16

หมอกเช้าคลอแอ่งบัวหน้าตำหนักคุนหนิง ดอกเหมยปลิวบาง ๆ คล้ายผงหิมะที่หลงฤดู อวิ๋นซินเยว่เพิ่งงีบไปได้ไม่นาน นางสะดุ้งตื่นเมื่อได้กลิ่นชาอุ่นหอม "นี่มันไม่ใช่ชาของตำหนักนี่"

“กงกง?” นางถามเสียงงงงัน

กงกงอี้จิ้ง คุกเข่าอยู่เงียบ ๆ ยกถาดไม้หอมเข้ามา ถ้วยหยกสีอ่อนขุ่นด้วยไอร้อน บนถาดมีซองตำรับเขียนด้วยลายมือเส้นเรียบคมตำรับชาแก้แพ้และตลับยาทาแผลเนื้อดี

“จากสำนักหมอหลวงพะย่ะค่ะ” เขาหยุดเสี้ยววินาทีและยิ้มจาง "ซึ่งแน่นอนว่าทุกอย่างในสำนัก…ต้องผ่านพระเนตร ‘ใครบางองค์’ ก่อนเสมอพะย่ะค่ะ”

แก้มขวาซับสีเลือดขึ้นมาทันที อวิ๋นซินเยว่มิได้ถามต่อ เพียงรับถ้วยชาไว้ด้วยสองมือ สูดกลิ่นขิงและเกสรชาขาวอ่อน ๆ แล้วค้อมศีรษะเป็นเชิงขอบคุณต่อคนส่ง และต่อ “ผู้ไม่ออกนาม” ที่อยู่ไกลออกไป

แสงนวลของรุ่งสางทำให้ห้องดูไม่โดดเดี่ยวเหมือนเมื่อคืน นางจิบชาช้า ๆ และปล่อยลมหายใจยาวครั้งแรกในรอบหลายชั่วยาม ข้างกายมีร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวหลิง ลอยตุ้บป่องขึ้นมา ทำหน้าจริงจังกว่าทุกที

[ติ๊ง… อัปเดตค่า: ไทเฮามีรับสั่งให้ “สอบเส้นทางถุงหอม” เช้านี้ หม่าม๊าจะถูกเชิญไปด้วยในฐานะผู้จัดงานครับ

ปล. แต้มเลื่อมใสต่อฮองเฮาในวังหลัง เพิ่มต่อเนื่อง +3 …+2 …โอ๊ะ ขยับอีกแล้ว!]

“งั้นก็ไปให้พร้อม” นางยิ้มบาง ๆ ลูบปลายผมเสี่ยวหลิงในอากาศ (แม้สัมผัสไม่ได้) “และเจ้าห้ามปั่นใครเล่นนะ”

[คับ! (แต่ถ้าคน ๆ นั้นชื่อ “ฝ…”—) โอ๊ย ๆ ไม่ปั่นครับ!]

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของนางกำนัลดังตามระเบียง เมื่อได้ยินฮองเฮาหัวเราะ เสียงฝีเท้าบ่าวไพร่จึงเบาสบายขึ้นราวรองรับฤดูใบไม้ผลิทั้งผืน

ยามเฉิน (ประมาณ 7–9 โมงเช้า) ศาลาริมสระน้ำวังหลวงถูกจัดเป็นที่สอบสวนบรรยากาศเป็นไปด้วยความอึดอัด ไทเฮาประทับเหนือสุด สตรีวังหลังเรียงลำดับตามยศ ซูกุ้ยเฟย นั่งฝั่งซ้ายถัดลงมา ส่วนอวิ๋นซินเยว่นั่งขวาเคียงข้างไทเฮาสงบนิ่ง

“เริ่ม” ไทเฮาตรัสสั้น ๆ

ขันทีเฒ่าเชิญเด็กสาวชุดเขียวหม่นเข้ามาคุกเข่า “นางชื่อ ชิงเอ๋อร์ คนงานจากเรือนฝึก บอกว่าเมื่อวานเช้าได้รับถุงหอมให้ไปแขวนหน้าต่างเรือนเต๋อผินพ่ะย่ะค่ะ”

