EP:13 การรอคอย

@หนึ่งปีผ่านไป 

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่านี่คือความฝัน แต่มันก็เป็นฝันที่โคตรจะทรมานเลยสำหรับผู้หญิงคนนึงที่รอคอยคนรักกลับมา 

ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาแตงกวาพยายามหางานหลายๆ อย่างทำเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องมีเวลาคอยคิดเรื่องนั้น ช่วยได้อยู่บ้างแหละ แต่พอกลับมาบ้านไม่มีอะไรทำเธอก็คิดถึงจนต้องนอนร้องไห้อยู่ดี 

มันเป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน จนกระทั่งเธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว เธอเหมือนจะทำใจไปพร้อม ๆ กับความเย็นชาที่มาแทนที่โดยไม่รู้ตัว 

จากคนที่เคยร่าเริง ปากมาก พูดไปเรื่อย กลายเป็นคนเงียบพูดน้อย ไม่ค่อยอยากสนทนากับใคร เบื่อความวุ่นวาย และไม่อยากทะเลาะกับใครทั้งนั้น 

"แตงกวา" 

"??" 

เธอเพียงแต่หันไปมอง ไม่ได้ขานรับ เน้นใช้สายตาใบหน้ารับรู้และพูดคุยแทน 

พยักหน้าส่ายหน้า พูดน้อยกินน้อย นี่คือสิ่งที่เธอได้มาใหม่หลังจากที่เสียใจอยู่แรมปี 

"แม่ไม่ได้จะใช้ แม่จะบอกว่าถ้าเหนื่อยก็กลับบ้านไปพักเถอะ" 

"....." แตงกวาเพียงแต่พยักหน้าตอบรับผู้เป็นแม่ก่อนจะนั่งลงตามเดิม 

พอมีลูกค้าเข้าร้านเธอก็รับเมนูมาตามปกติ จากนั้นก็เอาไปเสิร์ฟให้เหมือนที่เคยทำ ไม่ได้รับรู้เลยว่าใครเข้าร้านบ้าง สั่งอะไรบ้าง 

#ผ่านไปสักพัก

"แตง.." 

แม่เดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะลูบไหล่ของลูกสาวด้วยความอ่อนโยน 

"กลับบ้านก่อนมั้ย เดี๋ยวแม่เก็บร้านเอง" 

แตงกวาส่ายหัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแรงออกมา 

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวแตงช่วย" 

~ ตึก ตึก ตึก 

"น้ากลอยครับ เอาข้าวผัดกระเพราหมูกรอบสองที่ครับ ใส่กล่องกลับบ้านหนึ่งครับ เอาไปฝากพ่อ" 

"จ้ะๆ" 

น้ำเสียงที่คุ้นหูแม้ไม่ได้มองก็รู้ว่าใคร แต่แล้วยังไงล่ะ เธอไม่ได้อยากมองหน้าใครทั้งนั้นในตอนนี้ 

"นี่แตง.." 

"....." 

"วันอาทิตย์ไปดูหนังกัน พี่พาไปเดี๋ยวเลี้ยงด้วย" 

"ไม่ไป" เป็นการปฏิเสธที่แสนจะเย็นชาและไร้เยื่อใย ซึ่งคนที่รู้จักเธอดี จะรู้ว่านี่คือคำตอบที่เด็ดขาด ถ้าตื๊อต่อก็คงไม่วายถูกโมโหใส่ 

"พอดีเลย แม่จะฝากซื้อของในห้างสักหน่อย ซื้อร้านแถวนี้มันแพงน่ะ ราคาขึ้นฮวบ ๆ เลย" แม่ของแตงกวาพูด เพราะอยากให้ลูกสาวได้ออกไปเจออะไรข้างนอกบ้าง หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เธอเอาแต่ขังตัวเอง จมปลัก ไม่ยอมออกไปไหนเลย 

"แม่ก็เอาเงินฝากพี่สองซื้อสิ แตงไม่ไป" 

"แตงลูก ถ้าเราไม่ไปแม่จะกล้าฝากซื้อได้ยังไง ถ้าเราไปด้วยก็ว่าไปอย่าง แม่ยังพอฝากซื้อผ่านเราได้" 

"....." 

"ไปเถอะนะลูก ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง นานๆ ครั้งได้ออกบ้าน อีกอย่างวันอาทิตย์ร้านเราก็หยุดด้วย ไม่มีงานต้องทำแล้ว" 

"อือ แวะมารับกี่โมงก็โทรบอกด้วยพี่สอง" 

"จ้ะ" 

สองถึงแม้จะชอบทะเลาะกับแตงกวามาก่อน แต่เห็นสภาพของน้องสาวเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะเลย ทั้งสงสาร ทั้งเป็นห่วง ในใจก็นึกโกรธคนที่มันทำให้แตงกวาต้องตกอยู่ในสภาพนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 

ได้แต่หวังว่าเธอจะกลับมาเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงเหมือนเดิม 

.

