ตอนที่ 11 ไม่อยากเสียเพื่อน

 

ปราญติญาขับมาแวะรับพรชนกที่บ้านจากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ แต่ขับรถออกมาได้ไม่นานก็รู้สึกง่วงจึงแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อซื้อกาแฟ

ระหว่างรอกาแฟหญิงสาวก็เห็นศุภโชคเดินเข้ามาในร้านเธอมองไปทางด้านหลังของเขาเพื่อจะดูว่าภาณุวิชญ์จะมาด้วยหรือเปล่าเพราะเมื่อคืนพวกเขาก็กลับพร้อมกัน แล้วเธอก็ยิ้มออกเมื่อไม่เห็นใครเดินตาม

“มากินกาแฟเหรอป่าน”

“อือ โชคล่ะ”

“แวะมากินกาแฟก่อนกลับกรุงเทพน่ะ ป่านก็จะกลับเหมือนกันใช่ไหม”

“ใช่จ้ะ”

“แล้วขับรถกลับคนเดียวเหรอ”

“เปล่า ป่านมากับบุ๋มนะตอนนี้ไปซื้อขนมอยู่นั่นไงล่ะมาแล้ว”

“สวัสดีโชค จะกลับกรุงเทพเหมือนกันใช่ไหมล่ะ” พรชนกรู้เพราะเมื่อกี้เขาเจอกับเขตแดนและภาณุวิชญ์ในร้านสะดวกซื้อ

“อือ นี่พวกเราทำงานอยู่ที่กรุงเทพกันหมดทุกคนเลยใช่มั๊ย”

“บุ๋มกับป่านทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันแล้วโชคกับเพื่อนอีกสองคนล่ะ”

“ผมเป็นวิศวกรคุมงานอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาลที่ป่านกับบุ๋มทำงานอยู่นั่นแหละส่วนไอ้ณุก็ทำที่เดียวกับผมจะมีก็แต่ไอ้เขตนั่นแหละที่ทำไกลออกไปหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เอาไว้วันหลังเรานัดกินข้าวกันดีไหม”

“ได้สิ ป่านขอตัวก่อนนะเพราะบ่ายนี้ต้องกลับไปทำงาน”

“เดินทางปลอดภัยนะทั้งสองเลย”

“ขอบใจจ้ะ โชคก็เหมือนกันนะ” พรชนกพูดจบก็เดินตามปราญติญาออกมาหน้าร้านและสวนกับภาณุวิชญ์และเขตแดนที่เดินเข้ามาพอดี

“จะกลับกันแล้วเหรอ” เขตแดนทักทายเพื่อนทั้งสองคน

“บุ๋มกำลังจะกลับแล้ว”

“โชคดีนะ” เขตแดนบอกกับเพื่อนส่วนภาณุวิชญ์ไม่ได้พูดอะไรเขาแค่ยิ้มให้กับสองสาวก่อนจะเดินตามเพื่อนเข้ามาในร้าน

“เมื่อคืนป่านหายออกไปกับณุค่อนข้างนานแต่พอเจอกันทำไมทำเหมือนไม่สนิทกันล่ะ” พรชนกถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแล้ว

“ก็ไม่ได้สนิทกันนี่ก็อย่างที่บอกบุ๋มนั่นแหละ เขาถามเรื่องแผลที่หัวน่ะเห็นว่ากังวลว่าจะเป็นแผลเป็นป่านก็บอกเขาไปแล้วว่าแผลนิดเดียวแค่นั้นเดี๋ยวผมมันก็ปิด”

“แต่บุ๋มรู้สึกว่าณุเขาสนใจป่านนะ”

“เขาจะมาสนใจอะไรปานล่ะ บุ๋มจำไม่ได้เหรอว่าแต่ก่อนเพื่อนกลุ่มนี้เคยเรียกป่านว่ายัยอ้วนนะ”

“แต่ตอนนี้ป่านก็ไม่เหมือนเดิมแล้วนี่ เผลอๆ ทั้งสามคนนั้นอาจจะกำลังสนใจป่านอยู่ก็ได้”

“อย่าเลยเราเป็นเพื่อนกันป่านไม่อยากคบเพื่อนหรอกนะเพราะถ้าเลิกกันแล้วจะเสียเพื่อน”

“นี่ยังไม่ทันได้คบกับใครก็คิดถึงวันที่จะเลิกแล้วเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ ส่วนใหญ่ก็เจ้าชู้กันทั้งนั้น บุ๋มดูเพื่อนเราแต่ละคนสิหน้าตาก็ใช่จะขี้เหร่ก็คงจะมีผู้หญิงอยู่ในสต๊อกเพียบป่านไม่อยากเป็นตัวสำรองของใคร”

“รู้สึกว่าตอนนี้ป่านกำลังปิดกั้นตัวเองมากๆ เลยนะ”

“บุ๋มก็น่าจะรู้ว่ามันเพราะอะไร” ปราญติญาเล่าให้พรชนกฟังแค่ว่าคืนนั้นออกไปฉลองวันเกิดกับรัฐภูมิและเห็นชายหนุ่มเอาอะไรบางอย่างใส่แก้วพอเห็นเธอก็ขอตัวกลับ

เธอไม่กล้าเล่าให้เพื่อนฟังว่าเธอดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้นและสุดท้ายเรื่องมันก็ไปจบบนเตียงของเพื่อนร่วมชั้นเรียน

ถ้าหากพรชนกรู้ก็คงจะโกรธและอาจจะไปเอาเรื่องภาณุวิชญ์และเรื่องราวมันจะใหญ่โตขึ้น เธอไม่อยากรับผลกระทบนั้นจึงเลือกที่จะปิดเป็นความลับต่อไป

“เท่าที่บุ๋มรู้มาทั้งสามคนที่เราเจอเมื่อกี้ยังไม่มีใครมีแฟนเลยนะ”

“ก็แน่ล่ะสิกะล่อนแบบนั้นผู้หญิงที่ไหนเขาจะมาเป็นแฟน”

“มันก็ไม่แน่หรอกนะป่านผู้ชายกะล่อนถ้าเขาเจอผู้หญิงที่เขาชอบจริงๆ เขาก็พร้อมจะหยุดทุกอย่าง”

“โธ่...บุ๋มมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว ผู้ชายน่ะร้ายจะตายบุ๋มนับว่าเป็นคนที่โชคดีมากที่มีแฟนนิสัยดีอย่างพี่อรรถแต่ป่านคงไม่โชคดี” ปราญติญาหมายถึงอรรถวิทย์พนักงานห้อง lab ซึ่งเป็นแฟนของพรชนก

“พี่อรรถเป็นผู้ชายที่นิสัยดีจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะดีแตกวันไหน เราเพิ่งคบกันได้แค่ปีเดียวเอง จำรุ้งได้ไหมที่คบกับแฟนตั้งแต่สมัยม.4 เรียนจบแต่งงานสุดท้ายก็หย่าเพราะผู้ชายมาดีแตกทีหลัง”

“พี่อรรถคงไม่เป็นแบบนั้นหรอก พี่เขาดูนิสัยดีจะตายไม่มีทีท่าเจ้าชู้เลย”

“อาจจะยังไม่ออกลายก็ได้บุ๋มก็เลยยังไม่คิดจะพาเขามาเจอพ่อกับแม่”

“แล้วพี่เขาไม่บ่นแย่เหรอคบกันมาตั้งปีแล้ว”

“ก็มีบ่นบ้างแต่พี่อรรถงานยุ่งบุ๋มก็งานยุ่งเราก็เลยคุยกันว่าจะคบกันแบบนี้เรื่อยๆ”

“บุ๋มไม่คิดว่าตัวเองจะเสียเปรียบเหรอ ขอโทษนะที่ป่านต้องถามออกมาตรงๆ”

“ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองเสียเปรียบที่ยอมเป็นของเขาทั้งที่ยังไม่ได้คุยกันจริงจังถึงเรื่องอนาคต แต่ผู้ชายกับผู้หญิงถ้าอยู่ใกล้กันเรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้เราสองคนรักกันและต่างก็มีความสุขด้วยกันทั้งคู่อีกอย่างก็เรียนจบและทำงานมีเงินเดือนแล้ว บุ๋มก็แค่ระวังไม่ให้ตัวเองท้องก่อนแต่งก็แค่นั้นแหละ เพราะถ้าพยาบาลอย่างเราท้องคงน่าอายมากๆ”

“นั่นสิเรียนมาทางนี้ คลุกคลีอยู่กับวงการแพทย์แต่ปล่อยให้ตัวเองท้องป่านก็คงให้อภัยบุ๋มไม่ได้จริงๆ”

“ป่านไม่คิดว่าบุ๋มใจง่ายใช่ไหมที่ไปนอนกับพี่อรรถแบบนั้น”

“ไม่หรอกบุ๋มกับพี่อรรถรักกันและคุยกันเข้าใจแค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว ก็อย่างที่บุ๋มบอกไงผู้ชายกับผู้หญิงเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ บุ๋มไม่ได้ไปแย่งพี่อรรถมาจากใครแล้วพี่อรรถก็ไม่มีผู้หญิงคนอื่นทุกอย่างมันก็ลงตัว”

“ใช่บุ๋มก็คิดยังอย่างนั้นตอนนี้เราสองคนกำลังเก็บเงินและรอเวลาที่พร้อมก่อนจะคุยเรื่องแต่งงาน แล้วป่านคิดว่าจะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”

“ตอนนี้ป่านยังไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลย ยังเข็ดกับความรักอยู่นะต่อไปจะคบใครคงต้องดูดี แต่ครั้งนี้ยอมรับเลยว่าป่านพลาดมากๆขนาดบุ๋มเตือนแล้วป่านยังไม่ฟัง”

“แต่เลิกมาได้แบบนี้ก็โชคดีแล้วแหละ”

“ป่านก็คิดยังงั้นเข็ดแล้วกับผู้ชายในแอพหาคู่”

“แอพหาคู่มันไม่ผิดหรอกมันผิดที่ตัวผู้ชายต่างหาก ดูอย่างยัยกวางกับสามีสิเจอกันในแอพหาคู่ตอนนี้ชีวิตก็มีความสุขดีย้ายไปเป็นคุณนายอยู่ที่อเมริกานุ่น มาคราวนี้ก็บริจาคเงินให้โรงเรียนเป็นแสนเลยนะ”

“แม่บอกว่าห้องของเราบริจาคเงินให้โรงเรียนเยอะมากๆน่าจะมาจากเงินของกวางใช่ไหม”

“ของกวางแค่แสนเดียวแต่มีอีกคนหนึ่งที่บริจาคมากถึงสองแสนเลยนะ”

“เพื่อนเรารวยและใจดีมากเลยนะ ใครเหรอบุ๋มที่บริจาคเยอะขนาดนั้น”

“ก็นายณุกับครอบครัวเขาไงล่ะ”

“โอ้โห เห็นหน้าตาเจ้าชู้ท่าทางกะล่อนแบบนั้นก็จิตใจดีเหมือนกันนะ”

“ใช่ภาพลักษณ์เขาอาจจะมองเป็นคนเจ้าชู้แต่นิสัยจริงๆ ก็ใช้ได้ ถ้าได้เป็นแฟนกับป่านก็คงจะดี”

“ป่านก็เพิ่งบอกไปว่ายังไม่อยากมีแฟนแล้วจู่ๆ จะมาจับคู่ให้ป่านกับณุได้ยังไง ป่านไม่เอาเพื่อนมาเป็นแฟนหรอก”

“แต่ถ้าเกิดเพื่อนอยากจะเป็นแฟนป่านขึ้นมาล่ะ ไม่ลองเปิดใจหน่อยเหรอ”

“นี่แอบไปคุยอะไรกับณุมาหรือเปล่าถึงได้เชียร์กันจัง”

“เปล่าหรอกก็แค่สังเกตว่าเขามีท่าทางสนใจป่านเอามากๆ ถ้าเขาเข้ามาจีบป่านก็ลองคุยกับเขาหน่อย อย่างน้อยก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อน”

“ก็เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนนี่ไงป่านเลยยังคุยกับเขาอยู่ แต่ถ้าจะให้คบเป็นแฟนก็คงต้องคิดหนักเพราะดูท่าทางจะเจ้าชู้มากและป่านก็เหนื่อยกับความรัก”

“เอาน่าอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ คนเป็นเนื้อคู่กันแล้ว ยังไงสุดท้ายก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันนั่นแหละต่อให้จากกันไปนานแค่ไหนก็ตาม”