บทที่ 3

ภาพของคนสนิทภรรยาที่ชื่อว่าพรฟ้า ซึ่งจู่ๆ ก็หยุดเดินและยังยืนแข็งทื่อเป็นหุ่นตรงหน้าในตอนนี้ สร้างความสงสัยให้อธิศว่าเขานั้นทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมเด็กสาวถึงได้ดูตกใจกลัวได้ถึงเพียงนั้น นั่นทำให้อธิศก้มสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าเขาก็อยู่ครบทุกชิ้น ไม่มีอะไรผิดปกติสักนิด

จะว่าไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พรฟ้ามีปฏิกิริยาเช่นในตอนนี้ เพราะทุกครั้งที่เขากับเธอบังเอิญเจอกัน พรฟ้ามักจะทำตัวไม่ถูก ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ พยายามหลบหน้าหลบตาไปเสียทุกครั้ง ทั้งๆ ที่เธอน่าจะชินได้แล้ว เพราะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็หลายเดือน 

“คุณอธิศจะไปไหนหรือคะ” พรฟ้ารวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามขึ้น เพื่อเปลี่ยนความสถานการณ์ที่แสนอึดอัดจากความประหม่าให้ผ่อนคลายลง เพราะถ้าจะให้เดินหนีไปเสียเฉยๆ ก็คงเสียมารยาท

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมทุกครั้งที่เจออธิศใจถึงสั่นจนเธอควบคุมไม่ได้ รวมทั้งไม่กล้าสบตาไม่กล้าคุยกับชายหนุ่ม เลือกที่จะหลบมากกว่าเข้าใกล้ แต่มันก็มีอะไรที่ย้อนแย้งในความคิดเกิดขึ้น เพราะนี่คือความอึดอัดที่เธอนั้นอยากให้เกิดขึ้นบ่อยๆ ซึ่งพรฟ้าเองก็ไม่เข้าใจความคิดของตัวเองเช่นเดียวกัน 

“ลืมเอกสารไว้ที่รถ ว่าจะลงไปเอา” เสียงทุ้มเอ่ยบอก 

“เอ่อค่ะ” พรฟ้าเอ่ยรับเพียงเท่านี้ ในขณะที่อธิศยังคงยืนรอว่าเธอจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ทว่ากลับไม่มีชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเสียเอง

“แล้วนั่นเธอจะไปไหน

“คุณตาอยากได้น้ำอุ่นน่ะค่ะ เบลเลยจะลงไปเอาในครัวให้”

“อย่างนั้นเหรอ”

“งั้นเบลขอตัวก่อนนะคะ”

“อืม” เสียงทุ้มเอ่ยรับอีกครั้ง ส่วนพรฟ้าก็รีบเดินจ้ำลงไปชั้นล่างทันที ชายหนุ่มจงใจทิ้งระยะห่างกระทั่งเห็นว่าเธอเดินลงไปถึงชั้นล่างแล้วจึงก้าวตามลงมา โดยจุดหมายของเขาคือรถที่จอดอยู่ในขณะที่ของพรฟ้าคือห้องครัว

เพราะความเป็นห่วงอยากให้ชนิตาดื่มน้ำอุ่นตลอดคืน นั่นทำให้พรฟ้าชะเง้อชะแง้มองหากระบอกน้ำเก็บอุณภูมิที่เธอเคยเห็นผ่านตาแวบๆ ว่าน่าจะเก็บไว้บนชั้นเก็บของในห้องครัว 

“เจอแล้ว” พรฟ้าอุทานออกมาอย่างดีใจที่หากระบอกน้ำเก็บอุณภูมิเจอ ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจะได้เปิดบานปิดชั้นเก็บของที่เป็นกระจกออก จากนั้นจึงเอื้อมมือไปคว้าสิ่งที่ต้องการแต่เธอก็สุดจะเอื้อมถึง เพราะพยายามเท่าไหร่สุดท้ายก็คว้าไม่ได้เสียที 

พรฟ้าเริ่มหงุดหงิด คิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากัน พร้อมยืนเท้าสะเอวมองไปยังกระบอกน้ำเก็บอุณภูมิ ก่อนจะขอลองอีกครั้ง หากครั้งนี้ไม่ได้เธอค่อยเดินไปลากเก้าอี้มาวางเพื่อเพิ่มความสูงให้ตัวเอง 

แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร จู่ๆ พรฟ้ากลับรู้สึกอุ่นขึ้นจากด้านหลัง กลิ่นกายแบบนี้คงมีเขาเพียงแค่คนเดียวไม่ผิดแน่ และเมื่อมั่นใจว่าใครยืนซ้อนหลังอยู่ในเวลานี้พรฟ้าก็ถึงกับตัวสั่นเพราะความประหม่า ลมหายใจอุ่นๆ ของอธิศทำให้ขนเส้นเล็กๆ บนกายสาวอย่างพรฟ้าตั้งชันอย่างพร้อมเพรียง รวมถึงหัวใจก็ยังคงเต้นโครมครามจนกลัวว่าเขานั้นจะได้ยิน

อธิศนั้นสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร ชายหนุ่มจึงสามารถเอื้อมมือไปคว้ากระบอกน้ำเก็บอุณภูมิได้อย่างง่ายดาย จากนั้นจึงส่งมันให้พรฟ้า 

“จะเอาอันนี้เหรอ” น้ำเสียงของอธิศนั้นช่างอ่อนโยน เมื่อครู่เขาผ่านมาเห็นจังหวะที่พรฟ้ากำลังเอื้อมมือไปคว้ากระบอกน้ำเก็บอุณภูมิ ทำอยู่หลายครั้งก็ไม่สำเร็จเสียทีจึงเดินเข้ามาช่วยหยิบให้ 

“ค่ะ” พรฟ้าเอ่ยรับด้วยใบหน้าอันแกงก่ำ ก่อนจะรีบรับกระบอกน้ำเก็บอุณภูมิมาจากอธิศพร้อมกับขยับออกให้ห่างจากชายหนุ่มพร้อมก้มหน้ามองต่ำตลอดเวลา เพราะขืนสบตาเขาตอนนี้อธิศคงมองออกว่าเธอกำลังเขินชายหนุ่ม

“ขอบคุณค่ะ” เพราะมัวแต่ตกใจนั่นทำให้พรฟ้าเอ่ยขอบคุณอธิศช้าไปนิดหน่อย 

“ไม่เป็นไร”