บทที่ 7 พบเจอครอบครัว

วันต่อมา...

นายหัวบุรินทร์โทรศัพท์ไปบอกที่บ้านว่าวันนี้จะเข้าไปหา และมีเรื่องบางอย่างจะบอกด้วย ซึ่งพวกท่านเองก็ไม่ได้เซ้าซี้ถาม และรอว่าลูกชายจะเข้ามาตอนไหน จะได้รู้ว่าเรื่องสำคัญมันคืออะไร ทำไมถึงไม่โทรศัพท์มาบอก ลงทุนถึงขั้นมาหาที่นี่แสดงว่าน่าจะมีเรื่องสำคัญจริง ๆ

"ไอ้ตัวแสบ โอเคไหมลูกปวดหูหรือเปล่า"

"ไม่เลยครับคุณพ่อ บลูเบลสบายมากเลยครับ ไม่เจ็บไม่ป่วย แล้วก็ไม่ปวดหูด้วยครับ"

เด็กน้อยดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ ได้ออกมาเที่ยวบ้างจะได้ไม่รู้สึกเบื่อ และดูเหมือนว่าลูกชายน่าจะชอบนั่งเครื่องบิน เพราะดูระริกระรี้เหมือนเด็กได้ของเล่น ซึ่งตอนแรกเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอเห็นแบบนี้ก็สบายใจขึ้นเยอะ

"บลูเบลชอบนั่งเครื่องบินค่ะ ไม่ได้กลัวเลยสักนิด"

"อย่างนั้นเหรอ ก็ดีแล้วครับสุดหล่อ อีกหน่อยก็จะได้นั่งกับพ่อเดินทางบ่อย เดี๋ยวถ้าโตอีกหน่อยก็มาช่วยพ่อทำงานรู้ไหม ทุกอย่างบนเกาะก็เป็นของลูกทั้งหมด"

เขาลูบผมลูกชายก่อนจะอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีลูกในวัยอายุ 40 ปีแล้ว แถมเจอกันปุ๊บก็คุยกันรู้เรื่องเลย ไม่ต้องเลี้ยงตั้งแต่คลอดออกมาใหม่ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาอยากจะดูแลลูกกับภรรยาตั้งแต่ที่เริ่มรู้ว่าตั้งครรภ์ ซึ่งตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการคอยดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดในเวลานี้

"เป็นของบลูเบลหมดเลยเหรอครับ เขาว่าบูลเบลอยากมีน้องนะ แล้วก็จะแบ่งให้น้องด้วย"

"จริงเหรอ ลูกชายพ่ออยากมีน้องเหรอ อืม... เอายังไงดีนะ ลูกอยากมีน้องทำยังไงดี"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับเหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าของภรรยา เนตรนภาเห็นแบบนั้นก็ยื่นมือไปข้างหลังของชายหนุ่ม หยิกเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ เพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มกำลังสื่ออะไรอยู่

"ไม่ต้องเลยนะคะ หยุดคิดเดี๋ยวนี้!"

"ก็ลูกอยากมีน้อง เนตรไม่เห็นหรือไงว่าบลูเบลจะแบ่งทรัพย์สมบัติให้น้องด้วย การเป็นลูกคนเดียวมันไม่ดีนะรู้ไหม มันเหงา... ใช่ไหมครับลูกชายพ่อ"

"ใช่แล้วครับ ตอนบลูเบลไปที่โรงเรียน เพื่อนบอกว่ามีน้องสาวด้วย บูลเบลไม่เห็นจะมีน้องเลย"

"เดี๋ยวก็มีครับไม่ต้องกลัว ตอนนี้น้องอาจจะมาแล้วก็ได้"

"คุณบุรินทร์!"

หญิงสาวถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ยังไง แต่เธอก็รู้สึกแอบกังวลอยู่เหมือนกัน เพราะเมื่อคืนที่เราสองคนมีความสัมพันธ์กัน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉินเลย มีโอกาสที่จะท้องแน่

"ยาคุมก็ไม่ได้กิน ไม่ท้องให้มันรู้ไปสิ หึ"

"คุณต้องรับผิดชอบนะคะ"

"แน่นอน พี่รับผิดชอบอยู่แล้ว ท้องมาเถอะจะกี่คนก็จะเลี้ยง ใช่มั้ยครับบลูเบล ช่วยพ่อเลี้ยงน้องมั้ยครับ"

เขาเอ่ยถามลูกชายพร้อมกับหอมแก้มตัวเล็กที่จ่ำม่ำน่ารักน่าหยิก บลูเบลยิ้มกว้างออกมา พยักหน้าด้วยความดีใจที่ตัวเองจะได้มีน้องอย่างคนอื่น

"ได้ครับ บลูเบลช่วยเลี้ยงน้องเอง"

"น่ารักที่สุดลูกชายของพ่อ"

ทั้งสองคนดูตื่นเต้นไม่น้อยเลย ที่จะได้มีน้องเพิ่มอีกคนหนึ่ง แต่ทว่าคนเป็นแม่กลับรู้สึกเป็นกังวล เธอมีความลับบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกสามี และคิดว่าเขาอาจจะไม่มีความจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ นี่ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วคงไม่มีอะไรละมั้ง

ทั้งสามคนเดินทางมาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นคฤหาสน์สุดหรูใจกลางเมืองของกรุงเทพฯ ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมถึงดูร่ำรวยขนาดนี้ แค่ลูกชายเป็นเจ้าของเกาะไข่มุกที่ใหญ่ที่สุดทางภาคใต้ ก็น่าจะรู้แล้วแหละว่าพ่อกับแม่น่าจะมีฐานะขนาดไหน

