서재
검색
홈 / รักโบราณ / พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก / บทที่64 ตลาดเมืองหลวง

공유

บทที่64 ตลาดเมืองหลวง

작가: มี่เยี่ยน
last update 최신 업데이트: 2025-09-24 12:30:16

ยามรุ่งอรุณ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเรือนพัก ปลุกซูหมิ่นจูให้ตื่นจากนิทราด้วยความรู้สึกสดชื่นและตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมโตเป็นประกายเจิดจ้า ราวกับเป็นแสงอาทิตย์ยามเช้าที่กำลังสาดส่องเข้ามาในหัวใจของนาง

‘วันนี้คือวันที่พี่เชียนเล่อจะพาข้าไปเที่ยวตลาด’

ซูหมิ่นจูยิ้มให้กับตัวเองในกระจกทองเหลืองบานใหญ่ นางมองใบหน้าของตนที่เคยเศร้าสร้อย ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสุขและชื่นบาน เพราะคำสัญญาจากบุรุษเพียงคนเดียว

‘พี่เชียนเล่อเห็นข้าสำคัญมากแน่ๆ ขออะไรเขาก็ไม่เคยขัด ถึงกับยอมสละเวลาอันมีค่าพาข้าไปเดินเล่นเช่นนี้’

นางคิดเข้าข้างตัวเองอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะสดใสของนางดังขึ้นในลำคอ เมื่อคิดว่าวันนี้จะได้อยู่กับเขาตามลำพัง

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” ซูจิ่นเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับอ่างล้างหน้า

“วันนี้พี่เชียนเล่อจะพาข้าไปเที่ยวตลาด เจ้ามาแต่งตัวให้ข้า”

หลังจากล้างหน้าล้างตานางก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ซู

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
이전 챕터 다음 챕터

최신 챕터

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่65 ผู้ใดมาถึงก่อนย่อมได้ไป

    กัวรั่วชิงยืนอยู่ทางด้านหลัง นางสวมชุดกระโปรงผ้าไหมสีชมพูบานเย็นสดใสที่ถูกตัดเย็บขึ้นอย่างประณีตราวกับเป็นงานศิลปะ บนใบหน้าขาวผ่องประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและสงบเยือกเย็น นางงดงามหมดจดราวกับเป็นบุปผาแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ ทว่าในสายตาของซูหมิ่นจู ความงามอันเรียบง่ายแฝงความสง่างามนั้นกลับดูน่าหมั่นไส้และน่ารังเกียจอย่างยิ่ง“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่” ซูหมิ่นจูเอ่ยเสียงเย็นชาไม่คิดว่าจะเจอศัตรูทางแคบ[1]“คุณหนูท่านนี้รักษามารยาทด้วยเจ้าค่ะ” กัวลี่ลี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“รักษามารยาท? แล้วคุณหนูของเจ้าเล่า จู่ๆ มาตะโกนโหวกเหวกใส่ผู้อื่น ใช้ได้หรือ” ซูจิ่นรีบออกหน้าปกป้องเจ้านายเช่นกันส่วนซูหมิ่นจูไม่สนใจสิ่งใด นางหันไปมองชุดสีขาวที่ยังคงแขวนอยู่ แล้วเอ่ยว่า “ชุดนี้ข้าหมายตาไว้แล้ว จะเป็นของเจ้าได้ยังไง”ขณะนั้นเอง พนักงานของร้านที่ไม่ยังรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็เดินเข้ามาต้อนรับกัวรั่วชิง แล้วเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ซูหมิ่นจูหน้าชา “คุณหนูกัวมาพอดี ชุดที่สั่งตัดไว้อยู่ด้านนั้นเจ้าค

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่64 ตลาดเมืองหลวง

    ยามรุ่งอรุณ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเรือนพัก ปลุกซูหมิ่นจูให้ตื่นจากนิทราด้วยความรู้สึกสดชื่นและตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมโตเป็นประกายเจิดจ้า ราวกับเป็นแสงอาทิตย์ยามเช้าที่กำลังสาดส่องเข้ามาในหัวใจของนาง‘วันนี้คือวันที่พี่เชียนเล่อจะพาข้าไปเที่ยวตลาด’ซูหมิ่นจูยิ้มให้กับตัวเองในกระจกทองเหลืองบานใหญ่ นางมองใบหน้าของตนที่เคยเศร้าสร้อย ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสุขและชื่นบาน เพราะคำสัญญาจากบุรุษเพียงคนเดียว‘พี่เชียนเล่อเห็นข้าสำคัญมากแน่ๆ ขออะไรเขาก็ไม่เคยขัด ถึงกับยอมสละเวลาอันมีค่าพาข้าไปเดินเล่นเช่นนี้’นางคิดเข้าข้างตัวเองอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะสดใสของนางดังขึ้นในลำคอ เมื่อคิดว่าวันนี้จะได้อยู่กับเขาตามลำพัง“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” ซูจิ่นเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับอ่างล้างหน้า“วันนี้พี่เชียนเล่อจะพาข้าไปเที่ยวตลาด เจ้ามาแต่งตัวให้ข้า”หลังจากล้างหน้าล้างตานางก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ซู

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่63 เลี้ยงต้อนรับญาติผู้น้อง

    เมื่อแสงตะวันลับขอบฟ้า ยามราตรีมาเยือน บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพพลันเงียบสงบลงกว่าปกติ มีเพียงแสงนวลตาจากโคมไฟกระดาษที่แขวนเรียงรายตามทางเดินเท่านั้นที่ขับไล่ความมืดมิดออกไปซูหมิ่นจูในชุดสีชมพูอ่อนถูกซูจิ่นนำมาส่งตรงทางเข้าเรือนใหญ่ของหวงเชียนเล่อ หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความยินดีผสมกับความประหม่า นางยืนนิ่งอยู่หน้าประตูครู่หนึ่งพยายามปรับสีหน้าท่าทางไม่ให้ดูตื่นเต้นเกินไป ก่อนก้าวเท้าผ่านประตูบุปผาไปทางเดินปูด้วยหินขัดเรียบ ทอดยาวผ่านสวนเล็กๆ ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ทรงพลัง มีกอไผ่และต้นหลิวพริ้วไหวตามแรงลม บนทางเดินมีกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอ่อนๆ ลอยมาเป็นระยะ ยิ่งทำให้หัวใจของนางพองโตมากขึ้นไปอีกเมื่อเข้ามาภายในเรือนจะพบกับห้องโถงที่กว้างขวางและดูเคร่งครึม ผนังประดับด้วยภาพวาดพู่กันลายภูเขาและแม่น้ำ ไม่มีเครื่องตกแต่งที่หรูหราฟุ่มเฟือย แต่ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัว โต๊ะไม้ขนาดพอเหมาะตั้งอยู่กลางห้อง มีอาหารจัดวางอยู่เพียงไม่กี่อย่าง แสดงให้เห็นถึงความเรียบง่ายสมเป็นเรือนของแม่ทัพที่โต๊ะนั้นเอง ซูหมิ่นจูเห็นร่างสูงใหญ่ของหวงเชียนเล่อนั่งร

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่62 ข้าต้องรีบทำให้พี่เชียนเล่อตาสว่าง

    ยามนี้ซูหมิ่นจูตระหนักแล้วว่ากัวรั่วชิงไม่ใช่พลับนิ่ม แต่เป็นสตรีจิตใจล้ำลึกและร้ายกาจดังข่าวลือที่ได้ฟังมาจริงๆ แต่การที่ตนเองโดนเล่นงานตั้งแต่ครั้งแรกเยี่ยงนี้จะบอกให้ท่านน้ารู้ไม่ได้ ยิ่งกับญาติผู้พี่ยิ่งไม่ได้อย่างเด็ดขาด“เรื่องวันนี้อย่าได้แพร่งพราย ถ้าข้ารู้ว่าผู้ใดปากมาก ข้าจะเล่นงานให้หนัก”“ขอรับคุณหนูซู” แม้เรื่องนี้จะน่านำไปเล่าต่อแค่ไหน แต่ทหารผู้คุ้มกันสองสามคนที่ตามมาก็จำต้องรับคำ เพราะไม่อยากซวยจากความปากสว่างซูหมิ่นจูกับซูจิ่นขึ้นรถม้ากลับจวนแม่ทัพทันที ความเงียบปกคลุมอยู่ภายในรถม้าได้ไม่นาน ซูหมิ่นจูที่ยังคับแค้นใจไม่หายพลันทุบกำปั้นลงบนที่นั่งอย่างแรง“ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่สตรีม่ายที่โดนบุรุษอื่นทอดทิ้งมาก่อน แต่กลับกล้าต่อปากต่อคำ ดูถูกเหยียดหยามคุณหนูในห้องหอที่ไร้เรื่องฉาวอย่างข้า” นางเอ่ยด้วยความโกรธ ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความเกลียดชัง“คุณหนูใจเย็นๆ ก่อนนะเจ้าคะ” ซูจิ่นพยายามปลอบคุณหนูของตนเอง“ใจเย็นงั้นรึ พูดออกมาได้” ซู

