Все главы พิษรักโทมัส: Глава 1 - Глава 10

บทที่ 1ชีวิตใครชีวิตมันบานประตูห้องหอค่อยๆ ปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งเสียงอึกทึกจากงานเลี้ยงด้านนอกไว้เบื้องหลัง โลกที่เคยวุ่นวายเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและแฟลชถ่ายรูปพลันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันชวนอึดอัดแสงไฟสีอุ่นจากโคมระย้าส่องสะท้อนผ้าม่านกำมะหยี่อย่างหรูหรา ห้องถูกจัดแต่งไว้อย่างประณีตดั่งเทพนิยาย เตียงขนาดใหญ่ปูด้วยผ้าปูสีงาช้าง กลีบกุหลาบแดงโปรยอยู่ทั่วผืนผ้าและพื้นพรม กลิ่นหอมจางๆ ของเทียนหอมลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ แต่บรรยากาศกลับไม่ได้โรแมนติกอย่างที่ควรจะเป็นสายขิมยกมือถอดสร้อยคอออกช้าๆ ก่อนวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่หันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งถอดสูทและวางแก้วแชมเปญลงบนโต๊ะใกล้ๆ โทมัสยืนพิงผนังมองเธอด้วยสายตาที่อ่านยาก แฝงรอยยิ้มเย้ยหยันที่เหมือนคมดาบซ่อนอยู่ในความนิ่งสงบ“สิ้นสุดความอดทนสักที” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น คล้ายคำประกาศชัดว่าเขาจะไม่อดทนทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วสายขิมหันกลับมามองเขา ริมฝีปากโค้งยกยิ้มบางที่ทั้งเย็นชาและท้าทาย“จริงสินะ สิ้นสุดความอดทนสักที” เธอถอดเครื่องประดับออกจนหมดแล้วหันกลับไปมองเขาตรงๆ “เราสองคนในกรงทองที่สร้างเอง”โทมัสหัวเราะหึในลำคอ เดินเข้ามาใกล้ทีล

บทที่ 3ของขวัญจากแม่สามี“คุณขิมกลับไปที่คอนโดนานแล้วครับนาย ไม่เห็นเธอออกไปไหน มีก็แต่เพื่อนมาหาที่คอนโดครับ”“อืม” เสียงตอบรับสั้นห้วนดังลอดออกมาจากริมฝีปากของโทมัสโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามองคนรายงาน ใบหน้าเรียบนิ่งไร้แววตื่นตระหนกหรือใส่ใจ คล้ายทุกอย่างที่ได้ยินเป็นเพียงข้อมูลไร้ค่า เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ หนังตาหนักครึ่งปิดราวกับไม่ต้องการใช้สายตาไปสิ้นเปลืองกับเรื่องของผู้หญิงคนนี้สำหรับโทมัส สายขิมไม่ต่างจากหมากตัวหนึ่งในเกมที่เขาจัดวางไว้เอง จะขยับหรือหยุดนิ่งก็แล้วแต่ แต่ไม่มีวันสามารถสั่นคลอนความเย็นเยียบในใจของเขาได้ รอยยิ้มไม่มีวันปรากฏขึ้นเพียงเพราะเธอ และคำพูดอ่อนหวานก็ไม่มีวันถูกเปล่งออกมาเพื่อเอาใจทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เขากลับรู้สึกเพียงความเงียบงันว่างเปล่า ราวกับช่องว่างหนึ่งที่เขาตั้งใจไม่เติมเต็ม ปล่อยให้เป็นเพียงเงาเลือนๆ ที่อยู่ในกรอบชีวิต แต่ไม่เคยมีน้ำหนักพอจะดึงดูดสายตาเขาได้จริงๆครืด~“ครับแม่”(โท ถามหนูขิมหรือยังยัง ว่าอยากอยู่บ้านเดี่ยวหรืออยากอยู่คอนโด ถ้าอยากอยู่บ้านเดี่ยว แม่จะให้คนไปดูโครงการบ้านให้ แล้วถ้าอยากอยู่คอนโดแม่ก็มีซื้อไว้เยอะอยู่ ทั้งห้องว่างแ

บทที่ 5บังเอิญรอยยิ้มบนใบหน้าหวานพลันหายไปหลังจากเธอเดินออกมาจากห้องประชุม สายขิมเดินตรงเข้าลิฟต์แล้วขึ้นไปรอโทมัสที่ห้องทำงานภายในห้องทำงานกว้างขวางที่เงียบสงัด สายขิมทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีเข้ม เธอนั่งไขว่ห้าง มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถหน้าจอไปเรื่อยๆ แต่แท้จริงแล้วใจกลับล่องลอย รอยยิ้มหวานที่เคยใช้ปิดบังอารมณ์เมื่อครู่หายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าเรียบนิ่งกับดวงตาที่หม่นลึกเวลาผ่านไปพักใหญ่ ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา โทมัสก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่งเช่นเคย สูทสีเข้มถูกปลดออกและวางไว้บนพนักเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะก้าวไปนั่งหลังโต๊ะทำงานอย่างไม่แม้แต่จะเหลือบตามองคนที่นั่งรออยู่“นานไปหน่อยนะ” เสียงหวานของสายขิมดังขึ้น เธอเอนตัวพิงพนัก โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างกายโดยไม่สนใจนักโทมัสพลิกแฟ้มเอกสารตรงหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้น“ไม่จำเป็นต้องรอ”คำพูดสั้นๆ เย็นชา บาดลึกยิ่งกว่าการเงียบงันใดๆ แต่สายขิมกลับเพียงหัวเราะหยันในลำคอ“ก็แค่อยากดูว่าคุณจะกลับมาตอนไหน”“ไม่เกี่ยวกับเธอ” เขาตอบห้วน จบทุกบทสนทนาอย่างง่ายดาย “แค่พูดว่ารอฟังบทสรุปประชุม มันยากมากสินะ”บรรยากาศเงียบกดดันค้างคาอยู่เพียงครู่เดียว ก

บทที่ 7สะใภ้ NO.1โทมัสนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกวาดอ่านตัวเลขบนเอกสารสำคัญอย่างไม่ลดละ เสียงโทรศัพท์ที่สั่นครืดอยู่ข้างมือดึงความสนใจเพียงเล็กน้อย เขามองมันแวบหนึ่งราวกับลังเล แต่ท้ายที่สุดก็หยิบขึ้นมากดรับสาย“ครับแม่” น้ำเสียงเขาต่ำเรียบไร้อารมณ์(หนูขิมอยู่กับลูกไหม แม่จะเอาของไปให้น่ะ)“ตอนนี้ไม่อยู่ครับ…น่าจะออกไปชอปปิงหรือไม่ก็ดูความเรียบร้อยของคอนโด” โทมัสตอบสั้นๆ พลางกวาดตามองเอกสารตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา(อ้าว แล้วเราไม่รู้เหรอว่าน้องอยู่ไหน)“ผมเพิ่งออกจากห้องประชุม” เขาตอบอย่างเฉยชา(อ๋อ ถ้าอย่างนั้นแม่ไปหาโทที่บริษัทแล้วกัน โทเรียกน้องมาหาแม่ได้ไหม)โทมัสนิ่งไปชั่วอึดใจ ปลายนิ้วเคาะลงบนแฟ้มเอกสารเบาๆ ก่อนตอบรับเพียงคำเดียว“ครับ”สิ้นสาย เขาวางโทรศัพท์กลับลงบนโต๊ะราวกับไม่คิดจะแตะอีก ใบหน้าเรียบนิ่งปราศจากความคิดอยากติดต่อหญิงสาวด้วยตัวเอง เขาเพียงกดกริ่งเรียกลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาในห้อง“ครับนาย”“ติดต่อสายขิม บอกให้กลับมาที่บริษัท แม่ฉันจะมาเจอ” โทมัสเอ่ยสั้นๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารในมือ“ครับนาย” ลูกน้องรับคำ ก่อนถอยออกไปเงียบๆบรรยากาศในห้องทำงานกลั

บทที่ 9ลูกเขย No.1มื้อค่ำดำเนินไปอย่างอบอุ่น พ่อแม่ของสายขิมแทบจะไม่ปล่อยให้โทมัสวางช้อนหลังจากทั้งสองกลับเข้ามานั่งในโต๊ะอาหาร ทั้งคู่คอยถามไถ่ พูดคุย หัวเราะเสียงดังอย่างชื่นชม“โทมัสนี่ทั้งเก่ง ทั้งสุขุม เหมาะสมจริงๆ” พ่อเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงภูมิใจสุดๆ“ใช่ค่ะ ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านมา แม่ยังไม่เห็นข้อเสียเลยสักอย่าง” แม่เสริมพลางยกแก้วน้ำให้ชายหนุ่ม“ขอบคุณครับ ผมยินดีที่ได้ดูแลขิมครับ” โทมัสตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ สุภาพเกินกว่าปกติที่เธอคุ้นเคยสายขิมที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ต้องกลั้นหัวเราะหยันในลำคอ เขาเก่งเหลือเกิน…เก่งในการใส่หน้ากาก ต่อหน้าเธอเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แต่พออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ กลับสวมบทลูกเขยในอุดมคติที่ใครๆ ก็ต้องรัก“พ่อว่า…โทมัสเป็นลูกเขยโนหนึ่งเลยนะ” พ่อยิ้มกว้าง หันไปมองลูกสาวด้วยสายตาเปี่ยมความหมายแม่ก็หัวเราะคล้อยตาม“ใช่จ้ะ ขิมโชคดีมากจริงๆ”คำพูดเหล่านั้นยิ่งทำให้สายขิมอยากกลอกตาแรงๆ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มหวานรับไป เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวัง เธอหันไปมองโทมัสที่นั่งนิ่งสงบ จังหวะที่ดวงตาคมหันมาประสาน เธอเห็นแววเย็นชาเจืออยู่ใต้รอยยิ้มสุภาพนั่นเต็มๆสายขิมกัดริมฝีปากตัวเอ