บทที่ 5 กลับมาเป็นครอบครัว

ทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ใบหน้าของทั้งคู่เอิบอิ่มไปด้วยความสุข ใครจะคิดว่าอดีตเด็กเลี้ยงที่เขาเคยเลี้ยงดู จะกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่เป็นทายาท มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และคนที่คิดว่าตัวเองจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนพ่อลูกหนึ่งเสียแล้ว

"อย่าไปไหนจากพี่อีกนะรู้ไหม"

ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ดึงเธอเข้ามาสวมกอดแนบอก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอน เขารู้ว่าเธอสามารถดูแลลูกได้ ไม่งั้นคงไม่อดทนดูแลด้วยตัวเองมาเป็นห้าปีหรอก ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอกลับมา

"ก็ถ้าเกิดว่าคุณบุรินทร์ยอมรับเนตรกับลูกได้ และก็ไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่น หนูก็จะไม่ไปไหนค่ะ"

"พี่ไม่มีผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ ก็บอกแล้วไงว่าตั้งแต่เราไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกัน พี่ก็ไม่เคยมีคนอื่นอีก"

เขาไม่ได้แก้ตัวเพื่อให้เธอสบายใจ แต่ทว่าทุกอย่างที่พูดออกมามันคือความสัตย์จริง ตั้งแต่ที่เราเลิกลากันไปเขาก็ไม่เคยมีคนอื่น คิดจะครองตัวเป็นโสดจนตายเลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเธอกลับมาพร้อมกับลูก ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องปฏิเสธ เพราะใบหน้าของบลูเบลมันชัดเจนแล้วว่าเป็นลูกของใคร

"เนตรก็ไม่เคยมีใครค่ะ เนตรมีแค่คุณคนเดียว"

เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายคนรักก่อนจะยิ้มออกมา ซึ่งแน่นอนว่านายหัวบุรินทร์แทบจะยิ้มแก้มปริเพราะรู้สึกดีไม่น้อย ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ซื่อสัตย์ต่อเธอ เนตรนภาเองก็ซื่อสัตย์กับเขาไม่มีเปลี่ยน

"ขอบคุณนะที่นี่ซื่อสัตย์กับพี่มาตลอด"

"ขอบคุณเหมือนกันค่ะ ที่คุณมีแค่เนตรเพียงคนเดียว ไม่รู้ว่าลูกตื่นหรือยัง เราไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ไปดูลูกกันไหมคะ"

เธอเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเจ้าตัวเล็ก นี่ก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงเกือบสองชั่วโมงแล้ว อาจจะได้เวลาที่ลูกใกล้จะตื่น เพราะฉะนั้นเธอคิดว่าจะไปดูสักหน่อย

"พี่ว่าเนตรนอนพักเถอะ เดินทางมาเหนื่อยแถมยังเลี้ยงลูกคนเดียวอีก เดี๋ยวบลูเบลพี่จะเป็นคนจัดการเอง หนูนอนอยู่ที่นี่แหละ"

ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ลูบผมหญิงสาวด้วยความเอ็นดู ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง ปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนต่อไป ส่วนเขาจะพาลูกไปหาของอร่อยกินข้างล่าง

เนตรนภากระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น มองตามพ่อของลูกไปก็จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

"คิดถูกแล้วแหละเนตรนภาที่เธอพาลูกมาอยู่ที่นี่ พาลูกกลับมาหาเขา..."

ในระหว่างที่หญิงสาวนอนพักผ่อนอยู่ในห้องนอน นายหัวบุรินทร์ก็มาหาลูกชายอีกห้องหนึ่ง ซึ่งพอดีกับที่เด็กน้อยกำลังงัวเงียสะดุ้งตื่น

"แม่จ๋า แม่จ๋าอยู่ไหน"

"แม่จ๋านอนพักผ่อนครับคนเก่ง ตื่นแล้วไปหาอะไรกินกันไหมเดี๋ยวพ่อพาไป"

เด็กน้อยเอียงคอมองมาทางในหัวบุรินทร์ก่อนจะอึกอัก เขารู้ว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นพ่อ เนื่องจากว่าคนเป็นแม่เอารูปให้ดูตั้งแต่เด็ก แต่ทว่าก่อนมาที่นี่ถูกสั่งไม่ให้เรียกเขาว่าพ่อ ก็เลยไม่กล้าพูดออกมา

"บลูเบลหิวแล้วครับคุณลุง"

"บลูเบลต้องเรียกพ่อว่าพ่อครับ"

"แต่แม่ไม่ให้เรียกครับ แม่ให้เรียกว่าคุณลุง"

เขาถึงกับกุมขมับเพราะรู้สึกว่าตอนนี้แม่ของลูกกำลังทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย และคนที่จะแก้ไขปัญหานี้ได้ ก็คงเป็นเนตรนภาคนเดียวเท่านั้น

"โอเคคุณลุงก็คุณลุง ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่อพาลูกไปกินข้าวข้างล่างนะ"

เขาเดินเข้ามายืนอยู่ข้างล่างเตียง อุ้มเจ้าตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพากันเดินออกจากห้องนอน ซึ่งบลูเบลเองยังคงมองหาคุณแม่ของตัวเองอยู่

"แม่นอนหลับอยู่ครับ เดี๋ยวถ้าเกิดว่าบลูเบลกินข้าวเสร็จ พ่อจะพาขึ้นมาหาแม่ตกลงไหม"

"ก็ได้ครับ บลูเบลหิวข้าวมากเลยครับ"

เด็กน้อยโอบรอบคอคนเป็นพ่อเอาไว้ ก่อนจะเริ่มบ่นออกมาทันที เพียงแค่เล่นน้ำด้วยกันไม่ถึงชั่วโมง ก็ทำให้ทั้งสองคนสนิทสนมกันได้รวดเร็ว คงเพราะสายสัมพันธ์ของการเป็นพ่อลูก จึงทำให้บลูเบลไว้ใจคุณพ่อของตัวเองมาก

"แล้วปกติบลูเบลชอบกินอะไรเหรอครับ พ่อจะได้หาของอร่อยที่ลูกชอบให้กิน"

"ชอบกินผักครับอร่อยมาก"

"เก่งจังเลยตัวแค่นี้เอง ทำไมกินผักได้ด้วย"

เขามองลูกชายอย่างอึ้งไปไม่คิดว่าเด็กน้อยจะชอบกินผัก เพราะถ้าเป็นรุ่นเดียวกันไม่มีทางที่จะกินแน่ เด็กวัยนี้ไม่ค่อยชอบกินทั้งผัก และผลไม้ ซึ่งเรื่องนี้เขายอมรับอย่างหนึ่งว่าเนตรนภาเลี้ยงลูกได้ดีมาก บลูเบลเป็นเด็กที่น่ารักเชื่อฟังผู้ใหญ่ แถมยังไม่เรื่องมากด้วย

"คุณแม่สอนมาครับ คุณแม่บอกว่าถ้าเกิดบลูเบลกินผักเยอะ ๆ ก็จะแข็งแรง จะได้มาปกป้องคุณแม่ได้ครับ"

เขายื่นมือไปลูบผมลูกชายอย่างเอ็นดู อายุแค่ 4 ขวบครึ่งแต่มีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่ รู้จักปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรัก ก็ช่วยไม่ได้แหละ เชื้อพ่อมันไม่ทิ้งแถวก็แบบนี้

"หลังจากนี้พ่อจะปกป้องแม่กับบลูเบลเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อจะปกป้องลูกพ่อสัญญา"

"บลูเบลอยากเรียกคุณลุงว่าพ่อจังเลย ถ้าเกิดว่าเรียกคุณแม่จะโกรธไหมครับ"

"แม่จะโกรธได้ยังไงกัน เรียกพ่อเถอะไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นพ่อจะปกป้องลูกเอง"

"ครับคุณพ่อ บูลเบลคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยครับ คุณแม่เอารูปของคุณพ่อให้ดูทุกวันเลย แล้วก็บอกว่าคุณพ่อเป็นคนที่เก่งมาก แล้วก็รักเราสองคนมาก ๆ เลยด้วย"

และเมื่อนายหัวบุรินทร์ได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น ถึงกับน้ำตาซึมด้วยความรู้สึกผิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็เถอะ แต่พอนึกย้อนไปว่าเนตรนภาต้องเลี้ยงลูกเองถึง 5 ปี ตั้งแต่อุ้มท้องจนคลอด เรียนหนังสือไปด้วย เลี้ยงลูกไปด้วย คงจะเหนื่อยน่าดูเลยสินะ

"ใช่แล้วครับ พ่อรักบลูเบลแล้วก็คุณแม่มากเลย เอาล่ะเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวเราไปหาคุณแม่กันเนาะ"

"ได้เลยครับ"

เด็กน้อยยกมือขึ้นแสดงความดีใจ ก่อนจะสวมกอดกันเดินเข้าไปยังห้องอาหาร ซึ่งตอนนี้แม่บ้านได้จัดเตรียมของอร่อยไว้ให้เรียบร้อยแล้ว และเมื่อบลูเบลเห็นอาหารตรงหน้าก็ปรบมือก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างดีใจ

"ว้าว! น่ากินมากเลยครับ บลูเบลชอบกินหมูกรอบ"

"แต่เมื่อกี้บอกพ่อว่าชอบกินผักไม่ใช่หรือไง"

"แฮะ! หมูกรอบอร่อยกว่าครับ"

นายหัวบุรินทร์ถึงกับส่ายหน้าอย่างเอ็นดูลูกชาย ก็นึกว่าจะชอบกินผักเป็นชีวิตจิตใจซะอีก สรุปแล้วพอเห็นของอร่อยตรงหน้า ผักก็กลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทันที

"เฮ้อ! แสบเอ๊ย"