กับดักรักเพื่อนสนิท

วันปฐมนิเทศ

“เฮ้ย พวกมึงมาเร็วกันจังวะ” บลูเอ่ยทักทายเพื่อนๆในกลุ่มประกอบด้วยไมค์ เอ็ม พอง เพลง ฝ้าย และบาส

กลุ่มของพวกเราเป็นเพื่อนสนิทที่แทบจะไม่มีความลับอะไรต่อกันมาตั้งแต่ม.ต้น พอขึ้นม.ปลายก็มาเรียนห้องเดียวกันอีก เขาเลือกเรียนสายศิลป์คำนวณเพราะตัวเองนั้นค่อนข้างที่จะไม่ค่อยถูกชะตากับวิชาวิทยาศาสตร์สักเท่าไหร่ ซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มก็มาเรียนสายนี้ด้วยเหตุผลไม่ต่างจากเขานัก

“มึงมาสายเองรึเปล่าวะ แหกตาดูเวลาด้วยครับเพื่อน” พองตอบกลับเพื่อนตัวเองที่ไม่ได้แหกตาดูเวลาเลยว่าตอนนี้ปาไป 8:30 แล้ว

“เออ มึงนี่ม.ต้นมาสายยังไง ม.ปลายมาสายกว่าเดิมอีกสัส” บาสพูดขึ้นมาบ้างหลังจากพองพูดจบ จากนั้นเพื่อนๆในกลุ่มก็หันไปหัวเราะกับคำพูดของบาส

“เออแม่ง สายคนเดียวจะไม่ว่านี่เสือกพากูมาสายไปด้วยอีก โคตรจะเซ็ง” ม่อนเอ่ยขึ้นบ้างพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนที่เพื่อนจองไว้ให้ และคงไม่พ้นว่าเขาจะต้องนั่งคู่กับไอคนที่พามาเรียนสาย เพราะทุกคนนั่งกันครบคู่หมดแล้ว พวกเราเลือกที่นั่งกันค่อนข้างอยู่หน้าห้องเพราะเพื่อนสาวทั้ง 2 คนนั้นต้องตั้งใจเรียน เพื่อมาพาพวกเราที่เหลือให้จบไปพร้อมกัน ฮ่าฮ่า

ฝ้ายกับเพลงนั่งคู่กันด้านหน้าสุด ถัดมาข้างๆเป็นพองกับบาส ไมค์กับเอ็มนั่งข้างหลังสองสาว ส่วนผมกับไอบลูก็คงไม่พ้นต้องนั่งข้างหลังพองกับบาส

“ขอโทษได้มั้ยล่ะ ก็เมื่อคืนพวกมึงชวนกูเล่นเกมกว่าจะเลิกก็เที่ยงคืนแล้วป่ะวะ” บลูพูดขัดขึ้นมาบ้าง พลางเดินตามไปนั่งโต๊ะเรียนข้างๆม่อน

“ก็เลิกเล่นพร้อมกันป่ะ คนอื่นเขายังตื่นมาทันมึงอย่ามาแก้ตัวไปเรื่อย” ม่อนพูดสวนบลูกลับไปอีก บลูก็ได้แต่ทำปากพะงาบพะงาบไม่รู้จะเถียงอะไรต่อได้

“พอๆ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว สายแล้วก็สายไปดีนะที่อาจารย์ยังไม่มา” เพลงพูดขึ้นหวังให้เพื่อนตัวดีทั้งสองหยุดเถียงกะนไปมาสักที คนอื่นๆก็ได้แต่ส่ายหัวให้กับความไม่ยอมกันของ 2 คนนี้ที่เป็นมาตั้งแต่สมัยม.ต้น จนมาตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิม

“แล้วทำไมกูต้องนั่งคู่กับมันอีกแล้ววะเนี่ย” ม่อนพูดขึ้นก่อนจะมองบลูที่นั่งอยู่ข้างๆตนเอง

“ก็พวกมึงอยากมาสาย อีกอย่างมึงก็นั่งด้วยกันตลอดอยู่แล้วป่ะ จะบ่นทำไมเนี่ย” ฝ้ายพูดขึ้นบ้าง

“แล้วไม่คิดว่ากูจะเบื่อขี้หน้ามันบ้างหรอวะ” ม่อนพูด

“ทำอย่างกับกูไม่เบื่อขี้หน้ามึงอ่ะม่อน พูดมากจังวะ” บลูพูดขึ้นมาบ้าง

“งั้นมึงก็ย้ายที่สิวะ จะมานั่งข้างกูเพื่อออ” ม่อนเถียงขึ้นมาอีก

“มึงอยากย้ายก็ย้ายเองดิ ทำไมกูต้องย้ายอ่ะ” บลูเถียงกลับ ส่วนเพื่อนๆในกลุ่มก็ได้แต่นั่งมองไอ 2 เพื่อนรักนักกัดโต้วาทีกันไปมาไม่จบไม่สิ้นสักที จนสุดท้ายอาจารย์ประจำชั้นเดินเข้าห้องมาทำจึงให้ทั้ง 2 หยุดเถียงกันไปโดยปริยาย

“สวัสดีครับนักเรียนทุกคน อาจารย์เอกภูมินะครับเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเรา นักเรียนชั้นม4./5 ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่ชีวิตเด็กม.ปลาย วันนี้มีทั้งนักเรียนใหม่และเก่าเลยใช่ไหม ถ้างั้นเรามาแนะนำต้วกันทีละคนเพื่อทำความรู้จักกันสักหน่อยดีกว่านะครับ“ เมื่ออาจารย์พูดจบก็ให้นักเรียนในห้องทุกคนก็ทยอยออกไปแนะนำตัวที่หน้าห้องทีละคน ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเด็กเก่าของโรงเรียนที่มาจากม.ต้น จะมีคนที่เข้ามาใหม่อยู่ประมาณ 7-8 คน และใช่ครับพวกเราได้อยู่ห้อง 5 เพราะมีสายวิทย์ 3 ห้อง ศิลป์คำนวณ 2 ห้อง ศิลป์จีน 1 สังคม 1 และการงาน 1 ห้อง รวมเป็นทั้งหมด 8 ห้อง ห้อง 5 มีสมาชิกทั้งหมด 35 คน ส่วนมากเป็นผู้ชาย ผู้หญิงจะมีอยู่แค่ 8 คน ก็ไม่รู้ทำไมผู้หญิงถึงตกมาอยู่ห้องนี้ได้น้อยนัก แถม 2 ใน 8 ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มอีก หลังจากที่ทุกคนออกไปแนะนำตัวเรียบร้อยแล้ว ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น

“ทำไมห้องเราผู้หญิงมันน้อยนิดจังเลยวะ” ไมค์เอ่ยถามเพื่อนในกลุ่ม

“นั่นดิ แถมอีก 2 คนนี่จะนับว่าเป็นผู้หญิงได้เปล่าก็ไม่รู้” เอ็มพูดขึ้นบ้างพลางมองไปทางเพื่อนในกลุ่มของตนทั้งคู่ที่นั่งอยู่ด้านหน้า จากนั้นก็ต้องร้องโอดโอยขึ้นมาเพราะมีวัตถุบางอย่างลอยมาโดนหัวเข้าเต็มๆ

โปก!

“โอ้ย!” เอ็มร้องลั่น

“ไอสัสเอ็ม เก็บปากไว้แดกข้าวนะมึง” ฝ้ายกับเพลงพร้อมใจกันปาก้อนยางลบใส่หัวเอ็มจังๆ

“ฮ่า ฮ่า ไอเอ็ม มึงนี่ชอบกวนตีนพวกมันจริงๆ” พองพูดขึ้น แล้วทุกคนก็นั่งหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“อ่ะ ทุกคน ในเมื่อได้ทำความรู้จักกันแล้วงั้นก่อนที่อาจารย์จะปล่อยให้พวกเราไปพักผ่อน เรามาช่วยกันเลือกหัวหน้าห้องกันก่อน มีใครอยากเสนอชื่อหัวหน้าห้องมั้ยครับ“ อาจารย์เอ่ยถามเด็กๆในห้อง

”ผมขอเสนอม่อนครับอาจารย์“ ไอบลูยกมือขึ้นแล้วชี้ไปทางม่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เห็นด้วยครับ/เห็นด้วยค่ะ” แล้วเพื่อนๆในห้องทุกคนก็พร้อมใจกันเห็นด้วยโดยไม่ได้นัดหมาย

“ไอเหี้ยบลู!” ม่อนตวาดลั่นพร้อมหันไปมองหน้าไอบลูอย่างเอาเรื่อง

“ถ้างั้นถือว่าทุกคนเห็นด้วยนะครับ งั้นก็ตกลงตามนี้นะ ม่อนรับหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องนะ” อาจารย์กล่าวสรุป

“ครับอาจารย์” ม่อนตอบรับอย่างช่วยไม่ได้ในหัวก็กำลังคิดจะเอาคืนไอตัวดีที่อยู่ข้างๆ พลันสมองก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา “อาจารย์ครับผมขอเสนอให้บลูเป็นรองหัวหน้าคอยช่วยงานผมครับ” ม่อนยกมือเสนออาจารย์พร้อมกับหันไปยักคิ้วใส่บลูทีนึง

“เอางั้นหรอ งั้นโอเคตามนี้นะทุกคนวันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ครับ เจอกันพรุ่งนี้คาบโฮมรูมครับ อย่ามาสายกันล่ะ“ อาจารย์กล่าวลาแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป

”ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ“

หลังจากที่อาจารย์ออกไปแล้วทั้งห้องก็เกิดความวุ่นวายทันทีเพราะไอสองเพื่อนรักมันจะเปิดศึกกันอีกแล้ว

“ไอบลูมึงแม่งก็รู้ว่ากูขี้เกียจจะเสนอชื่อกูทำเชี่ยไรเนี่ย พวกมึงด้วยจะมาเห็นด้วยทำไมวะ” ม่อนพูดขึ้นอย่างหัวเสีย บลูไม่ตอบอะไรพลางทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจที่ม่อนบ่น

“แต่สุดท้ายมึงก็ลากมันมาเป็นรองหัวหน้าอยู่ดีป่ะวะ ถือว่าหายกันแหละ” บาสพูดขึ้น

”ก็กูไม่อยากเป็นอ่ะ มึงเป็นดีแล้วจะได้ฝึกความรับผิดชอบไปด้วยไง“ พองตบไหล่ม่อนอย่างปลอบใจ

”เออๆ ช่างแม่งเป็นก็เป็นวะ“ ม่อนพูดขึ้นแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“ป่ะ ไปหาไรกินกันเหอะ กูหิวละ” ฝ้ายพูดชวนเพื่อนๆ

และพวกเขาทั้ง 8 คนก็พากันเดินมายังโรงอาหารของโรงเรียนแล้วก็เดินแยกกันไปหาอะไรกินโดยที่บลูเดินตามม่อนไปซื้อน้ำ

“ชาเขียวเย็น 2 แก้วครับ” บลูเอ่ยสั่งแม่ค้าก่อนที่ม่อนจะได้สั่งออกไป

“ใครบอกว่ากูจะเอาชาเขียว” ม่อนหันไปถามบลู

“ไม่ต้องบอกกูก็รู้ป่ะ นี่ครับ” บลูตอบก่อนจะยื่นเงินจ่ายแม่ค้า “ถือของกูไปด้วยนะ” บอกม่อนพร้อมกับเดินออกไปทางร้านลูกชิ้นทอดเพื่อซื้อลูกชิ้นให้เขาและม่อนกิน จากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับโต๊ะมาพร้อมกันโดยที่ม่อนมีชาเขียว 2 แก้ว ส่วนบลูมีลูกชิ้น 2 ถุง

พอทั้ง 2 เดินกลับมาที่โต๊ะทุกคนก็เงยหน้าจากอาหารของตัวเองมามองเพื่อนที่พึ่งมาถึง จากนั้นก็กลับไปกินอาหารของตัวเองกันตามปกติ เพราะภาพที่เห็นมันเป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนเห็นมานานนับตั้งแต่ม.ต้นจนชินตาซะแล้ว