คนพิเศษ

“......” ภูผาพยักหน้ารับ ก่อนจะจูงมือเล็กแล้วเดินไปต่อ แต่ทางที่เขาพาเธอไปมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่เป็นเส้นทางไปที่สวนสาธารณะ....

“คืออุ่นจะกลับบ้าน” เสียงหวานเอ่ยขึ้น สายตาเธอมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวเขาจะเป็นคนไม่ดี กลัวเขาจะทำแบบนั้นกับตัวเอง

“.....” แต่เขากลับเงียบ เพียงแค่หันมามองแล้วโน้มใบหน้าหล่อๆ ยื่นเข้าไปใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจอุ่น กลิ่นตัวหอมๆ ยิ่งทำให้เขายิ่งอยากอยู่ใกล้เธอจนไม่อยากห่างไปไหน

“นะ...นายจะทำอะไร” คนตัวเล็กรีบเอนตัวหนี หันหน้าไปทางอื่น เพื่อหลบสายตาคู่เย็นชาคู่นั้น แต่แปลกมันเป็นความเย็นชาที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“กินเสร็จเดี๋ยวไปส่ง มันละลายแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเบา ยกไอติมขึ้นให้เธอดู แล้วเดินตรงไปที่ม้านั่งที่อยู่ริมทางเดิน

“คือว่า....” เธอได้แต่มองหน้าเขาด้วยความสงสัย นี่มันคืออะไร เขาเป็นใครมาจากไหน อยู่ๆ เขาก็เดินเข้ามา มาทำอะไรแปลกๆ ทำอย่างกับทั้งสองคนเป็นแฟนกัน ทั้งๆ ที่เธอเองก็เพิ่งจะเคยเจอหน้าเขาเป็นครั้งแรก

“กินสิ มันละลายแล้ว”

“.....” แต่ก็ต้องรีบก้มหน้าหลบตา เมื่อใบหน้าหล่อเขายื่นเข้ามาใกล้ มือประสานเข้าหากัน จิกเล็บคมๆ จนมือบางเป็นรอยแดง

“ฉันน่ากลัวขนาดนั้น?”

หมับ!!!

“เฮือก!!” คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง เมื่อเขาวางไอติมกะทิสดที่ละลายไว้ ขยับตัวเข้าใกล้ มือหนาคว้าจับเอวคอดกิ่ว ยื่นหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกโด่งชนแก้มนวลใส

น้ำอุ่นตอนนี้เธอแทบจะร้องไห้ออกมา สมองแทบไม่สั่งการ ได้แต่นั่งตัวเกร็งแทบจะกลั้นลมหายใจ

“ฉันชอบเธอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ชะ...ชอบเหรอ? แต่.....” ใบหน้าหวานค่อยเงยหน้าไปสบตาคู่นั้น อีกทั้งตกใจในคำที่เขาเอ่ยออกมา เขาชอบเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไง เขาจะชอบเธอได้ไง ในเมื่อไม่เคยเจอกันมาก่อนด้วยซ้ำ...

“ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน จนได้เจอเธอ” น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมามันหนักแน่นและจริงจังมาก มากจนเธอเริ่มกลัวจนใจสั่น

“แต่อุ่น.... อุ่นไม่รู้จัก....” เธอเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา มองหน้าเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“นะ...นามสกุลนาย?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นนามสกุลที่เธอคุ้นเคย คนที่ให้ชีวิตแก่ตัวเองและน้อง ๆ ในบ้านเด็กกำพร้า เขาเป็นใครกันแน่ แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ใช่ลูกชาวบ้านแถวนี้แน่

ดูจากเสื้อผ้า การแต่งตัว รูปร่างหน้าตาผิวพรรณ ที่ดูขาวสะอาดตา ผิวขาวเรียบเนียนกว่าเธอซะอีก แล้วโรงเรียนที่เขาเรียน คือโรงเรียนที่มีแต่ลูกท่านหลานเธอ คนที่มีฐานะเท่านั้นที่จะเข้าเรียนได้ ค่าเทอมหนึ่งเทอมมากกว่าเงินที่บ้านเด็กกำพร้าได้รับทั้งปีอีก

“นายเป็นใครกันแน่ อย่ามาล้อเล่นกับอุ่นนะ อุ่น.... อุ่นขอตัวกลับก่อน”

พรึบ!!

ไวเท่าความคิดคนตัวเล็กรีบลุกเดินออกจากตรงนั้นทันที โดยไม่สนใจเขา เพราะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

หมับ!!

“เดี๋ยวเราไปส่ง” ภูผาไม่ลดความพยายามเดินไปจับมือเธอไว้ พร้อมถอนหายใจออกมากอย่างเหนื่อยใจ

“มะ...ไม่เป็นไรอุ่นกลับเองได้”

“......”

แต่เธอก็ต้องยืนนิ่งเหมือนกับถูกสะกดจิต เมื่อสายตาดุคมจ้องเธออย่างไม่พอใจ คนตัวเล็กก้มหน้าหลบตาเขาทันที

“ตกลงเขาเป็นคนดีหรือคนร้าย แล้วที่เขาพูดมันคืออะไร คิดจะเล่นตลกอะไร ถ้าคิดจะมาหลอกคนจนๆ อย่างเธอ จะมีอะไรให้หลอกกัน” แต่มันก็เป็นเพียงคำถามในใจ ที่ไม่กล้าเอ่ยออกไป

“ขอโทษที่ทำให้กลัว ฉันผิดเองที่ใจร้อนเกินไป”

“......” คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ ตอนนี้ก็เริ่มจะค่ำ เธอจะทำยังไงดี ถ้าเขาคิดไม่ดี แค่คิดน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“อึก... อึก” เธอกลั้นเสียงสะอื้นไว้อย่างหนัก แต่ยิ่งกลั้น มันกลับยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว กลัวกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้

“ร้องทำไม?” ฝ่ามือหนาค่อยๆ ประคองใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา ปาดซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

“อุ่น...อึก” จะพูดยังไงดี มันพูดไม่ออกอยากจะบอกว่ากลัวเขาแต่ก็ได้แค่ร้องไห้ออกมา ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน

“เราจะไม่ทำอะไรอุ่น ไม่ต้องกลัว เราแค่....” เขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่ทำเธอร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้จะเข้าหาเธอยังไง ที่พูดความในใจออกไปแบบนั้นแค่อยากให้คนตรงหน้ารู้ถึงความรู้สึก ความรู้สึกที่ไม่เคยมีให้ใคร ไม่เคยมองใคร อยากให้เธอรู้ว่าเธอคือคนพิเศษสำหรับเขาจริงๆ

“เราแค่อยากให้อุ่นรู้ว่าอุ่นคือคนพิเศษสำหรับเรา” เขาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม ปาดซับน้ำตาที่มันยังไหลออกมาไม่หยุด

“แต่เรา...เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วนาย...”

“ถ้าอุ่นอยากรู้จักเรามากกว่านี้ อุ่นก็ต้องเป็นแฟนเรา”

“ปะ.... เป็นแฟน!!” บ้าไปแล้ว นี่มันบ้าชัดๆ เมื่อกี้เขาเพิ่งจะบอกชอบ ตอนนี้เขาขอเธอเป็นแฟน....