ตอนที่ 1 เข้าใจผิดฉันไม่ใช่เด็กเอ็น (1)

ตอนที่ 1 เข้าใจผิด 

“ ขอโทษนะคะผู้จัดการที่เพลงมาสายต่อไปจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วค่ะ “

เสียงเด็กสาวเอ่ยพูดกับผู้จัดการของเธอ เพราะหลังจากที่เธอเข้ามาถึงยังห้องพักพนักงานเธอก็ขอโทษขอโพยผู้จัดการของเธอไปทันที 

เพราะนี่ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มตรงแล้วคนอื่นๆเขามาทำงานกันเป็นชั่วโมงแล้ว ส่วนเธอเพิ่งจะได้ย่างก้าวเข้ามาเธอรู้สึกผิดมากเหลือเกิน 

เพลงขวัญ หรือ พิมพ์ลดา เด็กสาววัยมหาลัยอายุ 20 ปี ผู้ซึ่งมีใบหน้าสวยหวานน่ารักจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยดวงตากลมโตผิวขาวถึงขาวจัด ผมยาวสลวยดัดลอนทรวดทรงองค์เอวเล็กกะทัดรัดบ่งบอกว่าเธอนั้นดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี

“ หึ เพิ่งจะมาทำงานได้แค่ 2 วันเองนะเพลงขวัญ เธอก็มาสายแล้วเธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี “ 

และนี่ก็เป็นเสียงของผู้จัดการสาวที่ควบคุมดูแลผับแห่งนี้นั่นก็คือแขไข เธอทำงานที่นี่มา 10 กว่าปีเต็มแล้วโดยการบริหารทุกสิ่งอย่าง คอยดูแลผับภายใต้คำสั่งของผู้เป็นเจ้านายและเป็นเจ้าของผับอย่างซันเดย์ 

“ ขอโทษจริงๆค่ะผู้จัดการ ต่อไปเพลงจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก “

ยกมือขอโทษด้วยความไม่ได้ตั้งใจ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันคือเหตุสุดวิสัยจริงๆ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะมาทำงานสายถ้านาฬิกามันปลุกตรงตามเวลาเธอก็คงไม่ต้องมาช้าแบบนี้

และเมื่อคนเป็นผู้จัดการอย่างแขไขเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเห็นใจเพราะเธอก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดที่จะลงโทษอะไรขนาดนั้น แต่ในเมื่อมาช้าก็เท่ากับว่าต้องโดนหักเงินเดือน เพื่อที่จะได้ไม่เป็นเยี่ยงอย่างแก่พนักงานคนอื่นๆ

“ เอาล่ะเอาล่ะไหนๆก็สายแล้วนิ ไปๆ ไปเปลี่ยนชุด ในเมื่อเธอมาสายก็เท่ากับว่าวันนี้เธอจะต้องกลับช้ากว่าคนอื่น เธอโอเคไหมล่ะเพราะถ้าเธอไม่โอเคเธอก็จะต้องถูกหักเงินเดือน เพื่อที่จะได้ไม่เป็นเยี่ยงอย่างให้กับพนักงานคนอื่นๆ “

จบประโยคของคนเป็นผู้จัดการเด็กสาวก็คิดตามทันที เธอจะเลือกอะไรระหว่างกลับบ้านช้ากับถูกหักเงินเดือน ถ้ากลับบ้านช้าแล้วไม่มีรถเธอจะกลับยังไง และถ้าเธอถูกหักเงินเดือนเธอจะพอกินพอใช้หรือเปล่า

เอาไงดีล่ะยัยเพลงแกควรจะเลือกอะไร กลับบ้านช้าถ้าไม่มีรถแกก็กลับไม่ได้ แต่ถ้าแกเลือกที่จะโดนหักเงินเดือนก็เท่ากับว่าเงินที่ได้ก็จะน้อยลง 

แค่ลำพังทุกวันนี้ก็แทบจะไม่พอกินพอใช้อยู่แล้ว แล้วแบบนี้ฉันควรจะเลือกอะไร เพลงขวัญควรจะเลือกอะไร หัวจะปวดแต่ละมื้อแต่ละเดย์

“ ตกลงค่ะผู้จัดการเพลงเลิกงานช้ากว่าคนอื่นก็ได้ค่ะ สบายมากหายห่วงขอแค่ไม่ถูกหักเงินเดือนก็พอ “ 

และสุดท้ายเด็กสาวก็เลือกที่จะกลับบ้านช้าแทนการที่จะถูกหักเงินเดือน เพราะเธอกลัวว่าถ้าเงินออกแล้วจะไม่พอใช้ ลำพังแค่ค่า ยาของผู้เป็นยายก็ยังพอทน นี่ยังมามีแม่ของเธออีกคนที่ชอบไถเงิน 

“ ดี ฉันก็ไม่อยากหักเงินเดือนของใครและฉันก็ไม่คิดจะใจร้ายหรอกไปๆไปทำงานได้แล้ว “ 

พูดจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานโดยที่เพลงขวัญก็ทำงานของเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง 

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งถึงเที่ยงคืนเพลงขวัญทำการเก็บกวาดเช็ดถู เพราะวันนี้เธอต้องเลิกงานช้ากว่าคนอื่นๆเนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่อยากถูกหักเงินเดือน 

