Novel-novel oleh Darann

“อ้ะ!” ฉันร้องลั่นขึ้นมาเมื่อคนตัวสูงกระแทกเอวสวนจนรู้สึกจุกไปหมด “แต่ฉันชอบสุดๆไปเลยล่ะ~” เสียงกระซิบบองชอบที่แหบพร่า บวกกับแววตาหื่นกระหายของคนตรงหน้าทำให้ความเขินอายที่มีในตอนแรก เลแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก “จุ๊บ!! อื้ม~” ฉันก้มลงไปประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากหนา จู่ๆฉันก็เกิดความคิดประหลาดๆขึ้นมา คราวนี้ฉันอยากจะลองเป็นคนเดินเกมส์ดูบ้าง ฉันอยากจะรู้…ว่าฉันสามารถทำให้คนตรงหน้าเสียสติได้มาก เท่ากับที่เขา…ทำให้ฉันเสียสติจวนจะบ้าตายอย่างในตอนนี้รึเปล่านะ? ฉันส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปเกี่ยวตระหวัดดูดเม้มกับเรียวลิ้นของเขาอย่างร้อนแรง เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน และช่วงชิมรสหวานจากปากของเขาอย่างหื่นกระหาย เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน “อืมมม~” เสียงครวญครางที่ดังออกมาจากในลำคอของคนใต้ร่าง มันทำให้ฉัพอใจมากเลยล่ะ แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอก ฉันอยากเห็นเขา…พอใจสัมผัสของฉันมากกว่านี้ “อ่าส์ เกว~” ฉันเปลี่ยนตำแหน่จาริมฝีปากของคนตัวสูง มาซุกไซร้ซอกคอแกร่งของเขาแทน ฉันใช้เรียวลิ้นของตัวเองไล้เลียและดูดเม้มไปตามผิวเนียนของเขาอย่างหื่นกระหาย ให้เหมือนกับที่เข

วันต่อมาเมื่อวานหลังจากกลับมาจากห้องของคุณคิมหันต์แล้ว ฉันก็นั่งทำโอทียาวมาจนถึงเช้าเลยล่ะ ยังไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนเลย ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วเนี่ยกริ๊งงง!! ระหว่างที่กำลังนั่งเฝ้าล็อบบี้รอเวลาออกกะอยู่นั้น เสียงมือถือที่วางอยู่หน้าล็อบบี้ก็ดังขึ้นมา รินณ์ที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆเลยทำหน้าที่รับสายแทน“สวัสดีค่ะ”“อาหารเช้าสองที่เหรอคะ?”“ได้ค่ะ เดี๋ยวทางเราจะเตรียมไว้ให้นะคะ”“ให้ใครไปเสริฟ์นะคะ?”“พนักงานที่ชื่อ…เกวลิน”“ได้ค่ะ อีกสามสิบนาทีเราจะเอาอาหารไปให้นะคะ”ทันทีที่วางสายฉันกับรินณ์หันมาสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย“มีอะไรเหรอรินณ์?” “ก็แฟน…เอ่อ…คุณคิมหันต์อ่ะ เขาขอให้เกวเอาอาหารเช้าเสริฟ์ให้น่ะสิ” รินณ์มองซ้ายมองขวาก่อนจะเขยิบมากระซิบใกล้ๆฉันคุณคิมหันต์ให้ฉันเอาอาหารไปเสริฟ์ให้เนี่ยนะ? คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะเนี่ย?ห้องพักกริ๊งงง!! ฉันกดออดที่หน้าห้องพักของคุณคิมหันต์ หลังจากที่เข็นรถเข็นอาหารมาส่งให้เขาถึงหน้าห้อง ตามคำสั่งที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้แอ๊ดดด!! ผ่านไปเพียงไม่กี่วิ คนตัวสูงก็เปิดประตูห้องออกมา แต่ทันทีที่ฉันเห็นร่างของคนที่อยู่ในห้อง ฉันถึงกับเบิกตาโ

ห้องพักวีไอพีกริ๊งงง!! ฉันตัดสินใจกดออดหน้าประตูห้องพักวีไอพีห้องหนึ่ง หลังจากที่ยืนทำให้อยู่หน้าห้องมาได้สักพักหนึ่งแล้วแอ๊ดดด!! ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาช้าๆ ก่อนจะปรากฏร่างของคนตัวสูงที่ยืนยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อยู่หลังประตู“ฉันเอากระเป๋ามาให้…”หมับ!! ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตัวสูงก็คว้าร่างฉันเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากเข้ามาในห้องด้วยกันอีกทีปัง!! ฉันสะดุ้งตกใจเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นมาซะลั่นห้อง “คุณคิมหันต์! คุณจะทำอะไรเนี่ย?”ตุบ!! คนตัวสูงเตะกระเป๋าใชเดินทางใบใหญ่ของตัวเอทีกันเองมาด้วยออกไป ก่อนจะดันตัวฉันให้ติดกับประตห้องไม่ให้ไปไหน“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเกวลิน”“นั่นน่ะสิค่ะ เกวก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในฐานะแขกวีไอพีด้วยเหมือนกันค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ออกจะดุนิดหน่อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”“ฉันคิดถึงเธอเกว~”ตึกตักๆๆ!! คนตัวสูงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเลี่ยงตอบคำถามของฉัน เป็นการกระซิบเบาที่ข้างหูฉันแทน ซึ่งวิธีนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาได้ดีเลยล่ะ“เราไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงเลยนะเก

หนึ่งเดือนผ่านไปวันเวลาผ่านไปเร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ทุกๆวันที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่คิดถึงคนที่ตัวเองรักอย่างคุณคิมหันต์ แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังสนุกกับการฝึกงานที่นี่อยู่นั่นแหละและดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที“เอ้า! ทุกคน ใกล้ถึงเวลาที่แขกวีไอพีขอบโรงแรมจะมาแล้ว รีบออกมาต้อนรับกันเร็ว” เสียงของผู้จัดการตะโกนร้องเรียกพนักงานทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้โรงแรมเมื่อสองวันก่อนผู้จัดการแจ้งมาว่าในวันนี้จะมีแขกวีไอพีมาพักที่โรงแรม ซึ่งแขกคนนี้เป็นแขกคนสำคัญมากๆเลยล่ะ ลือกันว่าเขาเป็นเพื่อนของท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องให้การต้อนรับแขกวีไอพีคนนี้ให้ดีที่สุดและห้ามทำอะไรผิดพลาดโดยเด็ดขาด“ไปกันเถอะเกว” เสียงของรินณ์ที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้เรียกให้ออกไปยืนรอด้วยกัน“อื้อ!” ฉันกันรินณ์ออกไปรอต้อนรับแขกวีไอพีคนดังกล่าวที่หน้าประตูโรงแรม พร้อมกับผู้จัดการและพี่แอนเอี๊ยดดด!! ยืนรอกันได้อยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงแรมพนักงานชายเดินไปเปิดประตูรถ ก่อนท

หลังจากได้ฟังคำตอบจากปากของเกวลินแล้ว สิ่งที่ค้างคาใจผมในตอนแรกก็คลายลง ผมตัดสินใจเดินออกมาจากร้านนั้น แล้วก็มาเดินเล่นที่ริมหาดกับไอ้กวินท์แทนระหว่างที่เดินเล่นอยู่ผมก็ทบทวนคำพูดของเกวลินอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่เกวลินต้องการมาตลอดก็คืออิสระ เพราะเธอโตมากับตระกูลของผม เลยทำให้เธอคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณตระกูลของผม ไอ้สิ่งที่ผูกมัดเกวลินมาตลอดคือ…ตระกูลอัศวนันทร์ และตัวผมนี่แหละผมไม่อยากสูญเสียเกวลินไป ผมอยากให้เกวลินอยู่กับผมไปตลอดเลยด้วยซ้ำ เพราะผมรักเธอ แต่มันคงไม่ง่ายสำหรับเกวลิน แม้เธอจะรักผม แต่เธอก็มีความต้องการเหมือนกัน และสิ่งที่เธอต้องการก็คือ…อิสระ เธอต้องการอิสระมาโดยตลอด เพราะงั้น…ผมตัดสินใจแล้วว่าผม…จะยอมให้อิสระกับเกวลิน อย่างที่เธอต้องการ“ดูเหมือนแกกับเด็กคนนั้นจะรักกันมากเลยนะ” ไอ้กวินท์พูดเหมือนเด็กฝึกงานที่มากับเกวลินไม่มีผิด“ไม่ใช่เรื่องของแก”“ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นแกร้อนรนแบบนี้อ่ะ”“อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเหอะ”“นี่! ฉันกำลังเตือนสติแกอยู่นะเว้ย! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรน้องเขาถึงหนีมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ แต่จากที่ฟังเมื่อกี้…น้องเขาคงจะรัก

