ยามความรักมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าธุลี

“คุณฟู่ ตอนนี้สถานที่เกิดเหตุรถชนยังอันตรายมาก คุณจะเข้าไปไม่ได้นะ”

“พวกเราติดต่อทีมกู้ภัยมาแล้ว รถพยาบาลกำลังจะมาถึงในไม่ช้า”

“คุณฟู่...”

“หลีกไปให้พ้น! ถ้านายทำฉันเสียเวลาจนเธอเป็นอะไรขึ้นมา พวกแกทุกคนจะต้องตายตามเธอไปด้วย!” ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ประหนึ่งเสียงกระแสน้ำเชี่ยว เสียงตะคอกของใครคนหนึ่งทำให้เสิ่นฝานซิงที่หมดสติเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ค่อยๆ ได้สติกลับมา

เธอพยายามทอดสายตามองออกไปอย่างยากลำบาก เห็นเงาร่างสูงใหญ่ที่แสนจะคุ้นตาอยู่ห่างออกไป และกำลังวิ่งเข้ามาทางเธอดุจเทพที่ลงมาจากสวรรค์

เสิ่นฝานซิงปลื้มปิติจนหลั่งน้ำตา

หลังจากประสบอุบัติเหตุ เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกขังอยู่ในรถที่พลิกคว่ำมานานแค่ไหนแล้ว

เธอคิดว่าฟู่อวี้หานจะไม่มาหาเธอแล้วเสียอีก

ก่อนเกิดเรื่อง เธอยังทะเลาะกับฟู่อวี้หานอยู่เลย

เพราะว่าเมื่อคืนก่อนพวกเขาตกลงกันว่าจะนัดเจอที่บริษัท แต่ฟู่อวี้หานกลับยกเลิกนัดกะทันหันหลังจากรับโทรศัพท์จากใครบางคน ไม่ว่าเธอจะโทรหากี่สายเขาก็ไม่ยอมรับ หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เธอใช้แบตเตอรี่ที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดส่งตำแหน่งให้เลขาฯของเขาอย่างเร่งรีบ

เธอคิดว่าฟู่อวี้หานจะเมินเฉยต่อข้อความของเธอเหมือนเมื่อก่อน

คิดไม่ถึงว่า...

“ลูกแม่...หนูมีหวังแล้วนะ...คุณพ่อมาแล้ว...”

เสิ่นฝานซิงก้มมองเลือดแดงสดที่รินไหลออกจากร่างกายเป็นสาย ขณะกอดความหวังเสี้ยวสุดท้ายเอาไว้

เธอพยายามเปล่งเสียงเรียกชื่อของฟู่อวี้หานทั้งที่ยังมีอาการเวียนศีรษะและอยากจะอาเจียน ทว่าเพิ่งจะอ้าปากก็พบว่าเสียงของตัวเองแหบแห้งจนพูดอะไรไม่ได้เลย

แต่ไม่เป็นไรหรอก ฟู่อวี้หานมาตามหาเธอแล้ว เธอพยายามยกแขนที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองขึ้นมา คิดจะโบกเรียกเขา...

วินาทีต่อมา ฟู่อวี้หานกลับเดินผ่านเธอไปแบบดื้อๆ เขาเร่งฝีเท้าเดินต่อไปอย่างไม่ลดละ

เสิ่นฝานซิงชะงักนิ่ง

คิดว่าเขาอาจจะจำผิดคน

วันนี้เธอไม่ได้ขับรถของบ้านตระกูลฟู่ออกมา รถคันนั้นถูกน้องสาวของสามีขับออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว รถคันนี้เป็นของขวัญที่เธอได้รับมาจากคุณแม่ ปกติจะนำรถคันนี้ออกมาขับน้อยมาก ฟู่อวี้หานจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลก

เสิ่นฝานซิงไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดมากนัก เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีตะโกนเรียกชื่อเขา

แต่การเสียเลือดเป็นเวลานานทำให้เธอหมดสิ้นเรี่ยวแรง เสียงของเธอจึงเบาไม่ต่างจากเสียงยุงบิน

ฟู่อวี้หานไม่ได้ยินเสียงของเธอและเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดฝีเท้าที่หน้ารถยนต์คันสีขาวของคู่กรณี

เสิ่นฝานซิงยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ฟู่อวี้หานก็เปิดประตูรถคันนั้นออกแล้วอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังตัวสั่นระริกออกมา

ผู้หญิงคนนั้นสวมโค้ทกันลมตัวยาว รูปร่างบอบบางผอมเพรียวของเธอดูสง่างามอย่างมาก ท่าทางอ่อนแอจนใครเห็นก็ต้องรู้สึกสงสาร

ตอนที่เห็นหน้าของเธอคนนั้น เสิ่นฝานซิงก็เหมือนถูกความสิ้นหวังกลืนกิน

เธอคือรักแรกของฟู่อวี้หาน เยี่ยจิง

เธอพลันนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ รถคันนั้นขับเปลี่ยนเลนไปมาไม่ยอมหยุด ก่อนจะขับจี้ท้ายรถเธออย่างบ้าคลั่ง โดยไม่ให้เวลาเธอได้ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้กลับจอดนิ่งอยู่ข้างทางอย่างปลอดภัย ราวกับเด็กที่กำลังบาดเจ็บและบอบช้ำ

ขณะที่เจ้าของรถกำลังเอนศีรษะซบอกของสามีเธออยู่

เสิ่นฝานซิงไม่มีเวลาคิดว่าทำไมเยี่ยจิงที่ควรจะอยู่ต่างประเทศถึงกลับมากะทันหัน แล้วก็ไม่ว่างพอจะคิดด้วยว่าทำไมเยี่ยจิงถึงขับรถชนท้ายเธอ ทำไมทุกอย่างถึงได้บังเอิญขนาดนี้

ตอนนี้เธอแค่อยากจะรักษาชีวิตของลูกเท่านั้น

“คุณฟู่ รถคันนั้นเหมือนจะมีคนติดอยู่นะครับ!”

ขณะที่เสิ่นฝานซิงตะเกียกตะกายพยายามจะทุบกระจกรถ บอดี้การ์ดข้างกายฟู่อวี้หานก็สังเกตเห็นว่ามีเงาคนเคลื่อนไหวอยู่ภายในรถ อีกทั้งรู้สึกว่ารถคันดังกล่าวดูคุ้นตาแปลกๆ จึงอดเอ่ยทักไม่ได้

พอได้ยินแบบนั้น ฟู่อวี้หานก็เอียงศีรษะไปมอง

ผู้หญิงที่อยู่ในรถมีเลือดเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า เลือดสีแดงเข้มรินไหลออกมาจากร่างกายของเธอ สภาพของเธอเละเทะจนดูไม่ได้ แต่ก็ยังพอจะมองเห็นเค้าโครงหน้าสวยงามของอีกฝ่ายได้แบบเลือนราง

อีกทั้งยังดูคุ้นตาอยู่ไม่น้อย

ฟู่อวี้หานหยุดฝีเท้ากะทันหัน เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เยี่ยจิงที่อยู่ในอ้อมกอดกลับส่งเสียงครางด้วยความเจ็บเบาๆ

“จิงจิงได้รับบาดเจ็บ รีบส่งคนไปเคลียร์เส้นทางเพื่อไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

ฟู่อวี้หานไม่สนใจเรื่องอย่างอื่นอีก

“แต่ว่าคุณฟู่ครับ...”

บอดี้การ์ดคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกสายตาเย็นเยียบของฟู่อวี้หานข่มให้กลัวจนต้องตอบกลับว่า “ครับ”

เสิ่นฝานซิงเห็นกับตาว่าฟู่อวี้หานเพียงหันมามองเธอแค่แวบเดียวเท่านั้น ก็อุ้มเยี่ยจิงก้าวฉับๆ ออกไปขึ้นรถ

“ฟู่อวี้หาน ช่วยด้วย! ช่วยลูกของเราด้วย...” เสิ่นฝานซิงอยากจะตะโกนออกไปแบบนั้นมาก แต่แค่เธออ้าปากก็ถูกก้อนเลือดในลำคอขวางเส้นเสียงแล้ว

ไม่มีใครสนใจเธอเลย

รถของฟู่อวี้หานที่มีเยี่ยจิงอยู่พุ่งทะยานออกไปแล้ว

เสิ่นฝานซิงจ้องมองรถที่แล่นห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสายตาของเธอเริ่มเหม่อลอย พริบตาต่อมาความเจ็บปวดราวกับถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ก็ถาโถมเข้าหาเธอราวกับคลื่นน้ำ

เธอประคองสติไม่ไหวอีกต่อไป ภาพเบื้องหน้าของเธอมืดดับ ก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง