เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 473
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 474
พูดจบ เซียวเหอก็มองไปยังจี้เยว่แววตาของเขาดูเรียบเฉย คนอื่นมองไม่ออกว่าสายตานั้นมีความหมายอะไรแต่จี้เยว่กลับเข้าใจทันที รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า "ใช่ขอรับ ท่านหมอหลิวยังบอกอีกว่า ขาของคุณชายใหญ่ไม่ได้ใช้งานมานานถึงห้าปี การที่มันหายดีในทันที ร่างกายคงไม่คุ้นเคย ต้องมีการนวดทุกวันต่อไป"ทางที่ดีก็คือให้นายหญิงน้อยใหญ่เป็นคนนวดเมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเหอและจี้เยว่ พ่อเซียวและแม่เซียวก็เริ่มสบายใจขึ้นเฉียวเนี่ยนเองก็รู้สึกว่าคำพูดของท่านหมอหลิวมีเหตุผล แต่ก็คิดว่า น่าจะไปถามหมอประจำจวนจะสบายใจกว่ายิ่งไปกว่านั้น ถ้าจำเป็นต้องนวดจริง ๆ อาจจะมีวิธีนวดที่แตกต่างจากที่อื่นที่หมอประจำจวนรู้เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เซียวเหอก็พูดขึ้นทันที "อ้อ เนี่ยนเนี่ยน เมื่อวานนี้เจ้าจะพูดอะไรกับข้าหรือ?""เจ้าคะ?" เฉียวเนี่ยนชะงักไปชั่วขณะ นางเพียงรู้สึกว่าในตอนนี้ขาของเซียวเหอยังไม่หายดี คำพูดของนางเมื่อวานย่อมไม่ควรเอ่ยขึ้นอีก จึงส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า "ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เรื่องการพักฟื้นของท่านพี่เซียวสำคัญกว่า"เซียวเหอพยักหน้าเล็กน้อย มุมปากแต้มรอยยิ้มจาง ๆ ในใจลอบยินดีอย่างเงีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 475
“อามิตตาพุทธ” พระเณรประนมมือทำความเคารพบุรุษตรงหน้า “ขอคารวะแม่ทัพเซียว”เซียวเหิงก็ประนมมือตอบรับ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "พระเณรน้อยกำลังจะไปที่ใดหรือ?"พระเณรตอบตามความจริง "อาตมารับบัญชาจากพระมหาเถระฉือเอิน ให้ไปส่งสารที่จวนแม่ทัพ""ข้าก็กำลังจะกลับจวนแม่ทัพพอดี เช่นนั้นให้ข้าพาพระเณรน้อยไปส่งดีหรือไม่?" น้ำเสียงของเซียวเหิงฟังดูอ่อนโยนเป็นมิตรพระเณรรู้จักเซียวเหิง ทว่าไม่เคยเห็นแม่ทัพเซียวมีท่าทีใจดีถึงเพียงนี้มาก่อนในใจรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้าง แต่พอคิดดูแล้ว ในเมื่อเป็นทางผ่าน เช่นนั้นก็ขึ้นรถม้าไปด้วยกันสักจะเป็นไรไป?เดินมาจากวัดฝ่าหัวจนถึงที่นี่ ขาของเขาล้าจะแย่อยู่แล้วพระเณรรีบประนมมือขอบคุณก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถม้าของเซียวเหิงภายในรถม้าจุดเครื่องหอม กลิ่นอ่อน ๆ ลอยฟุ้ง นับว่าน่ารื่นรมย์ไม่น้อยหอมกว่ากลิ่นธูปเทียนในวัดมากจริง ๆพระเณรคิดเช่นนั้น แต่ไม่นานก็รู้สึกง่วงงุน เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว เอนตัวพิงข้าง ๆ แล้วหมดสติไปเซียวเหิงโน้มตัวไปข้างหน้า ตบแก้มพระเณรเบา ๆ "พระเณรน้อย พระเณรน้อย?"เขาเรียกเบา ๆ สองครั้ง แต่พระเณรกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 476
พวกนางเห็นจดหมายที่เขียนด้วยมือของพระมหาเถระฉือเอินทุกปี แล้วจะไม่สามารถจำลายมือของท่านได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น พระเณรที่นำจดหมายมามอบให้ก็เป็นคนที่พวกนางรู้จักดี เขาคือเด็กที่ติดตามพระมหาเถระฉือเอินตั้งแต่เล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังติดตามท่านมานานถึงสิบปีจดหมายนี้ พระเณรน้อยนำมาให้ด้วยตนเอง จะมีการปลอมแปลงได้อย่างไร?เนี่ยนเนี่ยน... นางมีดวงชะตาอัปมงคลจริง ๆ ด้วยไม่น่าแปลกใจเลย ที่หลังจากเนี่ยนเนี่ยนออกจากวังไม่นาน สุขภาพร่างกายของฮูหยินเฒ่าหลินก็ย่ำแย่ลงอย่างรวดเร็วเพิ่งจะหมั้นหมายกับหมิงอ๋องไม่นาน หมิงอ๋องก็สิ้นชีวิต แล้วหลังจากนั้นฮูหยินเฒ่าหลินก็เสียชิวิตตามไป จากนั้นคนที่นางมีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนด้วยอย่างจิ่งเหยียนก็สิ้นใจไปอีก…ทุกคนที่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างใกล้ชิดกับนางล้วนล้มตายไปหมดแล้ว แล้วเหอเอ๋อร์จะเป็นอย่างไร?เขากับเฉียวเนี่ยนเป็นสามีภรรยากันแล้วนี่!มามายังคงรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ "แต่ว่าฮูหยิน ท่านก็เห็นอยู่ว่าขาของคุณชายใหญ่หายดีได้ เพราะนายหญิงน้อยใหญ่รักษาให้"ในใจแม่เซียวรู้สึกสับสนปนเปด้วยหลายอารมณ์ "ใช่... เนี่ยนเนี่ยนรักษาเป็นคนจนหาย แต่ตอนนี้นางกับเหอเอ๋อร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 477
เซียวเหอเข็นเก้าอี้ล้อเข้ามาในห้องสาวใช้เห็นเขาก็รีบทำความเคารพ แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความลำบากใจ "แต่ว่า... ฮูหยินท่าน...""ข้าจะพูดกับฮูหยินเอง" เซียวเหอกล่าวเสียงราบเรียบ เมื่อเห็นว่าสาวใช้ยังไม่ยอมไป เขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยสายตาเย็นชาเพียงปรายตามองก็ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่น "ทำไม? หรือจะให้ข้าไปส่งเจ้า?"สาวใช้สะดุ้งเฮือก รีบตื่นตัวแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วเฉียวเนี่ยนมองตามแผ่นหลังของสาวใช้ที่วิ่งหนีไป ก่อนจะส่ายศีรษะเบา ๆ อย่างจนใจจากนั้นก็หันไปมองเซียวเหอ เอ่ยขึ้นว่า "ท่านแม่สามีต้องมีเหตุผลแน่ ๆ ท่านพี่เซียวทำแบบนี้ เกรงว่าคงทำให้ท่านเสียใจ"เซียวเหอย่อมเข้าใจเจตนาของฮูหยินดีอยู่แล้วว่าทุกอย่างนั้น ล้วนทำเพื่อเขาทั้งนั้นแต่เขาไม่สามารถทำให้เฉียวเนี่ยนไม่ได้รับความยุติธรรมด้วยเหตุผลนั้นได้ทันใดนั้นก็กล่าวว่า "โรคขาของข้ายังไม่หายดี ท่านแม่คงเข้าใจ"เฉียวเนี่ยนคิดดูแล้วก็เห็นด้วยนางยังต้องรักษาโรคขาของเซียวเหออยู่ การอยู่ในเรือนเดียวกันก็สะดวกดีถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็คงจะรอจนกระทั่งนางรักษาขาของเซียวเหอจนหายดีแล้วค่อยจากไปสำหรับแม่เซียว ถ้านางไม่พอ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 478