[คิมหันต์]ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งผมขับรถตามรถของเกวลินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทะเลร้านหนึ่ง เกวลินกันเพื่อนของเธอคงจะมากินอาหารกันที่นี่ ผมไม่อยากให้เกวบินคลาดสายตาผมไป เลยตามเกวลินเข้ามาในร้านด้วยเหมือนกันแต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ้กวินท์มันจะตามผมมาถึงที่นี่ด้วยทำไมเนี่ย?“นั่งตรงนี้มั้ยเกว?”“ได้สิ” เกวลินกับเพื่อนของเธอเลือกนั่งลงบนโต๊ะๆหนึ่งในร้านอาหาร ฟุ่บ!! ผมที่เดินตามอยู่ห่างๆ เลยเดินเข้าไปนั่งใกล้กับโต๊ะของเกวลิน ซึ่งระยะห่างระหว่างผมกันเกวลินก็ห่างกันเพียงแค่โต๊ะอาหารคั่นกลางไว้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้นตุบ!! ส่วนไอ้กวินท์ที่ตามติดมาด้วยก็ดันเลือกที่จะมานั่งข้างๆผมอีกซะงั้น ที่มีตั้งเยอะแยะจะมานั่งติดผมทำไมเนี่ย?“แกจะตามฉันมาด้วยทำไมเนี่ย?”“ฉันไม่ได้ตามแกมาซะหน่อย ลืมไปแล้วรึไงว่ารถที่แกขับมาน่ะ รถฉันเว้ย!” มันพูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ความจริง ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่โรงแรมล่ะ ไอ้กวินท์เอาแต่ชะเง้อมองตามใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากผมเลยสักนิด และผมก็เดาว่าคนที่มันกำลังตามอยู่คงจะเป็นเพื่อนที่อยู่กับเกวลินตอนนี้แน่ๆ“ใครว่ะ? แฟนเหรอ?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

“ผมหมายถึงคุณน่ะครับ” “คะ? ?0?” ฉันไม่เข้าใจที่คุณกวินท์พูดเลยแฮะ หมับ!! เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่คนตรงหน้ากลับดึงมือของตัวเองที่ฉันยังคงจับเอาไว้เข้าหาตัว ทำให้ตัวฉันเองก็เซเข้าไปหาคนตรงหน้าด้วยเช่นกัน “ที่บอกว่าน่ารัก ผมหมายถึงคุณครับ ไม่ใช่ปลา” ตึกตักๆๆ!! ฉันรู้สึกได้ถึงใจที่เต้นรัวอย่างน่าอายของตัวเอง บวกกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวอย่างกับโดนน้ำร้อนลวกยังไงยังงั้นแหละ “0///0 คือ…” “เอ่อ…ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ” เราสองคนยืนจ้องตากันได้สักพักก่อนจะคุณกวินท์จะเป็นฝ่ายปล่อยมือของฉันไปอีกแล้ว “เอ่อ…ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือ…” หมับ!! พอเห็นว่าคุณกวินท์เริ่มคลายมือของตัวเองออก สัญชาตญาณที่เห็นแบบนั้นมันเลยสั่งให้ฉันคว้ามือของเขากลับมา ก่อนที่อะไรก็ไมรูมันสัั่งให้ฉันทำเรื่องที่น่าอายออกไปหลังจากนั้น จุ๊บ!! ฉันเขย่งเท้าขึ้นไปยื่นริมฝีปากของตัวเองไปสัมผัสกับริมฝีปากของคนตัวสูงตรงหน้าอย่างลืมตัว “0///0” นี่ฉัน…ทำอะไรลงไปเนี่ย? นี่ฉัน…จุ๊บปากคุณกวินท์เนี่ยนะ บ้าไปแล้วรึไงยัยรินณ์!! “ฉะ…ฉันขอโทษคะคุณกวินท์ ฉัน…ไม่ได้…อุ้บ! ^///^” และสิ่ง

เวลา 18.00 น.หลังจากกลับมาจากพายเรือแล้ว ฉันก็พาคุณกวินท์ไปทานข้าวเย็นที่ร้านใกล้ๆแถวนั้น ก่อนจะพาเขามาดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลหลังบ้านตามที่ตกลงกันไว้“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วนะคะเนี่ย?” ฉันเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พาคุณกวินท์มานั่งบนเก้าอี้ริมหาดหลังบ้าน“นั่นน่ะสิครับ” “เป็นไงบ้างคะ? ทะเลตอนพระอาทิตย์ตกที่หลังบ้านฉัน” “สวยครับ สวยมากเลยครับ”“ใช่มั้ยล่ะคะ?” ฉันหันไปยิ้มให้คุณกวินท์ ก่อนจะหันกลับมามองดูทะเลตรงหน้า แสงของพระอาทิตย์ในตอนเย็นตกกระทบกับผิวของน้ำทะเล ก่อให้เกิดแสงวิบวับขึ้นมา สวยมากเลยล่ะ แถมหาดหลังบ้านฉันยังเป็นพื้นที่ส่วนตัวของแน เพราะงั้นเลยไม่มีคนมารบกวนให้รำคาญตา เฮ้อออ! ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันก็ยังชอบบรรยากาศหลังบ้านของตัวเองมาตลอดเลยล่ะ“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?” ระหว่างที่นั่งดูพระอาทิตย์ตก จู่ๆฉันก็นึกสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา“ได้สิครับ”“คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” “ก็…มาดูพระอาทิตย์ตกไงครับ”“ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้ค่ะ ฉันหมายถึงว่า…คุณมาทำอะไรที่จังหวัดนี้คนเดียวเหรอคะ? คง…ไม่ได้มาเที่ยวจริงๆหรอกใช่มั้ยคะ?”“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?”“คือ…ฉันสั

