ฝาแฝดแดนมาเฟีย

อาณาจักรจระเข้แห่งนี้มีชายฝาแฝดที่ชื่อว่าทองกับก้อนอายุสามสิบห้าปีทำงานเป็นเด็กบาร์โฮสหนึ่งในธุรกิจของเสี่ยเข้มาตั้งแต่อายุยี่สิบห้าปีเพราะรักสบายจึงทำงานที่หาเงินได้เร็วครั้งละมากๆ

 

ทั้งคู่เป็นโฮสเบอร์หนึ่งของร้านสาขาใหญ่สามารถใช้รูปร่างหน้าตาและการบริการลูกค้าจนติดงอมแงมว่ากันว่าค่าตัวรายชั่วโมงในร้านสูงลิ่วยิ่งการออกนอกรอบไปกับลูกค้ายิ่งไม่ต้องพูดถึงสำหรับออกนอกร้านหนึ่งครั้งไม่ค้างคืนต้องจ่ายเงินเทียบเท่าค่ารถยนต์หนึ่งคันเลยกว่าได้

 

แต่ถึงกระนั้นสาวแก่แม่หม้ายเก้งกวางตัวท็อปที่หาเงินได้มากหรือเมียคนใหญ่คนโตก็ยอมทุ่มทุนสร้างกันมาแล้ว

เพียงแต่มีกฏการไม่ออกนอกรอบซ้ำทำให้หลายคนต้องจองชั่วโมงนั่งในร้านจนร้านแตกหลายครั้งหลายครา พักหลังมีปัญหากับคนใหญ่คนโตคุณนายระดับสูงที่มาแย่งกันใช้บริการจนต้องหยุดพักไปเป็นคนคุมร้านเสียเอง

 

 ทั้งคู่ดูแลธุรกิจบาร์โฮสในเครือเสี่ยเข้ที่มีมากมายหลายสาขาในพัทยาราวกับเป็นมือซ้ายของมาเฟียใหญ่

สองแฝดใช้ชีวิตโสดมานานไม่ต่างจากเสี่ยเข้และโดมคนสนิทมือขวา แต่มารู้อีกทีเสี่ยก็คว้าเอาเด็กเลี้ยงคนแปลกคนโปรดมาเป็นเมียขึ้นหน้าขึ้นตาทั้งที่เด็กนั่นดูธรรมดาเสียจนไม่คิดว่าจะหยุดหัวใจนายมาเฟียได้ 

 

ทอง,ก้อนรู้จักเด็กเสี่ยอย่างปลาซิวดีแค่เสี่ยไม่ค่อยพาออกไปที่ร้านโฮสเพราะเด็กมันแรด แรดแบบเรื่อยเปื่อย แรดแบบที่ไปร่านกับใครไม่ได้เพราะผัวเสี่ยรู้ทัน แต่ก็ดูเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเป็นสีสันให้ชายวัยใกล้สี่สิบที่เอาแต่เคร่งเครียดทำงานทั้งวัน

พอเข้ามาอยู่ในเขตบ้านเดียวกันก็ยังไม่ได้สนิทอะไรมากมายเพราะช่วงนั้นปลาซิวใกล้เรียนจบและมีการกวาดล้างเสี้ยนหนามของเสี่ยเข้ด้วยการเฉดหัวตำรวจที่เข้ามายุ่มย่ามกับธุรกิจหาหลักฐานยื่นเรื่องฟ้องร้องครั้งใหญ่จนกระทั่งชนะแบบราบคาบ

 

ระหว่างที่มีเรื่องมีราวกันกับตำรวจเด็กปลาซิวก็พาเพื่อนคนหนึ่งเข้ามาในอาณาจักรมาเฟีย เด็กตัวเล็กหัวฟูปากนิดจมูกหน่อยตัวบางเหมือนเด็กมอต้นดูเผินๆ ก็ธรรมดาอาจจะน่ารักกว่าปลาซิวหน่อยนึง

เด็กกฎหมายที่เข้ามานั่งติวหนังสือกับเด็กเสี่ยและเล่นกับจระเข้ไปวันๆ ผ่านหูผ่านตาหลายครั้งแต่ไม่เคยทักทายกัน ที่นี่มีแต่คนน่ากลัวเดินขวักไขว่แต่เด็กดาวรุ่งกลับเข้ามาแม้จะกลัวจนตัวสั่น

 กับอีแค่มีพี่ชายเป็นสารวัตรที่เสี่ยเข้ไม่เคยเกรงกลัวคงไม่มีปัญญาทำอะไรมาเฟียได้เพราะแม้แต่พี่ชายที่เป็นสารวัตรปลอมตัวเข้ามาสืบเรื่องฟอกเงินยังไม่รอดโดนมือขวาอย่างโดมจับแดกตกไปเป็นมาเฟียอีกคน 

 

ทุกครั้งที่เจอกันเด็กดาวรุ่งก็ทำตัวลีบหน้าซีดหลบหลังเพื่อนที่ตัวสูงกว่าอย่างปลาซิวเป็นประจำจนกระทั่งวันงานกินเลี้ยงหลังจบเรื่องวุ่นๆ วันที่ปลาซิวประกาศศักดิ์ดาว่าครอบครองทรัพย์สมบัติของเสี่ยไปมากกว่าครึ่ง แต่เจ้าตัวแสบก็เป็นเพียงแค่เด็กอายุยี่สิบต้นๆ ถึงยังไงเสี่ยเข้ก็เป็นคนคุมทุกอย่างอยู่เบื้องหลังอยู่ดี 

กระทั่งวันหนึ่ง..

 

"ปลาซิวคนเยอะจังน่ากลัวกูกลับบ้านได้ไหม?"

ดาวรุ่งที่คิดว่างานกินเลี้ยงต้อนรับเมียมาเฟียจะหวานแหว๋วเเต๋วจ๋าเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความรักสีชมพูดูสดใสแต่ภาพที่เห็นตรงหน้ามันไม่ใช่

ไม่ใกล้เคียงแม้แต่น้อย..

 

บรรยากาศภายในงานอึมครึมมีไฟวอร์มไลท์สีส้มนวลไม่สว่างมากนักภายใต้ฉากหลังที่เป็นบ้านใหญ่โตโอ่อ่าราวกับโรงแรมร้อยห้องดูขลังมากกว่าจะเรียกว่าโรแมนติก

ก่อนจะมาดาวรุ่งเผลอจินตนาการว่ามันจะน่าจะมีขนมนมเนยมีนักร้องดนตรีโฟล์คซองเบาๆ คนไม่กี่คนเพราะปลาซิงไม่มีเพื่อน แต่ลืมนึกไปว่าเสี่ยเข้มีพนักงานเป็นร้อยขนาดยังขนมากันไม่หมดคนเกือบครึ่งร้อยยังมารวมกันที่นี่

 

ชายฉกรรจ์สวมเสื้อผ้าสีดำหลายสิบคนยืนสูงเด่นเป็นสง่าไม่ต่างจากงานกาล่าดินเนอร์ เหล่าชายวัยกลางคนเซ็ตผมเรียบแปล้สวมสูทดำผูกไทด์แต่เจ้าของบ้านกับเมียสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์?

 

บรรดาชายโฉดยืนจิบเหล้าเบียร์คุยกันเป็นกลุ่มหน้าลานกว้างข้างบ่อจระเข้ ทันทีที่มีคนตัวเล็กน่ารักสวมเสื้อสีขาวย่างกรายเข้ามาในงานจึงเป็นจุดสนใจได้ไม่ยาก บรรดาชายฉกรรจ์หน้าตาโหดจ้องมองร่างบอบบางหลังปลาซิวเป็นตาเดียวไม่ต่างจากฝูงหมาป่ามองแกะน้อยที่หลงเข้ามา

 

"อะแฮ่ม"

  เสี่ยเข้กระแอมเสียงดังเดินผ่านลูกน้องมาต้อนรับแขกคนสำคัญบรรดาลูกน้องทั้งหลายจึงหันสายตากลับไปทางเดิม

