EP 5/4 ความจริงอันแสนเจ็บปวด

“จุ๊ๆๆ อย่าร้องนะโอบ ชู่ว์...” กอดน้องชายไว้แล้วน้ำตาจะไหล ทุกอาทิตย์คุณลุงจะมาหาโอบนิธิ แต่นับตั้งแต่ท่านเสียไป โอบนิธิก็ได้เฝ้ารอแค่ความว่างเปล่า จิตใจของเด็กนั้นอ่อนไหวเกินกว่าจะทนรับเรื่องร้ายๆ เธอไม่โทษน้องชายเลยที่ร้องไห้อย่างไม่อายใคร เพราะหากเธออายุเท่าเขา เธอคงนอนร้องไห้ทุกวันทุกคืน

“พี่เทียน...ฮึกๆ คิดถึงพ่อ...พ่อไม่มาแล้ว...ไม่มากอดโอบแล้ว ฮือ...”

เด็กชายร้องไห้ฟูมฟาย จนอกเสื้อพี่สาวเปียกชุ่ม เทียนหยดเห็นท่าไม่ดีก็ร้องหาตัวช่วย

“แม่! แม่คะ แม่!”

“อะไร! อะไรของแกฮึเทียน”

ผกากรองเดินหน้าตื่นออกจากห้องครัว นางตรงมาทางห้องนั่งเล่น กลิ่นน้ำพริกแกงเลียงยังติดกายนางมาประหนึ่งถือถ้วยแกงมาด้วย

สตรีวัยเลยสาวขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นบุตรชายนั่งร้องไห้อยู่กับอกคนเป็นพี่ นางเข้าไปดึงร่างโอบนิธิออกมา

“แม่ครับ...ฮึกๆ”

“หยุด...แม่บอกให้หยุดร้อง”

ผกากรองใช้เสียงเรียบต่ำ บอกให้รู้ว่านางไม่พอใจที่เห็นเขาร้องไห้

โอบนิธิปาดน้ำตา หน้าตายังบิดเบ้ พวงแก้มขึ้นสีแดงเรื่อ ดวงตาเปียกชุ่มหยดน้ำใส เขายังสะอื้นน้อยๆ ริมฝีปากสั่นระริกน่าสงสาร

“คิดถึงคุณลุงค่ะ” เทียนหยดบอกแทน คนเป็นมารดาหนักใจเหลือจะกล่าว

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้โอบ เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง จะมาร้องไห้เหมือนผู้หญิงได้ยังไง โอบโตแล้วนะ ต่อไปต้องดูแลแม่กับพี่ ถ้าขี้แยอย่างนี้จะดูแลแม่กับพี่ได้ยังไง”

เด็กชายพยักหน้า กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ ริมฝีปากยังโค้งอยู่

“ขอโทษ...ครับ”

“ดีลูก เข้มแข็งสิลูก โอบเห็นแม่ร้องไหม แม่ก็คิดถึงพ่อ แต่แม่ไม่ร้องไห้ มันทำให้เราอ่อนแอ อย่าร้องลูก แล้วก็...อย่าซบอกผู้หญิงอย่างนั้น โตแล้ว เป็นหนุ่มแล้วนะ” นางสั่งสอนในแบบของนาง มันทำให้สมัตถ์ต้องเลิกคิ้วงุนงง

“เอ่อ...น้องยังเล็กนะครับ คงแค่ต้องการคนโอ๋มากกว่า”

“ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันไม่ชอบ ผู้ชายเป็นเพศที่ต้องปกป้องผู้หญิง ถ้าเขาอ่อนแอแล้วเขาจะปกป้องคนที่เขารักได้ยังไง โอบน่ะ โตมาแต่กับผู้หญิง ฉันกลัวว่าแกจะเบี่ยงเบน ฉันยังอยากเลี้ยงหลาน พอจะเข้าใจไหมคะ” ผกากรองชี้แจง

โอบนิธิปาดน้ำตา เขาไม่ได้เบี่ยงเบนอย่างที่มารดาว่าสักหน่อย

“ผมเปล่านะ ผมเป็นผู้ชาย” เด็กน้อยว่า

“แม่ดีใจที่ลูกรู้ว่าลูกเป็นอะไร” นางเอ่ย

“แม่คะ คิดมากน่า” คนเป็นลูกสาวว่า ส่งหน้างอหงิกให้มารดา

สมัตถ์ลุกมาหาโอบนิธิ วางมือบนไหล่เด็กชายเบาๆ

“เก็บของเถอะ แล้วไปกินข้าวกัน แดดร่มๆ เดี๋ยวสอนตีกอล์ฟ” ว่าแล้วยิ้มให้เด็กชาย โอบนิธิยิ้มแป้น แม้วงหน้ายังมีรอยชื้นหยาดน้ำตา

“จริงนะครับ”

“จริง” เขายืนยัน

“เย้! ตีกอล์ฟ โอบจะตีกอล์ฟ แม่ซื้อไม่กอล์ฟให้โอบนะ นะแม่นะ”

พอเอ่ยถึงเรื่องกีฬาตีกอล์ฟ โอบนิธิก็แทบจะลืมเรื่องทุกข์ใจ เด็กชายชอบกีฬาชนิดนี้ เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์เพราะอยู่แต่บ้านสวน เขาคิดว่ามันน่าทึ่งในการตีลูกกลมๆ เล็กๆ ลงหลุมที่อยู่ไกลๆ ให้ลงได้อย่างพอเหมาะ

“ดูเกรดเทอมนี้ก่อน ถ้าเกรดดีจะซื้อให้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าแม่ตีไม่เป็น”

“ผมตีเป็น แล้วผมจะสอนให้ครับ” ชายหนุ่มอาสา ท่ามกลางความทึ่งของสามแม่ลูก

“ก็ดี...” ผกากรองว่าแล้วหันหลังกลับเข้าครัว มีรอยยิ้มที่มุมปากที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

โอบนิธิเอาสมุดการบ้านและตำราขึ้นไปเก็บบนห้อง ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงเทียนหยดกับสมัตถ์ หญิงสาวลุกขึ้นยืน เตรียมตัวไปห้องอาหาร ท้องร้องจ้อกๆ ด้วยว่าเริ่มหิว วันนี้เธอจะกินให้อิ่ม เพราะตอนบ่ายมีภารกิจสำคัญ มันจะได้รู้ๆ กันไปเสียทีว่าจีรวัฒน์กับเธอจะมีวันพรุ่งนี้ร่วมกันหรือเปล่า

“นี่คุณ” หญิงสาวเรียก

“อะไร”

“เมียคุณน่ะ ไม่กินข้าวกินปลาบ้างเหรอ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า” ไม่ได้คิดห่วงใยมากมาย แค่อยากรู้ความเป็นไปของราตรีเท่านั้น ไม่อยากจะคิดหรอกว่าเมื่อคืนราตรีไปเที่ยวกับจีรวัฒน์ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

เขายักไหล่ “เรื่องปกติ ถ้าดื่มหนักก็ตื่นสายเป็นเรื่องธรรมดา เพลียขนาดนั้นให้นอนไปเถอะ ตื่นมาจะได้สดชื่น”

“โห...สามีแห่งชาติจริงๆ ดีเกินไปแล้ว หัดหืออือกับเมียบ้างสิคุณน่ะ”

“บอกตัวเองก่อนเถอะครับคุณเทียนหยด”

เขาประชดแล้วเดินจากไป เทียนหยดเดินหน้างอตามมาติดๆ เจอนางศรีสุรางค์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ท่าทางไม่สู้ดีนัก

“คุณย่า เพิ่งออกมาจากห้องหรือครับ”

เขาถามทันทีที่เดินมาถึง คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบ

“เพลียๆ น่ะ ปวดขาด้วย” นางว่าแล้วทุบขาสองสามที เป็นจังหวะเดียวกับที่ผกากรองกับสาวใช้ลำเลียงอาหารเข้ามาวาง ศรีสุรางค์มองผกากรองอย่างนึกขอบคุณ อาหารปรุงเสร็จใหม่ๆ มีควันฉุย น่าอร่อยเชียว

“ไปหาหมอเถอะครับ นะครับ กินข้าวเสร็จแล้วไปเลย”

ศรีสุรางค์พยักหน้า ทนไม่ไหวแล้วกับการปวดขาปวดเข่า สังขารคนเรามันไม่เที่ยงจริงๆ

“เมียเราล่ะตามัตถ์” ถามถึงหลานสะใภ้ที่ควรลงมาตระเตรียมมื้อเที่ยงตามหน้าที่ของหล่อน

สมัตถ์อึกอัก “เอ่อ...อยู่บนห้องครับ”

“เที่ยวดึกละสิ”

“ครับ”

“ปรามๆ เสียบ้างลูก ผู้หญิงยิงเรือจะเที่ยวอะไรนักหนา มันไม่ปลอดภัย แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ้าแม่ผกาไม่เข้าครัว เราจะได้กินข้าวกันไหม” สั่งสอนหลานชายด้วยความจริง สมัตถ์ลำบากใจยิ่งนัก

เทียนหยดเดินมานั่ง โอบนิธิตามมา รั้งท้ายด้วยนางผกากรอง นางทำกับข้าวสามสี่อย่าง แต่มากพอสำหรับคนสี่ห้าคน ทำเยอะหน่อยเผื่อสาวใช้ด้วย ทุกคนเริ่มมื้อเที่ยงกันเงียบๆ มีเสียงช้อนกระทบจานเป็นระยะ กระทั่งราตรีเดินลงมาจากชั้นสอง หล่อนอาบน้ำแต่งตัวพรมน้ำหอมเสียหอมฟุ้ง แต่ทำหน้ากังวลตอนเดินเข้ามาในห้อง