บทที่ 6 ครอบครัวอบอุ่น

หลังจากนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง สองพ่อลูกก็พากันเดินกลับขึ้นมาชั้นบน เข้าไปในห้องนอนของนายหัวบุรินทร์ จนตอนนี้เนตรนภาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"คุณแม่ตื่นแล้วเหรอครับ"

เด็กน้อยเห็นคุณแม่กำลังหวีผมอยู่ตรงหน้ากระจก ก็รีบปล่อยมือคุณพ่อก่อนจะวิ่งเข้าไปหาทันที เนตรนภาอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งลงบนตัก ลูบผมเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน

"แม่ตื่นแล้วครับ ลูกกินข้าวแล้วใช่ไหม อิ่มหรือเปล่า"

"อิ่มมากเลยครับ กับข้าวที่บ้านคุณพ่ออร่อยมากเลย ว่าแต่คุณแม่ไม่กินข้าวเหรอครับ"

"ยังหรอกลูก แม่ยังไม่หิวเลย เมื่อกี้หนูเรียกคุณลุงเขาว่าอะไรนะ"

เธอเอ่ยถามลูกชายด้วยความแปลกใจ เมื่อกี้ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ลูกชายเรียกนายหัวบุรินทร์ว่าคุณพ่อใช่หรือเปล่า

"ไม่ต้องไปดุลูกเลยนะ กว่าจะบอกให้เรียกได้รู้หรือเปล่าว่าต้องตะล่อมขนาดไหน เราสองคนน่าจะได้เคลียร์กันอีกยาวไม่ต้องกลัวหรอก เฮ้อ!"

นายหัวบุรินทร์ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เป็นเรื่องที่น่าเซอร์ไพรส์สำหรับเขามาก อยู่เป็นโสดมาห้าปี ตั้งใจว่าจะอยู่คนเดียวไปจนแก่เฒ่า สรุปได้เมียกับลูกมาเฉย

"เนตรขอโทษนะคะ ขอโทษคุณบุรินทร์จริง ๆ แต่ทุกอย่างเนตรมีเหตุผลนะคะ"

"ค่อยคุยกันเรื่องเหตุผล ตอนนี้มาคุยกันเรื่องลูกก่อน เมื่อกี้พี่โทรหาทนายแล้ว"

"โทรเรียกทนายทำไมคะ!"

หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทำไมเขาถึงเรียกทนายมาล่ะ หรือว่าจะฟ้องแย่งลูกไปเลี้ยงดู ถ้าเป็นแบบนี้เธอไม่ยอมหรอกนะ มือเล็กโอบกอดลูกชายเอาไว้แน่น กลัวเหลือเกินว่าคนเป็นพ่อจะแย่งลูกชายคนเดียวไป

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น คิดอะไรอยู่เนตรนภา"

นายหัวบุรินทร์จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความสงสัย แล้วกอดลูกแน่นแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่

"ก็คุณบุรินทร์จะแย่งลูกไปจากเนตรใช่ไหมคะ เนตรไม่ยอมจริงด้วย คุณจะมาแย่งลูกไปได้ยังไง"

"แย่งลูกบ้าอะไรล่ะ แค่จะให้ทนายมาจัดการเรื่องจดทะเบียนสมรสให้เรียบร้อย ไหนจะต้องเซ็นรับรองบุตรอีก หนูคิดอะไรอยู่เนี่ย เห็นพี่เป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยหรือไง"

"จดทะเบียนสมรสเหรอคะ เซ็นรับรองบุตรด้วยเหรอ"

เธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ก็นึกว่าจะพรากแม่พรากลูกไปจากกันซะอีก ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ลูกจะได้อยู่ในความคุ้มครองของเขา และจะไม่มีใครมายุ่งกับลูกของเธอได้อีก

"ก็ใช่น่ะสิ พี่ไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นพ่อที่ไม่มีความรับผิดชอบหรอกนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูต้องไปเจอครอบครัวของพี่ แล้วก็คุยเรื่องโรงเรียนลูกด้วย สี่ขวบกว่าแล้ว ยังไงก็ต้องเรียนหนังสือ"

สองแม่ลูกหันไปมองสบตากันก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ รีบวิ่งเข้าไปหานายหัวบุรินทร์ กอดรัดเขาเอาไว้แน่นเพื่อซึมซับความอบอุ่น และมีความรู้สึกปลอดภัยกับการอยู่ที่นี่มาก

"ขอบคุณมากนะคะที่คุณไม่ทิ้งเนตรกับลูก"

"ไม่ทำหรอกน่า"

เขายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะโอบกอดสองแม่ลูกเอาไว้ ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข เอาจริงถ้าเนตรนภาไม่กลับมาหาเขา ก็คงจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิตไม่คิดมีใครอีก เพราะตั้งแต่คบผู้หญิงมา ไม่มีใครทำให้เขามีความสุขได้เท่าเนตรนภาอีกแล้ว

ก๊อก ก๊อก

"ว่าไง"

เขาตะโกนออกไปในขณะที่ยังโอบกอดภรรยากับลูกเอาไว้แนบลำตัว

"นายหัวคะ คุณทนายมาค่ะ นายอำเภอด้วยค่ะ"

"อืมเดี๋ยวออกไป"

เขาผละออกจากลูก และเมีย ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือของทั้งคู่เอาไว้แน่น

"ไปเถอะ ไปทำทุกอย่างให้มันถูกต้องกัน มาครับลูกชาย เดี๋ยวพ่ออุ้มลูกลงไปดีกว่า"

"ครับคุณพ่อ"

น้องบลูเบลยิ้มออกมาก่อนจะกระโดดขึ้นไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็กุมมือคนรักก่อนจะพากันเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อมาถึงที่ห้องรับแขกก็เจอกับคุณทนาย และนายอำเภอนั่งรออยู่

"สวัสดีครับนายหัวบุรินทร์"

"สวัสดีครับนายหัว"

"สวัสดีครับทุกคน เชิญนั่งครับตามสบายเลย แล้วนี่ เนตรนภากับลูกชายของผม"

เขาแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกับลูกชายแล้วก็ภรรยา อนาคตยังไงก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น และเขาคงไม่ชอบใจเท่าไหร่ถ้ามีใครไม่ให้เกียรติครอบครัวของเขา

"สวัสดีครับ ผมชื่อบลูเบล เป็นลูกของคุณพ่อครับ"

"สวัสดีครับสุดหล่อ หน้าเหมือนนายหัวมากเลยครับ ไม่มีผิดเพี้ยน"

ทนายกับนายอำเภอหันไปมองใบหน้าของเด็กน้อยอย่างอึ้งไป แค่ดีเอ็นเอบนหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นลูกของใคร ไม่มีความจำเป็นต้องตรวจด้วยหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำ

"แน่นอนสิครับ ลูกผมนี่ เอาเอกสารมาเลยครับจะได้รีบไปจัดการให้เรียบร้อย"

"ได้ครับถ้างั้นช่วยเซ็นตรงนี้เลยนะครับ"

เขาจัดการเรื่องเอกสารจนเสร็จเรียบร้อย โดยที่สองแม่ลูกทำได้เพียงแค่นั่งมองอยู่ห่าง ๆ เพียงเท่านั้น ให้เซ็นอะไรก็ทำเพราะเธออยากให้ลูกมีพ่อเหมือนอย่างคนอื่น และที่สำคัญคือเขาสามารถปกป้องบลูเบลได้

หลังจากที่จัดการเรื่องเอกสารเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็พาลูกชายมาขับรถเล่นเที่ยวที่ชายหาดอีกฝั่งของเกาะ

"อย่าซนนะลูก วิ่งเล่นแถวนี้ก็พอ ส่วนตรงนั้นน้ำมันลึกนะอย่าลงไปเข้าใจหรือเปล่า"

"เข้าใจแล้วครับคุณแม่ เดี๋ยวบลูเบลจะวิ่งเล่นแถวนี้แหละครับ"

เด็กน้อยเริ่มดีดดิ้นลงจากตัวของคุณพ่อ และเมื่อนายหัวบุรินทร์ปล่อยเจ้าตัวเล็กให้ลงไปยืนอยู่ที่พื้น ลูกชายตัวแสบก็รีบวิ่งไปเล่นตรงชายหาดทันที

"จะรีบอะไรขนาดนั้นลูก ทะเลมันไม่หายไปไหนหรอก เฮ้อ!"

เขาถึงกับถอนหายใจออกมา เมื่อลูกชายตัวแสบวิ่งวุ่นไปทั่วชายหาด เหลือบสายตาหันมามองภรรยา ซึ่งตอนนี้จดทะเบียนสมรสกันเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะเผยยิ้มออกมา

"มองพี่แล้วยิ้มต้องการอะไร"

"ก็มองสามีตัวเองไม่ได้หรือไงคะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะสวมกอดชายหนุ่ม ใบหน้าซบลงอยู่กับอกแกร่ง จ้องมองไปยังลูกชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

"คุณบุรินทร์สัญญาได้ไหมคะ ว่าจะปกป้องเนตรกับลูก ไม่ให้ใครทำอะไรได้"

"พูดอะไรแบบนั้น ใครจะมาทำอะไรเนตรกับลูกได้ล่ะ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าพี่ยังอยู่ตรงนี้ พี่สัญญาว่าเนตรกับลูกจะปลอดภัย"

"ขอบคุณนะคะ"