. 

#วันหยุด

"จะไปแล้วเหรอลูก" 

"ค่ะแม่ พี่สองโทรบอกแล้ว แตงจะรีบไปรีบกลับนะ" 

"ไปเที่ยวเถอะ จะได้สบายหูสบายตา จะได้ไม่ต้องคิดอะไรเยอะแยะ" 

"....." แตงกวาพยักหน้าตอบรับ 

ผ่านมาหนึ่งปีแล้วเธอก็ยังไม่หยุดคิดถึงเลยจริง ๆ มันยากนะที่จะตัดใจจากรักแรกโดยที่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำมัน มันเหมือนต้องพยายามหักดิบมาเรื่อย ๆ แต่นี่เป็นความรู้สึก ทำใจได้แต่ก็ได้อย่างอื่นแทนความรู้สึกนั้นกลับมาเช่นกัน 

#ห้างใหญ่ในตัวเมือง 

"อยากได้อะไรก็เลือกเลยนะ" สองพูดขึ้น 

"ไหนว่าพามาดูหนัง แล้วนี่จะซื้ออะไร?" ถามเสียงเย็นชา เพราะก่อนหน้าบอกว่าจะพามาดูหนัง ก็คิดแค่ว่าดูหนังจบซื้อของแล้วก็กลับ ไม่ได้คิดจะซื้อของอะไรอีก 

"พ่อพี่เขาให้พี่พาเราออกมาเปิดหูเปิดตาซื้อของน่ะ" 

 รู้กันดีว่าพ่อของสองนั่นก็คือเสี่ยเสม เจ้าของค่ายมวยเสมบดี ตามจีบแม่ของแตงกวามาตั้งแต่สมัยที่เธอยังเด็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ เพราะงั้นเธอเลยถูกเอ็นดูประหนึ่งลูกสาวคนนึงเช่นกัน 

"อยากดูหนังเรื่องอะไร?" 

"พี่เป็นคนชวนฉันมา ไม่ได้คิดไว้หรือไง" 

"พี่ถามเรา อยากดูอะไรไหม?" 

"....." แตงกวาส่ายหัวเป็นคำตอบ ไม่มีอะไรที่อยากดู และก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วย มันเป็นปีๆ แล้วที่เธอไม่ได้รับรู้โลกภายนอกและไม่ออกไปไหน 

"งั้นเราไปกินไอติมกันก่อน ระหว่างนั้นก็คุยกันเรื่องหนังว่าจะดูเรื่องอะไร" 

"อือ..." เพราะรู้ว่าปฏิเสธไปก็เท่านั้นแตงกวาเลยพยักหน้ารับไปแบบส่งๆ

..ห้านาทีต่อมา 

"กินอะไรดี เอารสไหน เดี๋ยวพี่สั่งให้" 

"ไม่อยากกิน" 

"สักหน่อยก็ดีนะ ไหนๆ ก็มานั่งแล้ว" 

"...." แตงกวานั่งเงียบ 

"งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้ละกัน เราชอบกินสตอเบอรี่กับรสบลูเบอรี่ใช่มะ ถ้าพี่จำไม่ผิดนะ" 

"....." เรียกว่าเคยชอบจะดีกว่า เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรที่เป็นของโปรดแล้ว แค่กินได้ก็ถือว่าอร่อยสำหรับเธอแล้วล่ะ 

ที่ผ่านมาสำหรับเธอถือว่าหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว นอนไม่หลับ กินอะไรก็ไม่อร่อย ก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่มันก็เลือกไม่ได้ ห้ามไม่ได้ เพราะมันเป็นความรู้สึก 

"คราวหน้าถ้าอยากมาซื้อของก็บอกพี่ พี่จะขับรถพามาเอง" 

"ไม่ทำงานหรือไง" 

"ทำสิ แต่จะให้ทำอะไร นอกจากดูแลคนในค่าย หรือว่าลืมว่าพี่เป็นลูกใคร" 

"ไม่ได้ลืม ไม่ทำงานคิดจะเกาะพ่อกินจนแก่เลยหรือไง" 

"เด็กนี่! ขนาดเศร้านะนี่ ยังพูดได้เจ็บขนาดนี้" 

"....." ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ได้คิดจะพูดให้ร้ายอะไร ก็แค่ถามแต่เป็นคนพูดตรง คิดอะไรก็ถามไปอย่างนั้น ไม่ได้มีการไตร่ตรอง 

"แล้วจะให้พี่ทำงานอะไร อีกหน่อยก็ได้รับช่วงต่อจากพ่อแล้ว สู้ทำงานเรียนรู้ไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง" 

"ก็ดี" 

บทจะง่ายก็ยอมง่ายๆ ซะงั้น ไม่พูดไม่เถียง ไม่ตั้งคำถามอะไรอีก ต่างจากเมื่อก่อนมาก เพราะทุกครั้งที่เถียงกันเธอจะต้องเป็นฝ่ายชนะตลอด ต่อให้ตัวเองจะผิดก็ตาม 

"ดูหนังผี หรือหนังรักดี" 

"สภาพแบบนี้ใครเขาดูหนังรักโรแมนติกกัน บ้าหรือเปล่า" แตงกวาพูดเบาๆ เหมือนการบ่นกับตัวเอง 

"งั้นดูหนังผี" 

"อือ..." 

"เห็นน้ากลอยบอกเราจะไปทำงานเหรอ" 

"อือ" 

"แล้วใครจะอยู่ช่วยน้ากลอยขายของ หรือว่ามีคนมาช่วยแล้ว" 

"แค่คิดยังไม่ได้ตัดสินใจ แม่บอกว่าจะขายแค่อาหารตามสั่ง ส่วนผักก็เลิกขาย จะได้ประหยัดค่าเช่าที่ด้วย" 

"อ๋อ แล้วจะทำงานอะไร" 

"งานบริษัทน่ะ แค่สมัครไว้ ครั้งก่อนไปสมัครเขาไม่รับ คราวนี้ก็เลยไปสมัครอีกที่ แต่ต้องหาห้องเช่าอยู่" 

"ไกลเลยเหรอ?" 

"....." แตงกวาพยักหน้าเป็นคำตอบ ถ้าตรงที่เธอไปสมัครเขารับเข้าทำงาน เธอก็จะไปทำเหมือนกัน 

"มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ เราไปทำงานไกลเลยพี่เป็นห่วง" 

"ฉันโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว"

"ก็เพราะโตเนี่ยแหละถึงเป็นห่วง ยังทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เลย ถ้าสมมุติว่าไม่พอใจหัวหน้างานแล้วไปตบเขาหัวทิ่มโต๊ะขึ้นมาทำไง" 

"พูดไปเรื่อย" 

เธอชอบนิสัยเสียแบบนี้ก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้ทำแบบนี้กับคนอื่นไปทั่ว คนที่เธอกล้าทำแบบนี้ได้แสดงว่ามันต้องนิสัยแย่มาก ๆ เลยล่ะ มันต้องเกเรมาก ต้องมาวุ่นวายกับเธอจนเธอรำคาญ ถึงได้โดนแบบนั้น 

"พี่พูดจริงนะ" 

"ถามจริง คิดอะไรกับฉัน?" 

"ให้ตอบตามตรงก็คิด แต่พี่รู้ว่าเราไม่เคยคิดแบบนั้น ถ้าพ่อกับแม่เรา...คบกันขึ้นมา เราก็จะได้เป็นพี่น้องกัน พี่ว่าเป็นแบบนั้นมันดีกว่า" 

"....." 

"เมื่อไหร่น้ากลอยจะใจอ่อนสักที"

"ทำไม อยากเป็นพ่อสื่อให้ลุงเสมหรือไง?" 

"อือ อยากให้ทั้งสองคนสมหวัง น้ากลอยจะได้ไม่ต้องเหนื่อย พ่อพี่เขามีเงิน เลี้ยงทั้งเราทั้งน้ากลอยได้สบาย" 

"แม่ฉันเป็นคนที่ชอบพึ่งพาตัวเอง ไม่ชอบให้ใครเลี้ยง พี่ก็น่าจะรู้" 

"อืมพี่รู้ แต่ก็อยากให้น้ากลอยเป็นแม่นะ" 

"บอกลุงเสมเดินหน้าจีบสิ" 

"ความคิดดี แปะมือ" 

"หือ?" 

"แปะมือ เป็นสัญญาระหว่างเรา ว่าจะเป็นพ่อสื่อแม่สื่อ ทำให้ทั้งสองคนสมหวัง และเราก็จะได้เป็นพี่น้องกันจริง ๆ จัง ๆ สักที" 

"เวอร์!" 

"เร็วๆ" 

"เออๆ"