“ใครให้” แม้พระสุรเสียงของไทเฮาจะไม่ดังนัก แต่ก็กังวานพอที่คนทั้งหมดได้ยินชัดเจน ชิงเอ๋อร์ก้มหน้าจนหน้าผากแทบติดพื้น “บ่าว…ได้รับจาก ‘พี่ฉิน’ ที่ตำหนักฝ่ายซ้ายเพคะ พี่ฉินบอกว่าที่ตำหนักของเต๋อผินยุงชุม ให้ฝากไปแขวนเป็นของหอมกันแมลงเพคะ” นามนั้นทำให้หลายคนเหลียวมอง ฉินอวี้หัวหน้านางกำนัลที่อยู่ฝ่ายเดียวกับซูกุ้ยเฟย ผู้ขึ้นชื่อว่ามือสะอาดและเจ้าระเบียบ นางก้าวออกมาก้มศีรษะ

“หม่อมฉันยอมรับว่าเป็นผู้สั่งให้เด็กคนนี้ไปแขวนของหอมจริงเพคะ...” เธอเว้นวรรค "...แต่หาได้รู้ว่าในนั้นมีส่วนผสมก่อให้เกิดการแพ้ หม่อมฉันเพียงสั่งถุงหอมทั่วไปจากเรือนช่าง เพราะเกรงยุงกัดผิวพระสนมแล้วจะไม่งาม”

เสียงซุบซิบทะลักท่วมเช่นคลื่นย่อม ๆ ซูกุ้ยเฟยยกพัดงาช้างขึ้น โบกเบา ๆ “คนของข้ามีเจตนาดี หากผิดพลาดก็ผิดที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ฉะนั้นข้าพร้อมให้ตรวจสอบเรือนช่างทั้งหมด”

ประโยคหลังคือทางถอยที่ชาญฉลาดโยนความผิดไปยังผู้ผลิตโดยนั่งนิ่งอยู่กลางความวุ่นวาย

อวิ๋นซินเยว่จึงทำได้เพียง “ขอพระราชทานให้ตรวจถุงหอมทุกเรือน และระงับการแจกถุงหอมทั้งหมดจนกว่าจะตรวจสูตรสำเร็จเพคะ อีกทั้ง...” เธอหันไปทางหมอหลวง “ขอเชิญจาระไนส่วนผสมตามตำรับแพทย์ต่อหน้าทุกคน เพื่อให้สตรีทั้งวังรู้เท่าทัน”

หมอหลวงรับคำ นำตัวอย่างผงจากถุงหอมและจากพืชแห้งในกล่องยาออกมา เทียบสี กลิ่น และคุณสมบัติทีละชนิด เสียงเขาราบเรียบ ใจความชัดแจ้ง

“ส่วนผสมบางชนิดปลอดภัยทั่วไป แต่ก็ทำให้ผู้ที่มีอาการแพ้อยู่แล้สนั้นแพ้รุนแรงได้ เช่น หญ้าหมอกปีศาจ” คำที่เมื่อคืนเสี่ยวหลิงกระซิบเชิงข้อมูล “จึงไม่ควรอยู่ในถุงหอมที่แจกทั่วราชสำนัก”

สายตาหลายคู่ไหลกลับมาที่ฮองเฮา

ไทเฮาผ่อนพระปรางค์ เลิกพระขนงอย่างพึงใจ “จงทำตามฮองเฮา วังหลังจะประกาศบัญญัติใหม่ต่อไปทุกสิ่งต้องผ่านหมอหลวงก่อนแจกจ่าย และติดแถบสีและระบุส่วนผสมให้ชัดเจน”

เสียงขานรับ “เพคะ” ดังพร้อมเพรียง เหมือนประทับตราราชโองการ

ซูกุ้ยเฟยยังคงงามดั่งบุปผาตอนสาย แต่คมบางอย่างในแววตาบอกว่าแผนของนางไม่ล้มเหลวเสียทีเดียวเพียงแค่ได้ผลไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ นางยิ้มบาง หันพัดเล่นลม “วังหลังปลอดภัยยิ่งขึ้นเพราะฮองเฮา นับว่าเป็นมงคลนัก” อวิ๋นซินเยว่ายิ้มตอบรับ ไม่ปฏิเสธ เสี่ยวหลิงกระซิบข้างหู

[แต้มเลื่อมใส +7 …กุ้ยเฟย: ความขุ่นเคือง +9 แต่สถานะ: ควรระวังตัวเพิ่มขึ้น]

.......

บ่ายนั้นตำหนักคุนหนิงเงียบสงบ อวิ๋นซินเยว่เปิดตลับยาทา กลิ่นสมุนไพรผสมน้ำมันหอมลอยขึ้น นางลังเลแล้วหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ ประตูด้านในขยับ นางสะดุ้งจนแทบทำตลับยาหล่น

“ทำไมไม่ให้คนอื่นช่วย” เสียงทุ้มเรียบดังขึ้น อวี้เหยียน ยืนพิงกรอบประตู ดวงตาคมมองนางนิ่ง

“หม่อมฉันทำเองได้เพคะ” น้ำเสียงบอกชัดว่าหัวใจยังไม่สงบ

พระองค์ก้าวเข้ามาใกล้ กลิ่นชาขาวอ่อน ๆ รายรอบ ข้อมือของนางถูกจับอย่างเบามือ เบาจนเกินคาดสำหรับจักรพรรดิเย็นชาอย่างเขา

“นั่ง” พระองค์สั่งสั้น ๆ นางเชื่อฟัง พระหัตถ์แตะปลายนิ้วลงยาอย่างระวัง ทาตามรอยบาดที่แก้มขวาอย่างเบาที่สุด จนเธอได้ยินชีพจรตัวเองเต้นอยู่ที่ขมับ

“เมื่อวาน เจ้าเกือบพลาดได้ ถ้าไม่ตั้งสติให้ดี” พระองค์เอ่ยโดยยังจ้องที่แผล

“หม่อมฉันกลัวเพคะ” นางตอบตรง “แต่กลัวกว่าคือยืนอยู่เฉย ๆ แล้วไม่ทำอะไรเลย” เงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับลมพักหายใจ

“น่ารำคาญ” คำคุ้นเคยหลุดจากพระโอษฐ์ ทว่าฟังเหมือนกำลังตัดบทความรู้สึกของตัวเอง

อวิ๋นซินเยว่ายิ้ม “หม่อมฉันก็คิดเหมือนกันเรื่องหัวใจน่ะ น่ารำคาญ”

ปลายนิ้วพระองค์ชะงักเสี้ยววินาที ก่อนทายาจนเสร็จ "เสร็จแล้ว"

พระหัตถ์ผละออก ความอุ่นตรงแก้มจางลง แต่ความร้อนกลับแผ่ซ่านในอก ก่อนจะผละไป พระองค์ถามขึ้น “วันนี้ เจ้าได้กลิ่นชาที่ต่างไปหรือไม่”

“กลิ่นขิงชัดเพคะ…แล้วก็มีดอกไม้ที่ไม่คุ้น”

“ชาขิงนั้นดี” พระเนตรวาบเหมือนเฉลยเงียบ ๆ ว่า พระองค์เป็นผู้ส่งมา แต่ไม่พูดตรง ๆ แล้วตรัสต่อ “พรุ่งนี้จะประกาศกฎของกลิ่นหอม เจ้าเตรียมถ้อยคำให้พร้อม”

“เพคะ” เงาเสื้อคลุมมังกรเลี้ยวลับหลังประตู ทิ้งกลิ่นชาจาง ๆ ไว้

เสี่ยวหลิงโผล่หัวขึ้นจากขอบโต๊ะทันที

[ติ๊ง! เหตุการณ์พิเศษระดับหัวใจ สำเร็จ!

– ฝ่าบาทสัมผัสแก้ม 12 วินาที

– สบตาหลุบต่ำ 1 ครั้ง

– มุมปากขยับ 0.5 มม.

คะแนนอบอุ่น +9! ]

อวิ๋นซินเยว่ชี้นิ้วใส่เด็กน้อยเสี่ยวหลิง “หยุดนับคะแนนแปลก ๆ ได้แล้ว!”

[ครับ ๆ …แต่ว่า หม่าม๊าเก่งมากนะครับ]

นางเอนพิงพนักตั่ง มองผิวน้ำที่สะท้อนท้องฟ้า “ข้าไม่ได้เก่งอะไร แค่ไม่อยากเสียใจทีหลัง ว่ามีมือแต่ไม่ยอมลงมือ” เสี่ยวหลิงลอยนั่งกอดเข่าข้างไหล่ ยิ้มตาหยีเหมือนเด็กภูมิใจในงานของตัวเอง