เสี่ยเข้มาจากโต๊ะเล็กใต้ร่มไม้มีร่างคุ้นเคยของว่าที่พี่เขยของดาวรุ่งนั่งหน้าขรึมเคร่งเครียดจิบเหล้าเพียงลำพังไม่สนใจใครอยู่

"มาแล้วเหรอดาวรุ่งแล้วสารวัตรดาวเรืองล่ะ?" รอยยิ้มแบบพันธมิตรแต่ตัวตั้งตัวตียัดเยียดให้สารวัตรดาวเรืองมีผัวก็ไอ้ตัวพ่อตรงหน้าแค่ดาวรุ่งไม่รู้

เด็กใสซื่อแทบจะไหว้ย่ออย่างสุภาพน่าเอ็นดูจนเสี่ยอยากจับคู่ให้อีกราย..

"พี่เรืองพึ่งกลับจากทำงานครับเห็นบ่นว่าเหนื่อยอาจจะมาไม่ได้" แววตาสดใสใบหน้ายิ้มแย้มตอบกลับผัวเพื่อนทรงป๋าทรงแดดดี้แสนอบอุ่นอย่างไว้วางใจ?

"อ้อ อย่างนั้นเหรอ? ปลาซิวดูแลเพื่อนด้วยนะอยากเล่นอะไรก็ตามสบายเลยชวนพวกพี่ๆ มาสนุกด้วยกันเสี่ยจะไปนั่งคุยกับไอ้โดมตรงนู้น"

"พี่โดมเป็นอะไรเหรอครับเสี่ยเข้?"

"หึหึ ไม่มีอะไรเดี๋ยวมันก็ดี"

เสี่ยเข้มาทักทายแล้วเดินกลับไปคุยกับบรรดาลูกน้องที่เป็นเหมือนเพื่อนและครอบครัวต่างสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

 

คล้อยหลังเสี่ยเข้ปลาซิวพาเพื่อนไปตักอาหารบนโต๊ะตัวยาวที่สั่งมาแทบทุกร้านดังของพัทยามีทั้งอาหารเหล้าบุหรี่จัดวางเรียงรายไว้บริการ ดาวรุ่งเดินก้มหน้าตามหลังเพื่อนต้อยๆ ตอนกลางวันที่มาไม่มีแบบนี้ให้เห็นก็เลยไม่ค่อยจะกลัวแต่ตอนนี้แค่เงยหน้ามองยังไม่กล้า

 

ปึ้กกก!

"อ๊ะ!''

ร่างเล็กชนเข้ากับร่างแข็งตรงหน้าแล้วเซถลาถอยหลังไปอยู่ในอ้อมกอดคนด้านหลังที่เดินตามมาอย่างจัง

ปลายนิ้วยาวของคนถูกชนเชยคางมนขึ้นมาสบตาห่างใบหน้าคนน่ารักเพียงคืบ

 

"เวลาเดินเงยหน้าหน่อยเด็กน้อย~"

คิ้วเข้มหางตาเชิดบนใบหน้าเรียวยาวคมคายหล่อเหลาไร้ที่ติจ้องลึกลงมาในดวงตากลมโตสีอ่อนสว่างไสว เรียวปากหยักยกยิ้มละมุนทรงสเน่ห์ดูเจ้าเล่ห์น่าค้นหา

ให้ความรู้สึกคล้ายกับเสี่ยเข้แต่นุ่มนวลกว่าชายตรงหน้าหล่อเสียจนคนขี้อายประหม่าหนักได้แต่กระพริบตากลมโตปริบๆ 

 

"จะยืนแบบนี้อีกนานไหม!"

เสียงคนข้างหลังปลุกให้ตื่นจากภวังค์เพราะถูกรองเท้าผ้าใบสีขาวถอยมาเหยียบเข้าเต็มๆ แถมยังไม่ยอมยกเท้าออกสักที

 

"อะ เอ่อ..ขะ ขอโทษ...ขอโทษครับ เอ๊ะ?..คุณสองคนทำไมหน้าเหมือนกันจังตัวก็เท่ากันสวมเสื้อผ้าเหมือนกันด้วย!"

ดาวรุ่งก้าวเท้าลงมาจากรองเท้าหนังสีดำยกมือไหว้คนข้างหลังแทบจะก้มกราบแต่พอเงยหน้าขึ้นมาดวงตาที่โตอยู่แล้วกลับถลึงแทบถลนออกมานอกเบ้า

เมื่อครู่คนตรงหน้าก้มลงมาจนเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบอย่างชัดเจนแต่คนที่ประคองอยู่ด้านหลังก็หน้าตาเหมือนกันทุกระเบียดนิ้วไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่ส่วนสูงและรูปร่าง

 

ปลาซิวเดินชิมอาหารเพลินรู้ตัวอีกทีเพื่อนตัวเล็กยังคงยืนอยู่ที่เดิมแต่มีมาเฟียฝาแฝดประกบหน้าหลังเป็นไส้แซนวิสอยู่จึงเดินกลับมาหาเพื่อนขาสั้นพลางเอ่ยถามขึ้น 

"อ้าว~มายืนทำอะไรกันทำไมไม่ตักอาหาร?"

"กูเผลอเดินชนพี่คนนี้แล้วมาชนพี่คนนี้เหยียบเท้าเต็มๆ เลยทำไงดี" ดาวเรืองเอ่ยกับเพื่อนสนิทเสียงสั่นชี้นิ้วไปมาระหว่างคนหน้าเหมือนแต่ก้มหน้างุดไม่กล้าสู้หน้าคนตรงหน้า

 

คนถูกชนดูเป็นมิตรกว่าคนด้านหลังปากกระจับยกยิ้มหล่อร้ายเเววตาเป็นประกายแต่คนที่ถูกเหยียบเท้านั้นหน้านิ่งมองจ้องลงมาเขม็ง

 

"ไม่เป็นไรค่ะตัวเล็ก" ฝ่ามือใหญ่วางปุบลงบนหัวฟูของดาวรุ่งลูบแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

"อย่าๆๆ พี่ทองอย่าเอามือไปลูบหัวมันมันจะติดมือเอานาไอ้นี่มันเชื่องนะเออ"

ปลาซิวดึงแขนเพื่อนออกมาจากวงล้อมของหมาป่าฝ่าแฝดยกนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้า

"หึหึ ติดแค่มือเหรอ?" คนชื่อทองยังคงหยอกเย้าด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล ก้มลงมามองตาคู่สวยราวกับเล่นกับลูกแมวขี้กลัว

"อย่ามายิ้มกรุ้มกริ่มกระลิ้มกระเหลี่ยเพื่อนผมนะมันไม่ทันโฮสมือทองอย่างพี่หรอก" ปลาซิวกอดเพื่อนตัวเล็กไม่ให้ตกหลุมพรางแพรวพราวคนตรงหน้า

"ปลาซิวพาเพื่อนไปนั่งเถอะพี่ตักอาหารไปให้" คนชื่อทองยังคงความเป็นสุภาพบุรุษผายมือให้เมียเจ้านายแต่สายตามองคนตัวเล็กในอ้อมกอดตลอดเวลา

"พี่รู้เหรอว่าเพื่อนผมชอบอะไร"

ปลาซิวหรี่ตาจับผิดฝาแฝดตัวโตเพราะไม่ค่อยได้คุยกันนักรู้แค่ว่ามีคนแย่งตัวโฮสสองคนนี้ผ่านปากสามีเสี่ยมาตลอด

 

"พี่เป็นโฮสไงคะแค่มองตาก็รู้ว่าอยากกินอะไร~"

"หูย น่ากลัวชะมัดสายตาอ่านกินสุดๆ ไปกันเถอะไอ้รุ่งอยู่ใกล้แล้วหัวใจจะวายหนุ่มโฮสแฝดมันหล่ออันตรายเกินไปเดี๋ยวผัวด่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"