มันจึงเป็นที่มาว่าทำไมตอนนี้บรรยากาศรอบๆร้านถึงดูเงียบเหงาและเงียบสงบ เพราะตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับบอดี้การ์ดที่คอยควบคลุมดูแลผับแห่งนี้อยู่กันแค่ไม่กี่คน 

“ อ้าวคุณเพลงขวัญยังไม่กลับอีกหรอครับแล้วนี่คุณกระเพราไปไหนแล้ว “ 

เสียงโดมบอดี้การ์ดมือขวาของซันเดย์ผู้เป็นเจ้านายของเธอเอ่ยถามกับเด็กสาว เพราะเห็นว่านี่ก็เป็นเวลาเลิกงานแล้วแต่เธอคนนี้ยังไม่มีวี่แววที่จะกลับ หนำซ้ำยังคงทำงานและยังคงปัดกวาดเช็ดถูอยู่เลย

“ อ๋อพอดีว่าวันนี้เพลงมาสายค่ะก็เลยทำงานล่วงเวลาเพื่อชดเชยเพลงไม่อยากถูกหักเงินเดือน ส่วนยัยเพาลากลับบ้านตั้งแต่ช่วงหัวค่ำแล้วค่ะ เห็นบอกว่าปวดหัว “ 

เด็กสาวทำการบอกจุดประสงค์ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้ เพราะเธอต้องการที่จะทำงานล่วงเวลาแทนการที่จะถูกหักเงินเดือน ส่วนเพื่อนของเธออย่างกะเพราได้ลากลับบ้านไปตั้งแต่หัวค่ำ เหตุเป็นเพราะว่ารู้สึกปวดหัวเหมือนจะไม่ค่อยสบาย 

และเมื่อโดมได้ยินอย่างนั้นเขาก็คิดว่าดีเลย เขากำลังที่จะขึ้นเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้แก่แขก แต่เป็นเพราะเขาจะต้องขับรถไปรับสาวที่ได้ติดต่อเอาไว้ก่อนหน้านี้

เขาคิดว่าถ้ามันมีคนเอาเครื่องดื่มเข้าไปเสิร์ฟแทน ตัวเขาเองก็จะได้มีเวลาไปรับสาวคนนั้นซึ่งจะได้ย่นระยะเวลา และเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ด้านบนต้องรอนาน 

“ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปงั้นผมวานให้คุณเพลงขวัญเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ห้อง 69 หน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าผมมีธุระต้องไปทำแต่จะรีบไปรีบกลับมา “ 

“ อุ้ยยย ได้สิคะไม่รบกวนเลยค่ะเพลงยินดี ว่าแต่ไหนละคะเครื่องดื่ม เดี๋ยวเพลงเอาไปเสิร์ฟให้เอง “ 

จบประโยคของคนเป็นบอดี้การ์ดหญิงสาวก็ตอบตกลงทันทีเพราะเธอคิดว่าเรื่องแค่นี้สบายมากหายห่วง เธอเองก็เป็นเด็กเสิร์ฟและถ้าจะต้องไปเสิร์ฟให้ลูกค้าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร 

และเมื่อบอดี้การ์ดมือขวาได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มดีใจ เพราะเขาจะได้เอาเวลาตรงนี้ไปรับสาว N ที่เขานัดเอาไว้ให้ห้อง 69 ก่อนหน้านี้

“ อยู่ตรงบาร์เลยครับผมเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ฝากด้วยนะครับคุณเพลงขวัญเดี๋ยวผมจะรีบไปรีบมา “ 

“ ได้ค่ะ “ 

สุดท้ายทั้งสองก็ทำการแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง โดยที่เพลงขวัญก็เอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้กับห้องที่ได้รับมอบหมายเอาไว้ ส่วนโดมก็ไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ 

สองขาเรียวทำการก้าวขึ้นมายังชั้น 3 ของชั้น VVIP ก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง 69 ที่เธอได้รับมอบหมาย มือเรียวยกขึ้นมาเคาะอย่างอัตโนมัติก่อนที่จะรอให้ใครคนนึงมาเปิด 

และไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือของผู้ชายตัวโตร่างกายกำยำบึกบึน ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูพันเอาไว้รอบเอวอย่างหมิ่นเมย์ 

และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอ ทรวดทรงองค์เอวสมบูรณ์ร่างกายกำยำ กล้ามหน้าท้องและกล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆบ่งบอกเลยว่าเขาดูแลสุขภาพมาดีมากๆ 

ไรขนอ่อนๆที่มันโผล่พ้นมาบนผ้าขนหนูช่างเป็นอะไรที่น่ามองน่าหลงไหลในยามที่พบเห็น 

“ สวัสดีค่ะ ฉ้นเอาเครื่องดื่มมา…….ว้ายยย “ 

“ มาเร็วทันใจดีนะ กำลังเงี่ยนอยู่พอดีเลย สวยใช้ได้เลยวะ “ 

🌷คุย🌷

กรี๊ดดด อะไรอ่าาา ใครดึงยัยเพลงขวัญเข้าไปในห้อง ลูกค้าคนไหน ?  ใครคือลูกค้า ? มาทายกัน

เปิดเรื่องมาก็อุอิแล้วววว 😂😂😂 แซ่บขนาดนี้ไม่กดเข้าชั้นได้ยังไงก่อน คอมเม้น กันมาหน่อย มาทายกันสิว่าใครเอ่ย อิอิ