จินต์พิชาの小説

"คุณภพ" เธอเรียกเขาเสียงสั่น "กลัวเหรอ มินตรา" "คุณเรียกผิดแล้ว ฉันชื่อมันตราค่ะ" หญิงสาวย้ำ "ถ้าคุณคือมันตราจริง ก็ไม่ต้องกลัวอะไรเพราะมันตราเก่งเรื่องนี้อยู่แล้วจริงไหมล่ะ" มือของเขาเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ นั่งนิ่งไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไปแต่ก็ถอยไม่ได้อีกแล้วเพราะถ้าถอยหรือแสดงความกลัวมากไปกว่านี้กวินภพคงไม่เชื่อว่าเธอคือมันตรา

เธอก็แค่ดอกไม้ป่าที่เขาคิดจะเด็ดมาชื่นชมชั่วครั้งชั่วคราว ****** สำหรับอารามแล้วหนูให้อาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งพรหมจรรย์ของหนู ****** "ทำไมอานอนกับเพื่อนของหนูได้แล้วทำไมถึงไม่ยอมนอนกับหนู" "ก็เพื่อนของหนูเอาทำอาชีพแบบนั้น" "แบบไหน" "เขาขาย" "แต่หนูให้ฟรี" "รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา" "รู้สิคะ สำหรับอารามแล้วหนูให้อาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งพรหมจรรย์ของหนู"

เพราะเสียคนรักจากการลอบทำร้ายของคู่อริเมื่อห้าปีก่อน มาร์คัสจึงไม่คิดจะรักใครอีก แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งเมื่อมาเจอกับมิรันดาสาวน้อยที่เขาใช้เงินซื้อมาเพื่อให้เธอเลิกยุ่งกับน้องเขยของตนเอง ชายหนุ่มทั้งรักทั้งหลง แต่ก็ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบเดิมเกิดขึ้นอีก เขาจึงคิดจะวางมือและถอนตัวจากธุรกิจสีเทา แต่การจะลงจากหลังเสือนั้นมันยากกว่าที่คิดไว้ ในเมื่อมีคนที่จ้องจะกำจัดเขาให้สิ้นซาก

เพราะคุณหนูทั้งดื้อและเอาแต่ใจ ปฐพีจึงได้รับคำสั่งให้ช่วยปราบพยศ แต่ไม่รู้ปราบกันแบบไหน ทั้งสองคนถึงได้ตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋ “พี่ดิน อย่าค่ะ นี่ห้องทำงานนะคะ” “กลัวอะไรแอลบอกพี่เองว่าคนอื่นกลับหมดแล้ว” เอลินอร์ยืนนิ่งให้เขากอดอย่างนั้นเพราะรู้สึกดีเวลาอยู่ในอ้อมกอดของเขา “งานเสร็จแล้วก็รีบกลับเถอะค่ะ” “ใครบอกว่าเสร็จครับ ยังเหลืออีกงานที่ยังไม่ได้เซ็น” “ก็เซ็นสิคะจะได้รีบกลับ” “ปากกามันแท่งใหญ่แอลคงต้องช่วยพี่จับถึงจะเซ็นได้ครับ” ปฐพีเบียดกายเข้าหาคนรักจนแทบไม่มีช่องว่าง “พี่ดิน” เอลินอร์รู้ว่าปากกาที่เขาพูดหมายถึงอะไร หญิงสาวทำตาดุใส่เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวโตได้เป็นอย่างดี

เขาต้องแต่งงานกับเธอเพราะพินัยกรรม แต่เมื่อได้เจอก็รู้สึกถูกชะตาแต่เธอกลับบอกเขาว่าที่แต่งงานเพราะอยากทดแทนบุญคุณและจะหย่ากับเขาทันทีเมื่อครบหนึ่งปี เมื่อคนหนึ่งอยากหย่าแต่คนหนึ่งอยากรั้งไว้ เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เธอไม่จากไป

คุณหมอหนุ่มแอบรักเด็กหนุ่มวัยมัธยม แต่ยังไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องยังเด็ก รอให้โตก่อนเถอะ ค่อยๆ เลี้ยงไว้ทีละนิดค่ะ “พี่หมออย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบผมมาก่อนว่าชอบไหม” “อือ ชอบ” “ก็แค่นั้น” “อะไรก็แค่นั้น” “ก็แค่พูดว่าชอบ มันไม่เห็นอยากตรงไหน” “หวาน ขอกินอีกได้ไหม” “กินช็อกแลตหรือกินผม” ถามออกไปแล้วก็หน้าแดงลามไปถึงใบหู “ใครสอนให้พูดแบบนี้” “ไม่มีใครสอน แค่พูดเพราะอยากพูด” “อย่าพูดกับใครอีก” “แล้วถ้าพูดกับพี่หมอได้ไหมครับ” “พูดแล้วก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูด คิดว่ารับผิดชอบได้ไหม” “คิดว่าได้” “งั้นก็ต้องพิสูจน์” “ผมก็รออยู่” “ยั่วดีนัก”

