EPISODE 02 : JESUS

[JESUS’S PART]

“เฮียอะไหล่ที่สั่งไปจะเข้าวันนี้ครับ” ไอ้แดนลูกน้องคนสนิทของผมพูดขึ้น ก่อนจะยื่นเอกสารในมือของมันมาให้ผม

อู่ของผมเป็นอู่ที่รับซ่อมแค่รถซุปเปอร์คาร์และรถแข่งซะส่วนใหญ่ วัสดุทุกชิ้นผมคัดสรรมาเองกับมือรับรองได้เลยว่าคุ้มค่าเกินราคาแน่นอน นอกจากผมจะมีอู่ซ่อมรถเป็นของตัวเองแล้ว ผมยังมีสนามแข่งรถเป็นของตัวเองอีกด้วย และในอนาคตผมมีแผนการจะนำรถหรูเข้ามาเองซึ่งตอนนี้ผมกำลังเขียนแผนธุระกิจเสนอเฮียดีนและเฮียเบลซซึ่งทั้งสองเป็นพี่ชายของผมเอง

“ดีมาก”

“เอ่อเฮีย วันนี้เฮียมีเรียนวิชาเสรีตอนค่ำนะอย่าลืม” มันดูตารางงานของผมในมือถือของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกกับผม

“ไม่ไปไร้สาระ” ผมเอ่ยบอกกับมันเสียงเรียบก่อนจะซ่อมรถตรงหน้าต่อ

“ได้ไง ก็รีบเรียนไปให้มันจบวิชานี้เฮียขาดอีกไม่ได้แล้วนะเว้ย”

“…” ผมหันไปมองร่างสูงที่ยืนบ่นข้างๆ ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง ผมรำคานมันบ่นมากเลยทำอย่างกับเป็นเมียผมยังไงยังงั้น วันนั้นผมไม่น่าช่วยมันเลยน่าจะปล่อยให้โดนกระทืบไปซะจะได้ไม่ต้องมาทนฟังมันพูดให้ปวดหูอยู่จนทุกวันนี้

“ไม่ต้องมามองผมแบบนี้เลย เฮียก็รีบเรียนรีบจบคนสมองดีๆแบบเฮียจะดึงเวลาไว้ทำไมครับ”

“พูดมาก”

“ก็ผมพูดจริง”

“เออๆ กูไปพูดจบยัง พูดจบแล้วมึงจะไปไหนก็ไป” ฉันหันไปบอกกับมันอย่างตัดรำคาญ

ผมเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชาวิศวกรรมยานยนต์ ปี 3 อย่างที่ไอ้แดนบอกผมควรจะรีบเรียนรีบจบจากที่ผมคาดการณ์เอาไว้ในตอนแรกผมจะใช้เวลาเรียนที่นี่เพียง 3 ปีครึ่งเท่านั้น เหตุผลที่ผมอยากรีบเรียนให้จบเพราะเฮียดีนคนเดียวเลย เฮียบอกว่าถ้าผมยังเรียนไม่จบเขาจะไม่ยอมลงทุนช่วยผม ผมใช้เวลากว่า 2 ปีเพื่อพิสูจน์ให้เฮียเห็นว่าผมสามารถทำงานไปเรียนไปด้วยได้

ผมชื่นชอบรถแข็งมาตั้งแต่ยังเด็กผมศึกษาเกี่ยวกับพวกมันมาเยอะมาก มันจึงไม่แปลกที่ผมจะสามารถเรียนผ่านมันมาได้อย่างง่ายดาย ถึงคนอื่นจะบอกว่าผมเก่ง ผมมีความสามารถ แต่เชื่อเถอะผมใช้เวลาศึกษาหาความรู้และพัฒนาตัวเองมาเยอะไม่ต่างจากคนอื่นๆ นักหรอก

กว่าผมจะมาเป็นผมได้ในวันนี้เชื่อเถอะครับผมก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน แต่ผมแค่โชคดีที่มีเฮียดีน และครอบครัวบุญธรรมที่รักและเอ็นดูในตัวผมพวกเขาทั้งหมดคอยสนับสนุนผมมาตลอด

3 ชั่วโมงผ่านไป...

“เฮียยังไม่ไปเตรียมตัวอีกเลอะ มันจะได้เวลาแล้วนะ” ไอ้แดนเดินกลับเข้ามาเรียกผมอย่างเหนื่อยใจ

“มึงนี่ทำตัวเหมือนเมียกูเข้าไปทุกทีแล้วนะ” ผมเอ่ยบอกกับมันอย่างหัวเสีย ก่อนจะว่างอุปกรณ์ในมือของตัวเองลง

“เฮียก็รีบมีเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีผมดิผมจะได้ไม่ต้องทำหน้าที่นี้ ผมเองก็กลัวเฮียกระทืบเหมือนกันนะ” มันเอ่ยบอกับผมเสียงสดใส ไอ้แดนเป็นเด็กที่เคยเกเรมาก่อนมันอาศัยอยู่แถวบ้านผม วันนั้นผมช่วยมันไว้เพราะสงสารและรู้สึกถูกชะตากับมันยังไงไม่รู้จากวันนั้นมันก็ตามติดผมไม่ห่าง จากที่เคยติดยาและเป็นเด็กเกเร ผมเป็นคนส่งมันไปเรียนหนังสืออย่างน้อยมันก็มีความรู้ติดตัวและจะได้ไม่กลับไปทำอะไรแบบเดิมอีก ไอ้แดนมันอายุเท่ากันกับผมสำหรับผมมันเป็นเหมือนเพื่อนคนเดียวของผม แต่สำหรับมันเรียกผมว่า ‘เฮีย’ อยู่จนหลังๆ มานี้ผมก็ช่างมันแล้ว มันอยากจะเรียกอะไรก็เชิญ...

“ปัญญาอ่อน”