แชร์

บทที่ 169

ผู้เขียน: มู่โร่ว
เช่นนี้จะเอาชนะอย่างไร?

ใช้ความตายของทหารเป็นต้นทุน มาช่วยถ่วงเวลา ถ่วงเวลาจนกว่าจ้านเฉิงอิ้นจะกลับมา?

พวกเขาภาวนาในใจ ท่านเทพจะส่งระเบิดมาให้เมื่อไหร่

ภาวนาว่าท่านจะส่งข้ามมาได้สำเร็จ!

ได้โปรดเถอะ!

ถ้าส่งไม่สำเร็จ พวกเขาต้องตายแน่

ฉู่ฉีหมานทั้งสามฝ่ายจะหาตัวแม่ทัพทั้งช่วงบ่าย อย่างมากอีกหนึ่งค่ำคืน

ถ้าหาไม่เจอเป็นเวลานาน พวกเขาจะคิดว่าตนถูกหลอก จะเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ และปิดล้อมเมืองอย่างดุร้ายแข็งแกร่งมากกว่าเดิม

จ้านเฉิงอิ้นเป็นแกนสำคัญของทุกคนในด่านเจิ้นกวน

ครั้นเขาไม่อยู่ นายทหารชั้นผู้ใหญ่ต่าง ๆ สามารถรับมือแทนไหว

แต่สภาพจิตใจของกลุ่มทหารได้รับผลกระทบอยู่ไม่มากไม่น้อย

ที่ยิ่งไปกว่านั้น ทหารจำนวนไม่น้อยยังไข้ขึ้นไข้ลดอยู่ในอาการป่วยซ้ำ ๆ

เฉินขุยถามถามเหอหง “ตอนนี้มีคนไข้ขึ้นจำนวนกี่คน?”

“ในค่ายพักมีอาการไข้ขึ้นสามพันกว่าคน ตอนนี้ไข้กำลังลดลง…”

“มีพลเมืองรับเรื่องมาช่วยดูแล ข้าเลยเพิ่มเสบียงของทุกคนในแต่ละวันมากขึ้นเป็นข้าวสารสองชั่ง บะหมี่แห้งถุงหนึ่งชั่ง เนื้อสัตว์หนึ่งชิ้นเป็นค่าตอบแทน”

เฉินขุยพยักหน้า “ควรเป็นเช่นนั้น อาสาสมัครมาดูแลทหารล้มป่วยในค่ายพัก มีความเสี่ยง
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 170

    หลังจากเย่มู่มู่เงียบไปครึ่งนาที เธอถามเขา “คุณมั่นใจว่ากันน้ำกันไฟได้?”เจ้าของโรงงานส่งวิดีโอท่อนหนึ่งให้เธอทันทีในวีแชตเป็นเสื้อเกราะกันกระสุนเส้นใยคาร์บอน ราดด้วยน้ำมันเครื่องแล้วจุดไฟ ไฟลามทั่วเสื้อเกราะทั้งชุดหลังจากเพลิงไฟดับลง ภายนอกเสื้อเกราะกันกระสุนยังเรียบเนียบเหมือนใหม่ ไม่มีรอยขาดจากการไหม้ครั้นใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดอุณหภูมิข้างในเสื้อเกราะกันกระสุน เป็นอุณหภูมิปกติยี่สิบกว่าองศาเสื้อเกราะกันกระสุนมีฉนวนกันความร้อนสูง สามารถป้องกันการเผาไหม้ได้เมื่อดูเช่นนี้แล้ว ราคาสองหมื่นบาทถือว่าไม่แพงจริง ๆเพราะว่าชุดเกราะหนึ่งชุดสามหมื่นบาท เธอต่อราคาจนได้มาในราคาสองหมื่นห้าพันบาท แต่ผลลัพธ์กลับไม่แข็งแกร่งเท่าเสื้อเกราะกันกระสุน“ค่ะ ฉันขอสั่งห้าหมื่นชุด โอนมัดจำให้คุณก่อนสามสิบเปอร์เซ็นต์ สามารถส่งมาให้ได้เมื่อไหร่คะ”เจ้าของยิ้มจนใจ “คุณเย่ครับ ผมต้องทำการติดตั้งสายการผลิต อย่างเร็วสามเดือน…”“ใช้เวลานานเกินไป ฉันเพิ่มราคาได้ค่ะ ชุดละสองหมื่นสองพันห้าร้อยบาท คุณช่วยเข้าสู่กระบวนการผลิตทันที ผลิตออกมาได้เท่าไหร่ส่งออกมาเท่านั้นก่อน!”คนเงินหนาท่านนี้ รวยและเอาแต่ใจเ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 171