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่61 ข้าสังหรณ์ใจ

    ตั้งแต่เกิดมามีแค่ไม่กี่คนที่รังแกนางได้หนึ่งคือกัวจิ้งอี สองคือโจวจื่อหมิง แต่พวกเขาทั้งคู่ก็ถูกนางเล่นงานจนย่ำแย่ไปแล้วนับประสาอะไรกับคุณหนูปากกล้าตรงหน้า อย่างนางจะเป็นตัวอะไรได้“นี่เจ้าจะทำร้ายคนหรือ” จูหมิ่นจูไม่คิดว่าสตรีที่ดูนุ่มนิ่มในตอนแรก บัดนี้กำลังเดินย่างสามขุมเข้ามาด้วยแววตากลัว “ช่วยด้วย! นางจะทำร้ายข้า”“ไสหัวไป ร้านค้าของข้าไม่ต้อนรับพวกคนเถื่อน” พูดจบพนักงานหญิงตัวใหญ่สองคนออกมาจากทางด้านหลังร้าน “โยนพวกนางออกไป” กัวรั่วชิงสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด“อย่าเข้ามานะ! ข้า...ข้าออกไปเองได้”“เชิญ” ใบหน้างดงามปานเทพธิดาปรากฏรอยยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มหยันที่ทำให้คนโมโหจนแทบดิ้นตาย “เจ้าก็รีบกลับบ้านนอกไปเสียเถอะ เมืองหลวงไม่เหมาะกับคนอย่างเจ้า”ซูหมิ่นจูตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป นางไม่คาดคิดว่าสตรีม่ายที่นางดูถูกจะกล้าโต้ตอบเช่นนี้ ใบหน้าสวยหวานของนางแดงก่ำด้วยความโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ นางได้แต่กัดฟันกรอดๆ ด้วยความคับแค้นใจ แ

  • พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก   บทที่60 ไม่ทราบว่า...คุณหนูชื้อชาดทาปากมาจากที่ใดหรือ

    “ขออภัยด้วยที่คนของข้าเสียมารยาท” เสียงนุ่มนวลที่ดังมาจากประตูหลังทำให้ซูหมิ่นจูและซูจิ่นหันไปมอง ก็เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งสวมชุดสีกลีบบัวกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้างดงามสงบนิ่ง ดวงตาที่ดูอ่อนโยนและรอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปากชวนให้รู้สึกสบายตาสบายใจยิ่ง“เจ้าเป็นใคร” ซูจิ่นถามอย่างหยิ่งผยอง“ข้าคือเจ้าของร้านจื่อชิงแห่งนี้ นามว่ากัวรั่วชิง” น้ำเสียงของนางยังคงความอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยพลังไม่ได้อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย“อ่อ เจ้าเองสินะ” ซูหมิ่นจูมองมาด้วยสายตาเย็นชา‘นางคือสตรีม่ายที่เป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ กัวรั่วชิง งั้นเหรอ’ ซูหมิ่นจูเก็บความรู้สึกไม่ยินยอมไว้ภายในใจ นางไม่คาดคิดว่าคู่แข่งความรักของตนจะดูงดงามและสง่าดังดอกโบตั๋นเยี่ยงนี้ นางเดินเข้าไปหากัวรั่วชิงอย่างช้าๆ ราวกับนางพญาที่กำลังประเมินเหยื่อ“ข้าเคยได้กลิ่นหอมจากร้านใหญ่ๆ ในเมืองหลวงมาแล้ว” ซูหมิ่นจูเริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง “แต่กลิ่นของที่นี่ช่าง...ธรรมดาเส

더보기

다른 추천

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status