บทที่17

คืนสุดท้ายของค่ายอาสา ไม่น่าเชื่อว่าความร่วมมือร่วมใจของทุกคนจะทำให้งานเสร็จทันเวลาพระอาทิตย์​ตกดินพอดี ประธานค่ายอาสาอย่างพี่อาลีเลยให้ลูกน้องซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ ขึ้นมาให้จากร้านสะดวกซื้อข้างล่าง เพื่อเป็นการฉลองและให้ทุกคนได้ผ่อนคลายกันพอหอมปากหอมคอ เพราะพรุ่งนี้มีพิธีส่งมอบและเดินทางกลับกันแต่เช้า

"พีช อะ" 

"อะไรหรอ" 

"บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสเนื้อ"

"พกมาด้วยหรอ กำลังอยากกินพอดีเลย"

"อืม กลับไปเลี้ยงข้าวคืนด้วยนะ"

"จิ๊"

"รีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวไม่สบาย"

"บอกแต่คนอื่น ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ"

"หึ" 

ดูเหมือนคืนนี้อากาศจะเย็นกว่าคืนก่อน ถ้าได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปร้อนๆ คงจะอร่อยมากแน่ๆ ดีที่ผมพกยี่ห้อดังของเกาหลีแบบกล่องติดกระเป๋ามาด้วย ซึ่งกล่องนึงแบ่งกันกินได้สองสามคน ผมเลยหยิบรสเนื้อมาหนึ่งกล่องเดินไปให้เธอที่เต๊นท์จะได้แบ่งกันกินกับพี่ไอติม พอเดินไปถึงก็เห็นเธอนั่งต้มน้ำร้อนเตรียมชงโกโก้อยู่คนเดียว เพราะพี่ไอติมเดินไปหาขนม ผมเลยมีโอกาสได้หยอกล้อเธอนิดหน่อย ก่อนจะกลับมาต้มบะหมี่อีกสองกล่องที่เหลือแบ่งกินกับเพื่อนๆ หน้าเต๊นท์ จนสามสาวเดินกลับมาจากอาบน้ำ ก็อาสาไปเอาของกินจากกองกลางมาเพิ่มทันที ผมเลยลงมือจุดไฟที่เตารอเตรียมพร้อมสำหรับย่างเนื้อกินกันคืนนี้

"หอมอะกาย หิวเลย"

"ใช่ นี่พวกเราเดินตามกลิ่นมาเลยนะ"

"หึ รอแป็บ"

"เตอร์​กับนายละ" 

"ไปเอาเครื่องดื่มตรงโน้น"

"พวกแก ไปเอาหมูกับเนื้อกัน"

"กายเอาอะไรเพิ่มมั้ย"

"เอาแบบพวกมินนั่นแหละ"

"โอเค" 

ตะวันลับขอบฟ้าไม่นาน พวกผู้ชายก็เริ่มพากันกรึ่มๆ อาลีเลยบอกให้ฉันกับไอติมมานั่งกินกับสาวๆ ไอทีแทนเพราะสามสาวไม่ได้ดื่มเหมือนกับรุ่นน้องคนอื่นๆ และอาลีก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงเราสองคน หันไปดูแลรุ่นน้องได้เต็มที่ เห็นอาลีนิ่งๆ แบบนั้นแต่ถ้าเป็นเรื่องของแฝดและเพื่อนอย่างฉัน ทุกอย่างจะอยู่ในสายตาอาลีและมาก่อนเสมอ

"ทุกคน พี่ขอนั่งด้วยสิ" 

"มาค่ะพี่ไอติม พี่ลูกพีช"

"ลูกพีชแกนั่งข้างน้องกายสิ"

"ฉันอยากนั่งข้างน้องลลิล"

"อะ อ้าว อืมได้"​

"แล้วนี่กำลังคุยอะไรกันอยู่หรอ"

"กำลังเล่าเรื่องผีกันค่ะ พี่ลูกพีช"

"นายเล่าน่ากลัวมาก คืนนี้มินจะนอนหลับมั้ยก็ไม่รู้"

"มาๆ พี่สองคนมาช่วยแชร์ความกลัว"

"จัดมาเลยน้องนาย"

"เคยได้ยินมาว่า ที่ตึกคณะวิศวะ..." 

"..."

"นอนไม่หลับแน่"

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาฟังน้องนายเล่าเรื่องพี่คณะวิศวะ ไอติมก็หันไปนั่งกอดกับน้องลลิลด้วยความกลัวไม่ต่างจากน้องมินกับน้องมายที่นั่งคลุมโปงกอดกันกลม มีก็แต่ติวเตอร์ที่นั่งฟังแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวจิบเบียร์​ชิลๆ ส่วนเขาก็ก้มลงมากระซิบข้างหูของฉันเบาเบาให้ได้ยินกันสองคน พร้อมกับยื่นมือปลาหมึกมาเนียนลูบแผ่นหลังของฉันไปมาราวกับช่วยคลายหนาว แถมยังค่อยๆ เขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ ทีละนิดจนขายาวมาเบียดกับขาเรียวของฉัน ร้ายมั้ยละ! 

"ดื่มเยอะ เดี๋ยวก็เมาหรอก"

"เป็นห่วง?"

"..." 

"เป็นห่วงกาย?" 

"ไม่ ห่วง" 

"ขี้ โม้" 

ยิ่งดึกอากาศก็ยิ่งเย็นขนาดฉันใส่เสื้อกันหนาวมายังช่วยไม่ค่อยได้เลย พวกเราเปลี่ยนจากฟังเรื่องผีเพราะเริ่มกลัวจนไม่ไหว มาเล่นเกมส์ทายคำในแอพบอร์ดเกมส์ที่น้องลลิลโหลดมา ส่วนเขาก็เดินหายเข้าไปในเต๊นท์นานแล้ว สงสัยจะแอบไปนอน

พอนึกถึงปุ๊บร่างสูงก็ออกมาจากเต๊นท์พร้อมกับของในมือ จนเขาเดินกลับมาหย่อนตัวนั่งลงที่เดิมและยื่นของในมือมาให้ฉัน ถึงเห็นว่ามันเป็นหมวกไหมพรหมสีดำและบังคับฉันด้วยสายตาให้ฉันใส่คลุมศีรษะไว้ จนฉันใส่เรียบร้อยเขาถึงหันไปหยิบกระป๋องเบียร์​ขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะทักท้วงเบาเบาให้พอได้ยินกันแค่เขากับฉัน เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะพาตื่นไม่ไหว กลายเป็นว่าเวลานี้ฉันนั่งเอามือเท้าคางมองหน้าเขาที่ยื่นหน้ามาพูดข้างหูใกล้ๆ พร้อมกับยิ้มเบาเบาที่ทำให้ฉันละสายตาไม่ได้เลย

KKAY : เดี๋ยวส่งเพื่อนเสร็จไปหานะ

My Peach🩷 : ? 

KKAY : หาอะไรกินกัน

My Peach🩷 : ง่วง

KKAY : เดี๋ยวซื้อเข้าไปเลยแล้วกัน

KKAY : ลงมาเปิดประตูให้ด้วยนะ

ผมทำหน้าที่วนรถส่งลลิลและมายโดยทิ้งไอ้นายไว้ที่คอนโดมายให้มันหาทางกลับเอง เพราะผมจะรีบไปหาที่รักของผม ป่านนี้พี่อาลีกับพี่ไอติมน่าจะไปส่งถึงที่เรียบร้อยแล้ว ดีที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียนผมเลยตั้งใจจะหาเรื่องนอนค้างห้องเธอสักหน่อย 

แต่ก่อนจะไปกวนเธอ ผมก็ต้องหาของไปฝากเจ้าของห้องเป็นน้ำใจเล็กเล็กน้อยน้อย และเป็นมื้อเย็นสำหรับเราสองคนด้วย ผมเลือกเป็นเมนูไก่ย่างส้มตำน้ำตกคอหมูย่างรสจัดแต่เผ็ดน้อย เพราะพีชกินเผ็ดไม่เก่ง ต้มแซ่บกระดูกหมูอ่อนอีกหนึ่งถุง พร้อมข้าวเหนียวของผมขนมจีนของเธอ มีโรตีกรอบสองแผ่นกับสตอเบอรี่​ปั่นคนละแก้วเป็นของหวานแก้เผ็ด เพราะอยู่บนดอยมาหลายวันเลยทำให้คิดถึงเมนูเหล่านี้เป็นพิเศษและคิดว่าเธอก็น่าจะอยากกินเหมือนกัน

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะ มาช่วยถือ"

"ส้มตำไก่ย่าง มีโรตีกรอบด้วย"

"โห แค่ได้ยินท้องก็ร้องขึ้นมาทันทีเลย"

"หึ รีบไปกินกัน"​

"อืม"

"คืนนี้นอนด้วยนะ"

"เหนื่อย ขี้เกียจขับรถกลับ"

"..."

#น้ำหยดลงหินทุกวัน พี่พีชจะไม่หวั่นไหวได้ยังไง

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ กันเหมือนเดิมนะคะ