บทที่ 1231

แสงจันทร์ลอดผ่านกิ่งใบหนาทึบโปรยแสงพร่างพรายลงมา

เฉียวเนี่ยนชี้ไปทางม่านหมอกพิษที่อยู่ไม่ไกล กล่าวว่า “หมอกนั้นมีพิษ วิญญาณราชสีห์กลับอาศัยอยู่ใต้หมอกพิษนั้นมานานหลายปี ข้าจึงคาดว่ามันมิใช่ชอบหมอกพิษนั้น หากแต่ไม่มีที่อื่นให้ไป ข้าเห็นว่าภายในภูเขาฉีซานนี้มีลูกพลับทั่วทุกหนแห่ง เว้นเพียงบริเวณที่ถูกหมอกพิษชห้อมล้อม จึงคิดว่าบางทีลูกพลับอาจมีประโยชน์ จึงเก็บมาลองดู”

“ลอง?”

เสิ่นม่อเบิกตากว้าง “ถ้าไม่สำเร็จล่ะ?”

หากวิญญาณราชสีห์มิได้กลัวเล่า?

เฉียวเนี่ยนยิ้มบาง “ตอนนี้สำเร็จแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ?”

“...” เสิ่นม่อจนใจ ไม่รู้จะพูดสิ่งใด

ได้แต่ส่ายหน้า ในใจกลับรู้สึกว่านิสัยของเฉียวเนี่ยนนั้นช่างเหมือนกับวั่งซูไม่มีผิด

คิดได้ดังนั้นก็ได้ยินเฉียวเนี่ยนถามขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก ร่างกายมีภูมิต้านทานพิษหรือเจ้าคะ?”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นม่อก็ชะงักไป ก่อนก้มมองบาดแผลบนร่างกายตนเอง

แม้เขาถูกวิญญาณราชสีห์ทำร้าย แต่แผลกลับไม่มีร่องรอยติดพิษ อีกทั้งเมื่อครู่นี้เขาอยู่ในม่านหมอกพิษนานก็ยังไม่เห็นอาการติดพิษใดๆ

ดังนั้นเฉียวเนี่ยนจึงเกิดข้อสันนิษฐานนี้ขึ้น

เสิ่นม่อยิ้ม “อิจฉาหรือ? วันใดที่เจ้ากลา