฉันเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ความจริงฉันอาบน้ำเสร็จตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว แต่ฉันยังออกไปจากห้องน้ำไม่ได้สักที เพราะต้องมาเสียเวลาให้กับชุดที่คุณคิมหันต์เตรียมไว้ให้เนี่ยสิ ไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะเตรียมเสื้อที่มันยุ่งยากแบบนี้ให้ฉันทำไม ไอ้ชุดเดรสแขนยาว ตัวสั้นสีฟ้าอ่อนแบบนี้ มันดูไม่เหมือนชุดที่เอาไว้ใส่กลับบ้านเลยสักนิด เหมือนเสื้อออกงานมากกว่า

ฉันเสียเวลาไปเกือบสิบห้านาที ในการหาวิธีดึงซิปเสื้อที่อยู่ข้างหลังขึ้นมา แต่ทำยังไงมันก็ดึงขึ้นมาไม่ได้สักที ฉันเอื้อมไปดึงซิปไม่ถึงจริงๆ เอื้อมจากข้างล่างก็แล้ว จากข้างบนก็แล้ว แต่ก็ยังเอื้อมไม่ถึง ทำไงดีล่ะทีนี้? ทำไมเขาไม่เอาเสื้อยืดธรรมดาๆมาให้ฉันใส่ ง่ายกว่าตั้งเยอะ!

เฮ้อออ! คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ ถ้าไม่ขอให้เขาช่วย ฉันก็คงออกไปจากห้องน้ำไม่ได้สักที

แอ๊ดดดด!! ฉันหายใจเข้าออกเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดประตูออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ทันทีที่เปิดประตูออกไป ฉันก็เจอเข้ากับร่างของคนตัวสูงที่กำลังยืนกอดอกหันหลังมองออกไปนอกกระจกห้อง

ตึกตักๆๆ!! ไม่รู้ทำไมแต่วินาทีที่ฉันได้เห็นแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงตรงหน้า จู่ๆหน้าอกข้างซ้ายของฉันมันก็เต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ

ทำไมกันนะ…ทำไมใจมันถึงเต้นแรงได้ขนาดนี้ล่ะ? เพราะกลัวเหรอ?

ขวับ!! และใจฉันมันยิ่งเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม เมื่อคนตัวสูงดันหันหน้ากลับเข้ามา ทำให้ฉันเผลอไปสบตาเข้ากับสายตาอันเรียบนิ่งของเขาเข้า

“เอ่อ…คุณคิมหันต์ ฉะ…ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะค่ะ” ฉันพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัว ทั้งยังหลบตาคนตัวสูงตรงหน้าไปมา

“มีอะไร?”

“คือ…ฉัน…เอื้อมไปรูดซิปข้างหลังไม่ถึงน่ะค่ะ ก็เลย…”

ตึก! ตึก! ตึก! ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดธุระของฉันจบเลย คนตัวสูงก็ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาฉันอย่างว่องไวจนไม่ทันได้ตั้งตัว

“หันหลังไป!”

“คะ?”

“ไม่หันหลังแล้วฉันจะรูดซิปให้เธอได้ยังไง?” อ่า…เขาคงเข้าใจเจตนาของฉันแล้วสินะ

“เอ่อ…ค่ะ!” ฉัน…ค่อยๆหันหลังให้เขากลับช้าๆ พลางรวบผมยาวสลวยของตัวเองมาไว้ข้างหน้า

ฟึ่บ! ฉันแอบสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ว่ามือของคนตัวสูงข้างหลังสัมผัสไปโดนแผ่นหลังของฉัน

ตึกตักๆๆ!! ทุกๆการกระทำที่รู้สึกได้ มันทำให้ใจฉันเต้นรัวอย่างหยุดไม่อยู่ รัวจนฉันหายใจได้ไม่ทั่วท้อง ราวกับคนที่กำลังขาดอากาศหายใจยังไงยังงั้นเลย

“ฟู่ววว!!”

“อ้ะ! คุณคิม!” ฉันร้องสะดุ้งออกมาเมื่อจู่ๆคนตัวสูงข้างหลังก็พ่นลมหายใจออกมาเป่าเข้าที่ใบหูของฉัน ทำเอาฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวโดนหนีบนะ”

“=///=!!” ฉันรู้สึกได้อุณหภูมิที่มันเพิ่มขึ้นบนใบหน้าตัวเอง มันร้อนผ่าวราวกับจะละลายหายไปซะให้ได้ เฮ้อออ! ทำไมเวลามันผ่านไปนานจังนะ เมื่อไรเขาจะรูดซิปเสร็จสักที

“หึ! เหมาะดีนี่” คนตัวสูงพูดอะไรบางอย่างออกมาให้ฉันประหลาดใจขึ้นอีกแล้ว

“ชุดทำงานวันแรกของเธอ เหมาะดีนะ!” ชุดทำงานเหรอ?

“คุณ…หมายความว่ายังไง?” ฉันกำลังจะหันกลับไปถามเขาให้รู้เรื่อง แต่ก็โดนคนตัวสูงจับตัวให้อยู่นิ่งตามเดิม

“อ้าว…นี่ฉันยังไม่ได้บอกเธอเหรอ?” น้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสัยของเขา มันหมายความว่ายังไง

“…”

“ต่อไปนี้…เธอต้องมาฝึกงานกับฉันนะ เกวลิน” ฝึกงาน!? ฉันไม่เคยบอกสักหน่อยว่าฉันจะฝึกงานกับเขา ฉันยังไม่ได้ส่งใบฝึกงาน…หรือว่า…

ขวับ!! ฉันหันกลับไปมองคนตัวสูงตรงหน้า ถ้าไม่หันกลับมา…ฉันก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอีกแล้ว รอยยิ้มแบบนี้มัน…หายนะชัดๆ

“นี่คุณทำอะไรกับใบฝึกงานของฉัน!”

“หึ! ฉันก็แค่…ช่วยส่งมันให้คณะเธอแค่นั้นเอง อ้อ! แล้วก็…แอบเปลี่ยนชื่อบริษัทที่ยื่นไปด้วย” เฮอะ! เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? ฉันรู้ว่าการหลุดพ้นจากเขาและตระกูลของเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แต่อย่างน้อยฉันก็หวังว่าฉันจะได้เลือกทางของตัวเองบ้าง แต่…แต่สุดท้าย…มันก็สูญเปล่าอีกแล้ว

“คุณ…ทำแบบนี้ทำไม?”

ฟึ่บ!! คนตรงหน้ามองฉันกลับมาด้วยสายตาที่เยือกเย็นน่าขนลุก พลางยกมือขึ้นมาปัดป่ายเส้นผมที่ปรกหน้าฉันอย่างเยือกเย็น

“ฉันบอกแล้วไง…ว่าเธอเป็นของฉัน! อย่าได้คิดหวัง…ในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย เกวลิน เธอ…ไม่มีทางหนีฉันไปไหนพ้นหรอก เข้าใจมั้ย?”

“เฮอะ! คุณมัน…น่าเกลียดที่สุด!!” ใช่! ฉันเผลอลืมเรื่องนี้ไปชั่วขณะเลย ฉันเผลอลืมไปเลย…ว่าผู้ชายคนนี้น่าเกลียดขนาดไหน ทั้งน่าเกลียด ทั้งน่ารังเกียจ มันไม่มีทางที่ฉันจะมีความรู้สึกอื่นให้คนๆนี้ได้ นอกจากความเกลียดเท่านั้น! แค่คำว่าเกลียดจริงๆ!!