บทที่ 2 นักแสดง NO.1

บทที่ 2

นักแสดง NO.1

รถหรูเคลื่อนตัวมาหยุดนิ่งตรงหน้าคฤหาสน์โอ่อ่า โทมัสเป็นฝ่ายเปิดประตูก้าวลงมาก่อน เขาเพียงจัดระเบียบเสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงสแล็กส์สีดำเรียบๆ ให้เข้าที่ สวมแว่นกันแดดสีเข้มบังสายตาคมราวกับจะตัดขาดทุกความรู้สึก

เวลาผ่านไปหลายอึดใจ แต่สายขิมยังคงนั่งนิ่งในรถไม่ไหวติง โทมัสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนใช้หลังมือเคาะกระจกเบาๆ สองครั้ง แล้วดึงประตูเปิดออก

“ต้องให้ทำเทียบเชิญอย่างเป็นทางการหรือไง เธอถึงจะยอมก้าวลงมา” น้ำเสียงราบเรียบ ทว่าหนักแน่นพอจะกดดันให้คนฟังรู้สึกอึดอัด

“ฉันไม่ได้อยากมา” เธอตอบกลับทั้งที่สายตายังมองตรงไปข้างหน้า “อีกอย่าง แม่ของคุณก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากส่งตัวเข้าหอเมื่อวาน”

“หึ…” รอยยิ้มมุมปากฉาบอยู่ใต้แว่นดำ “สองนาที ฉันให้เวลาแค่นั้น”

เขาปิดประตูเสียงดังเพียงเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่ไยดี มือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกงในท่าทีสบายๆ แต่กลับแฝงพลังอำนาจที่ทำให้ใครก็ไม่กล้าขวาง

สายขิมมองตามแผ่นหลังกว้างผ่านกระจกมองหลัง แล้วถอนหายใจเฮือกยาวอย่างจำนน ก่อนหยิบสเปรย์ดับกลิ่นปากขึ้นมาฉีดกลบกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ยังติดค้างอยู่ เธอผลักประตูลงจากรถในที่สุด แล้วก้าวเดินตามเขาเข้าไปในบ้านด้วยความฝืนใจ

ร่างบอบบางก้าวเร่งจนทันโทมัส เธอยกยิ้มบางบนริมฝีปากราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ มือเรียวเอื้อมไปดึงมือหนาที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วสอดประสานไว้แน่นยิ่งกว่าโซ่ตรวน

ทันทีที่สัมผัสกัน บทละครฉากใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น รอยยิ้มหวานที่ฉาบทับความฝืนใจของเธอ ตัดกับแววตาคมที่กดดันแต่ก็ปล่อยให้เกมการแสดงดำเนินไปตามครรลอง

สัมผัสจากมือเล็กที่สอดเข้ามากระชับ ทำให้โทมัสเหลือบตามองเพียงเสี้ยววินาที มุมปากหยักยกขึ้นน้อยจนแทบไม่เห็น เหมือนคนที่รู้ทันทุกการเคลื่อนไหว แต่เลือกจะไม่เอ่ยอะไรออกมา

สำหรับเขา นี่คือการแสดงที่ไร้รอยต่อของผู้หญิงตรงหน้า รอยยิ้มหวานฉาบทับความขมขื่นได้แนบเนียนพอสมควร ทว่าต่อให้เธอจะแสดงเก่งแค่ไหน สายตาเขาก็อ่านทะลุได้ทั้งหมด

“หึ…” เสียงหัวเราะแผ่วต่ำลอดออกมาอีกครั้ง คล้ายคำชมปนเย้ย

สายขิมยังคงฝืนยิ้ม เดินเคียงข้างเขาเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ราวกับเป็นคู่รักที่เหมาะสม ท่ามกลางสายตาลูกน้องที่เปิดประตูให้ ทั้งคู่ต่างก็รู้ดี นี่ไม่ใช่ความจริง แต่ละครฉากนี้พวกเขาจำเป็นต้องเล่นให้สมบูรณ์แบบที่สุด

“สวัสดีค่ะคุณโทมัส คุณขิม” หัวหน้าแม่บ้านที่สนิทกับแม่ของโทมัสเดินออกมาต้อนรับทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา

“สวัสดีค่ะป้าวาส” สายขิมส่งยิ้มสดใส ขณะที่โทมัสเพียงพยักหน้ารับสั้นๆ เท่านั้น

“เชิญทางนี้เลยค่ะ กับข้าวขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว”

ทั้งคู่เดินตามแม่บ้านเข้าไปยังห้องอาหารใหญ่ ภายในนั้นพ่อกับแม่ของโทมัสนั่งรออยู่แล้ว สายขิมยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มหวานอ่อนน้อม

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อคุณแม่”

“สวัสดีค่ะลูกสาว มานั่งตรงนี้สิจ๊ะ”

สายขิมทรุดนั่งลงข้างกับแม่ของโทมัส ส่วนเขาอีกฝั่ง พลางกวาดตามองโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยเมนูหลายอย่าง

“กับข้าววันนี้น่ากินมากเลยค่ะ”

“ของโปรดเราทั้งนั้นแหละ” พ่อเอ่ยยิ้มๆ “แต่ไม่ใช่ของโปรดขิมคนเดียวหรอกลูก ของโปรดโทมัสด้วย มานั่งใกล้ๆ พ่อนี่สิ” เขาไม่ลืมเอาใจลูกชายตัวเองด้วย

โทมัสขยับไปนั่งบ้างพ่อตามคำบอก แล้วแม่ก็เลื่อนถ้วยซุปมาตรงหน้าสายขิมด้วยความเอ็นดู

“ลองชิมอันนี้สิ แม่ตตื่นเคี่ยวเองตั้งแต่ตีห้า บำรุงร่างกายทั้งชายทั้งหญิงเลยนะ”

หน้าตาและกลิ่นหอมของซุปชวนให้ลิ้มลองก็จริง แต่ในใจสายขิมกลับตึงเครียด เพราะเธอยังไม่สร่างเมา และที่สำคัญเธอแพ้เม็ดบัวที่ลอยอยู่ในนั้นด้วย

“ลองชิมสิลูก”

เธอเงยหน้ามองโทมัส หวังจะได้รับสัญญาณช่วยเหลือ แต่เขากลับเพียงตักซุปเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ สุดท้ายหญิงสาวจึงจำต้องยกช้อนขึ้นชิมอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อร่อยค่ะ… อร่อยมากเลยค่ะ” เธอตอบพลางฝืนยิ้ม

“เป็นไงโท อร่อยไหมลูก” แม่หันไปถามลูกชาย

“ครับ… เข้มข้นกำลังดี”

“กินเยอะๆ นะลูก บำรุงกำลังผู้ชาย จะได้มีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆ”

คำพูดนั้นทำเอาสายขิมสำลักน้ำซุปจนหน้าแดง เธอรีบยิ้มเจื่อนปิดบังอาการเก้อเขิน ขณะที่โทมัสกดมุมปากยิ้มเย้ย คล้ายประกาศชัยชนะที่เขามีแต้มต่ออยู่เงียบๆ

บรรยากาศบนโต๊ะดำเนินไปเรื่อยๆ ด้วยบทสนทนาทั่วไป จนสายตาของแม่เหลือบเห็นมือข้างซ้ายของสายขิมที่โล่งไร้แหวนหมั้นและแหวนแต่งงาน

“ขิมจ๊ะ… แหวนหมั้นกับแหวนแต่งงานไปไหนล่ะลูก”

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนรีบยิ้มแก้เก้อ

“อะ… อ๋อ ขิมถอดตอนอาบน้ำค่ะ แล้วลืมใส่ ขอโทษนะคะ ขิมเผลอจริงๆ อีกอย่างเพชรเม็ดมันใหญ่ ใส่นานๆ แล้วปวดนิ้วนิดหน่อย เลยถอดไว้ตอนอาบน้ำค่ะ”