“แล้วพี่ธีร์มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้คะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ” คำพูดของนลินนาเหมือนน้ำมันราดเข้ากองไฟ ความโกรธของธีรกฤษพุ่งสูงขึ้นทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ ใบหน้าของเขาเครียดกว่าทุกครั้งดวงตาคมกริบลุกวาวด้วยโมโห “ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ” “ก็ใช่นะสิ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น พี่ธีร์บอกหน่อยว่าพี่เป็นอะไรกับลิน” หญิงสาวตอบกลับด้วยความโกรธจัด “พี่ก็เป็นผัวเธอไงล่ะ” “มันจะมากเกินไปแล้วนะ” “หรือมันไม่จริงล่ะลิน เรานอนกันไม่รู้กี่ครั้งยังไม่เรียกว่าผัวอีกเหรอ” ธีรกฤษตอบกลับด้วยความโมโหสุดขีด

เพราะพี่สาวฝาแฝดถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเมียน้อย น้องสาวอย่างเธอจึงยอมไปเป็นจำเลยของเขา แต่เมื่อเขารู้ความจริงเธอก็กลายเป็นจำเลยที่เขาแสนรัก

ในคืนที่โดนแฟนเอายาปลุกเซ็กซ์ใส่เครื่องดื่ม เธอขอให้ชายคนหนึ่งช่วย พอเช้ามาถึงได้รู้ว่าเขาคือเพื่อนสมัยเรียนเขาขู่ให้เธอยอมเป็นคู่นอนของเขาโดยบอกว่ามีคลิปในคืนนั้นเธอยอมเพราะคำขู่แต่เมื่อรู้ว่าเขาไม่มีคลิปทุกอย่างระหว่างเขากับเธอก็จบแต่เค้าไม่ยอมจบเพราะตอนนี้คิดกับเธอมากไปกว่าคู่นอนไปแล้ว

เพียงแค่เห็นหน้า สัญชาตญาณนักล่าก็ถูกกระตุ้น แต่เพราะกลัวว่าเจ้าลูกแกะตัวน้อยจะตกใจและหนีหาย เมคินจึงต้องใช้วิธีอ้อมๆ ต้อนเจ้าแกะน้อยให้เข้ามาใกล้ หลอกให้ตายใจก่อนลงมือขย้ำ

ปากก็พูดว่าเธอเป็นแค่นางบำเรอ แต่พอเธอส่งรูปใส่ขุดว่ายน้ำไปให้ก็รีบทิ้งงานบินกลับมาทันที เสียงหวานที่อ้อนทำให้คนเย็นชาทั้งรักทั้งหลง คนมากประสบการณ์อย่างเมฆินทร์ก็ยอมสยบให้กับนางบำเรอที่เร่าร้อนจนเขาหลงไหล

เมื่อรู้ความจริงว่าเขาเป็นใคร เธอก็หนีหน้าและไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่เมื่อเขาตามมาง้อด้วยวิธีการของเขา ความช่ำชองและชำนาญทำให้หญิงอ่อนระทวยอยู่บนเตียงกว้าง ปากและลิ้นถูกใช้งานผิดวัตถุประสงค์ ร่างกายที่ประสานลึกซึ้งส่งให้เสียงหวานครางครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเขาง้อแบบนี้คนอ่อนประสบการณ์จะไปไหนรอด

หนึ่งล้านบาทกับเวลาหนึ่งเดือนจากนั้นทุกอย่างก็จบ เงื่อนไขง่ายๆ ที่ใครก็อยากจะได้รับ และมนต์มีนาก็ผู้คนโชคดีคนนั้น เธอคิดว่าทุกอย่างจบ แต่เขาก็กลับมาหาเธออีกครั้งครั้งด้วยเงินที่เยอะกว่าเดิม แต่มนต์มีนาไม่ต้องการเงินอีกแล้วเธอต้องการแค่ใจ ใจต้องแลกด้วยใจแล้วเขาจะกล้าแลกกับเธอไหม

เขาปฏิเสธการหมั้นกับเธอเพราะไม่ชอบถูกบังคับ ทั้งที่เธอแอบชอบเขามานาน เมื่อได้มาทำงานด้วยกันเธอจึงยั่วให้เขาหลงรักเพราะอยากจะเอาชนะ แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเอาชนะกันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่

เพราะเบื่อกับคำว่าหมอเพลย์บอย ติณณภพเลยเปลี่ยนเป็นคนเย็นชาและทุ่มให้กับการทำงานอย่างเต็มที่ แต่แล้วสาวน้อยข้างบ้านก็มาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง ********** "เราหาอะไรทำกันดีไหมล่ะ" "อาหมออยากทำอะไร" "แล้วเดซี่ละ อยากให้อาทำอะไร" เหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างคนทั้งสอง สายตาที่จ้องประสานมีความต้องการที่ซ่อนอยู่ ติณณภพก้มลงจูบไปบนเรียวปากอิ่มอย่างแผ่วเบา แต่พอริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันก็เหมือนกับไฟที่กำลังราดลงบนกองเพลิง