공유

บทที่ 468

작가: โม่เสียวชี่
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?

หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?

ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้น

นางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่

นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว

แต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกัน

คุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อย

เพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอน

หนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"

ตกดึก

เมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้ว

ตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียว

วันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆ

สั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้ง

แน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้าง

พ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็ก

บอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมาก

บอกว่าใน
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
댓글 (13)
goodnovel comment avatar
พรนภา
เซียวเหิงท่านมันเลวทำร้ายนางมา 3 ปี ท่านยังจะทำร้ายนางและครอบครัวของท่านอีกด้วยเหรอ สามัญสำนึกของท่านหายไปไหนไม่เคยละอายใจในความเห็นแก้ตัว เนียนเนียนเกลียดท่านไปตลอดชีวิตจะไม่หันกลับไปหาท่านอีกคนเลว
goodnovel comment avatar
กุลรภัส รักพงษ์
คิดได้ไง ผช โลเลแบเซียงเหิง ไปรบแล้วนายซะ หลินเย่ก้อให้ตายซะ งี่เง่า
goodnovel comment avatar
กุลรภัส รักพงษ์
เซียวเหิงทนดูพี่ใหญ่อยู่กับผู้หญิงที่เขารักคนแต่งมันซาดิสชอบรุนแรงให้นางเกเจบตัวสารพัด
댓글 모두 보기

관련 챕터

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 469

    วันรุ่งขึ้นเซียวเหอได้รับข่าวจากในวังตั้งแต่เข้าว่าฮ่องเต้ต้องการพบเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่จริงเขาก็เดาออกตั้งแต่เมื่อวานแล้วราชครูชิวจะต้องบอกเรื่องนี้กับฮ่องเต้อย่างแน่นอน และเมื่อฮ่องเต้รู้เข้าจะต้องรีบไปพบเขาอย่างแน่นอนเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้เวลานี้ เกรงว่าแม้ว่าการประชุมเช้าคงจะยังไม่สิ้นสุด ฮ่องเต้ก็ส่งคนมาที่บ้านตระกูลเซียวอย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว!จี้เยว่ปรนนิบัติเซียวเหอเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้านายของเขาเข้าวังอีกครั้งหลังจากผ่านไปห้าปี ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแต่งตัวให้สดใสหน่อยให้คนอื่นได้เห็นว่า ท่านแม่ทัพเซียวคนก่อน ตอนนี้ยังฮึกเหิมเหมือนเดิม!แต่เห็นได้ชัดว่าความคิดของเจ้านายเขาไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้เลยจี้เยว่มองตามสายตาของเซียวเหอไปตามนอกหน้าต่าง แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ "อีกสักพักนายหญิงน้อยใหญ่ถึงจะตื่นน่ะขอรับ!"อีกประมาณครึ่งชั่วยาม นายหญิงน้อยใหญ่ก็จะออกมาแล้วเซียวเหอฟังออกถึงความขบขันในรอยยิ้มของจี้เยว่ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้ "ข้าไม่ได้รอนาง""บ่าวรู้ขอรับ" จี้เยว่ตอบกลับทันที "คุณชายใหญ่แค่ดูลมอยู่เท่านั้นขอรับ"มองออกไปนอกหน้าต่างนี้

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 470

    แต่ตอนนี้ ทั้งหมดนี้เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจทําทันใดนั้น ก็ลดเสียงลงถามว่า "รู้หรือไม่ ใครเป็นคนวางยาพิษเจ้า?"ในหัวของเซียวเหอมีร่างที่สวยงามร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาทันทีตามที่เฉียวเนี่ยนพูดก่อนหน้านี้ คนคนนี้มีแนวโน้มที่จะวางยาพิษเขามากที่สุดแต่ความทรงจําในอดีตต่างๆ ผุดเข้ามาในใจ เซียวเหอกําหมัดเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยชื่อนั้นออกมาเพียงแค่ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า "หลังจากที่ขาของกระหม่อมได้รับบาดเจ็บในตอนนั้น ก็ได้สัมผัสกับผู้คนมากเกินไป ใครเป็นคนวางยาพิษนั้น กระหม่อมก็ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ..."ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้จึงพยักหน้าเล็กน้อยใช่แล้ว ตอนนั้นเซียวเหอถูกหามจากสนามรบกลับเมืองหลวง ระหว่างทางมีคนดูแลตั้งเท่าไหร่?หลังจากกลับถึงเมืองหลวง ก็ถูกหมอหลวงหลายคนตรวจอีกในนั้น ใครเป็นคนวางยาพิษ จะตรวจสอบได้อย่างไร?เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฮ่องเต้ก็ถอนหายใจยาว "ก็คงได้แต่แบบนี้แหละ ตอนนี้ราชสํานักถือว่ามั่นคงแล้ว น้องรองของเจ้าก็กล้าหาญมาก ไม่แพ้เจ้าเลย แม้ว่าคนที่ทําร้ายเจ้าในตอนแรกจะรู้ว่าขาของเจ้าหายดีแล้ว พวกเขาก็คงจะไม่ทําร้ายเจ้าอีกแน่นอน"เพราะยังไงซะ อํานาจทางทหารในปัจจุบันก็อ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 471

    เซียวเหอต้องการทำให้ตนเองดูเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่เขาไม่เคยนึกมาก่อนว่า ภายใต้บรรยากาศเย็นยะเยือกเช่นนี้ รอยยิ้มแบบใดก็สามารถทำให้เด็กหวาดกลัวได้เด็กคนนั้นชะงักไปทันที ไม่พูดอะไรสักคำเด็กคนอื่น ๆ ก็พากันรวมกลุ่มแน่น มองเซียวเหอด้วยสายตาหวาดหวั่นโชคดีที่จี้เยว่นั้นซื้อลูกกวาดมาแล้ว เขารีบเดินเข้ามา แจกลูกกวาดให้เด็ก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องกลัว ท่านอาเขาก็แค่อยากถามเท่านั้นเอง"ลูกกวาดมีกลิ่นหอมและหวานอร่อยเด็ก ๆ รับลูกกวาดไป และม่ได้หวาดกลัวมากถึงขนาดนั้นแล้ว"ข้าฟังเสี่ยวหูจื่อพูดมา!"เสี่ยวหูจื่อ: "เอ้อร์หยาเป็นคนสอนข้าขอรับ!"เอ้อร์หยา: "ต้าหนิวที่อยู่ตรงปากทางเป็นคนสอนข้าร้องเจ้าค่ะ!"……เรื่องนี้ถูกโยนต่อกันไปมาเป็นทอด ๆ เกรงว่าคงไม่สามารถสืบหาความจริงได้ในทันทีจี้เยว่ก้าวเข้ามา ลดเสียงลงแล้วกล่าวว่า "ท่านกลับไปก่อนเถิด เรื่องนี้บ่าวจะส่งคนไปสืบให้แน่ชัดว่าต้นตอมาจากผู้ใด"เซียวเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ สายตาหยุดลงที่เหล่าเด็กน้อยตรงหน้าซึ่งล้วนมีสีหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่สุดท้ายก็ยังอดไม่ได้ที่จะกล่าวข่มขู่เสียงต่ำว่า "ห้ามร้อ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 472

    แม่เซียวขมวดคิ้ว ถอนหายใจพลางกล่าวว่า "แม่ไม่ได้โทษเนี่ยนเนี่ยน ทั้งหมดเป็นเรื่องของคนนอก... ช่างเถอะ ๆ ข่าวลือพวกนั้นไม่ต้องไปใส่ใจ ไม่นานก็จะเงียบไปเอง""ใช่ ไม่จำเป็นต้องสนใจ" เซียวเหอยิ้มบาง ๆ ให้แม่เซียวเป็นครั้งแรกของวันนี้ "เช่นนั้น ท่านแม่ ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน""ได้สิ เจ้าไปพักผ่อนเถิด!" แม่เซียวรับคำอย่างรวดเร็วนางมองตามแผ่นหลังเซียวเหอที่เดินจากไป สีหน้าของแม่เซียวกลับยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิมจนกระทั่งเซียวเหอเดินลับสายตาไปแล้ว นางจึงหันไปทางมามาที่รับใช้ข้างกาย "เจ้าไปนำสารสมรสของเนี่ยนเนี่ยนกับเหอเอ๋อร์มา คัดลอกวันเดือนปีเกิดของนาง แล้วส่งไปให้ท่านมหาเถระฉือเอินแห่งวัดฝ่าหัวดูให้ที"ก่อนหน้านี้ ตอนแต่งงานกัน ไม่มีใครนำดวงชะตาของทั้งสองไปให้ตรวจสอบ เพราะมีราชโองการพระราชทานสมรสอยู่ก่อนแล้ว ต่อให้เฉียวเนี่ยนไม่แต่งกับเซียวเหอ ก็ต้องแต่งกับเซียวเหิง จะมีใครมัวมาสนใจเรื่องดวงชะตากัน?ทว่าเวลานี้ ข่าวลือภายนอกกลับยิ่งลุกลามไปกันใหญ่ แม่เซียวรู้สึกเป็นกังวลจนไม่อาจวางใจได้หมิงอ๋อง จิ่งเหยียน แม้กระทั่งฮูหยินเฒ่าแห่งจวนโหว ล้วนเคยเป็นคนใกล้ชิดของเฉียวเนี่ยนทั้งสิ้นเช่นน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 473

    "ไว้วันหลังค่อยพูดเถอะ!" เซียวเหอขัดคำพูดของเฉียวเนี่ยน ลุกขึ้นช้า ๆ แล้วกล่าว "วันนี้เข้าไปเข้าเฝ่าฝ่าบาทมา ตอนนี้เหนื่อยแล้ว"เฉียวเนี่ยนก็ลุกขึ้นตาม สังเกตเห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของเซียวเหอ เขาออกไปแต่เช้าแล้วเพิ่งกลับมา ไม่รู้ว่าได้คุยอะไรกับฝ่าบาทบ้างอาจจะมีเรื่องที่ทำให้เขากังวลอยู่ก็ได้ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมจะพูดอะไร นางจึงพยักหน้า "เช่นนั้นท่านพี่เซียวไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ"เซียวเหอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะหมุนตัวไปทางห้องของตนเองจนกระทั่งเข้าไปในห้อง เขาจึงพบว่าในฝ่ามือของตนเองยังคงกำลูกท้อที่แกะแล้วไว้อยู่จี้เยว่นำน้ำเข้ามาให้เซียวเหอล้างมือ พลางแสดงความเป็นห่วง "คุณชายใหญ่กังวลเรื่องข่าวลือภายนอกอยู่หรือ? ท่านไม่ต้องห่วง นายหญิงน้อยใหญ่ไม่ค่อยออกจากจวน คงจะไม่ได้ยินข่าวอะไรในเร็ว ๆ นี้หรอก บ่าวจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด"เซียวเหอล้างมือและเช็ดจนแห้ง ก่อนจะกล่าว "อืม เจ้ากลับไปเถอะ ข้าจะพักสักครู่"เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวเหอไม่ดี จี้เยว่จึงได้แต่พยักหน้ารับแล้วออกจากห้องไปประตูห้องปิดลง ห้องจึงมืดลงทันทีเซียวเหอมองไปที่หน้าต่าง ภายนอกยังคงมีแสงแดดจ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 474

    พูดจบ เซียวเหอก็มองไปยังจี้เยว่แววตาของเขาดูเรียบเฉย คนอื่นมองไม่ออกว่าสายตานั้นมีความหมายอะไรแต่จี้เยว่กลับเข้าใจทันที รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า "ใช่ขอรับ ท่านหมอหลิวยังบอกอีกว่า ขาของคุณชายใหญ่ไม่ได้ใช้งานมานานถึงห้าปี การที่มันหายดีในทันที ร่างกายคงไม่คุ้นเคย ต้องมีการนวดทุกวันต่อไป"ทางที่ดีก็คือให้นายหญิงน้อยใหญ่เป็นคนนวดเมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเหอและจี้เยว่ พ่อเซียวและแม่เซียวก็เริ่มสบายใจขึ้นเฉียวเนี่ยนเองก็รู้สึกว่าคำพูดของท่านหมอหลิวมีเหตุผล แต่ก็คิดว่า น่าจะไปถามหมอประจำจวนจะสบายใจกว่ายิ่งไปกว่านั้น ถ้าจำเป็นต้องนวดจริง ๆ อาจจะมีวิธีนวดที่แตกต่างจากที่อื่นที่หมอประจำจวนรู้เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เซียวเหอก็พูดขึ้นทันที "อ้อ เนี่ยนเนี่ยน เมื่อวานนี้เจ้าจะพูดอะไรกับข้าหรือ?""เจ้าคะ?" เฉียวเนี่ยนชะงักไปชั่วขณะ นางเพียงรู้สึกว่าในตอนนี้ขาของเซียวเหอยังไม่หายดี คำพูดของนางเมื่อวานย่อมไม่ควรเอ่ยขึ้นอีก จึงส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า "ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เรื่องการพักฟื้นของท่านพี่เซียวสำคัญกว่า"เซียวเหอพยักหน้าเล็กน้อย มุมปากแต้มรอยยิ้มจาง ๆ ในใจลอบยินดีอย่างเงีย

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 475

    “อามิตตาพุทธ” พระเณรประนมมือทำความเคารพบุรุษตรงหน้า “ขอคารวะแม่ทัพเซียว”เซียวเหิงก็ประนมมือตอบรับ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "พระเณรน้อยกำลังจะไปที่ใดหรือ?"พระเณรตอบตามความจริง "อาตมารับบัญชาจากพระมหาเถระฉือเอิน ให้ไปส่งสารที่จวนแม่ทัพ""ข้าก็กำลังจะกลับจวนแม่ทัพพอดี เช่นนั้นให้ข้าพาพระเณรน้อยไปส่งดีหรือไม่?" น้ำเสียงของเซียวเหิงฟังดูอ่อนโยนเป็นมิตรพระเณรรู้จักเซียวเหิง ทว่าไม่เคยเห็นแม่ทัพเซียวมีท่าทีใจดีถึงเพียงนี้มาก่อนในใจรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้าง แต่พอคิดดูแล้ว ในเมื่อเป็นทางผ่าน เช่นนั้นก็ขึ้นรถม้าไปด้วยกันสักจะเป็นไรไป?เดินมาจากวัดฝ่าหัวจนถึงที่นี่ ขาของเขาล้าจะแย่อยู่แล้วพระเณรรีบประนมมือขอบคุณก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถม้าของเซียวเหิงภายในรถม้าจุดเครื่องหอม กลิ่นอ่อน ๆ ลอยฟุ้ง นับว่าน่ารื่นรมย์ไม่น้อยหอมกว่ากลิ่นธูปเทียนในวัดมากจริง ๆพระเณรคิดเช่นนั้น แต่ไม่นานก็รู้สึกง่วงงุน เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว เอนตัวพิงข้าง ๆ แล้วหมดสติไปเซียวเหิงโน้มตัวไปข้างหน้า ตบแก้มพระเณรเบา ๆ "พระเณรน้อย พระเณรน้อย?"เขาเรียกเบา ๆ สองครั้ง แต่พระเณรกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบส

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 476

    พวกนางเห็นจดหมายที่เขียนด้วยมือของพระมหาเถระฉือเอินทุกปี แล้วจะไม่สามารถจำลายมือของท่านได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น พระเณรที่นำจดหมายมามอบให้ก็เป็นคนที่พวกนางรู้จักดี เขาคือเด็กที่ติดตามพระมหาเถระฉือเอินตั้งแต่เล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังติดตามท่านมานานถึงสิบปีจดหมายนี้ พระเณรน้อยนำมาให้ด้วยตนเอง จะมีการปลอมแปลงได้อย่างไร?เนี่ยนเนี่ยน... นางมีดวงชะตาอัปมงคลจริง ๆ ด้วยไม่น่าแปลกใจเลย ที่หลังจากเนี่ยนเนี่ยนออกจากวังไม่นาน สุขภาพร่างกายของฮูหยินเฒ่าหลินก็ย่ำแย่ลงอย่างรวดเร็วเพิ่งจะหมั้นหมายกับหมิงอ๋องไม่นาน หมิงอ๋องก็สิ้นชีวิต แล้วหลังจากนั้นฮูหยินเฒ่าหลินก็เสียชิวิตตามไป จากนั้นคนที่นางมีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนด้วยอย่างจิ่งเหยียนก็สิ้นใจไปอีก…ทุกคนที่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างใกล้ชิดกับนางล้วนล้มตายไปหมดแล้ว แล้วเหอเอ๋อร์จะเป็นอย่างไร?เขากับเฉียวเนี่ยนเป็นสามีภรรยากันแล้วนี่!มามายังคงรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ "แต่ว่าฮูหยิน ท่านก็เห็นอยู่ว่าขาของคุณชายใหญ่หายดีได้ เพราะนายหญิงน้อยใหญ่รักษาให้"ในใจแม่เซียวรู้สึกสับสนปนเปด้วยหลายอารมณ์ "ใช่... เนี่ยนเนี่ยนรักษาเป็นคนจนหาย แต่ตอนนี้นางกับเหอเอ๋อร

최신 챕터

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 524

    “เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 523

    คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 522

    ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 521

    ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 520

    ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 519

    ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 518

    เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 517

    "เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 516

    “อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status