EP 5/3 ความจริงที่แสนเจ็บปวด

“เรื่องบางเรื่องก็น่าแปลกที่เราไม่สามารถหาคำตอบให้มันได้” เขาเปรยราวกับปลงแล้วทุกสิ่ง

“บางทีเวลาอาจเป็นคำตอบ ฉันไม่รู้ว่าสามีฉันเอาอะไรมาวัดว่าคุณไว้ใจได้ อาจเป็นความรู้สึกผิดของเขา หรืออาจเพราะมันมีเหตุผลมากกว่านั้น ที่เขายกหุ้นให้คุณ แต่ฉันเชื่อใจเขานะ เขาคงไม่หาคนมาผลาญ RPS หรอก ในเมื่อเขาไว้ใจคุณ ฉันก็จะไว้ใจคุณ ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตามที่รุ่งรดิศอยากให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันมาแล้ว เวลาอาจช่วยไขข้อข้องใจให้เราก็ได้ รอไปด้วยกันไหมคุณสมัตถ์”

แม้ไม่อยากเห็นด้วย แต่ไม่มีทางเลือกเลย สุดท้ายสมัตถ์ก็ต้องพยักหน้ารับคำนางผกากรอง นางยิ้มน้อยๆ ราวกับพอใจในคำตอบของเขา ก่อนจะยกเอาถาดฟักทองมาถือไว้แล้วลุกขึ้นยืน เขาลุกตามบ้าง ฟักทองเหลืองอร่ามในถาดอลูมิเนียมหากเอาไปทำแกงคงอร่อยไม่หยอก

“แม่ผมไม่ค่อยเข้าครัวเท่าไหร่ เราชอบความสะดวก ซื้อมากิน หรือไม่ก็ไปกินที่ร้าน ผมชินเสียแล้วกับการที่แม่บ้านแม่เรือนไม่ค่อยทำหน้าที่” เขาเอ่ยขำๆ แต่เหมือนแก้ต่างให้ศรีภรรยาที่ยังหลับไม่ตื่น

“ฉันเข้าใจค่ะ คนเราถูกเลี้ยงมาไม่เหมือนกัน ยัยเทียนเอง เห็นเป็นสาวสมัยใหม่อย่างนั้น ทำอาหารใช้ได้นะ แต่ไม่ค่อยทำหรอก แกว่าเอาเวลาไปรับออเดอร์งานดีกว่า รายนั้นเวลาเป็นเงินเป็นทอง พวกแม่ค้าออนไลน์น่ะ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก” นางว่าแล้วยิ้มงาม ภูมิใจในตัวบุตรสาว

“หรือครับ ได้ยินเธอพูดเหมือนกัน”

นางพยักหน้ารับ ถือถาดออกจากใต้ร่มอโศกจะเข้าไปห้องครัวทางประตูหลัง สมัตถ์ไม่ได้ตามไป เขาตัดสินใจชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา

“คุณผกาครับ”

“คะ?” นางหันมาขานรับเขา ก่อนที่เท้าจะก้าวเข้าครัว

“ขอบคุณนะครับ ที่ทำอาหารให้เรากิน กับข้าวคุณอร่อยมากเลย”

“ฉันจะทำให้กินทุกวันค่ะ จนกว่า...เราจะไม่ได้อยู่ที่นี่”

นางว่าแล้วยิ้มอ่อน ก่อนจะก้าวเข้าห้องครัวไป

สมัตถ์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หัวใจเขาวูบโหวงแปลกๆ มันใจหายใช่ไหมที่ได้ยินผกากรองเอ่ยอย่างนั้น บ้านเขาหลังใหญ่แต่อยู่กันไม่กี่คน พอเทียนหยดพาทุกคนมาอยู่ด้วย บ้านก็ดูมีสีสันบ้าง แม้ว่าตอนแรกยังมีความโกรธความชิงชังระบายอยู่ทั่วบ้านก็ตาม แต่มาวันนี้ ความโกรธแค้นชิงชังนั้นเหมือนว่าจะค่อยๆ จางหายไป เพราะอะไรนะ เพราะความจริงใจของพวกหล่อนใช่ไหม

ชายหนุ่มยังหาข้อสรุปให้กับคำถามไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องเดินกลับเข้าไปในสนามหญ้า เก็บอุปกรณ์ตีกอล์ฟใส่ถุงของมันแล้วยกสะพายบ่า ก่อนจะเดินเข้าบ้าน เพื่อสอนการบ้านให้โอบนิธิดังที่เทียนหยดปรารถนา

____________

ครึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาอาหารเที่ยง

โอบนิธินั่งฟังสมัตถ์สอนการบ้านภาษาจีนอย่างมีความสุข ในขณะที่เทียนหยดนั่งเล่นอยู่บนโซฟาใกล้ๆ ด้วยอากาศที่ร้อนเป็นปกติ แม้จะอยู่ในบ้านที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่เทียนหยดก็เลือกสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดแขนกุดแบบสบายๆ ทว่าเวลาเจ้าตัวนั่งเอนไปด้านหลัง กางเกงขาสั้นมันก็ยิ่งถูกรั้งขึ้นไป ต้นขาขาวเนียนจึงปรากฏแก่สายตาคนมองอย่างไม่ตั้งใจ

“อะแฮ่ม...อ่า...ถึงไหนแล้วนะโอบ” สมัตถ์กระแอมเพราะดันเอาสายตาไปมองท่อนขาเรียวๆ ของเทียนหยด ทำไมร่างกายถึงไม่ฟังสิ่งที่หัวใจต้องการนะ พยายามไม่วอกแวกไปกับสิ่งยั่วยุ แต่มันอดไม่ได้ บอกตัวเองเตือนตัวเองซ้ำๆ แต่ก็เหมือนเดิมทุกที ผู้ชาย...ยังไงก็เป็นผู้ชาย เห็นสาวๆ สวยๆ นุ่งสั้นๆ มานั่งใกล้ๆ ใครจะอดใจไม่มองได้ล่ะ เมื่อไหร่ราตรีจะลงมาเสียทีนะ อย่างน้อยร่างของศรีภรรยาคงพอช่วยปรามสายตาเขาได้บ้าง

“ตรงนี้ครับพี่ มันคล้ายกันจนแยกไม่ออก”

โอบนิธิชี้ใส่อักษรภาษาจีนกลางที่กล้ายกัน เขาต้องเขียนเป็นคำอ่านภาษาไทย และเขายังแยกมันไม่ออกระหว่างตัวนี้ กับอักษรในการบ้านข้อที่ผ่านมา

“ดูตรงขีดสิ เห็นไหม มันมีขีดเล็กๆ ตรงหาง ไม่เหมือนกัน” เขาอธิบาย

หนูน้อยยิ้มแป้น เมื่อสังเกตเห็น เริ่มจำได้แล้วว่าอักษรตัวนี้อ่านว่าอะไร เขาตั้งใจทำการบ้านต่อ ข้อไหนสงสัยหรือทำไม่ได้ค่อยถามพี่มัตถ์

สมัตถ์ก็ดูเด็กชายเขียนทุกอักษร บางข้อโอบนิธิทำผิด เขาก็ไม่ได้ทักท้วงในทีเดียว จะให้เด็กชายอ่านทวนอีกรอบ แล้วจึงค่อยอธิบายให้เข้าใจ โอบนิธิหัวดี ช่างจดจำ แต่ไม่ค่อยช่างพูด เป็นเด็กเงียบๆ เสียด้วยซ้ำ

“พ่อเก่งภาษาจีน” จู่ๆ เด็กชายก็เอ่ย การบ้านข้อสุดท้ายเสร็จลงพอดี สมัตถ์นั่งนิ่งรอฟัง “พ่อบอกว่าถ้าย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ จะให้โอบเรียนภาษาจีน เราจะได้แอบคุยความลับกันโดยที่สาวๆ สองคนนั้นไม่รู้” เด็กชายชี้ไปที่ร่างพี่สาว ก่อนจะชี้ไปทางห้องครัว

สมัตถ์มีรอยยิ้ม “โอบก็ตั้งใจเรียนสิ เราจะได้มาคุยด้วยกัน”

“จริงนะครับ”

เด็กน้อยถามย้ำ ยิ้มจนตาหยี ในดวงตากลมแป๋วนั้นมีหยดน้ำตาเจือจาง

“อาฮะ” สมัตถ์รับคำ

“คิดถึงพ่อจังครับ พี่มัตถ์คิดถึงพ่อพี่มัตถ์ไหม”

“คิดถึงสิ” ใช่...เขาคิดถึง แต่เขาไม่ใช่เด็กอย่างโอบนิธิที่สามารถระบายความคิดถึงออกมาเป็นหยดน้ำตา “โธ่...โอบ ไม่เอานะ ร้องทำไม ไม่เอาๆ เดี๋ยวสาวล้อนะ โตแล้ว” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ โอบนิธิน้ำตาร่วงพรูอาบสองแก้ม

เทียนหยดลดสมาร์ตโฟนในมือลงเมื่อรู้ถึงสิ่งผิดปกติรอบกาย และพอเห็นโอบนิธิมีน้ำตาก็เบนสายตานางยักษ์มายังสมัตถ์ทันที

“ฉันเปล่านะ” เขายกมือกางออก บอกให้รู้ว่าไม่ได้ทำอะไรน้องชายหล่อน

เทียนหยดลุกมานั่งกับน้อง โอบนิธิยังร้องไห้อยู่ เด็กชายไม่ใช่เด็กซุกซน เพราะอยู่แต่กับผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่จึงมีนิสัยอ่อนโยนและอารมณ์อ่อนไหว พอมาขาดพ่อไป โอบนิธิจึงยังทำใจไม่ได้