    รถบรรทุกขนาดใหญ่แปดคันแอบขับเข้าไปในหมู่บ้านพวกเขาไม่กล้าบีบแตร รถทุกคันจะถูกคลุมอย่างแน่นหนา แม้กระทั่งผลไม้ท้ายรถก็ซ่อนให้พ้นสายตาผู้คนเย่มู่มู่เห็นพวกเขายกลังแอปเปิลและลูกพลัมลงมาก่อนจากนั้นก็นำวัตถุระเบิดออกมาอย่างระมัดระวังวัตถุระเบิดห้าร้อยตัน อานุภาพเทียบเท่ากับระเบิดปรมาณู คนขับรถทุกคนระมัดระวังเป็นพิเศษครั้งนี้ ผู้จัดการโรงงานและผู้ถือหุ้นสองท่านก็มาด้วยเซียวหัวเองก็ตามมาด้วยเช่นกัน กำลังช่วยขนย้ายสินค้าอยู่ของถูกวางซ้อนกันอย่างเรียบร้อยในโกดังหลังจากขนย้ายเสร็จแล้วก็สี่ทุ่มพอดีเย่มู่มู่เกลี้ยกล่อมให้พวกเขาไปพัก ไม่ต้องขับรถตอนกลางคืน เพราะพวกเขาเพิ่งจะออกเดินทางมาเมื่อคืนนี้เธอจองอาหารไว้สองโต๊ะในบ้านพักตากอากาศ และห้องสิบห้อง ให้พวกเขาได้ผ่อนคลายสักหน่อย และเที่ยวเล่นสักสองวันก่อนจะเดินทางเถ้าแก่โรงงานพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูเย่ พรุ่งนี้เช้าต้องรีบไปแล้ว ในโรงงานไม่มีสต๊อกของ แถมยังมีคำสั่งซื้ออีกสองรายการด้วย”ผู้ถือหุ้นจับมือของเย่มู่มู่ “ขอบคุณคุณหนูเย่ที่ดูแล พวกเราอยู่นานไม่ได้ ไว้คราวหน้าหวังว่าพวกเราจะได้ร่วมทำธุรกิจด้วยกันอีกนะครับ!”เย่มู่มู่พย

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 172

    แม่ทัพออกไปแล้ว พวกเขาไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่าแม่ทัพจะบุกไปโจมตีรังของราชสำนักเก่าของม่อเป่ยอ๋องความกังวลเดียวของพวกเขาคือระเบิดจะส่งมาไม่ได้แต่ตอนนี้ ในที่สุดก็ไม่ต้องกังวลแล้วท่านเทพส่งกระดาษขาวมาได้ ก็ต้องส่งวัตถุระเบิดมาได้อย่างแน่นอนพวกเขายกแจกันลงมาจากหอสูง ย้ายไปยังพื้นที่รกร้างผืนหนึ่ง มีบ้านดินหลายหลังตั้งอยู่รอให้ท่านเทพส่งวัตถุระเบิดมาให้แต่หลังจากรอไปหนึ่งถ้วยชา ท่านเทพก็ยังไม่ส่งวัตถุระเบิดมาให้ต้องรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาที่สามกองทัพเผชิญหน้ากัน ทหารกำลังจะมาประชิดใต้กำแพงเมือง!พวกเขาต่างก็เป็นกังวล แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จวงเหลียงก็ลองดู เขียนจดหมายตอบกลับเย่มู่มู่ ให้นางสบายใจส่งมาได้เลยแต่ว่าส่งจดหมายไปไม่ได้แจกันไม่รู้จักจวงเหลียงมั่วฝานเองก็ลองดูเช่นกัน แต่มันก็ไร้ประโยชน์ทหารที่เหลือ แต่ละคนต่างก็ลองดูกันคนละรอบ แจกันยังปล่อยให้กระดาษร่วงลงไปเช่นเดิมหลังจากรอจนเวลาครึ่งก้านธูป ทุกคนก็มองจนเซ่อซ่าแล้วไม่มีทางตอบจดหมายกลับให้ท่านเทพได้เลย จึงไม่แน่ใจว่านางจะส่งมาเมื่อไหร่แล้วต้องรอจนถึงเมื่อไหร่?ถ้าเกิดว่านางไม่ส่งมาล่ะ พวกทหารจะทำอย่างไร?*เ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 173