คงไร้วาสนาจึงไม่อาจครอบครองได้!นางคิดเช่นนั้นมุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา แต่แล้วเสียงของเซียวเหอก็ดังขึ้นข้างหู"เนี่ยนเนี่ยน"เฉียวเนี่ยนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเซียวเหอแต่สิ่งที่นางเห็นกลับทำให้นางตกตะลึง เซียวเหอในตอนนี้กลับกำลังยืนอยู่!ร่างสูงสง่าของเขายืนอยู่ท่ามกลางกิ่งหลิวที่ห้อยระย้า เงาของกิ่งไม้บังใบหน้าของเขาไปครึ่งหนึ่ง เขายกมือขึ้นปัดกิ่งไม้ออก ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจิดจ้าเฉียวเนี่ยนเพิ่งได้สติ นางเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ "ท่านพี่เซียว ขาของท่าน เหตุใด...""ข้าหลอกเจ้า" เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา แววตาหล่อเหลาฉายแววรู้สึกผิด "ข้าขอโทษ"คิ้วของเฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ขมวดเข้าหากันนางรู้สึกไม่เข้าใจ "ท่านพี่เซียว เหตุใดท่านจึงต้องหลอกข้าด้วย? หรือว่าฝ่าบาทตรัสสิ่งใดกับท่านในวังเมื่อวานนี้? ท่านกังวลว่าคนที่เคยวางยาท่านยังไม่ล้มเลิกความคิดชั่วร้ายหรือ?"นางพยายามหาข้ออ้างแทนเซียวเหอแต่ไม่คิดเลยว่า คำตอบของเขาจะฟาดลงมาเหมือนสายฟ้ากลางวันแสก ๆ ทำให้เฉียวเนี่ยนถึงกับนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่เขากล่าวว่า "เพราะข้าทนปล่อยเจ้าไปไม่ได้""เมื่อวาน ข้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 479
เซียวเหอคิดในใจว่า ในสามปี หากนางยังคงไม่อาจชอบเขาได้ เช่นนั้นเขาย่อมทำตามสัญญาในคราแรก ต้องปล่อยนางไปอย่างที่นางต้องการแน่นอนว่าหากนางไม่เต็มใจ เขาย่อมไม่บังคับให้นางต้องอยู่ต่ออีกสามปีเขาเพียงแค่กำลังให้โอกาสตนเองเท่านั้นเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหอด้วยความตะลึงงัน ทว่าในหัวกลับยุ่งเหยิงท่านพี่เซียวปฏิบัติต่อนางอย่างดี เรื่องนี้นางรู้ดีแต่ที่ผ่านมานางไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นระหว่างตนกับเซียวเหอยามนี้ คำพูดของเซียวเหอ สำหรับนางแล้วช่างกะทันหันเกินไปนักสามปีนางเคยให้สัญญานี้ไว้จริง ๆทว่าเวลานี้หาใช่อดีต นางจำต้องคิดให้รอบคอบยิ่งกว่าเดิมนางไม่ต้องการเห็นเขาและเซียวเหิงแตกหักกันในฐานะพี่น้อง อีกทั้งไม่อาจทนมองตระกูลเซียวที่แสนปรองดองต้องแตกแยกเพราะนางนางควรจากไป ออกเดินตามเส้นทางชีวิตของตนเองมิใช่พำนักอยู่ในเมืองหลวง พัวพันกับเรื่องราวในอดีตไม่รู้จบเหตุผลทุกประการต่างบอกกับนาง ว่าไม่อาจทำเช่นนี้ได้!ดังนั้น ฝีเท้าของนางจึงถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แม้ไม่อยากทำร้ายเซียวเหอ ทว่านางก็ยังคงขมวดคิ้วก่อนเปล่งเสียงออกมา "ข้า… ข้ารู้ว่าท่านพี่เซียวปฏิบัติต่อข้าอย่างดี… แต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 480
เหลือเพียงนางและรอยยิ้มของนางเท่านั้นไม่นานนัก บ่าวรับใช้ก็พบทั้งสองและช่วยพาขึ้นฝั่งภายในห้อง เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่หน้าโต๊ะ มือประคองถ้วยน้ำขิงที่หนิงซวงยัดเยียดให้นาง"ถึงจะเป็นหน้าร้อน แต่ถ้าตกน้ำก็ยังมีโอกาสเป็นหวัดอยู่ดี เพราะฉะนั้นต้องดื่มนะเจ้าคะ!" หนิงซวงกล่าว พลางอ้อมไปด้านหลัง ค่อย ๆ ใช้ผ้าขนหนูซับผมของเฉียวเนี่ยนที่ยังแห้งไม่สนิทนางเหลือบมองออกไปด้านนอกแวบหนึ่ง ก่อนจะลดเสียงลง เอ่ยอย่างระแวดระวัง "คุณหนู อีกเดี๋ยวฮูหยินเซียวคงจะมาหาเรา หรือไม่… ให้บ่าวปิดประตู แล้วบอกไปว่าคุณหนูไม่สบายและเข้านอนแล้วดีหรือไม่เจ้าคะ?"เฉียวเนี่ยนจิบชาไปหนึ่งอึก ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างฉงน "ทำไมรึ?"แม่เซียวจะมา ก็ปล่อยให้นางมาเถิด เหตุใดหนิงซวงจึงดูต่อต้านถึงเพียงนี้?หนิงซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตามตรง "บ่าวได้ยินข่าวลือบางอย่างในตลาดวันนี้ พูดกันว่าคุณหนูมีดวงพิฆาตสามี แล้ววันนี้คุณชายใหญ่ก็บังเอิญตกน้ำเข้าเสียอีก… บ่าวคิดว่าฮูหยินเซียวคงต้องโทษคุณหนูแน่ ๆ!"ได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหนิงซวงสีหน้าของอีกฝ่ายเคร่งเครียดนัก เมื่อเฉียวเนี่ยนเห็นดังนั้น ก็อดคิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 481
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เซียวเหอก็หันมามองทางนี้อย่างกะทันหันสายตาทั้งคู่สบกัน เฉียวเนี่ยนก็มีแต่ถ้อยคำที่เซียวเหอกล่าวไว้ริมทะเลสาบในวันนี้วนเวียนอยู่เต็มหัว ใจกลางอกพลันสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่เซียวเหอกำลังเดินตรงมาทางนางนางตกใจและก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวฝีเท้าของเซียวเหอก็ชะงักลงเมื่ออยู่ห่างจากประตูห้องของนางสามก้าว เขาก็หยุดลง แล้วยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "พักผ่อนเถอะ"เฉียวเนี่ยนรีบพยักหน้า "เจ้าค่ะ ท่านพี่เซียวก็เช่นกัน""อืม" เขาพยักหน้า แล้วจึงหันหลังกลับเข้าห้องไปพอประตูห้องปิดลง สีหน้าของเซียวเหอก็หม่นหมองลงในทันทีท่าทางที่เฉียวเนี่ยนถอยหลังไปครึ่งก้าวเมื่อครู่ เขาเห็นชัดเจนดี และก็รู้ว่าวันนี้นางก็ยังคงตกใจกลัวอยู่ดีหรือว่าเขาจะตรงไปตรงมาเกินไปหน่อยหว่างคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ในหัวกลับปรากฏภาพรอยยิ้มสดใสของเฉียวเนี่ยนขึ้นมาอีกครั้ง มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบาง ๆ ตามไปด้วยเขาคิดว่า ดูเหมือนเรื่องราวก็ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นพูดออกไปแล้วก็ดี อย่างน้อยจากนี้ความดีของเขาที่มีต่อนาง ก็จะไม่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นความรักแบบพี่น้องอีกต่อไปส่
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