หลังจากตกลงว่าวันนี้ฉันจะเป็นไกด์ชั่วคราวให้กับเจ้าของรถได้แล้ว ระหว่างทางที่ขึ้นรถกันมาฉันคิดหนักมากว่าจะพาเขาไปเที่ยวที่ไหนดี แต่จากที่ฉันสังเกตบุคลิกท่าทางของเขาแล้ว เขาดูเป็นคนที่ชอบออกกำลังกาย น่าจะชอบทำกิจกรรมพอสมควรเลยนะ เพราะงั้น…ฉันเลยพาเขามาพายเรือที่นี่ไงล่ะ “คุณชอบพายเรือมั้ยคะ?” ฉันหันไปถามคนข้างๆที่เดินมาด้วยกัน หลังจากจอดรถกันเสร็จแล้ว“ก็น่าสนใจนะครับ”“งั้นดีเลยค่ะ ที่นี่เป็นสถานที่ยอดฮิตที่นักท่องเที่ยวชอบมาทำกิจกรรมกันค่ะ กิจกรรมหลักๆของที่นี่ก็คือการพายเรือวนรอบคลองนี้เลยค่ะ” “ฟังดูน่าสนุกนะครับ”“สนุกแน่นอนค่ะ ฉันรับรองได้ อ้อ! จริงสิ คุณ…ชื่ออะไรเหรอคะ? ฉันณรารินณ์ค่ะ เรียกรินณ์เฉยๆก็ได้” จู่ๆฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรายังไม่ได้แนะนำตัวเองให้กันเลย พอนึกขึ้นได้แบบนั้นฉันเลยหันไปแนะนำตัวกับคุณเจ้าของรถซะก่อน“ผมกวินท์ครับ” ชื่อกวินท์สินะ ชื่อเขาดูหล่อสมกับหน้าตาเลยนะเนี่ย“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณกวินท์:)”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณรินณ์” “งั้นเราไปซื้อตั๋วกันเลยมั้ยคะ?” “ไปสิครับ”“เอ้ารินณ์! มาได้ยังไงเนี่ย?” ฉันเดินนำคุณกวินท์มาที่จุดขายตั๋ว ซึ่งพอ

เวลา 10.00 น.ณ สุสานแห่งหนึ่งฟึ่บ!! ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกวางไว้ที่หน้าหลุมศพอย่างบรรจง โดยฝีมือของหญิงสาวในชุดเดรสตัวยาวสีขาวคนหนึ่ง“เป็นยังไงบ้างคะแม่?” ฉันเอ่ยปากถามผู้เป็นแม่ผ่านรูปที่ติดอยู่หน้าป้ายสุสาน“…”“วันนี้รินณ์มาเยี่ยมคนเดียวนะ น้าเรย์อยู่ต่างประเทศเลยมาด้วยไม่ได้น่ะค่ะ”“…”“ช่วงนี้รินณ์ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของรินณ์ แม่อวยพรให้รินณ์ทำได้ดีด้วยนะ อ่า…แค่คิดว่าจะต้องกลับไปเรียนอีกก็เหนื่อยแล้วอ่ะ”“…”“เฮ้อออ! แม่ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงรินณ์นะ รินณ์ใช้ชีวิตได้ดีอย่างที่แม่สอนมาโดยตลอดเลยค่ะ เพราะงั้น…แม่ไม่ต้องกังวลอะไรเลย พักผ่อนให้สบายก็พอ รินณ์…คิดถึงแม่อยู่เสมอเลยนะคะ” รู้มั้ยว่าอะไรที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉัน? สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับฉันคือ…ความเงียบที่ฉันได้รับเป็นคำตอบหลังจากถามคำถามออกไปไงล่ะ ไม่ว่าจะถามออกไปอีกสักกี่คำถาม ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบที่ได้มาก็คงจะเป็นเพียงแค่ความเงียบอีกตามเคยอืม…ห้าปีแล้วสินะ ห้าปีแล้วที่ฉันเป็นฝ่ายตื๊อแม่คนเดียวอยู่แบบนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ก็ไม่เคยชินสักทีเลยแฮะณ ป้ายรอรถหลังจากเยี่ยมแม่เสร็จแล้วฉั