    ทุกคนแบ่งกันขนวัตถุระเบิดมุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองแต่ละทิศ!หลังจากเฉินขุยและเฉินอู่วางวัตถุระเบิดเอาไว้อย่างดีแล้ว ก็เตรียมตัวออกจากเมืองไปฝังระเบิดพวกเขานึกว่ากองทัพศัตรูที่อยู่นอกเมืองถอยทัพกลับไปแล้วเฉินขุยเป็นคนแรกที่ออกจากประตูเมืองขณะที่เขาเปิดประตูเมืองคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเหมือนเสียงธนูทะลุอากาศในคืนมืดมิดเขาตื่นตัว รีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว!ติ้ง~ ลูกธนูพุ่งเข้าไปที่หน้าอกของเขา กระแทกกับชุดเกราะ แล้วเกิดเป็นประกายไฟลูกธนูตกลงพื้น เกิดเสียงดังชัดเจนเฉินขุยรีบปิดประตูเมืองเสียงดังปังเขาเปิดไฟฉาย ส่องไปที่พื้น มันคือปีกลูกธนูยาวที่หยาบมากหนึ่งดอกเขาหยิบลูกธนูบนพื้นขึ้นมาด้วยความสงสัย ธนูยาวคล้ายกับหน้าไม้ราชวงศ์ฉินหลังจากกองทัพแคว้นฉู่พ่ายแพ้ไป ก็เรียนรู้บทเรียนได้อย่างรวดเร็ว กลับไปปรับแก้ธนูและลูกธนูอย่างต่อเนื่องวันนี้ สิ่งที่ยิงบนกำแพงเมืองล้วนเป็นธนูที่ด้อยกว่าหน้าที่หลักมิใช่การสังหารคน แต่เป็นการวางเพลิง ดังนั้นจึงไม่ปวดใจเมื่อใช้มันลูกธนูที่ยิงเฉินขุยตอนกลางคืน เป็นธนูล่าสุดของพวกเขา หัวลูกศรทำจากเหล็กที่ประณีตและแหลมคม!หากไม่ใช่เพราะเฉินขุยสวมช

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 174

    ซื้อทั้งชุดต้องใช้งบหนึ่งล้านห้าแสนบาทภาพออกแบบจะถูกส่งไปที่มือถือของเย่มู่มู่ภาพออกแบบบ้านไม่เลว เป็นแบบบ้านพักตากอากาศที่สวยงามที่ดินบ้านพี่ซุน มีเนื้อที่ครึ่งหมู่หรือสามร้อยสามสิบสามตารางเมตร ถ้าสร้างบ้านเดี่ยวสักหลัง พื้นที่ก็เพียงพอแล้วไม่มีที่จอดรถ พอออกจากประตูก็เป็นที่นาของคนอื่นที่ดินที่ติดกับบ้านของพี่ซุนคือบ้านของเพื่อนบ้าน ก็เป็นพื้นที่ครึ่งหมู่ อยากจะให้เธอเช่าเพื่อนบ้านบอกว่าไม่ต้องให้ห้าแสนบาท ให้แค่สองแสนห้าหมื่นบาทก็พอแล้วเย่มู่มู่ตอบพี่ซุนว่า “การออกแบบบ้านไม่เลว สร้างแบบนี้แล้วกัน ที่ดินข้าง ๆ ก็ให้ห้าแสนบาท ให้เพื่อนบ้านมาเซ็นสัญญากับฉัน”พี่ซุนถอนหายใจอย่างมีความสุข“คุณหนูเย่ ทีมก่อสร้างแจ้งว่าจะเริ่มก่อสร้างได้ตั้งแต่วันนี้ ผมให้คนเริ่มตรวจวัดแล้วครับ”“ดีค่ะ!”เย่มู่มู่ให้เงินสองล้านบาทกับพี่ซุน ให้เขาออกใบเสร็จทุกอย่างที่ซื้อส่งรายการบัญชีให้เธอทางข้อความทุกวัน!หลังจากวางสายแล้ว เย่มู่มู่จึงลงจากชั้นล่าง ห้องอาหารบ้านพักตากอากาศก็ส่งอาหารมาให้แล้วหลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ ก็ลงจากเขาไปที่โกดังประตูใหญ่โกดังปิดสนิท พี่ซุนและภรรยามองดูรถ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 175

    กองทัพแคว้นฉู่ปรับปรุงธนู ธนูแหลมคมยิ่งกว่าเดิม และยิงได้ไกลขึ้นเสื้อเกราะกันกระสุนที่ทหารต้าฉี่สวมนั้นไม่ได้ป้องกันทั้งตัว ยังเผยให้เห็นแขน ขา และส่วนอื่น ๆ...ชุดเกราะเดิมที่พวกเขาสวม ระดับการป้องกันต่ำมาก สามารถถูกธนูที่กองทัพแคว้นฉู่ปรับปรุงขึ้นยิงทะลุได้ในการต่อสู้ครั้งนี้ กองทัพแคว้นฉี่เสียหายอย่างหนักกว่าคราวก่อนคนหลายร้อยคนตายลงในการโจมตีเมืองระลอกแรกคนหลายคนถูกยิงที่ไหล่และแขน ไม่สามารถหยิบธนูขึ้นมาได้อีก สูญเสียแรงต่อสู้ไปถูกชาวบ้านหามลงไปส่งที่หน่วยแพทย์ของกองทัพหน่วยแพทย์ของกองทัพมีคนบาดเจ็บมากเกินไป ยาที่เย่มู่มู่ส่งมาคราวก่อน ก็เริ่มชักหน้าไม่ถึงหลังแล้วซ่งอวิ๋นฮุยที่อยู่ในกระโจม ดึงธนูออกให้ทหารเด็กรับใช้แพทย์ดูยาในตู้ยา มันเหลือน้อยมากแล้วเด็กหนุ่มกล่าวด้วยความกังวล “ท่านอาจารย์ ท่านหมอหลินบอกว่ายาที่มีเพียงพอให้ใช้ได้เพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น ผู้บาดเจ็บระลอกแรก มีมากกว่าหนึ่งพันคน”“เพิ่งจะเริ่มสู้ไม่นานมานี้เอง จะทำอย่างไร?”ซ่งอวิ๋นฮุยถามว่า “ยาฆ่าเชื้อที่ส่งมาเมื่อวานนี้ ยังเหลืออยู่หรือไม่?”“เหลืออยู่ขอรับ แต่ไม่รู้ว่ามันจะโดนบาดแผลได้หรือไม่

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 176

    “ต้านไม่ไหวแล้ว ทุกคนจบเห่แล้ว!”ขณะที่ซ่งอวิ๋นฮุยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฉินอู่ก็ดึงไปข้าง ๆ แล้วถามเขาว่า “ยังขาดยาอีกเท่าไหร่?”“มีคนบาดเจ็บหนึ่งพันห้าร้อยคน ยาทั้งหมดที่มีเพียงพอให้คนห้าร้อยคนใช้เท่านั้น”“ถ้าประหยัดหน่อยล่ะ?”“อย่างมากก็แปดร้อยคน แต่คนเจ็บถูกส่งลงไปเรื่อย ๆ จะประหยัดได้เท่าไหร่?”“ใช้ยาฆ่าเชื้อที่ท่านเทพส่งมาเมื่อวานได้หรือไม่?”“นั่นไม่ใช่ยาฆ่าเชื้อสำหรับแผล!”“ใช้ได้ก็พอแล้ว ไม่สำคัญว่าจะเป็นยาฆ่าเชื้ออะไร!”“แบบนั้นจะทำได้อย่างไร? ข้าลองดูแล้วเมื่อครู่นี้ ยาฆ่าเชื้อมันแรงเกินไป ทหารเจ็บปวดจนหมดสติไปแล้ว!”ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างหน้าดำหน้าแดง ทหารที่เฉินขุยไว้ใจก็เข้ามารายงาน“รายงาน ท่านแม่ทัพ...”เขามอบจดหมายหนึ่งแผ่นให้เฉินขุยด้วยมือทั้งสองข้างเฉินอู่และซ่งอวิ๋นฮุยเคลื่อนสายตามองไปที่จดหมายฉบับนั้น!มันเขียนไว้ว่า:อีกยี่สิบนาที ท่านเทพจะส่งระเบิดมาอีก ยังเหลืออีกสามพันกว่ากล่อง เตรียมโกดังจัดเก็บให้พร้อม!ท่านเทพซื้อยามาจำนวนมากมีเครื่องมือผ่าตัด เตียงผ่าตัด อุปกรณ์ทางการแพทย์...เครื่องกำเนิดไฟหลายเครื่องยาแก้อักเสบที่สำคัญที่สุด ผ้

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 177

    แคว้นฉู่และแคว้นฉีจะโจมตีเมืองโดยไม่มีรถกระทุ้งกำแพงเมืองได้อย่างไร?ที่แท้ก็ถูกเผาจนหมดนี่เอง!ทว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น!ลูกเล่นของมั่วฝานเยอะกว่าเฉินอู่แน่นอนในการสู้รบคราวก่อน เฉินอู่ให้คนมัดระเบิดไว้กับลูกธนู จุดไฟแล้วยิงออกไปแต่ครั้งนี้ มั่วฝานสั่งให้คนแขวนระเบิดที่ยังไม่จุดไว้กับอากาศยานไร้คนขับอากาศยานไร้คนขับที่ถูกควบคุมระยะไกลบินไปเหนือหัวทหารเผ่าหมานจำนวนมากอากาศยานไร้คนขับเอนเอียง ระเบิดก็ตกลงไปแล้วระเบิดก็ถูกยิงโดยคนที่ใช้ธนูจุดไฟเล็งอยู่แล้ว...ปัง~เสียงระเบิดกังวาน ดังขึ้นในกองทัพเผ่าหมานในพริบตานั้น บริเวณที่ระเบิดตกใส่ ก็ระเบิดกลายเป็นหลุมทรงกลมขนาดใหญ่มีศพนอนเกลื่อนกลาดอยู่รอบ ๆ คาดว่ามีอย่างน้อยร้อยคนเห็นจะได้นี่แค่คลื่นลูกแรกเท่านั้น ยังมีคลื่นลูกที่สอง คลื่นลูกที่สาม...ทหารเผ่าหมานชุดนี้ได้เห็นอานุภาพของระเบิดมาแล้ว ในใจจึงเกิดความหวาดกลัวกองทัพเผ่าหมานตายเพราะถูกระเบิดจำนวนมากที่สุด รวมแล้วประมาณแสนคน แม้แต่หลัวเก๋อก็ยังเสียคุณสมบัติในการแย่งชิงตำแหน่งไปเพราะถูกระเบิดเมื่อระเบิดดังขึ้น ทุกคนก็อยู่ในความสับสนวุ่นวายที่ขอบสนา

