EP. 2
ห้องเชือด
"ฉันเจ็บนะ" นิสาใบหน้าเหยเก อัคคีจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น การมาอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของอัคคีทำเรียวมะตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคนใหญ่คนโตระดับอัคคีจะยอมบินลัดฟ้ามาหานิสาถึงประเทศญี่ปุ่นด้วยตนเอง
"กูถามก็ตอบ" อัคคีเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์พลางบีบเรียวแขนเล็กแรงขึ้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ฮารุเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนิสาจึงรีบเขย่าแขนของเรียวมะที่กำลังอยู่ในอาการตกใจเชิงบอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือนิสา ทำให้เรียวมะได้สติกลับมา
"...เขาเป็นแฟนฉัน" นิสาตอบคำถามของอัคคีอย่างหนักแน่นพลางสะบัดแขนออกจากพันธนาการของอัคคีอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินเข้าไปหาเรียวมะที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน
"..." อัคคีที่เห็นอย่างนั้นขบกรามเข้าหาแน่นด้วยความโกรธจนสันกรามปูด กระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรงจนร่างของนิสาถลากลับไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของอัคคีอีกครั้ง
"โอ๊ย!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เธอจับมือหนาของอัคคีเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขากระชากผมของเธอ
"นิสา" เรียวมะที่เห็นใบหน้าเหยเกของแฟนสาวจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปจับเรียวแขนเล็กของนิสาออกห่างจากอัคคี ทว่าอัคคีกลับใช้เท้าเตะมือของเรียวมะออกจากเรียวแขนของนิสาอย่างแรง
"ปล่อยนิสา" เรียวมะเอ่ยเชิงออกคำสั่งเสียงเข้มพลางกำหมัดแน่นด้วยความโมโห เรียวมะเองรู้จักอัคคีดี รู้ว่าอัคคีเป็นใครและเป็นอะไรกับนิสา ยิ่งเห็นอัคคีกระทำต่อนิสาอย่างป่าเถื่อนต่อหน้าต่อตาของเขาและเหล่าบรรดานักท่องเที่ยวภายในผับอย่างอุกอาจเช่นนี้ยิ่งทำให้เรียวมะโกรธจนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
"อย่ามาแส่" อัคคีตวัดตามองเรียวมะอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันไปใช้มือหนาบีบปลายคางมนของนิสาอย่างแรง
"ฉันดูเหมือนคนใจกว้างถึงขนาดยอมให้คู่หมั้นของตัวเองไปคบหากับชายอื่น?" อัคคีกดเสียงต่ำ ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยประชิดริมฝีปากอวบอิ่มของนิสาทำเอานิสาขนลุกซู่รู้สึกหวาดกลัวในน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของอัคคี
"น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเธอหวาดกลัวและหวาดระแวงในอารมณ์ของอัคคี สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในตอนนี้คือ กลัวว่าอัคคีจะพาลทำร้ายทุกคนรอบๆ ตัวของเธอ
"เธอกล้าลองดีกับฉัน?" อัคคีเอ่ยประชิดริมฝีปากของนิสาพลางจ้องมองเข้ามาในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกของเธออย่างดุดัน
"ฉะ...ฉันกับเรียวเราสองคนคบกันก่อนที่ฉันจะหมั้นกับนายอีกนะ" นิสาตอบกลับอัคคีอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ไม่ว่าตอนนี้เธอจะเล่นชู้กับใครอยู่...ฉันไม่สนใจ"
"มะ..หมายความว่าไง"
"ถ้าไม่อยากเห็นฉันฆ่ามัน...บอกเลิกมันซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเข้มดุก่อนจะกระตุกเส้นผมท้ายทอยของนิสาอย่างแรง บังคับให้เธอหันไปมองที่เรียวมะ
"ไม่" นิสาส่ายหน้าปฏิเสธทันควันโดยที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อน
"อยากให้ฉันฆ่ามัน?"
"โอ๊ย!!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง อัคคีกระตุกเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอยกขึ้น ดวงตากลมโตมองที่สันกรามคมกริบของอัคคี
"ปล่อยนิสาเดี๋ยวนี้" เรียวมะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างออกคำสั่ง โกรธจนตัวสั่น เกลียดการกระทำป่าเถื่อนของอัคคีเป็นอย่างมาก
"หึ ไอ้กระจอก มึงมีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอวะ" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยันพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า "กูเป็นใครแล้วมึงเป็นใคร...มึงกล้ากับกูเหรอ?"
"..." เรียวมะนิ่งเงียบไป ทำได้เพียงกำหมัดแน่น โกรธที่อัคคีมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผยและโกรธที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนิสาได้เลย เรียวมะเป็นเพียงแค่นักศึกษาธรรมดาไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อกรกับมาเฟียใหญ่อย่างอัคคี
"หึ ไอ้กระจอก" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาอีกครั้งก่อนจะกระชากเรียวแขนของนิสาให้เดินตามเขาออกไป โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดนับสิบคนของอัคคียืนกันเรียวมะเอาไว้ไม่ให้เรียวมะเดินตามนิสาออกไป
"ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนาของอัคคีแต่ก็ไม่เป็นผลด้วยเรี่ยวแรงของเธอมีเพียงน้อยนิดมิอาจจะสู้เรี่ยวแรงของชายร่างสูงใหญ่กำยำอย่างอัคคีได้
"มานี่" อัคคีฉุดกระชากนิสาเดินขึ้นไปยังชั้นสาม ที่เป็นห้องเชือดสำหรับทำกิจกรรมทางเพศของผับที่มีไว้สำหรับลูกค้าวีไอพีที่มักจะซื้อบริการหญิงสาวขายบริการ
"เบาๆ หน่อย ยังไงก็แม่ของลูกในอนาคต" เป็นการันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องเชือดเอ่ยเชิงเตือนสติของพี่ชาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องเชือดอย่างใจเย็น
"ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาหวาดกลัวจนมือสั่น เมื่อถูกอัคคีฉุดกระชากเข้าไปภายในห้องเชือด ภายในห้องเป็นโทนสีแดงเลือด และเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการมีเซ็กซ์แบบซาดิสม์ครบทุกชนิด
"ฉันคงให้อิสระกับเธอมากเกินไปเธอถึงได้กล้าคบชู้ลับหลังฉัน" ตุบ! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กลับ ร่างเล็กของนิสาก็ถูกอัคคีเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงนอนอย่างแรงทำเอาเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสารีบขยับตัวหนีเมื่อเห็นว่าอัคคีกำลังปลดหัวเข็มขัดของเขาออกจากเอวสอบ
"เอากับมันรึยัง" คำถามของอัคคีทำให้นิสาไม่กล้าตอบเธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยกลัวว่าหากตอบความจริงออกไปแล้วจะยิ่งทำให้อัคคีโกรธมากกว่าเดิม
"กูถามว่าเอากับมันรึยัง!" อัคคีตวาดเสียงดังลั่นเขาขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามสั่น ดวงตาดุร้ายจ้องมองท่าทางหวาดกลัวของคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาลจัดๆ ราวกับจะฉีกกระชากวิญญาณของเธอในชั่วพริบตาเดียว
"ยะ..ยัง" นิสาตอบคำถามของอัคคีไปตามความจริง
"เธอกับมันล้วงกันถึงขั้นไหน" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามหากแต่ดวงตายังคงจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตตลอดเวลา ราวกับกำลังอ่านความจริงจากดวงตาของเธออยู่
"คะ..แค่เกือบหอมแก้ม" คำตอบของนิสาทำเอาอัคคีขบกรามแน่นอีกครั้ง "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อเห็นว่าอัคคีหยิบแส้ที่ปลายเตียงนอนเดินตรงเข้ามาหาเธอ
"เธอเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องตัวเธอ" เพียะ! อัคคีฟาดแส้ลงที่เรียวขาสวยหนึ่งทีทำเอานิสาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด
"โอ๊ย! ฮึก!" ความเจ็บแสบที่ได้รับจากแส้ทำเอาหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล
"ความสุขสบาย...กับอิสระที่ฉันให้...เธอคงไม่ชอบ" แค่วก! แคว่ก! สิ้นเสียงชุดเดรสเกาะอกของนิสาถูกมือหนาของอัคคีกระชากออกจนขาดวิ่น
"อึก อัคคีฉันเจ็บนะ" นิสาพยายามดึงชุดเดรสที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนตัวของเธอกลับคืน แต่ยิ่งเธอต่อต้านอัคคียิ่งกระชากชุดที่เหลืออยู่บนตัวของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ชุดเดรสที่ขาดวิ่นบาดผิวเนื้อขาวผ่องของเธอจนเป็นรอยแดงช้ำ
تسجيل الدخول
آخر تحديث:
2025-03-23 04:11:24
