บทที่ 2

EP. 2

ห้องเชือด

"ฉันเจ็บนะ" นิสาใบหน้าเหยเก อัคคีจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น การมาอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของอัคคีทำเรียวมะตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคนใหญ่คนโตระดับอัคคีจะยอมบินลัดฟ้ามาหานิสาถึงประเทศญี่ปุ่นด้วยตนเอง

"กูถามก็ตอบ" อัคคีเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์พลางบีบเรียวแขนเล็กแรงขึ้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ฮารุเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนิสาจึงรีบเขย่าแขนของเรียวมะที่กำลังอยู่ในอาการตกใจเชิงบอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือนิสา ทำให้เรียวมะได้สติกลับมา

"...เขาเป็นแฟนฉัน" นิสาตอบคำถามของอัคคีอย่างหนักแน่นพลางสะบัดแขนออกจากพันธนาการของอัคคีอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินเข้าไปหาเรียวมะที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน

"..." อัคคีที่เห็นอย่างนั้นขบกรามเข้าหาแน่นด้วยความโกรธจนสันกรามปูด กระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรงจนร่างของนิสาถลากลับไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของอัคคีอีกครั้ง

"โอ๊ย!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เธอจับมือหนาของอัคคีเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขากระชากผมของเธอ

"นิสา" เรียวมะที่เห็นใบหน้าเหยเกของแฟนสาวจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปจับเรียวแขนเล็กของนิสาออกห่างจากอัคคี ทว่าอัคคีกลับใช้เท้าเตะมือของเรียวมะออกจากเรียวแขนของนิสาอย่างแรง

"ปล่อยนิสา" เรียวมะเอ่ยเชิงออกคำสั่งเสียงเข้มพลางกำหมัดแน่นด้วยความโมโห เรียวมะเองรู้จักอัคคีดี รู้ว่าอัคคีเป็นใครและเป็นอะไรกับนิสา ยิ่งเห็นอัคคีกระทำต่อนิสาอย่างป่าเถื่อนต่อหน้าต่อตาของเขาและเหล่าบรรดานักท่องเที่ยวภายในผับอย่างอุกอาจเช่นนี้ยิ่งทำให้เรียวมะโกรธจนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

"อย่ามาแส่" อัคคีตวัดตามองเรียวมะอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันไปใช้มือหนาบีบปลายคางมนของนิสาอย่างแรง

"ฉันดูเหมือนคนใจกว้างถึงขนาดยอมให้คู่หมั้นของตัวเองไปคบหากับชายอื่น?" อัคคีกดเสียงต่ำ ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยประชิดริมฝีปากอวบอิ่มของนิสาทำเอานิสาขนลุกซู่รู้สึกหวาดกลัวในน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของอัคคี

"น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเธอหวาดกลัวและหวาดระแวงในอารมณ์ของอัคคี สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในตอนนี้คือ กลัวว่าอัคคีจะพาลทำร้ายทุกคนรอบๆ ตัวของเธอ

"เธอกล้าลองดีกับฉัน?" อัคคีเอ่ยประชิดริมฝีปากของนิสาพลางจ้องมองเข้ามาในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกของเธออย่างดุดัน

"ฉะ...ฉันกับเรียวเราสองคนคบกันก่อนที่ฉันจะหมั้นกับนายอีกนะ" นิสาตอบกลับอัคคีอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ไม่ว่าตอนนี้เธอจะเล่นชู้กับใครอยู่...ฉันไม่สนใจ"

"มะ..หมายความว่าไง"

"ถ้าไม่อยากเห็นฉันฆ่ามัน...บอกเลิกมันซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเข้มดุก่อนจะกระตุกเส้นผมท้ายทอยของนิสาอย่างแรง บังคับให้เธอหันไปมองที่เรียวมะ

"ไม่" นิสาส่ายหน้าปฏิเสธทันควันโดยที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อน

"อยากให้ฉันฆ่ามัน?"

"โอ๊ย!!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง อัคคีกระตุกเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอยกขึ้น ดวงตากลมโตมองที่สันกรามคมกริบของอัคคี

"ปล่อยนิสาเดี๋ยวนี้" เรียวมะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างออกคำสั่ง โกรธจนตัวสั่น เกลียดการกระทำป่าเถื่อนของอัคคีเป็นอย่างมาก

"หึ ไอ้กระจอก มึงมีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอวะ" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยันพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า "กูเป็นใครแล้วมึงเป็นใคร...มึงกล้ากับกูเหรอ?"

"..." เรียวมะนิ่งเงียบไป ทำได้เพียงกำหมัดแน่น โกรธที่อัคคีมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผยและโกรธที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนิสาได้เลย เรียวมะเป็นเพียงแค่นักศึกษาธรรมดาไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อกรกับมาเฟียใหญ่อย่างอัคคี

"หึ ไอ้กระจอก" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาอีกครั้งก่อนจะกระชากเรียวแขนของนิสาให้เดินตามเขาออกไป โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดนับสิบคนของอัคคียืนกันเรียวมะเอาไว้ไม่ให้เรียวมะเดินตามนิสาออกไป

"ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนาของอัคคีแต่ก็ไม่เป็นผลด้วยเรี่ยวแรงของเธอมีเพียงน้อยนิดมิอาจจะสู้เรี่ยวแรงของชายร่างสูงใหญ่กำยำอย่างอัคคีได้

"มานี่" อัคคีฉุดกระชากนิสาเดินขึ้นไปยังชั้นสาม ที่เป็นห้องเชือดสำหรับทำกิจกรรมทางเพศของผับที่มีไว้สำหรับลูกค้าวีไอพีที่มักจะซื้อบริการหญิงสาวขายบริการ

"เบาๆ หน่อย ยังไงก็แม่ของลูกในอนาคต" เป็นการันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องเชือดเอ่ยเชิงเตือนสติของพี่ชาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องเชือดอย่างใจเย็น

"ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาหวาดกลัวจนมือสั่น เมื่อถูกอัคคีฉุดกระชากเข้าไปภายในห้องเชือด ภายในห้องเป็นโทนสีแดงเลือด และเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการมีเซ็กซ์แบบซาดิสม์ครบทุกชนิด

"ฉันคงให้อิสระกับเธอมากเกินไปเธอถึงได้กล้าคบชู้ลับหลังฉัน" ตุบ! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กลับ ร่างเล็กของนิสาก็ถูกอัคคีเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงนอนอย่างแรงทำเอาเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสารีบขยับตัวหนีเมื่อเห็นว่าอัคคีกำลังปลดหัวเข็มขัดของเขาออกจากเอวสอบ

"เอากับมันรึยัง" คำถามของอัคคีทำให้นิสาไม่กล้าตอบเธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยกลัวว่าหากตอบความจริงออกไปแล้วจะยิ่งทำให้อัคคีโกรธมากกว่าเดิม

"กูถามว่าเอากับมันรึยัง!" อัคคีตวาดเสียงดังลั่นเขาขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามสั่น ดวงตาดุร้ายจ้องมองท่าทางหวาดกลัวของคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาลจัดๆ ราวกับจะฉีกกระชากวิญญาณของเธอในชั่วพริบตาเดียว

"ยะ..ยัง" นิสาตอบคำถามของอัคคีไปตามความจริง

"เธอกับมันล้วงกันถึงขั้นไหน" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามหากแต่ดวงตายังคงจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตตลอดเวลา ราวกับกำลังอ่านความจริงจากดวงตาของเธออยู่

"คะ..แค่เกือบหอมแก้ม" คำตอบของนิสาทำเอาอัคคีขบกรามแน่นอีกครั้ง "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อเห็นว่าอัคคีหยิบแส้ที่ปลายเตียงนอนเดินตรงเข้ามาหาเธอ

"เธอเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องตัวเธอ" เพียะ! อัคคีฟาดแส้ลงที่เรียวขาสวยหนึ่งทีทำเอานิสาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด

"โอ๊ย! ฮึก!" ความเจ็บแสบที่ได้รับจากแส้ทำเอาหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล

"ความสุขสบาย...กับอิสระที่ฉันให้...เธอคงไม่ชอบ" แค่วก! แคว่ก! สิ้นเสียงชุดเดรสเกาะอกของนิสาถูกมือหนาของอัคคีกระชากออกจนขาดวิ่น

"อึก อัคคีฉันเจ็บนะ" นิสาพยายามดึงชุดเดรสที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนตัวของเธอกลับคืน แต่ยิ่งเธอต่อต้านอัคคียิ่งกระชากชุดที่เหลืออยู่บนตัวของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ชุดเดรสที่ขาดวิ่นบาดผิวเนื้อขาวผ่องของเธอจนเป็นรอยแดงช้ำ