บทล่าสุด

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 714

    เค้าโครงหน้าคมคาย ยิ่งดูหล่อเหลาโดดเด่นขึ้นแต่สีหน้ากลับเย็นชามาตลอด กลายเป็นหนุ่มหล่อสุดเย็นชาประจำโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ไปแล้วแน่นอนว่า เขาเดินทางด้วยจักรยานสาธารณะ หรือไม่ก็นั่งรถประจำทาง ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีของแบรนด์เนมเลยไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ที่พอเข้าเรียนปุ๊บก็รู้เลยว่า พ่อแม่ทำอาชีพอะไร มาจากตระกูลไหน ตระกูลมีกิจการอะไรบ้างเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ล้วนแต่ร่ำรวยหรือมีฐานะสูงส่งส่วนเขาพื้นเพธรรมดา การแต่งตัวก็สบาย ๆโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ไม่มีเครื่องแบบนักเรียน เพื่อนคนอื่น ๆ ใส่แต่แบรนด์หรู หรือไม่ก็ชุดสั่งตัดส่วนเขาใส่เสื้อผ้าแผงลอยข้างทาง!อาศัยหน้าตาแบกล้วน ๆพอดูออกว่าที่บ้านไม่มีเงิน ก็ถูกนักเรียนเกเรหมายหัวเพื่อนร่วมชั้นที่มายั่วโมโห หัวเราะอย่างโอหัง “โธ่เอ๊ย กล้าทำหน้าบึ้งใส่ฉันเหรอ!”“มา ๆ ๆ วันนี้พวกเราสั่งสอนมันหน่อย ลากตัวมันขึ้นรถไปที่นอกเมือง”หลันซีเยว่ตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังคงขวางอยู่ข้างหน้าเขา“พวกนายกล้าเหรอ ถ้าวันนี้พวกนายกล้าแตะต้องเขาแม้แต่นิดเดียว ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!”ทันใดนั้นนักเรียนหลายคนก็หัวเราะล

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 713

    เมื่อรถของเย่มู่มู่และหลูหมิงเคลื่อนตัวออกไป ลู่ฉิงยวนยังคงยืนสง่าอยู่ริมถนน มองส่งจนรถลับสายตาไป ครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลย อย่างน้อยเขาก็ได้ช่องทางการติดต่อของเธอมาเย่มู่มู่ตอนห้าขวบไม่ยอมรับเขา~ไม่นึกเลยว่าพออายุยี่สิบปี เย่มู่มู่ก็ยังคงไม่ชอบเขาเหมือนเดิมผู้หญิงเพียงคนเดียว กลับเป็นคนที่ทำให้เขาพ่ายแพ้ถึงสองครั้งในชีวิตนี้หลังจากขึ้นรถแล้ว ลู่ฉิงยวนก็ถามหัวหน้าบอดี้การ์ดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “บอดี้การ์ดที่อยู่กับเย่มู่มู่คนนั้น เป็นคนของสายไหนกันแน่?”หัวหน้าทีมบอดี้การ์ดยังนึกถึงชายคนนั้น ออกหมัดฉับไว รุนแรง นั่นไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดาแน่นอน“เป็นนักสู้มืออาชีพครับ ที่สำคัญคือเป็นประเภทที่ทุกกระบวนท่าล้วนมุ่งเอาชีวิต! นั่นไม่ใช่ฝีมือของพวกเรียนกังฟูหรือซานต้าวิธีที่เขาลงมือ ผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย!”ลู่ฉิงยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แค่คนเดียวก็สามารถล้มบอดี้การ์ดของเขาทั้งหมดลงไปกองกับพื้นได้เดิมทีเขายังเป็นห่วงเย่มู่มู่ กลัวว่าเด็กกำพร้าตัวคนเดียวอย่างเธอจะถูกรายล้อมไปด้วยฝูงหมาป่าและเสือร้ายแต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าความกังวลของเขาจะไม่จำเป็นเสียแล้วการที่สามารถอัด

