4

EP4 - ผมรักยัยฮอตเนิร์ด (ไอคิว)

ไอคิวที่ยังคงตื้อเดินตามหญิงสาวอยู่แบบนั้น เธอก็ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นบ้าอะไรต้องมาตามเธอด้วย และดูตอนนี้เธอจะตกเป็นเป้าสายตาอย่างหนัก ก็เขาหล่อซะขนาดนั้นแล้วมาเดินตามยัยเด็กผมเปียเชยๆแบบเธอไม่ยอมห่าง มาดนิ่งๆเดินล้วงกระเป๋าด้วยมือทั้งสองข้าง

"พี่จะเดินตามอีกนานมั้ยเนี้ย"

"ฉันชื่อไอคิว เรียกพี่ไอคิวก็ได้ไม่ว่า" ไอคิวเอ่ย

"ยังไมไ่ด้ถามเลย พี่มาเดินตามแบบนี้หนูเหมือนตัวประหลาดเลยคนมองกันเต็มไปหมด"

"เธอก็รับไปเดตกับฉันซิ ฉันจะได้ไม่เดินตามเธอ"

"ไม่เดินตามจริงๆเหรอ" บัวเอ่ย

"ใช่ แต่เปบี่ยนไปเดินจับมือแทนเลย" ไอคิวเอ่ย

"โอ๊ยยพี่ มันแย่กว่าอีกอ่ะ"

บัวก็เดินหน้าต่อโดยไมไ่ด้หยุดคุยกับไอคิวอีก เธอเดินอย่างเร็วเลี้ยวไปเลี้ยวมาเพราะคิดว่าไอคิวเดินตามไม่ทัน เดินมาได้สักพักก็หยุดทันทีแล้วหันกลับไปมองข้างหลัง

ผลัก!!!! ทันทีที่หันกลับไปก็ชนเข้ากลางอกของไอคิวเต็มแรง นี่เขาเดินใกล้เธอขนาดนี้โดยที่เธอไมไ่ด้ยินได้ยังไงกัน น่ากลัวอย่างกับผีเลย

"โอ๊ย!!!"

"แล้วหยุดเดินทำไม เหนื่อยแล้วหรือไง" ไอคิวเอ่ย

"หนูถึงที่ทำงานแล้วต่างหาก หนูไม่มีเวลาคุยกับพี่หรอกค่ะ" พูดจบบัวก็เดินเข้าร้านเกมส์ที่เธอทำงาน ไอคิวยืนมองนิ่งๆเข้าไปในร้านเกมส์นั่น

บัวที่วางกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นกางเกงยีนส์ขายาวเสื้อยืดธรรมดาๆแล้วนั่งลงที่เคาท์เตอร์คิดเงินของร้าน ไม่นานไอคิวก็เดินเข้ามาก่อนวางแบงค์พันลงตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยขึ้น

"เครื่องนู้นนะ" ไอคิวเอ่ยพรางชี้มือไปที่คอมไม่ห่างจากที่เธอนั่งมากนัก

บัวได้แต่ถอนหายใจก่อนที่จะนั่งเล่นเกมส์จากคอมหลักที่เคาท์เตอร์ เธอลอบมองไอคิวเป็นระยะๆก็เห็นเขานั่งใส่หูฟังนิ่งๆ คงจะเล่นเกมส์แน่ๆ ไม่นานบัวต้องขมวดคิ้ว เมื่อเธอรู้สึกว่าคอมที่เธอกำลังใช้มันเหมือนไม่ทำตามคำสั่งที่เธอกด เมาท์เลื่อนเอง หน้าต่างๆก็ขยับเปิดปิดเอง บัวเบิกตากว้างก่อนที่จู่ๆจอภาพที่เป็นของกล้องจะเปิดขึ้นและเผยใบหน้าของไอคิวขึ้นมา

"เฮ้ย!!! อะไรเนี้ย"

(ตกใจทำไม ไหนบอกมาทำงานแล้วทำไมมานั่งเล่นเกมส์ เจ้าของร้านเขารู้มั้ยเนี้ย) ไอคิวเอ่ย

บัวรีบลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะเดินไปที่คอมของไอคิว แต่พอเดินมาถึงก็เจอแต่เขาเปิดเกมส์ธรรมดาที่เด็กๆเล่นกันเท่านั้น แล้วเมื่อกี้เขาทำแบบนั้นที่คอมเธอได้ยังไง

"พี่ทำได้ยังไงอ่ะ ไหนขอดูคอมพี่หน่อย"

บัวเอ่ยพรางแย่งเม้าท์จากมือของไอคิว ก่อนกดดูนั่นนี่ ดูประวัติ แต่ไม่เจออะไรสักอย่าง แล้วเขาแฮ็กเข้าคอมที่เธอใช้ซึ่งเป็นเครื่องหลักได้ยังไง ทั้งๆที่เครื่องที่เขาใช้มันเป็นเครื่องลูกแท้ๆ

"พี่ทำได้ยังไงอ่ะ"

"ฉันเป็นพ่อมดไม่รู้หรือไง" ไอคิวเอ่ยพรางนั่งกอดอกกดขำเบาๆ

"พี่ทำได้ไงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ พี่แฮ็กเครื่องแม่ได้ยังไง นี่มันเครื่องลูกนะ" บัวเริ่มโวยวายเพราะไม่เข้าใจ

"ก็บอกอยู่นี่ไงฉันมันพ่อมด ทำได้หมดแหละ" ไอคิวเอ่ย

"เฮ้ออ เถียงกับพี่แล้วมึนจัง" บัวกรอกตาไปมาก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ไอคิวเดินตามเธอมาเมื่อรู้สึกว่านี้มันค่ำมากแล้ว

"เธอทำงานถึงกี่โมง"

"ตี4พี่จะรอหรือไงละ"

"สบายอยู่แล้ว ฉันมันพวกค้างคาว อยู่ทั้งคืนสบายมาก อย่าท้าฉันนะ" ไอคิวเอ่ย

"พี่ต้องการอะไรจากหนูเนี้ย พี่ดูสภาพหนูก่อน ไม่มีอะไรให้พี่หรอก" บัวเอ่ย

"ก็บอกอยู่ว่าให้ไปเดตกับฉัน เธอเข้าใจยากจัง"

"พี่จะบอกว่าพี่จะจีบหนูหรือไง"

"ถ้าไม่จีบ ฉันจะชวนเธอไปเดตทำซากอะไรละยัยเด็กแว่น" ไอคิวเอ่ย

"บ้า ต้องบ้าไปแล้ว นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับโลกนี้วะเนี้ย"

บัวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆด้วยความเอือม ก่อนเดินตาลอยออกไปหน้าร้านเพื่อไปกดตู้น้ำอัดลม ไอคิวได้แต่กดขำแล้วเดินตามเธอออกไป

"กินน้ำอะไร เดี๋ยวเลี้ยง" ไอคิวเอ่ย

"กินมันทุกน้ำเลย เลี้ยงหมดมั้ยละคะ" บัวเอ่ย

"สบายมาก ฉันเลี้ยงเธอหมดนี่ได้อยู่แล้ว แถมไม่เสียเงินสักบาท" ไอคิวเอ่ย

"พี่บางทีหล่อนะแต่ขี้โม้ชะมัดเลย"

"ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอเอาโทรศัพท์เธอมา เดี๋ยวทำให้ดู"ไอคิวเอ่ย

"พี่จะมาใช้ตังค์หนูซื้อดิ ไม่ให้หรอก"

"ไม่ใช่ เธอไม่เสียตังค์หรอก เดี๋ยวใช้มือถือฉันเธอจะหาว่าฉันใช้เงินตัวเองซื้อไง"

บัวส่งมือถือธรรมดาๆของเธอให้ไอคิว เขายืนกดยุกยิกๆก่อนมองหมายเลขเครื่อง ไม่นานนักเขาก็หัวเราะออก

พรึ่บ!!!! เสียงน้ำอัดลมหลายกระป๋องออกจากตู้ไม่หยุด บัวเบิกตากว้างก่อนที่จะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง

"นี่คนหรือผีวะเนี้ย!!!"