ภายในห้องประชุมใหญ่ ทุกแผนกต่างเตรียมความพร้อมอย่างดีในการประชุมครั้งนี้ แม้จะรู้สึกเกร็งกันอยู่บ้างเวลาประชุมกับท่านประธานจอมเนี้ยบอย่างลี่คุน เพราะแน่นอนว่าหากมีแผนกไหนหาข้อมูลและเตรียมพร้อมไม่ดี ต้องโดนลี่คุนไล่ต้อนคำถามจนไปไม่เป็นเป็นแถว ๆ สุดท้ายก็โดนลี่คุนดุ แถมโดนให้สรุปงานมาใหม่อีกรอบจนกว่าเขาจะพอใจ
ยิ่งโดยเฉพาะ หากเป็นงานที่สัมพันธ์กับตัวเลขแล้ว ไม่ว่าจะเป็นยอดขาย สถิติ หรือบัญชี จะผิดไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
สำหรับลี่คุนแล้ว
ทุกอย่างความผิดพลาดต้องเป็นศูนย์ !
การประชุมหฤโหดเริ่มขึ้นตั้งแต่บ่ายโมง ยันตอนนี้สี่โมงยังไม่เสร็จสิ้น หลายแผนกเริ่มปาดเหงื่อ ผิดกับแอร์ที่เย็นจัดของภายในห้อง แต่ยังไม่เท่าภายในใจของแต่ละคนที่ร้อนกว่า
ลี่คุนแทบไม่สังเกตเห็นเลยว่า ภายในห้องกว้างของห้องประชุมที่มีบรรดาผู้จัดการและผู้ช่วยของแต่ละแผนกมากันครบ มีมารีอานั่งตัวลีบอยู่ด้านหลังผู้จัดการของเธอ เธอคอยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเตรียมความพร้อมในการพรีเซนต์ครั้งนี้ จะว่าไปงานนี้มารีอาก็แทบจะทำเองเตรียมเองเกือบเสียทั้งหมด ส่วนผู้จัดการก็มีหน้าที่แบบที่ชาวบ้านทั่วไปเรียก ‘เอาหน้า’ เธอถึงได้ต้องให้มารีอาเข้ามาทำหน้าที่ผู้ช่วย เพราะถ้าเกิดมีอะไรฉุกเฉินที่เธอตอบไม่ได้ เธอจะได้ให้มารีอาช่วยตอบแทน
และก็… เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด
เมื่อลี่คุนฟังการพรีเซนต์งานของผู้จัดการฝ่ายบัญชีบริหารจนจบ เขาไล่ต้อนคำถามรัวใส่จนผู้จัดการอึกอักไปไม่เป็น เธอตอบคำถามตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่ท่องเตรียมพร้อมมาอย่างดี แต่… พอถึงเวลาเข้าจริง ๆ เจอลี่คุนถามคำถามรายละเอียดแบบเจาะลึก ก็ได้แต่อึ้ง ทว่า… โชคดีที่มีมารีอาอยู่ข้างหลังคอยกระซิบตอบคำถามมาให้
แต่… ถึงอย่างนั้นก็ไม่พ้นสายตาของลี่คุน ที่มองเห็นการกระซิบกระซาบกันอยู่ข้างหลังอยู่ดี
“ผมว่า คุณไม่ต้องตอบคำถามผมแล้วก็ได้นะ” ลี่คุนเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาบรรยากาศในห้องประชุมเงียบกริบ เพราะรู้ว่าลี่คุนพูดแบบนี้คือเขาไม่พอใจมากแน่ ๆ
“คือ ท่านประธานคะ ดิฉันอธิบายที่มาของตัวเลขนี้ได้นะคะ” ผู้จัดการยังไม่ละความพยายามในการตอบคำถาม
“ผมให้คุณหยุดพูดก็คือหยุดพูด ทำไมต้องพูดซ้ำ”
“คือ ท่านคะ”
“ผมจะให้คนข้างหลังคุณ ที่คอยบอกสคริปต์ให้คุณพูดแทน”
ผู้จัดการอ้าปากค้างก่อนหันไปมองมารีอา ที่ยิ้มแหยอยู่ด้านหลัง
~เกลียดจริง ๆ คนบ้าอำนาจแบบนี้~ มารีอาคิด แต่ภายในใจของเธอเดือดปุด นึกแอบโมโหในความเรื่องมากของเขา ทั้ง ๆ ที่เธอก็เตรียมงานมาค่อนข้างดี ผู้จัดการของเธอก็ตอบได้ค่อนข้างดี แต่อีประธานบ้านี่ก็ถามโน่น-ถามนี่ ถามมากอยู่ได้
มารีอายิ้มกัดฟันโชว์ฟันขาว แม้ภายในใจจะลุกเป็นไฟแต่ก็ทำได้แค่ส่งรอยยิ้ม
“ว่าไงที่ผมถาม คุณ… คนนั้นน่ะ ชื่ออะไรนะ”
“มา มารีอาค่ะ” มารีอาตอบเสียงเบาไม่กล้าเงยหน้า แต่ลี่คุนถึงกับสะดุดกึก ที่เสียงของผู้หญิงคนนี้ทำไมช่างคล้ายหญิงสาวคนเมื่อคืน หรือว่า…!!
“คุณ !”
มารีอาเงยหน้าขึ้น ก่อนยกมือกระชับแว่น
“คะ ??”
~คล้ายแต่ไม่ใช่~ ลี่คุนคิด
ยิ่งมารีอาในสภาพเชยสุดขั้วแว่นหนาเตอะแบบนี้ ใครจะดูออกว่าเป็นผู้หญิงสวย Sexy คนเมื่อคืน
เป็นไปไม่ได้ !
เขามองมารีอาเพียงแวบเดียว ก่อนก้มหน้ามองไปที่เอกสาร แม้ภายในใจจะยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้มีส่วนคล้ายก็จริง แต่ไม่กล้าสนใจมากเพราะรู้ว่าทุกสายตามองมาที่เขาอยู่
~คล้ายเหรอ ? ไม่สิ ! จะคล้ายได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้ดูหน้าจืด ๆ ใส่แว่นก็หนาเตอะ แถมยังสวมเสื้อผ้าตัวโคร่ง การแต่งตัวก็เรียกได้ว่า… เฮ้อ… อดคิดถึงสาวน้อยนกหงส์หยกที่ร้อนแรงเมื่อคืนไม่ได้เลย~
“งั้นดิฉันจะอธิบายถึงที่มาของตัวเลขฝ่ายบริหารเกี่ยวกับงบประมาณบริษัทในส่วนที่เราประเมินแล้วพบว่าตัวเลขปี 2564 กับปี 2565 มีงบที่ควรเพิ่มขึ้นดังนี้ค่ะ…”
มารีอาร่ายยาวอย่างฉะฉาน นานเกือบสิบนาที
ผิดกับลี่คุนที่นั่งนิ่ง เพราะตอนนี้ใจเขามัวแต่ลอยไปไกล… คิดถึงเธอคนนั้น
ในขณะที่มารีอาอธิบายจบไปแล้ว ลี่คุนยังเอาแต่มองเอกสารตรงหน้า เธอได้แต่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขาไม่ถามอะไรเธอเพิ่ม
“ท่านคะ ท่านมีความเห็นอย่างไรคะ”
“…”
“ท่านคะ ไม่ทราบว่าท่าน”
“…”
เสียงเริ่มอื้ออึง เพราะทุกคนคิดไปเองว่าลี่คุนไม่พอใจแน่ ๆ ถึงได้เงียบไปแบบนี้ แต่เปล่าเลย ที่เขานิ่งอยู่ในตอนนี้ เพราะเขาแทบไม่ได้ฟังที่มารีอาพูดเลยสักนิด
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว