บทที่46 เจ้าโตทุกอย่างจริงๆ นั่นแหละ

เมื่อมาถึงตลาด เหยาหลิงเจินก็ตื่นตาตื่นใจกับข้าวของที่วางขายอยู่เต็มไปหมด นางวิ่งไปดูขนมบ้าง ของเล่นบ้าง รวมถึงเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ โดยมีสาวใช้คนสนิทอย่างเหยาปิงวิ่งตาม จนมู่หยงฉีต้องหัวเราะออกมา “คุณหนูเหยานี่เหมือนเด็กเล็กๆ จริงๆ นะ”

“ข้าโตแล้วนะ โตทุกอย่าง” เหยาหลิงเจินมองมู่หยงฉีอย่างแง่งอน

มู่หยงฉีพิจารณาหญิงสาวที่กำลังทำแก้มป่อง ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาแฝงความเจ้าชู้ เพราะหากไม่บอกว่านางเป็นคนเขลา คุณหนูเล็กตระกูลเหยานับเป็นสาวงาม รูปร่างอรชร แต่ทรวดทรงแสนอวบอิ่ม น่าปรารถนา “อืม เจ้าโตทุกอย่างจริงๆ นั่นแหละ” เขาเผลอพึมพำความในใจ

“อ๋องหล่อ ท่านพูดว่าอะไรนะ เจินเจินไม่ได้ยิน”

“ฮะ...แอ่ม ข้าบอกว่าวันนี้ข้าจะตามใจเจ้า” เว่ยอ๋องกล่าว “เจ้าอยากได้อะไรบอกมาได้เลย ข้าจะซื้อให้ทั้งหมด”

เหยาหลิงเจินตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย นางพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเดินนำไปข้างหน้า มู่หยงฉีเดินตามไปอย่างช้าๆ โดยไม่ลืมหันไปสั่งขันทีคนสนิทว่า “นางหยิบอะไร เจ้าก็ไปจ่า