EP:12 ไร้ร่องรอย

#บ้านพักค่ายมวยเสมบดี 

พรึ่บ~ 

ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพักของไคโรแฟนหนุ่มของเธอ พร้อมกับถอนหายใจแรงออกมา 

"พี่บอกแล้วไง ว่าถ้ามันมาพี่จะบอก" สองพูดพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เธอ พูดปลอบใจเธอ 

ที่จริงอยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ 

"แต่ฉันอยากมาดูเอง" แตงกวาพูดเสียงแผ่ว 

"แต่มากี่ครั้งก็ไม่เจอ" 

"....." เป็นประโยคที่เหมือนจะแทงใจดำจนเธอนั้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันก็จริงแหละ มากี่ครั้งก็ไม่เคยเจอ ทุกอย่างเหมือนเดิม เคยคิดว่าเขาอาจจะแอบกลับมาไม่ให้ใครเจอ แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย 

"ทำใจไว้บ้างก็ดีนะ" 

สองพูดปลอบ เขาหวังดีเพราะไม่อยากให้เธอคิดมาก ไม่อยากให้เธอต้องทรมานเพื่อรอคอยอะไรที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ทว่ากลับถูกเธอหันมองตาแข็งพร้อมกับพูดตวาดใส่ 

"พูดอะไรแบบนั้น พี่ไคเขายังไม่ตายสักหน่อย!" 

"พี่รู้เราคิดยังไง พี่แค่อยากให้เราทำใจ" 

ถึงจะทะเลาะกันบ่อย แต่พอเธอเป็นแบบนี้แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร เพราะเห็นแตงกวาเป็นน้องสาวคนนึง ในฐานะพี่ชายเห็นน้องสาวเป็นแบบนี้แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร 

"เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ฉันจะรอพี่ไค เขาไม่เป็นอะไรหรอก" ก็แค่พูดให้กำลังใจตัวเอง ถึงในใจจะคิดแบบที่สองพูดออกมา แต่เธอก็ยังมีหวัง เป็นความหวังที่ไม่มีจุดหมาย 

เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ติดต่อไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับชาติกำเนิด บ้านเกิด ญาติพี่น้อง ทุกอย่างสำหรับเขา มันดูเป็นความลับไปหมดเลย 

"พี่ไม่รู้จริง ๆ หรือกำลังปิดบังฉันกันแน่" 

"พูดอะไรแบบนั้น" 

"....." ไม่รู้สิ มันบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงคิดแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่ถามคนในค่าย ทุกคนก็จะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้ ไม่เห็น จนเธอไม่รู้ว่าพวกเขาพูดจริงหรือกำลังปิดบังอะไรอยู่กันแน่ 

"เชื่อเถอะ ไม่มีใครรู้หรอกว่าไอ้ไคมันหายไปไหน"

"ตอนเขามาที่นี่ ไม่มีใครสงสัยเลยเหรอ จู่ ๆ ก็รับคนเข้ามางี้เหรอ?" 

"สมัยนั้นใครอยากเรียนมวยก็เข้ามาเรียน ไม่มีใครเขาถามเรื่องส่วนตัวกันหรอก" 

"พี่ว่า..." เธอเงียบไปเหมือนคำพูดมันจุกอยู่ในอก ถอนหายใจแรงพร้อมกับกลืนน้ำลาย "พี่ว่าพี่ไคจะมีเมียมีลูกแล้วมั้ย" 

"คงไม่หรอก มันอายุเท่านั้นเอง จะรีบมีเมียมีลูกไปทำไม" 

"ไม่เท่านั้นสิ อย่าเอาตัวเองไปตัดสินคนอื่นสิ พี่ยังไม่มีก็ไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่มีเหมือนพี่" 

"แล้วเราต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ พี่บอกว่าไม่มีเราก็หาว่าพี่ตัดสินจากตัวเอง แล้วถ้าบอกว่ามีล่ะ จะค้านอะไรพี่อีก?" 

"......" แตงกวาเงียบ นั่นสินะ พูดอีกก็ถูกอีก ถ้าบอกว่ามี เธอก็ต้องหาประโยคมาค้านอีกจนได้นั่นแหละ 

"ตอนนี้คิดอะไรอยู่" 

"คิดว่า ถ้าพี่ไคไม่ตาย ก็คงจะมีครอบครัวที่รออยู่ ฉันก็แค่ทางผ่านแก้เหงาเวลาที่เขาอยู่ที่นี่" ครอบครัวที่เธอว่าก็หมายถึงเมียและลูกของเขา ซึ่งอาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอเลยไม่รู้ว่าจะต้องคิดยังไงกับเรื่องนี้ 

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง พี่จะเป็นคนแรกที่จัดการมัน" 

"สู้เขาได้หรือไง" 

"สู้ไม่ได้ก็จะสู้" 

แตงกวาหลุดขำเพราะท่าทางของสองเหมือนกับตอนเด็ก ๆ สมัยเด็กเธอเป็นเด็กแก่นแก้วชอบหาเรื่องไปทั่ว มีพี่ชายอย่างสองคอยช่วยแต่ก็เหมือนเป็นภาระมากกว่า เพราะเขาทั้งอ่อนแอ ขี้แย และชอบร้องไห้ กี่ครั้ง ๆ ไม่รู้ว่ามาช่วยอีท่าไหนถึงได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับไปทุกครั้งเลย 

"คิดถึงสมัยเด็กเนอะ" สองพูด เขาตั้งใจพูดเรื่องสมัยก่อนขึ้นมาเพราะมันทำให้แตงกวายิ้มได้ และเขาก็คิดไม่ผิดจริง ๆ เธอยิ้มได้ เหมือนจะลืมเรื่องที่กำลังเครียดอยู่ไปชั่วขณะ ถึงจะทำให้เธอลืมไม่ได้เร็ว ๆ นี้ แต่ทำให้ลืมชั่วคราวได้ก็ยังดี 

"คิดถึงทำไม มีอะไรให้น่าจดจำ เด็กผู้ชายนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะกางเกงในตูดขาดเหรอ?"

"แหม ยังจำได้อีกนะ ไหนบอกมีอะไรให้น่าจำ" 

"ไม่ได้จำได้ แต่นึกได้ขึ้นมาน่ะ" 

"จำอะไรที่มันน่าจำหน่อยสิ ตอนที่พี่ไปช่วยเราตอนถูกรังแกน่ะ" 

"คิกคิก อันนั้นน่าตลกกว่า วิ่งมาดิบดีแต่ดันสะดุดขาตัวเองล้มไม่เป็นท่า สรุปแล้วก็เป็นฉันที่ต้องช่วยพี่ ไม่รู้ใครช่วยใครกันแน่" 

"แต่อย่างน้อยพี่ก็มีความคิดที่จะช่วย" 

ยิ้มอยู่ได้สักพักแตงกวาก็กลับมาหน้าบูดบึ้งเหมือนเดิม เพราะบรรยากาศตรงหน้าก็ยังเป็นบ้านพักของไคโรอยู่ มันอดไม่ได้ที่จะใจหวิว ไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน เขาเป็นหรือตาย สุดท้ายเธอก็อยากรู้ข่าวของเขาอยู่ดี ถ้ามีครอบครัวแล้วก็ขอให้บอกกันตามตรง ถึงจะเสียใจแต่ก็จะได้พร้อมตัดใจ เพราะมีเหตุผลมารองรับมากพอ แต่นี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า 

"ให้พี่ไปส่งมั้ย รถเอาไว้นี่ก่อน ไว้ตอนเช้าพี่จะให้คนในค่ายขับเอาไปส่ง" 

"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้" 

"....." 

"กลับก่อนนะ" พูดจบก็ลุกขึ้น ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง และขับออกไปไม่ได้สนใจอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนหน้านี้ 

.

.

ริมเขื่อนยามเย็นๆ ช่วงพระอาทิตย์กำลังค่อยๆ เลื่อนต่ำลง แตงกวานั่งอยู่มุมเดิมที่เคยนั่งกับไคโร สมัยที่ยังคบกันใหม่ๆ ทั้งสองจะนัดเจอกันที่นี่ทุกเย็น 

"เมื่อไหร่พี่จะกลับมานะ" 

"เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ส่งข่าวบอก" 

"จะหายไปเป็นปีเลยเหรอพี่" 

พอจบประโยคน้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว น้ำตาที่อัดกลั้นจากความรู้สึก มันกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่อธิบายความรู้สึกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องเสียใจ เจ็บใจ หรือโกรธเคือง หรือควรรู้สึกยังไงดีกับเขาที่ทิ้งเธอไป 

แตงกวานั่งกอดเข่าอยู่ริมเขื่อนจนกระทั่งตะวันตกดินลับฟ้าไป ถึงใจมันจะยังไม่อยากกลับแต่ก็ต้องกลับเพราะมันค่ำแล้ว 

.

.

#บ้านแตงกวา 

"กินข้าวสิแตง" 

"แตงไม่หิวเลยแม่" 

"พี่เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ?" ผู้เป็นแม่ถาม 

"ยังเลย แตงทำยังไงดีแม่ แตงจะทำยังไงดี" มันเป็นประโยคที่เธอถามแม่อยู่ซ้ำ ๆ ทุกวัน แม้แม่จะให้คำตอบแล้ว แต่เธอก็ไม่รับรู้อยู่ดี และเอาแต่ถามคำถามซ้ำ ๆ เดิม ๆ อยู่ทุกวัน 

"ตัดใจ ก็เหมือนตัดไฟตั้งแต่ต้นลม มันก็จะดีกับตัวเรานะ" 

"ตอนแม่ตัดใจจากพ่อ แม่ทำได้ยังไง" 

"เพราะแม่รู้ว่าพ่อเขาไปยังไง พอรู้ว่าพ่อไม่มีวันกลับมา ก็เลยทำใจได้ แต่แรก ๆ ก็เสียใจอยู่" 

"เหมือนกับที่แตงเป็นอยู่ตอนนี้มั้ย" 

"ก็ไม่ต่างเท่าไหร่หรอก ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรผูกมัดกับเขา แต่ตอนนั้นแม่มีเราแล้ว แม่เลยต้องเข้มแข็งเพื่อลูกของแม่" 

ที่แม่พูดมีเหตุผลหมดเลย ทั้งเรื่องที่ให้ทำใจ ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมา สู้ตัดใจไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ เพราะถ้ารอก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไหร่ กี่เดือน กี่ปี มันทรมานนะที่ต้องรออะไรแบบนี้น่ะ 

"แม่ว่าแตงควรตัดใจจริง ๆ เหรอ?" 

"แล้วเราว่าไงล่ะ" 

"แตงไม่รู้เลยแม่ ไม่รู้ว่าต้องทำไง แตงก็อยากตัดใจนะ แต่ก็อยากรู้เหตุผลที่เขาหายไปเหมือนกัน แตงจะได้ตัดใจง่ายๆ แต่ถ้าต้องตัดใจแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ แตงทำไม่ได้" 

"....." 

"ถ้าสมมติว่าเขามีเมียมีลูกแล้ว แตงเป็นเมียน้อย แม่จะว่าแตงมั้ย แตงจะเป็นคนเลวมั้ย" 

"เรื่องเป็นเมียน้อย เรื่องมือที่สาม มันก็ไม่ดีอยู่แล้ว แต่ถ้ามีเหตุผลมารองรับ แม่ว่าแตงไม่ใช่คนไม่ดีนะลูก เราก็แค่ไม่รู้ อย่าโทษตัวเองเลย" 

"ฮึก...แตงไม่อยากร้องไห้เลย แต่แตงก็ ฮึก~" 

ที่ร้องไห้เพราะมันอึดอัดมากกว่า หลากหลายอารมณ์มันมารวมอยู่ด้วยกันแล้วมันก็แย่ไปหมดเลย มันไม่ได้พูดหรือระบายให้ใครฟังสักที มันก็เลยเป็นแบบนี้