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 712

    “คุณคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้นะคะ ส่วนฉัน... ไม่ได้สนใจเรื่องแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์อะไรแบบนั้นเลยค่ะ!”เธอกำลังจะหันหลังเดินจากไป แต่เสียงของลู่ฉิงยวนก็เย็นเยียบลงหลายส่วน เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ทำไม?”เย่มู่มู่หันกลับไปมองเขา“ทำไมถึงปฏิเสธผม คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังจะพลาดอะไรไป?”“คุณไม่ชอบผม หรือคิดว่าเราไม่มีความรู้สึกต่อกันงั้นเหรอ!”เย่มู่มู่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ขอโทษนะคะคุณลู่ มันไม่เกี่ยวกับคุณเลยค่ะ การที่ต้องสร้างครอบครัวกับผู้ชายที่แทบไม่รู้จักกันดี แค่คิด...ฉันก็รับไม่ได้แล้วค่ะ!”“สุดท้ายแล้ว ก็ยังเป็นเพราะคุณไม่ชอบผมใช่ไหม? มู่มู่ อย่าดื้อนักเลย ความรู้สึกน่ะมันสร้างกันได้นะ...”เย่มู่มู่ขมวดคิ้ว มองไปยังลู่ฉิงยวนเขาทั้งหนุ่ม ทั้งรวย อาศัยความสามารถของตัวเองล้วน ๆ สร้างหลิ่วอวิ๋นกรุ๊ปจนยิ่งใหญ่ได้อย่างทุกวันนี้เขายอดเยี่ยมมากบางทีในอนาคตเธออาจจะต้องเสียใจ ที่ตัวเองพลาดมหาเศรษฐีโสดผู้เพียบพร้อมทั้งความสามารถและฐานะระดับเพชรยอดมงกุฎคนนี้ไปแต่ ตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่เรื่องหาเงิน และเรื่องการช่วยจ้านเฉิงอิ้นรวบรวมใต้หล้าให้เป็นปึกแผ่นในคติประจำใจ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 711

    “แน่นอนว่าพวกเธอก็จะไม่บังคับลูก ๆ ถ้าไม่ชอบ ก็ปฏิเสธได้!”“ต่อมา คุณแม่เกิดอุบัติเหตุ ผมถูกบ้านตาไปรับเลี้ยง ไอ้สารเลวนั่นเริ่มฟ้องร้องยาวนานกว่าสิบปี เพียงเพื่อล้มล้างพินัยกรรมของแม่!”“ระหว่างนั้น เพื่อเพิ่มอำนาจต่อรองในมือผม ป้าหลินจึงมอบหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ในมือของเธอให้ผมโดยไม่คิดค่าตอบแทน”“ผมเคยถามเธอ ว่าต้องการอะไรเป็นการตอบแทนไหม์”“เธอขอให้ผมดูแลคุณให้ดี หากวันใดวันหนึ่งพวกเขาสามีภรรยาเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณก็จะกลายเป็นเด็กกำพร้า ต้องถูกคนตระกูลเย่รังแกแน่ ๆ เธอหวังว่าผมจะรับปากว่าจะดูแลคุณให้ดีไปชั่วชีวิต!”น้ำตาของเย่มู่มู่ร่วงเผาะ ๆเธอไม่คิดเลยว่า คุณแม่ได้วางแผนเพื่อเธอไว้แต่เนิ่น ๆ แล้วเพื่อเดิมพันกับโอกาสอันน้อยนิดนั้น ใช้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ของลู่ซื่อกรุ๊ป แลกกับคำมั่นสัญญาเพื่อเธอพ่อแม่ของเธอรักเธอมาก“ลู่ฉีหยางตามหาคุณ ข่มขู่คุณ! นอกจากจะหมายตาฟู่ลี่กรุ๊ปที่เป็นคู่ค้ารายใหญ่แล้ว ยังมีอีกอย่าง พวกเขารู้ว่าแม่ของคุณมีหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์!”“ผมเปิดเผยรายชื่อผู้ถือหุ้นสิบอันดับแรกของบริษัทต่อสาธารณะ พวกเขาก็ยังคงไม่เชื่อ!”“อยากจะยึดหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์นั้นมาเป็นขอ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 710

    ตอนที่เธออายุประมาณห้าขวบ เคยพบเคยพบลู่ฉิงยวนครั้งหนึ่งตอนนั้นเป็นการประชุมประจำปีขององค์กร ลู่ฉิงยวนถูกลุงพามาจากเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการประชุมประจำปีของฟู่ลี่กรุ๊ปเวลานั้นแม่ถามเธอว่า “ชอบพี่ชายตัวน้อยคนนั้นไหมจ๊ะ? ให้เขาเป็นแฟนของหนูดีไหม?”ตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป ฟันยังไม่ทันขึ้นครบเธอกำลังกินเค้กก้อนเล็ก ๆ พลางถามมารดาด้วยท่าทางน่ารัก “คุณแม่คะ แฟนคืออะไรเหรอคะ กินได้หรือเปล่า?”ผลลัพธ์ก็คือคำพูดประโยคนี้ทำให้ลุงของลู่ฉิงยวนกับบิดาของเธอรู้สึกขบขัน!แต่ว่าเธอกับลู่ฉิงยวนเคยพบกันแค่เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ไม่เคยพบกันอีกเลยตอนนั้นพ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลู่ฉิงยวนไม่ได้มาไว้ทุกข์ ทว่าลุงของเขาส่งของมาร่วมพิธี!แต่ว่าคนไม่ได้มา!แน่นอนว่าเย่มู่มู่สามารถเข้าใจได้ พอหมดอำนาจคนก็ลาจาก เด็กกำพร้าเช่นเธอไม่ค่าพอที่จะแสวงหาผลประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอถอนตัวจากการบริหารฟู่ลี่กรุ๊ปทุกคนรู้ดีว่าเอาอกเอาใจเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ตอนที่พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ มีคนไปมาหาสู่อยู่บ้างทว่าหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ก็ไม่มีใครมาสนใจอีกเล

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 709

    คิดไม่ถึงเลยว่าคุณผู้หญิงหลิวจะทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตและสู้ยิบตา จนคุณชายลู่รู้สึกเสียใจในภายหลังเขาคุกเข่าลงต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิว ตบหน้า และสารภาพด้วยน้ำตานองหน้าบอกว่าไม่ยินยอมหย่าร้าง ขอร้องให้คุณผู้หญิงหลิวให้โอกาสเขาอีกสักครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความจริงใจ เขาจึงลบข้อมูลการติดต่อของผู้หญิงทุกคนทิ้งไปจนหมด ต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิวทั้งยังเปิดเผยข่าวอื้อฉาวของนักแสดงที่เคยมาก่อเรื่องต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิว และทำลายอาชีพของเธอ!นอกจากนี้ยังทำให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งต้องตกงาน และถูกแบนในธุรกิจนั้นด้วยเขาเอาบ้าน และรถที่จ่ายเงินซื้อให้กับคุณหญิงลู่ กลับคืนมาทั้งหมด!บางทีคณผู้ชายลู่อาจจะแสดงเก่งจนเกินไป บางทีลูกอาจจะเล็กจนเกินไป จึงไม่อยากให้ลูกที่พอเกิดมาก็กลายเป็นครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยวคุณผู้หญิงหลิวจึงใจอ่อนเธอยอมรับคุณผู้ชายลู่ และชิงบริษัทที่อยู่ในมือของคุณชายลู่กลับคืนมาญาติพี่น้องและเพื่อนที่คุณชายลู่เอาเข้ามาก่อนหน้านี้ ถูกไล่ออกไปจนหมดเชิญพนักงานเก่ากลับเข้ามาโรงงานภายใต้การบริหารของคุณผู้หญิงลู่ กลับมาฟื้นฟูอีกครั้งและในครั้งนี้ คุณผู้หญิงหลิวได้บีบคุณผู้ชายลู่ให้ล

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 708

    หากว่าทางจ้านเฉิงอิ้นสามารถเอาชนะการรบได้ เธอจะต้องเฉลิมฉลองให้สักครั้งอย่างแน่นอนเธอกับหลูหมิงคืนจักรยานไฟฟ้าอย่างมีความสุข และขึ้นรถแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟความเร็วสูงฮ่าวอี้และเสี่ยวเฉิงที่เฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดอยู่ เมื่อเห็นพวกเขาขึ้นรถแท็กซี่ไป ก็ขับรถตามไปอยู่ห่าง ๆจนถึงวันนี้หวังเสี่ยวเฉิงก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ เรื่องที่ว่าเจ้านายของตนเองเป็นผู้บำเพ็ญเซียน“พี่ นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม คุณหนูเย่เป็นนักศึกษาที่อายุยังน้อยแล้วก็สวยขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียน เหลือเชื่อเกินไปแล้ว”“พี่ว่า ผมต้องฝากตัวเป็นศิษย์กับเธอหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นไปขอให้เธอทดสอบหินวิญญาณให้ดีไหม ไม่แน่ผมอาจมีความสามารถในการบำเพ็ญเซียนเหมือนกันก็ได้?”ฮ่าวอี้กำลังมองคนปัญญาอ่อนที่ฝันกลางวันมาตลอดทั้งวัน “หุบปาก เย่มู่มู่เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!”“ผมรู้อยู่แล้วน่า ว่าเธอเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเซียนที่ซ่อนตัวเป็นคนธรรมดาเท่านั้น พี่ว่าตอนนี้เธอบรรลุถึงขั้นไหนแล้ว?”“ฝึกลมปราณ สร้างรากฐาน หรือว่าแก่นปราณทองคำ? สามารถดูดซับสายฟ้า เคลื่อนย้ายพายุฝน ขั้นต่อไปก็พลักภูเขาผลิกทะเล

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 707

    แคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ หรือแม้กระทั่งแคว้นอวี่ กับแคว้นหย่งต่างก็กำลังจับจ้องกองทัพเผ่าหมาน...ทำไมงั้นหรือ?พวกเขาต่างก็ต้องการเข้ามาแบ่งปันผลประโยชน์ของแคว้นต้าฉี่เพราะความโง่เขลาและเหี้ยมโหดของฮ่องเต้น้อย ไม่แบ่งแยกถูกผิด และพยายามทุกวิถีทางเพื่อสังหารจ้านเฉิงอิ้นพวกเขาจึงต่างคิดว่าแคว้นต้าฉี่อ่อนแอข่มเหงได้ง่าย!หากในหกแคว้น แคว้นใดที่ล้มลงไวที่สุดย่อมต้องเป็นแคว้นฉี่ที่ปราศจากจ้านเฉิงอิ้นอย่างแน่นอนดังนั้น การที่เผ่าหมานแห่งม่อเป่ยบุกโจมตีแคว้นต้าฉี่ ทุกแคว้นของหัวเซี่ยจึงจ้องกันตาเป็นมันหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยทำสำเร็จแคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ก็จะถอนทัพออกจากแคว้นเยี่ยนโดยทันที และยกกำลังทหารทั้งหมดไปที่แคว้นต้าฉี่ล่าสังหารราษฎรของแคว้นต้าฉี่มาเป็นเสบียงอาหารอย่างป่าเถื่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจากภัยแล้งสองปีที่อันตรายที่สุดหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยล้มเหลว ก็ไม่เป็นไรทหารเผ่าหมานที่กล้าหาญและสันทัดในการรบสองแสนคน ถึงแม้จะพ่ายแพ้ ก็สามารถลดทอนกำลังของกองทัพตระกูลจ้านลงได้เมื่อพวกเขาบุกเข้าแคว้นต้าฉี่ก็จะสะดวกมากยิ่งขึ้นจุดจบเป็นเช่นไร พวกเขาเพียงแต่ต้องใช้กลยุทธ์ดูไฟจา

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 706

    ขอเพียงสามารถยึดครองทัพกระกูลจ้าน พวกเขาก็จะสามารถบุกเข้าเมืองหลวง และแช่งยิงแผ่นดินต้าฉี่มาได้ ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าจะถูกจ้านเฉิงอิ้นทำให้เสียเรื่องเขามองเข้าไปยังสนามรบ ที่ยังคงโรมรันกับกองทัพตระกูลจ้าน ทหารเผ่าหมานต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก จะให้พวกเขายอมรับความพ่ายแพ้ ละทิ้งเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าฉี่เช่นนี้งั้นหรือ?ไม่มีทาง!เขายกดาบม่อเตาที่อยู่ในมือ จับจ้องไปที่จ้านเฉิงอิ้นด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับเหยี่ยว“ข้า ม่อเป่ยอ๋อง จะไม่มีวันพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”จ้านเฉิงถือดาบม่อเตาด้วยมือเดียว กระชับบังเหียนม้าและเดินวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา“หลัวซู่ เจ้าหมดหวังแล้ว เจ้าไม่อาจเอาชนะกองทัพตระกูลจ้านได้หรอก!”“ยอมจำนนแต่โดยดีเถิด!”หลัวซู่ปักมีดลงไปในดินโคลน สายตาของเขาเย็นชา “ข้าเป็นบุรุษแห่งทุ่งหญ้า ไม่เกรงกลัวความตาย!”“เพียงแต่ข้าไม่ยินยอมเท่านั้น เหตุใดข้าจึงได้พ่ายแพ้เจ้าอย่างไร้สาระเช่นนี้ พ่ายแพ้เจ้าอย่างรวดเร็วเช่นนี้!”การศึกในครั้งนี้มีความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันมากกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้น ไม่ว่าจะเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ ขวัญกำลังใจ หรือว่าจำนวนคนที่ติดอาวุธ...ไม่ว่าจะ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status