บทที่ 1 ชีวิตใครชีวิตมัน

บทที่ 1

ชีวิตใครชีวิตมัน

บานประตูห้องหอค่อยๆ ปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งเสียงอึกทึกจากงานเลี้ยงด้านนอกไว้เบื้องหลัง โลกที่เคยวุ่นวายเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและแฟลชถ่ายรูปพลันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันชวนอึดอัด

แสงไฟสีอุ่นจากโคมระย้าส่องสะท้อนผ้าม่านกำมะหยี่อย่างหรูหรา ห้องถูกจัดแต่งไว้อย่างประณีตดั่งเทพนิยาย เตียงขนาดใหญ่ปูด้วยผ้าปูสีงาช้าง กลีบกุหลาบแดงโปรยอยู่ทั่วผืนผ้าและพื้นพรม กลิ่นหอมจางๆ ของเทียนหอมลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ แต่บรรยากาศกลับไม่ได้โรแมนติกอย่างที่ควรจะเป็น

สายขิมยกมือถอดสร้อยคอออกช้าๆ ก่อนวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่หันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งถอดสูทและวางแก้วแชมเปญลงบนโต๊ะใกล้ๆ โทมัสยืนพิงผนังมองเธอด้วยสายตาที่อ่านยาก แฝงรอยยิ้มเย้ยหยันที่เหมือนคมดาบซ่อนอยู่ในความนิ่งสงบ

“สิ้นสุดความอดทนสักที” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น คล้ายคำประกาศชัดว่าเขาจะไม่อดทนทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

สายขิมหันกลับมามองเขา ริมฝีปากโค้งยกยิ้มบางที่ทั้งเย็นชาและท้าทาย

“จริงสินะ สิ้นสุดความอดทนสักที” เธอถอดเครื่องประดับออกจนหมดแล้วหันกลับไปมองเขาตรงๆ “เราสองคนในกรงทองที่สร้างเอง”

โทมัสหัวเราะหึในลำคอ เดินเข้ามาใกล้ทีละก้าวจนระยะห่างถูกกลืนหายไป เขาก้มลงกระซิบใกล้ใบหูเธอ

“กรงทองหรือกับดักก็ไม่ต่างกันหรอก ถ้าสุดท้ายคนที่อยู่ข้างในดิ้นไม่หลุด”

เธอปรายตามองเขา ไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย ก่อนจะตอบกลับอย่างนิ่งเฉียบ

“หรือบางที…คนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนขัง อาจจะเป็นแค่เหยื่อที่ยังไม่รู้ตัวก็ได้”

บรรยากาศในห้องหอจึงกลายเป็นสมรภูมิแห่งการประลองเชิงสายตาและคำพูด ราวกับไม่มีใครยอมก้าวถอยหลังแม้เพียงก้าวเดียว

“จะไปไหน” โทมัสเหลียวมองตามร่างบางที่เดินผ่านหน้าเขาไป

“ลืมแล้วเหรอ เราแต่งงานกันเพราะอะไร อย่าอินสิ…โทมัส” เธอเดินออกจากห้องหอพร้อมรอยยิ้มยียวน ทิ้งให้โทมัสอยู่ในห้องหอคนเดียวตลอดทั้งคืน

03:20 คลับหรูแห่งหนึ่ง

“โว่!! สนุกเป็นบ้า!” สายขิมโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเพลงบนชั้นสองของโซนวีไอพี ข้างกายเธอคือเพื่อนสนิทที่รู้ดีถึงเบื้องลึกเบื้องหลังการแต่งงานของเธอกับโทมัส

“ยายขิม แกก็น่าจะอยู่ให้มันพ้นคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้อยากปลดปล่อยค่อยว่ากันก็ไม่สายหรอก”

“ทำไมฉันต้องอยู่ ในเมื่อฉันกับไอ้บ้านั่นแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ล้วนๆ คืนเข้าหอเหรอ? หึ ไม่จำเป็น!” เธอยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างไม่แยแส “หลังแต่งก็แค่ต่างคนต่างใช้ชีวิต ชีวิตฉันก็คือของฉัน ชีวิตเขาก็เรื่องของเขา”

“แล้วแกจะเล่นละครตบตาแบบนี้จริงๆ เหรอ”

“ก็ไม่รู้สิ…” สายขิมยักไหล่อย่างไม่ทุกข์ร้อน “เอาไว้ฉันได้ของที่ต้องการก่อน แล้วค่อยหย่าก็ยังไม่สาย”

“ขอให้จริงเถอะ กลัวใจแกมากกว่า พี่โทมัสหล่อ รวย ขนาดนั้น เป็นฉันนะ…รักตายเลย ผัวรวยขนาดนี้อะ”

“หึ! แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอนหนึ่งคนแล้วกัน”

อีกฟากหนึ่งของคลับ ชายในสูทดำยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู รีบรายงานเจ้านายทันทีที่ปลายสายรับ

“คุณขิมอยู่ที่คลับย่านทองหล่อครับนาย ตอนนี้อยู่กับคุณจุ๊บแจง ท่าทางจะเมามากแล้วด้วย ให้ผมพากลับเลยไหมครับ”

(ไม่ต้อง ดูไปเรื่อยๆ)

“ครับนาย”

ด้านโทมัสที่นอนอยู่เพียงลำพังในห้องหอ เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนสะบัดผ้าห่มจนกลีบดอกกุหลาบปลิวกระจายร่วงลงพื้น แล้วทอดกายลงนอนด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

กลับมาที่สายขิม เสียงเพลงที่ดังระรัวกลบทุกความคิด สายขิมหัวเราะคิกคักพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นอีกครั้ง รสขมปร่าของแอลกอฮอล์แผ่ซ่านจนดวงตาคู่สวยเริ่มพร่าเลือน

“พอแล้วแก เมาแล้วจริงๆ นะ” จุ๊บแจงรีบคว้าแก้วออกจากมือเพื่อน “กลับไปนอนเถอะ เดี๋ยวหลุดภาพเสียๆ หายๆ จะซวยเอา”

“หึ ฉันไม่กลัวหรอก” สายขิมยกมือกดขมับตัวเอง พลางหัวเราะหยันเบาๆ “ถึงยังไง คืนนี้ก็ไม่มีใครรอฉันอยู่ดี”

เธอคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินโซเซออกจากโซนวีไอพี ร่างบางในชุดเดรสรัดรูปสะดุดนิดๆ จนการ์ดที่แอบตามดูต้องก้าวเข้ามาพยุง แต่เธอก็ปัดเบาๆ อย่างรำคาญ

“ไม่ต้องยุ่ง ฉันกลับเองได้”

ไม่นานนัก รถสปอร์ตสีขาวที่เธอขับมาก็เคลื่อนออกจากลานจอด ท่ามกลางความห่วงใยของเพื่อนที่ยังยืนมองตามอย่างกังวล

สายขิมกลับมาถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง เธอโยนกระเป๋าทิ้งลงบนโซฟาอย่างไม่สนใจ ก่อนถอดส้นสูงออกทีละข้างแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาพร่ามัวปิดลงช้าๆ พร้อมกับเสียงพึมพำเบาๆ

“นี่แหละ…ชีวิตฉัน ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น”

เพียงไม่นาน ร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทรา โดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีใครบางคนเฝ้าจับตาดูอยู่ในความเงียบเชียบของค่ำคืน

เช้าวันต่อมา 07:00

ครืดดด…

เสียงสั่นของโทรศัพท์ข้างหูทำให้สายขิมสะดุ้งตื่น มือเรียวควานหาต้นตอของเสียงแล้วหยิบขึ้นมาดูทั้งที่ดวงตายังปรือหนักจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

Thomas : อีกครึ่งชั่วโมงพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหารบ้านฉัน

“หา!!” ความง่วงและความมึนจากเหล้าถูกกวาดหายไปทันที สายขิมเบิกตากว้างขึ้นมาราวกับถูกสาดน้ำเย็น ก่อนจะรีบลุกไปจัดการตัวเอง

ด้านโทมัส… ดวงตาคมเหลือบมองเวลาบนข้อมือก่อนพยักหน้าให้คนขับ รถหรูจึงเคลื่อนตัวออกจากช่องจอดอย่างนิ่งเรียบ แต่ยังไม่ทันได้พ้น รถสปอร์ตสีขาวก็ตัดหน้ามาขวางเสียก่อน

ประตูรถสปอร์ตเปิดออก สายขิมก้าวลงมาอย่างไม่รีรอ ก่อนจะเปิดประตูรถอีกคันแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างโทมัสด้วยท่าทีเย็นเฉียบ

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอทุ้มต่ำดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ กลับยิ่งทำให้บรรยากาศในรถหนักอึ้ง

“หัวเราะอะไร” น้ำเสียงของเธอขุ่นมัว ไม่แม้แต่หันไปสบตา

“เธอถนัดนี่…เรื่องสวมบทละคร” โทมัสปรายตามองเพียงนิด ริมฝีปากหยักยกขึ้นเพียงเสี้ยววินาที “หาคำตอบไว้ให้ดี” พูดจบเขาก็ส่งสัญญาณสั้นๆ ให้คนขับออกรถอีกครั้ง ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบกดดัน

สายขิมเอนหลังนั่งไขว่ห้างพลางกอดอกแน่น ดวงตาที่พร่ามัวจากแอลกอฮอล์ยังพยายามฝืนจ้องตรงไปข้างหน้า ผมยาวที่ไม่ได้เก็บถูกร่วงระใบหน้า แต่เธอไม่คิดจะจัดการ เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ต้องทำคือเก็บท่าที ไม่ให้เขาเห็นความอ่อนล้าใดๆ