บทที่ 1232

เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้ว “ในหอคัมภีร์มีวิธีถอนพิษหรือ?”

“แน่นอน”

“จะไม่หลอกข้าหรือ?” เฉียวเนี่ยนถามอีก

เสิ่นม่อขมวดคิ้ว “ข้าจะหลอกเจ้าไปทำไม?”

อย่างไรเสีย ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่เคยพูดชัดๆ ว่าภายในห้องหนังสือของเขาจะมีวิธีถอนพิษอยู่

เฉียวเนี่ยนได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ แต่ก็ถามต่อ “หากในหอคัมภีร์ไม่มีวิธีถอนพิษเล่า ท่านจะทำอย่างไร?”

“หัวของข้า ตัดให้เจ้าทำเป็นเก้าอี้นั่ง!”

“...” เฉียวเนี่ยนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ฉีกขนมแห้งๆ ชิ้นหนึ่งยัดเข้าปาก พลางพึมพำ “ให้แต่ของที่ไม่มีประโยชน์”

เสิ่นม่อได้ยินแทบจะลุกพรวดด้วยความโมโห “หน็อย แม่หนูนี่ พูดว่าอะไรนะ?”

เฉียวเนี่ยนหัวเราะหึหึ “ไม่ได้พูดอะไรนี่เจ้าคะ”

เสิ่นม่อกลอกตา “ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เจ้ากล้าเสี่ยงตายมาช่วยข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไปสักครั้ง”

“ขอบคุณท่านเจ้าสำนักเจ้าค่ะ” เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงดัง จากนั้นก็กินขนมของตนพลางมองดูหมู่ดาวบนท้องฟ้าต่อไป

แต่เสิ่นม่อนั้นกลับจ้องมองนางอยู่ตลอด

มองใบหน้านั้นที่เหมือนกับในความทรงจำไม่มีผิด ริมฝีปากเขาแย้มรอยยิ้มอบอุ่นอย่างอดไม่ได้

วั่งซู เจ้าดูสิ

ผู้สืบทอดของเจ้า ช่างมีจิตใจอ่อนโยนและกล้าหาญเหมือนเจ้าไม่