“จริงเหรอลูก อย่างนั้นให้พี่โทมัสพาไปดูแหวนใหม่ไหม เอาไว้ใส่แทนแหวนแต่งงาน”

“ก็ดีนะคะ…” เธอเหลือบตามองโทมัส ซึ่งเขาก็มองกลับมาราวกับรอคำตอบอยู่เช่นกัน “อย่างนั้นหลังกินข้าว ขิมขออนุญาตให้พี่โทมัสพาไปเลยนะคะ”

“ดีเลยลูก ไปร้านเพื่อนแม่นะ เดี๋ยวแม่จะโทรบอกให้เขาเตรียมของสวยๆ ไว้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขิมเกรงใจ เดี๋ยวขิมไปดูเองดีกว่า”

“อ๋อ จ้ะ งั้นก็ตามนั้น”

หลังจากกินข้าวเสร็จ โทมัสกับสายขิมก็กลับ แต่พอขับเข้าถนนเส้นหลักเธอก็รีบยกมือขึ้นเกาปากตัวเองเองจนแดงเถือก ซ้ำแก้มและรอบดวงตาก็มีผื่นเล็กๆ ขึ้นเต็มไปหมด

โทมัสอดที่จะหันมองท่าทางยุกยิกของคนข้างกายไม่ได้

“มองทำไม ไม่เคยเห็นคนคันเหรอ”

“เคย แต่แค่ไม่เคยเห็นเธอผิดปกติแบบนี้”

“อ๋อ พอดีแพ้เม็ดบัวในน้ำซุปแม่คุณ พอใจยัง?”

“หึ” เขาเพียงหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่เคยเห็นเธอแพ้อะไร”

“บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องบอก รู้จักฉันในมุมที่ฉันอยากให้รู้จักก็พอแล้ว”

โทมัสหัวเราะแข็งๆ อีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“จอดร้านขายยาด้วย” สายขิมบอกคนขับรถ เมื่อมาถึงร้านขายยา เธอก็ลงไปจากรถพร้อมบอกให้คนขับไปก่อนเลย ไม่ต้องรอเธอ

ผ่านไปกว่าสามชั่วโมง

จุ๊บแจงถือถุงต้มเล้งเผ็ดแซ่บมาถึงหน้าประตูห้องของสายขิม เธอกดรหัสแล้วเปิดประตูเข้ามาอย่างคุ้นเคย

“แหก!”

“อะไรแหก ยังไม่แหก” สายขิมหันมาตอบกลับทันที

“หน้าแกไปโดนอะไรมาเนี่ย ตายๆ เสียโฉมแน่ๆ ยายขิม”

“แพ้อาหารน่ะ เดี๋ยวก็คงยุบมั้ง”

“ตาก็บวมปิดไปข้างหนึ่งแล้ว ปากก็บวมเจ่อแบบนี้ แกไหวแน่นะ”

“ไหวดิ กินยาแก้แพ้ไปแล้ว เริ่มดีขึ้นแล้วจริงๆ”

“แล้วจะกินได้ไหมเนี่ย ต้มเล้งแซ่บแก้แฮงค์ของแกน่ะ”

“เดี๋ยวปากยุบค่อยกิน”

“แล้วไปทำอีท่าไหน ทำไมไม่ระวังหืม?” จุ๊ลแจงกอดอกถามอย่างจริงจัง ทั้งเป็นห่วงเพื่อน

“แม่โทมัสทำซุปให้กิน ฉันปฏิเสธไม่ได้แกก็รู้ แต่กินไปแค่สองคำ นี่ไม่อยากคิดว่าถ้าซดหมดถ้วยนะ” สายขิมทำท่าขนลุก

“แล้วสามีแกไปไหน นี่ไม่ห่วงเมียบ้างเลยเหรอ”

“จะมาห่วงอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย สามีแค่ในนามเท่านั้นปะ”

“แหม ก็เพื่อนมนุษย์ด้วยกันอะ”

“ช่างเถอะน่า ไหนแกลองแกะต้มเล้งให้ฉันหน่อย จะค่อยๆ กินเอา”

“จ้าคุณเพื่อน”