องค์ชายใหญ่กับองค์ชายทั้งเจ็ด

“ฝ่าบาทความจริงแล้วองค์ชายรองก็แค่เอาแต่ใจไปหน่อย” ขันทีข้างกายพูดขึ้นดังๆ

องค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งก้าวมาตรงหน้า

“เสด็จพ่อลูกบังอาจพูด พี่รองนั้นเป็นเสด็จพ่อที่ฟูมฟักมาตลอดพี่รองจึงคิดว่าเสด็จพ่อเป็นเพียงคนเดียวจะแบกรับสิ่งที่พี่รองเป็น การที่เสด็จพ่อทรงไม่สั่งลงทัณฑ์แต่ปลดออกจากตำแหน่งองค์รัชทายาทก็ถือว่าเป็นการลงโทษพี่รองอย่าที่สุดแล้ว ในใจเสด็จพ่อเองอิ๋นเจิ้งรู้ดีว่าเจ็บปวดไม่น้อย”

ใครกันช่างฉวยโอกาสได้แนบเนียน หากเป็นองค์ชายแปดเก๊ามู่เฉินจะไม่สงสัยแต่นี่เป็นพี่สี่ที่แทบจะไม่เคยปลอบใครแต่กลับใช้คำพูดปลอบโยนคังซีให้ไม่รู้สึกผิด

“เสด็จพ่อ ลูกอาสาพูดกับพี่รองเรื่องนี้แทนเสด็จพ่อที่ต้องตรากตรำงานในราชสำนัก” องค์ชายแปดอิ๋นสือก้าวมาตรงหน้า

“ไม่ต้อง ข้าเป็นคนเลี้ยงอิ๋นเหริงมาด้วยตัวเองจะต้องรับผิดชอบด้วยตัวเองหากเขาไม่สำนึกผิดนั้นก็ต้องเป็นข้าที่ลงโทษเขาเอง สิ่งที่พวกเจ้าต้องทำในตอนนี้คือนำเอาเหตุการณ์ในวันนี้ไปเป็นบทเรียนไม่ทำให้ข้าขุ่นเคืองอีก จะต้องมีใครสักคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งองค์รัชทายาทมากกว่าอิ๋นเหริง”

“น้อมบัญชาเสด็จพ่อ”

องค์ชายทั้งหมดประสานมือตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป