[1] ชมพูพิงค์ | กดดัน

ถ้าแนะนำตัวพร้อมเรื่องเฮงซวยทั้งหมดในชีวิต

ชีวิตฉันคงเหมือนนางเอกในละครน้ำเน่า

แต่ชีวิตฉันมันเป็นแบบนั้นจริงๆนะ และฉันก็อยากจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้ ถึงความจอมปลอมของคนหน้าใหญ่ใจถึงพวกคุณหญิงคุณนาย ที่ทำตัวเองดูดีตีกระบังออกงานสังคม แต่หนี้ถมแทบจะท่วมหัว

ถมจนให้นังชมพูพิงค์คนนี้มารับกรรม เห็นชื่อแบบนี้ชีวิตฉันไม่ได้หวานแหววโรยด้วยกลีบกุหลาบ มันมีแต่ขวากหนาม และเรื่องเฮงซวยตั้งแต่ฉันเกิด

ฉันเป็นลูกคนใช้ในบ้านเอกอัครราชทูตประจำกรุงแคนเซล (ประเทศxx) ที่ถูกคุณหญิงผกาชุบเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เนื่องจากแม่ฉันมีเหตุผลจำเป็นต้องใช้เงิน

พ่อป่วย ควายที่บ้านนอกตาย ยายเป็นอัมพาต ชนิดที่ว่า..ฉันเกิดมาทุกอย่างแย่ลงปุบปับ เหมือนนรกส่งมาจองล้างจองผลาญแม่

จนแม่ฉันขายฉันมาเป็นลูกบุญธรรมคนอื่น อยู่สุขสบายเป็นลูกคุณหนู ซึ่งแรกๆทุกคนก็ดีกับฉัน พาออกงานสังคัง เอ้ย! สังคมเป็นทางการ ว่าฉันคือลูกสาวเอกอัครราชทูตที่แตกสาวพร้อมจะออกเรือนแล้ว!

ใช่...การออกงานสังคมที่ว่า คุณหญิงแม่แค่ต้องการให้ฉันไปจับผู้ชายในงาน ลูกไฮโซ ลูกเจ้าของธุรกิจพวกอสังหาริมทรัพย์ ใครก็ได้ที่รวยมหาศาลพอที่จะใช้หนี้สี่สิบล้านให้ท่านได้

แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมให้คนดีๆพวกนั้นมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ ทุกคนที่คุณหญิงแม่ทาบทามและดันหลังฉันกระโจนหาเขา เขายังหนุ่มยังแน่นยังเอ๊าะๆกันทั้งนั้น

ฉันจึงยอมดิสเครดิตตัวเอง บอกว่าเป็นผู้หญิงเละเทะสำมะเลเทเมา เน่ายิ่งกว่าน้ำในคลองแสนแสบ เพื่อให้ตัวเองรอด และทุกคนรอดวินๆ

ยกตัวอย่างเช่น..

'ฮึกๆ พี่เหม...อย่าบอกใครนะคะ พิงค์ไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณหญิงแม่หรอกค่ะ พิงค์เป็นลูกคนใช้ และพิงค์ก็เคยถูกคุณหญิงเรียกไปบำเรอสามีตัวเอง ฮือๆ มันทุเรศมากๆ' พิงค์เกลียดตัวเอง'

ใครได้ยินแบบนี้ก็หน้าถอดสีทั้งนั้น แม้กระทั่งอีกสองสามคนที่คุณหญิงแม่ยัดเยียดให้

มีพี่เต้ พี่พัท พี่ดล ฉันบอกทุกคน แต่พี่ๆไม่ได้ขยาดฉันหรือผลักไสไล่ส่ง ทุกคนสงสาร...อยากให้ฉันหลุดจากวงจรอุบาทว์นี้มากกว่า

แต่ฉันไม่ได้ขอเงินพี่ๆหรือยืมเขามาใช้หนี้หรอกนะ ฉันแค่อยากเอาตัวรอดจากการคลุมถุงชน ที่คุณหญิงแม่เห็นฉันเป็นผักเป็นปลาเอาไปใช้หนี้นอกระบบ และหลอกคนอื่น

"รอดแล้วแก เฮ้อ พี่เหม พี่เต้ พี่พัท พี่ดล ทุกคนเซย์กู๊ดบายฉันแล้ว^^"

และตอนนี้ฉันก็วางกระเป๋าชาแนลบอยลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นมะยม ก่อนจะหยิบลูกมันที่หล่นเป่าฝุ่น ฟู่วๆ แล้วยัดเข้าปาก

อ๊ายยยยย~ เปรี้ยวจี๊ดน้ำตาเล็ดเลย><

"อี๋~ดีแล้วที่หนุ่มๆพวกนั้นเซย์กู๊ดบาย แกทำตัวไม่เหมือนลูกคุณหนูเลย กินไปได้ยังไงเนี่ย สกปรก-.,-"

พู่กันเบะปากใส่ฉัน และเขี่ยลูกมะยมที่เหลือบนโต๊ะทิ้งทันที ก่อนที่ฉันจะรีบจับมือเธอไว้ เพราะฉันจะกินต่อ

จะบอกอะไรให้...พู่กันคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ย้ำชัดๆนะ..ว่าคนเดียว

ก่อนหน้านี้ปีหนึ่งสองสาม..ก็มีมากล้นโต๊ะอยู่นั่นแหละ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครจริงใจกับฉันเลย จนเวลามันดีดคนพวกนั้นออกไปทีละคนสองคน เพราะรู้ความจริงและรับไม่ได้ที่ฉันเป็นลูกคนใช้

มีแต่พู่กันคนเดียวเข้าใจ และไม่เคยทิ้งฉันไปไหนเลย

พู่กันเป็นคนสวยหมวยอินเตอร์ ขาว อึ๋ม ตาชั้นเดียวแต่บางวันก็สองชั้นนะ..เพราะเธอติดสติ๊กเกอร์ เอาเถอะแบบไหนก็สวย เพื่อนฉันสวยที่สุด

"ว่าแต่แกไปทำอีท่าไหน หนุ่มไฮโซพวกนั้นถึงลาขาด ไม่เอาแกเป็นเมีย"

"ฉันบอกว่าฉันโดนบังคับ ให้บำเรอพ่อบุญธรรม ^^"

พูกันที่กำลังก้มเปิดกระเป๋าเงยขึ้นมองฉัน และตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน เมื่อเห็นฉันพูดเรื่องนี้หน้าระรื่น

"ห๊ะ? แกจะบ้าเหรอ? แกพูดแบบนั้นได้ไง ไม่ใช่แกคนเดียวนะที่เสีย พ่อบุญธรรมแกก็เสียด้วย"

ฉันชะงัก..และหยุดเคี้ยวลูกมะยมทันที ก่อนที่จะหัวเราะหึ!ออกมา

ที่บ้านหลังนั้นไม่มีใครดีสักคน ปลอมเปลือกกันทั้งนั้น พ่อบุญธรรมถ้าไม่อยู่เมืองนอกเมืองนา ป่านนี้คงจับฉันเป็นเมียอีกคนไปแล้ว

"ปล่อยไป เขาก็ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว ฉันต้องเอาตัวรอดจากบ้านเฮงซวยนี้ให้ได้ ตอนนี้ก็ปีสี่เทอมสุดท้าย...ฉันคิดว่าเรียนจบฉันจะพาแม่หนี และทุกอย่างจะจบ!"

พู่กันเริ่มกุมขมับนวดเบาๆกับความคิดฉัน ซึ่งฉันคิดว่ามันน่าจะเข้าท่า..และโอเคที่สุดแล้ว

ก็หนี้พวกนั้นคุณหญิงแม่เป็นคนก่อ เล่นการพนัน โลภมาก ทำไมฉันต้องแต่งงานจับผู้ชายมาใช้หนี้ให้ท่านด้วย รู้ว่ามีบุญคุณกับฉัน..แต่ฉันขอตอบแทนด้วยวิธีอื่นเถอะ

ให้ฉันไปร่วมหอลงโลงกับคนที่ฉันไม่ได้รัก ฉันทำไม่ได้หรอก

"แกคิดว่าแกจะหนีรอดเหรอ? แกเคยบอกฉันฉันจำได้! ถึงหนุ่มๆไฮโซไม่เอาแก ก็มีเจ้าหนี้แก่ๆของแม่แกรอเครมแกอยู่"

!!!

พอได้ยินพู่กันพูดถึงสิ่งที่ฉันกลัว..และอยากลบมันทิ้งออกจากหัว ฉันก็หลับตาลงควบคุมอารมณ์เดือดปุดๆของตัวเอง

นี่ล่ะคือสาเหตุ..ที่ฉันอยากเรียนจบเร็วๆและรีบหนี เพราะถ้าคุณหญิงแม่จนมุม..ท่านก็จะเอาฉันขัดดอกให้ได้ ไม่ว่าหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ท่านไม่เคยสน

ขอแค่ท่านหลุดพ้นจากหนี้สี่สิบล้านก็พอ

"นี่ไงแก..เรียนจบ ฉันต้องรีบหนี"

"รีบ? ก็ใช่..แต่แกคุยกับแม่แท้ๆแกรึยัง? การหนีพวกมีอิทธิพลทั้งด้านมืดอย่างเจ้าหนี้แก และด้านขาวอย่างพ่อเอกอัครราชทูต ฉันว่ามันต้องวางแผนต้องรอบคอบนะ ไม่งั้นแกถึงทางตันแน่ๆอ่ะ แต่ละคนธรรมดาที่ไหน"

ฉันมองหน้าพู่กันทันที วันนี้ฉันอุตส่าห์โล่งและมาบอกข่าวดีกับเธอแท้ๆ แต่พู่กันดันหาปริศนาให้ฉันแก้อีก

ถ้าฉันหนีไม่ทันจะทำยังไง? โอ้ย..ต้องเป็นเมียคนแก่คราวพ่อ หนักกว่าพี่ๆที่ฉันดิสเครดิตตัวเองอีกเหรอ?

อ้วกแตก!

"ฉันค่อยคิดไม่ได้เหรอ? แค่แผนหนีไฮโซหนุ่มๆฉันก็เสียไม่รู้จะเสียยังไงแล้วTT"

"เฮ้อ แกมีเวลาสามเดือนเองนะที่แกจะเรียนจบ ถ้าแกไม่รอบคอบและมีแผนวางไว้เนิ่นๆ แกคิดเหรอว่าจะปลอดภัย? ไหนจะหนีเจ้าพ่อปล่อยเงินกู้ ไหนจะแม่บุญธรรมแกอีก เขาเลี้ยงแกมาตั้งนาน.แค่มองตาก็รู้แล้วมั้งว่าแกจะไปไหน-_-"

ฉันคายเม็ดมะยมทิ้ง และนั่งนิ่งฉุกคิดตาม มันก็จริงอย่างที่พู่กันพูด ฉันควรวางแผนเนิ่นๆ ว่าจะหนีไปที่ไหน? ไปยังไง? ใช้เงินเท่าไหร่?

สามเดือนนี้ฉันจะได้เตรียมตัวไว้ และถลุงตังค์คุณหญิงแม่ให้ได้มากที่สุด

หลังจากคุยกับพู่กันและกลับมาเครียดอีก เข้าเรียนคลาสบ่ายฉันก็มีเหตุสุดวิสัยต้องรีบกลับบ้าน เพราะอยู่ๆแม่แท้ๆก็โทรมาร้องไห้กับฉัน บอกว่ามีชายฉกรรจ์บุกเข้าไปในบ้าน

และทำลายข้าวของทิ้งหลายอย่าง แถมข่มขู่ท่านด้วย

(คุณหนูคะตอนนี้คุณหญิงไม่อยู่ ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย ไม่รู้จะทำยังไงดี นมกลัวของพังมากๆค่ะ เขาบอกบ้านหลังนี้เป็นของเขา และเขาต้องการเจอตัวคุณหนูด้วย)

ไม่ว่าฉันจะกำชับแม่แค่ไหน ว่าอย่าเรียกฉันว่าคุณหนูๆ..ท่านก็ไม่เคยฟัง หลังจากคุณหญิงผการับฉันมาเลี้ยง..แม่แท้ๆฉันก็พูดจาห่างเหินมาก สายตาที่มองฉันก็เหมือนกัน มองเหมือนฉันสูงส่งและไม่ใช่ลูกสาวท่านอีกแล้ว

แต่ช่างเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือคนที่บุกเข้าไปในบ้าน..ต้องการเจอฉันทำไม!?!

"เขาบอกมั้ยคะว่าต้องการเจอหนูทำไม?" ฉันถามปลายสาย และรีบเปิดประตูขึ้นรถสตาร์ท

(มะ..ไม่บอกค่ะ แต่เขาใช้ปืนขู่มู่ทู่ และเตะมู่ทู่ด้วยค่ะ)

เตะมู่ทู่?! O_O

กรี๊ดดด ทำไมต้องเตะหมาฉันด้วย!!! >[]<