"บ้านรวยจังเลยนะคะ"

"ทำไม... มีผัวรวยไม่ดีหรือไง อีกอย่างหนึ่งพี่รวยด้วยตัวเองนะ ไม่ได้เกาะพ่อแม่กินสักหน่อย"

เขารีบออกตัวไว้ก่อน เพราะถ้าใครที่ไม่รู้ก็จะเดาไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเกาะพ่อแม่กิน ทั้งที่เกาะไข่มุกเขาเป็นคนสร้างมาด้วยมือของตัวเอง

"หนูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยค่ะ ก็แค่บอกว่าบ้านรวยนะคะเฉย ๆ"

หญิงสาวยื่นมือไปกอดแขนเขาเอาไว้ ส่วนลูกชายก็กุมมือคุณพ่อเอาไว้ จากนั้นทั้งสามคนก็พากันเดินเข้าไปข้างใน และในที่สุดก็เจอกับครอบครัวของนายหัวบุรินทร์สักที

"ว่าไงลูกชายไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะ ว่าแต่พาใครมาด้วย ทั้งเด็กแล้วก็ผู้หญิงพร้อมเลย"

"นั่นสิ เข้ามานั่งก่อน"

คุณพ่อกับคุณแม่ของเขาเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นนายหัวบุรินทร์กุมมือผู้หญิง แล้วก็เด็กผู้ชายอีกคนเข้ามาในห้องรับแขก

"สวัสดีค่ะ หนูเนตรนภาค่ะ"

และเมื่อทั้งสามคนเข้าไปนั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขก เนตรนภาก็ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอย่างนอบน้อม คุณแม่ของเขาจ้องมองใบหน้าของเธออย่างรู้สึกคุ้นเคยประหลาด

"หน้าหนูนี่คุ้นๆ นะ"

"ก็คนเดียวกับที่ผมเลี้ยงไว้เมื่อ 7 ปีก่อนไง"

"ใช่จริงด้วย! ก็ว่าทำไมถึงหน้าคุ้น ไหนแกบอกว่าหนูคนนี้ไปเรียนต่อเมืองนอก ก็เลยเลิกลากันไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ แล้วเด็กคนนี้ล่ะลูกใคร"

คุณแม่ของเขาจ้องมองใบหน้าบลูเบลอย่างพิจารณา ซึ่งท่านยังไม่กล้าพูดอะไรมาก แต่ทว่าผู้ใหญ่อีกคนกลับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยดูไม่ทุกข์ร้อน

"หน้าเหมือนลูกคุณขนาดนั้น ไม่น่าถามนะว่าลูกใคร"

"ฉันว่าจะไม่พูดแล้วเชียว เฮ้อ!"

คุณแม่ถึงกับกุมขมับ จ้องมองไปยังใบหน้าของเด็กน้อยพานนึกถึงลูกชายของตัวเอง เมื่อตอนเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียว ก็มีใบหน้าละม้ายคล้ายแบบนี้เลย

"สวัสดีครับคุณปู่คุณย่า ผมชื่อบลูเบลครับ เป็นลูกชายของพ่อบุรินทร์ แม่เนตรครับ ตอนนี้อายุได้ 4 ขวบครึ่งแล้วครับ"

ไม่พูดเปล่าแถมยังเดินเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองคน คลานเข่าเข้าไปตรงหน้า ก่อนจะยกมือไหว้กราบแนบตักอย่างอ่อนน้อม ตอนแรกดูเหมือนจะหน้าตึงใส่ แต่พอเจอเด็กน้อยอ้อนแบบนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็เผยยิ้มออกมา เริ่มหลงเด็กตรงหน้าแทบไม่ไหว

"โธ่หลานย่า ลุกขึ้นมาสิไหนขอดูหน้าให้เต็มตาหน่อย"

คุณแม่ของนายหัวบุรินทร์ หรือคุณหญิงผกากรอง อุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งลงบนตัก จ้องมองสำรวจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างหลงใหล ใบหน้าเหมือนลูกชายของเธอตอนเด็กมาก แทบไม่ต้องถามหาใบตรวจดีเอ็นเอเลยด้วยซ้ำ เพราะมันแสดงออกมาบนใบหน้าแล้ว

"ทำไมหน้าเหมือนพ่อแบบนี้หลาน โอ๊ย! ไปอยู่เมืองนอกเมืองมาหลายปี ลำบากแน่เลยใช่ไหม"

"ไม่ลำบากอะไรหรอกครับ แม่เนตรเลี้ยงบลูเบลมาอย่างดีเลยครับ ไม่เคยอดอยากเลย"

"โธ่เอ้ย ทำไมน่ารักแบบนี้ ไหนขอย่ากอดหน่อยสิครับ"

คุณหญิงผกากรองโอบกอดหลานชายเอาไว้ ก่อนจะอุ้มไปวางไว้ที่ตักของคนเป็นสามี ดูเหมือนว่าคุณปู่กับคุณย่าจะหลงหลานเอามาก จนทำให้บุรินทร์ และเนตรนภาอดยิ้มตามไม่ได้ ทั้งสองคนหันมามองสบตากันแต่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

"บอกแล้วว่าพ่อกับแม่พี่ต้องหลงหลาน"

"ใครสอนให้บลูเบลพูดแบบนั้นคะ"

"พี่สอนเองแหละ..."

"ร้ายมาก!"