บทที่ 16

พูดจาใหญ่โตมาก เขากล้าได้อย่างไร!

หลี่เหวินหัวตกตะลึงทันที วัยรุ่นคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว

ตัวเองเป็นหมอมาหลายสิบปี ต่อให้มีชื่อเรียกว่าผู้มีอำนาจ ได้รับการเยินยอจากในวงการและผู้ป่วยญาติผู้ป่วย ก็ไม่กล้าพูดออกมาแบบนี้

“คนฟื้นชีวิตขึ้นมาไม่ใช่ความสามารถ รักษาหายถึงจะใช่ นายยังห่างไกล!”

หลี่เหวินหัวพูดตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันถามนาย ผู้ป่วยโดนพิษอะไร นายรู้ไหม?”

ไม่รอให้ลั่วอู๋ฉางให้คำตอบ เขาก็พูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ “นายไม่รู้แน่นอน! ดังนั้นจึงรักษาสุ่มสี่สุ่มห้า เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จน้อยกว่าถูกลอตเตอรี่ด้วยซ้ำ โชคดีไม่ได้เข้าข้างบุคคลคนเดียวตลอดไป”

“การกระทำที่เสี่ยงโชคแบบนี้ของนาย ถ้าหากทำสำเร็จ ฉันจะเขียนชื่อกลับหัว!”

เกาชิงเหยียนไม่เพียงผิดหวังกับผู้มีอำนาจที่ว่าอย่างถึงที่สุด แต่ยังรังเกียจอย่างมาก “คนที่ไม่รักษาสัจจะ อย่าสาบานเลยดีกว่า จะได้ไม่ตกเป็นที่น่าหัวเราะของผู้เชี่ยวชาญ”

หลี่เหวินหัวหน้าเหี่ยวย่นแดงก่ำทันที ถลึงตาโตตอบโต้กลับเสียงดัง “เมื่อครู่เป็นเพราะเขาโชคดี นับไม่ได้ ฉันไม่ยอมแพ้แน่นอน!”

ลั่วอู๋ฉางฝังเข็มอย่างแม่นยำโดยไร้ความผิดพลาด แล้วพูดไปด้วย “งั้นฉันจะให้คุณเลื่อมใสอย่างหมดใจ”

“นายเนี่ยนะ ช่างเถอะ!” หลี่เหวินหัวไม่เชื่ออยู่แล้ว

ลั่วอู๋ฉางพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ผู้ป่วยได้รับหนอนพิษ หนอนคุณไสยซ่อนอยู่ในสายโลหิตในหัวใจ แย่งชิงเลือดดีเป็นอาหาร ปริมาณเลือดไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอทำให้สลบไสล”

หลี่เหวินหัวเอ่ยปากพูดทันที “พูดจาซี้ซั้ว! หนอนคุณไสยบ้าบออะไร ไร้สาระสิ้นดี ก็แค่เรื่องเล่าจากพื้นที่ทุรกันดาร ถูกพวกที่เขียนนิยายเอาไปปรุงแต่ง กุเรื่องสุ่มสี่สุ่มห้าไม่มีทางเป็นจริงได้”

“พวกคุณได้ยินแล้วสินะ นี่แค่พูดเอาใจทุกคน เขาก็คือพวกต้มตุ๋น!”

เกาชิงเหยียนพูดอย่างจริงจัง “คุณลั่ว ฉันเชื่อคุณ ชีวิตของพ่อฉันฝากไว้ที่คุณ ฉันวางใจ!”

สำหรับหลี่เหวินหัวแล้ว นี่เป็นการหักหน้าต่อผู้คนชัด ๆ

เขาโมโหมา “พวกคุณที่เป็นญาติผู้ป่วย ยอมเชื่อคำโกหกของไอ้ต้มตุ๋นนี่ ก็ไม่ยอมเชื่อวิทยาศาสตร์ ไม่เชื่อว่าพวกเราผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์ด้านการรักษามากมาย จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยดัง น่าเศร้าโศกจริง ๆ!”

ท่าทางของเกาชิงเหยียน ทำให้ลั่วอู๋ฉางรู้สึกปลื้มใจเป็นพิเศษ เขาฝังเข็มต่อ

ไม่นานนัก บนหน้าอกของเกาฉี่เฉียงที่ถี่ยิบ ดูเหมือนซับซ้อน แต่ความเป็นจริงกลับมีระเบียบอย่างมาก

เข็มทองเหล่านี้ เหมือนประกอบเป็นค่ายกลที่ลึกลับ

ในตอนนี้เอง บนหน้าอกของเกาฉี่เฉียง จู่ ๆ ปรากฏเงาหนึ่งรอยขึ้นมา ยื่นออกมาจากผิวหนังประมาณหนึ่งเซนติเมตร ปรากฏออกมาเป็นรูปร่างงูที่คดเคี้ยว

มันเลื้อยไปมาอย่างรวดเร็ว เหมือนพยายามวิ่งหนี เนื่องจากเส้นทางถูกเข็มทองขัดขวางไว้ ทำให้ชนกำแพงติดต่อกัน

“หาตัวแกเจอแล้ว!” ลั่วอู๋ฉางยิ้มมุมปากเล็กน้อย เกิดเป็นส่วนโค้งที่สวยงาม

หลี่เหวินหัวไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น “ทำหน้าตาตบตาผู้คน เป็นวิธีของพวกต้มตุ๋นเสเพลจริง ๆ ด้วย”

ลั่วอู๋ฉางยกมือขึ้นจ่อกระเป๋าเข็มหนังกวาง ดูดเข็มดอกบ๊วยเจ็ดดาวเข้าระหว่างสามนิ้ว จากนั้นลงมือราวกับฟ้าแลบ ทิ่มไปที่บริเวณลำคอของเกาฉี่เฉียง

“คิดหนี ไม่มีทางหรอก!”

ค่ายกลดอกบ๊วยเป็นเข็มเจาะเลือด ปล่อยเลือดคลั่งออกมาเป็นเทคนิคทั่วไปในการฝังเข็ม

แต่น่าแปลกตรงที่ ลั่วอู๋ฉางฝังเข็มลงไป แต่กลับไม่เห็นเลือด

หลี่เหวินหัวเห็นแบบนี้ จึงอดหัวเราะเสียงดังขึ้นมาไม่ได้ “หลิวตงฉี่นายเห็นแล้วยัง? นี่ก็คือคนที่นายบอกว่าควบคุมทักษะสุดยอดที่หายสาบสูญไป แม้แต่เข็มเจาะเลือดง่าย ๆ ก็ใช้ไม่เป็น เลือดไม่ออกมาด้วยซ้ำ……ช่างเป็นเรื่องตลกมากจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

วินาทีต่อมา หลี่เหวินหัวก็หัวเราะไม่ออก

เห็นแค่รูเล็ก ๆ ที่เหลือจากเข็มเจาะเลือด หัวสามเหลี่ยมก็โผล่ออกมาอย่าลับ ๆ ล่อ ๆ ทุกคนตกตะลึงทันที!

นี่มันคืองูที่ย่อขนาดเล็กลงชัด ๆ มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่ถึงสามมิลลิเมตร ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยเกล็ดเล็ก ๆ สีทองแวววาว