ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90

เมื่อช่วงบ่ายบอมบอมไปหาพ่อกับแม่ที่บริษัท ซึ่งพ่อของบอมบอมเป็นท่านประธานในบริษัทแห่งนี้ บอมบอมนั่งรอผู้เป็นพ่อนานนับชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นจะมาตามนัด สักพักพ่อของบอมบอมก็โทรมาหาว่าติดธุระด่วน เย็นนี้เลยไม่สามารถที่จะไปทานข้าวกับบอมบอมได้ ในระหว่างนั้นเองก็มีหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้า เดินตรงเข้ามาหาบอมบอม ซึ่งกำลังโทรคุยกับผู้เป็นพ่อของเขา พอบอมบอมวางสายชายหนุ่มผู้นี้จีงแนะนำตัวกับบอมบอม

"อาชื่ออาเอกนะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นี่"เขายิ้มให้บอมบอม

“คุณบอมบอม วันนี้ท่านประธานให้อาไปส่งที่บ้านนะ เพราะเป็นทางผ่านบ้านอาพอดี ท่านประธานได้บอกแล้วใช่มั้ยครับ”

บอมบอมเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าอา เขาถึงกับสะดุดตาต้องใจ เพราะด้วยหน้าตาน่าจะซักสามสิบนิดๆ แต่ความจริงแล้ว เอกอายุสี่สิบห้าพอดี พ่อของบอมบอมวานให้เอกซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ไปส่งบอมบอมที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเรียกคนขับรถมารับให้เสียเวลา

"บอกแล้วครับ"

“เรากลับกันเลยไหมคุณบอมบอม”เอกยิ้มให้บอมบอมอย่างละมุน

“ครับอา”บอมบอมยิ้มตอบแล้วก้มหน้าเดินตามอาเอกไปยังที่จอดรถ

เอกเปิดประตูรถให้บอมบอมเข้าไปนั่งข้างหน้า

“ขอบคุณครับ”บอมบอมอมยิ้ม และรู้สึกถูกชะตากับหนุ่มใหญ่หน้าเด็กคนนี้

เมื่อเอกปิดประตูรถให้บอมบอมเสร็จ เขาจึงเดินอ้อมหน้ารถเปิดประตูฝั่งคนขับ แล้วขึ้นไปนั่งพร้อมที่จะขับรถแล่นออกไปในทันที

“คุณบอมบอมจะกลับบ้านเลยใช่ไหม”เอกหันหน้ามามองบอมบอมด้วยสายตาเอ็นดู

“ไม่ไปไหนแล้วครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนแต่เช้า แถมเป็นวันแรกด้วย”

“ใช่อาก็ลืมไปเลย ท่านประธานเคยเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกัน ดูท่านจะภูมิใจในตัวคุณบอมบอมมากเลยนะ”

บอมบอมไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ เพราะรู้สึกเขินที่เจอหนุ่มใหญ่ที่พูดจาสุภาพมาก

“แล้วเรียนคณะอะไรอาลืมไปแล้ว”

“คณะบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธาครับ”บอมบอมพูดอย่างภูมิใจ เพราะมหาวิทยาลัยแห่งนี้เข้าเรียนได้ยาก เพราะเป็นมหาวิทยาลัยอันต้นๆของประเทศ

“คณะเดียวกับอาเลย แต่อาเรียนที่ต่างจังหวัด”

“มหาวิทยาลัยที่ไหนครับ”บอมบอมอยากรู้ขึ้นมาทันที เพราะบอมบอมเริ่มปลื้มเอกเป็นพิเศษ

“จังหวัดเพชรบูรณ์ มหาวิทยาลัยอิงฟ้า”

“อูว์”บอมบอมทำเสียงตกใจ

“ตกใจอะไรทำเสียงซะดังขนาดนั้น”เอกหันหน้ามามองแว่บหนึ่งแล้วหันกลับ

“บอมบอมอยากไปเรียนที่ต่างจังหวัดแบบอาเอกเพราะเรียนที่กรุงเทพรถติด”บอมบอมมีสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมไม่ขอคุณพ่อไปล่ะ”

“ขอแล้ว คุณพ่อให้ไปแต่คุณแม่ไม่ให้ไป บอกว่าลำบากเป็นห่วงอยู่กรุงเทพนี่แหละดีแล้ว จะได้ใกล้หูใกล้ตา อันหลังผมพูดเองครับ”

“แหม คุณแม่เขาก็เป็นห่วงนั่นแหละ คุณบอมบอมไม่เคยลำบากนี่”เอกเลยคิดย้อนถึงตัวเองในอดีต ที่ต้องต้มมาม่ากินตอนเย็นทุกวันกับเพื่อนๆที่หอพัก

“ก็จริง ถ้าให้ผมไปอยู่หอพักคงอยู่ไม่ได้หรอก คนเยอะนอนกันหลายคน ผมไม่ชินชอบนอนคนเดียวมากกว่าครับ”

“แต่อาว่าสนุกดีออก ได้อยู่กับเพื่อนๆและอิสระดีด้วย”

“คิดอีกทีก็จริงไม่ต้องมีใครมาคุม คิดแล้วอยากไปจังเลย”

“ถ้ายากไปจะไปที่ไหนล่ะ”เอกหันมาถาม

“ที่เดียววกับอาเอกนั่นแหละ ถ้ามีอะไรจะได้ปรึกษาอาเอกที่เป็นศิษย์เก่า”

“ศิษย์เก่ารุ่นเดอะซิไม่ว่า เวลาผ่านมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว”เอกหัวเราะเพราะอดขำความไร้เดียงสาของบอมบอมไม่ได้

“คุยกับอาเอกสนุกจัง ไม่เหมือนคุยกับพ่อที่เคร่งเครียด ให้ตั้งใจเรียนจะได้มาช่วยพ่อกับแม่ทำงาน”

“ก็ท่านประธานมีบอมบอมเป็นลูกคนเดียวนี่ เขาก็ต้องฝากความหวังไว้ที่บอมบอมนี่แหละ”

“นั่นน่ะซิ” บอมบอมถอนหายใจ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อยากไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเอก ไม่อยากเรียนที่กรุงเทพ แต่คงไม่ทันแล้วแหละเพราะมหาวิทยาลัยเปิดพรุ่งนี้ ถึงทันพ่อกับแม่ของเขาก็คงไม่ให้ไปอยู่ดี บอมบอมนั่งคิดตลอดทาง อยากไปเรียนที่เดียวกับอาเอก คงจะสนุกและได้เห็นอะไรแปลกใหม่ ที่อยู่ในต่างจังหวัดแต่กรุงเทพไม่มี บอบอมคิดเช่นนั้นเพราะต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา ถ้าไปเรียนไกลๆจะได้มีอิสระ บอมบอมคิดวนมาวนไปจนหลับในที่สุด

เอกใช้เวลาขับรถนานพอสมควร กว่าจะมาถึงบ้านของบอมบอมก็เย็นพอดี

“น้องบอมบอมถึงแล้ว”เอกสะกิดที่แขนของบอมบอม

บอมบอมค่อยๆลืมตาขึ้นจึงทำให้ สายตาได้ประสานกับเอกของเขา จนบอมบอมต้องหลบสายตาไปทางอื่น

"น้องบอมบอมเป็นอะไรหรือเปล่า"เอกสงสัยในท่าทีเขิอายของบอมบอม เพราะเขาก็ไม่รู้ตัวว่าเสน่หนุ่มใหญ่ต้องตาหนุ่มน้อย

“อาเอกเข้าบ้านบอมบอมก่อนซิ ไปทานข้าวก่อนดีกว่าไหมครับ”บอมบอมยังไม่ลงจากรถ เพราะอยากคุยกับเอกต่ออีก จึงชวนให้ทานข้าวด้วย

“ไม่ได้หรอกอาต้องไปทานข้าวกับภรรยาและลูกที่บ้าน” เอกยิ้มให้บอมบอมด้วยนัยน์ตาที่โอนโยน

“ครับ”บอมบอมรู้สึกสะดุดใจคำนี้ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเพราะอายุขนาดนี้แล้ว ก็ต้องมีลูกและภรรยาเป็นเรื่องธรรดา ถ้าไม่มีก็จะเป็นเรื่องที่น่ายินดีกว่านี้บอมบอมคิดเช่นนั้น

“ขอบคุณครับ” บอมบอมรีบลงจากรถแล้วยิ้มลายกมือไหว้เอก และเรีบเดินเข้าไปภายในบ้าน ส่วนเอกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่คิดถึงลูกชายวันสิบห้าของเขาที่กำลังโตเป็นหนุ่มไล่ๆกับบอมบอม

บอมบอมเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โต ที่แสนจะเงียบเหงา มีเพียงเขากับคนรับใช้ร่วมสิบ ส่วนพ่อแม่ของบอมบอมกลับดึกทุกค่ำคืน

บอมบอมมักจะรับประทานข้าวคนเดียวอยู่เป็นเนืองนิตย์ ค่ำคืนนี้ก็เช่นเดิมไม่อาจหลีกพ้น ซึ่งเป็นบรรยากาศที่เขาแสนจะเบื่อหน่าย ถึงอาหารจะเต็มโต๊ะชั้นเลิศที่ใครเห็นต้องอยากทาน แต่บอมบอมเพียงแค่เห็นก็แท่บจะอิ่ม เขาทานเพียงน้อยนิดก่อนจะขึ้นมาที่ห้องเพื่อนอนเล่นมือถือ และแซทคุยกับเพื่อนเรื่องไปเรียนในมหาวิทยาลัยพรุ่งนี้เป็นวันแรก แต่แล้วบอมบอมก็ต้องหยุดเล่นทันที เพราะเสียงเคาะประตูบอมบอมจึงออกไปเปิดประตู ก็ได้เห็นแม่ของเขายังอยู่ในชุดทำงาน

“บอมบอมยังไม่นอนอีกเหรอ มัวทำอะไรอยู่”วิกานดาแม่ของของบอมบอมจ้องหน้าลูกชายสุดที่รัก

“คุยกับเพื่อนอยู่ครับ”

“วันนี้แม่กับพ่อต้องขอโทษบอมบอมนะ ที่ไม่ได้พาไปทานข้าว พอดีลูกค้าเรื่องมากต้องคุยกันยาว”

“ผมเข้าใจครับ” บอมบอมพยักหน้า

“วันนี้พ่อเลยโทรให้เอกมาส่งลูก”

พอได้ยินชื่อเอกเท่านั้นแหละ บอมบอมกระชุ่มกระซวยขึ้นมาทันที เลยอยากถามไถ่ประวัติของเอกทันที

“อาเอกทำงานที่นี่นานแล้วเหรอครับแม่”

“ก็นานอยู่นะสิบกว่าปีเห็นจะได้”

“ถามทำไมลูก”แม่บอมบอมมีท่าทีสงสัย

“ผมไปทีไรก็ไม่เห็นอาเอกเลย”

“อ๋อ ก็อาเอกเป็นผู้จัดการฝ่ายการการตลาด จึงออกไปพบปะลูกค้าบ่อยๆ ไม่ค่อยได้อยู่ออฟฟิคหรอก"

“อาเอกนี่เขาชื่อจริงอะไรเหรอครับ”บอมบอมถามเพื่อจะไปค้นหาในโซเซียล เฟสบุ๊ค ไอจี เพราะอยากรู้เรื่องราวของเขา

“อยากรู้ไปทำไม”

“ก็ลูกน้องพ่อกับแม่นี่ก็อยากรู้จักไว้บ้าง อาเอกเขาใจดีสุภาพ อาเอกเขารับปากว่าจะเป็นที่ปรึกษาให้บอมบอม ตอนเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัย”บอมบอมโกหกหน้าตาย

“อ่อ ดีมากลูก เอกเขาเป็นคนเก่งถ้าลูกได้เรียนรู้จากเขาถือว่าโชคดีมาก เอกเขาชื่อ เอกราช สุดใจ “

“เอกราช สุดใจ “ บอมบอมพูดจบก็อมยิ้ม

แม่ของบอมบอมเห็นว่าดึกพอสมควร และส่วนตัวเธอก็รู้สึกง่วงนอนมาก เธอจึงหันมาคุยกับบอมบอมก่อนที่จะไปนอน

“บอมบอมนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนวันแรกแต่เช้า”

วิกานดาผู้เป็นแม่จับไหล่ของบอมบอมแล้วดึงร่างบอมบอมมากอดไว้

“พ่อกับแม่รักบอมบอมมากนะ วันนี้ไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรอยากกอดบอมบอม กลัวบอมบอม ฮือ แม่คงคิดไปเรื่อย นอนเถอะลูก แม่ก็ง่วงนอนเหมือนกัน”

แม่ของบอมบอมคลายกอดบอมบอม แล้วจ้องมองบอมบอมสักพักก็หันหลังกลับ เดินไปที่ห้องของตัวเอง

ส่วนบอมบอมนั้นรู้สีกใจหายที่แม่ของเขามีท่าทีแปลกไป บอมบอมมองแม่ของเขาเดินไปจนถึงห้องนอน หลังจากนั้นเขาจึงปิดประตู ส่วนแม่ของบอมบอมก็หันหลังกลับมามอง แต่ก็ไม่เห็นลูกชายแล้วเธอจึงถอนหายใจ พร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนด้วยความรู้สึกแปลกๆ

บอมบอมรีบเดินมาที่เตียงนอน เพื่อที่จะค้นหาประวัติเอกในเฟสบุ๊ค บอมบอมมลองพิมชื่อ เอกราช สุดใจ ก็เด้งขึ้นมาทันที บอมบอมจึงไล่ดูรูปของเอกทุกรูป จนมาถึงรูปเก่าๆสมัยยี่สิบปีกว่าปีที่แล้ว ที่เอกนำมาลงในเฟสบุีค

บอมบอมจ้องมองไม่กระพริบตา พราะหน้าตาของเอกนั้นหล่อคม บอมบอมเลยไล่ดูไปเรื่อยๆถ้ามีรูปคู่กับภรรยาและลูก บอมบอมจะเลื่อนผ่านไปในทันที ดูในเฟสจบก็ต่อด้วยไอจี เพราะเอกทำลิงค์ไว้ให้ติดตามกัน

บอมบอมไล่ดูจนเวลาเกือบเที่ยงคืน เขาก็ยังไม่นอน เพราะไม่ได้ดูรูปเอกในเฟสและไอจีแคนั้น แต่ยังดูคลิปติ๊กต๊อกที่เอกลงคลิปเล่นกีต้าร์ร้องเพลงยุค 90 บอมบอมเลื่อนฟังไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับเพลงปาฏิหารย์ บอมบอมกดรีเฟรชหลายรอบมาก เขาเลยมีความคิดแปลงไฟล์เพลงนี้บันทึกลงเครื่องทำเป็นMP3 บอมบอมจึงเริ่มแปลงไฟล์เพลงในทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนัก

เมื่อใกล้ถึงเวลาเที่ยงคืนซึ่งเหลือเพียงไม่กี่นาที บอมบอมรู้สึกง่วงนอนจนอดรนทนไม่ไหว เขาจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมนำมือถือมาวางไว้ข้างหู เปิดเพลงปาฏิหารย์ของเอกที่ทำเป็นmp3ฟังโดยตั้งค่าเล่นซ้ำอัตโนมัติ บอมบอมฟังได้ไม่กี่รอบก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว