EP:11 หายตัวไป

#เวลาต่อมา

"อะไรเนี่ย!" แตงกวานั่งหน้าบูดอยู่กับโทรศัพท์ หน้าตาเคร่งเครียดราวกับว่ามีเรื่องให้หนักใจ จนผู้เป็นแม่อดไม่ได้ที่จะถาม

"เป็นอะไรไปแตง"

"แม่เดี๋ยววันนี้แตงขอกลับก่อนนะ"

"เออๆ"

ที่หงุดหงิดอยู่แบบนี้ก็เพราะติดต่อหาไคโรแฟนหนุ่มไม่ได้ ปกติไม่ได้เจอหน้ากันก็จะคุยกันผ่านมือถือตลอด แต่อยู่ๆ เขาก็เงียบไป จากที่เคยตอบกลับข้อความก็หายกริบ ไม่อ่าน ไม่ออน ขาดการติดต่อไปดื้อๆ

ตกเย็นที่บ้านของไคโร

"พี่ไค พี่ไค ได้ยินหรือเปล่าเนี่ย!"

แตงกวายืนเรียกอยู่ที่หน้าบ้านพักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีการตอบกลับเลย เธอแวะไปที่ค่ายมา แต่นักมวยคนอื่นๆ บอกว่าไคโรไม่ได้ไปที่นั่น และก็คิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่บ้าน แต่พอแตงกวามาหาที่บ้านก็กลับไม่เจอใครเลย

ตกลงเขาไปไหน หรืออยู่ที่ไหนกันแน่ หรือไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่จะไปไหนก็ควรบอกกันสักนิดสิ เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

"พี่ไค พี่ไค โอ้ยอะไรเนี่ย!" เธอเริ่มหัวเสีย ทั้งเป็นห่วงเขา ทั้งรู้สึกใจคอไม่ดี มันเป็นกังวลไปหมดเลย

"แตงกวา" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง แต่ไม่ใช่คนที่เธอกำลังตามหา

"พี่สอง"

"ตามหาไอ้ไคเหรอ พี่เห็นคนในค่ายบอกว่าเรามาหามัน"

"อือ เขาไปไหนอ่ะพี่รู้มั้ย" แตงกวาถาม

"ไม่รู้หรอก มันหายไปสักพักแล้ว อ่ะนี่กุญแจบ้านมัน ลองเข้าไปดูสิ"

สองยื่นกุญแจบ้านสำรองของไคโรให้กับแตงกวาเพื่อให้เธอเข้าไปดูว่าเขาไปแต่ตัวหรือเอาของไปด้วยหรือมีอะไรเกิดขึ้นนอกเหนือจากหายตัวไป

"ขะ เขาหายไปแบบนี้บ่อยมั้ย?"

"ก็บ่อยนะ พ่อพี่เขาก็ไม่ว่าอะไรมันหรอก มวยเถื่อนไม่ได้จัดบ่อยอยู่แล้ว ถึงมันจะเลิกชกไปก็ยังมีนักมวยฝีมือดีๆ มาแทนมันอยู่ดี"

"มะ มวยเถื่อน?!"

"อื้ม มันเป็นนักมวยเถื่อน มวยใต้ดินน่ะ"

"....." แตงกวาตกใจมาก ที่สภาพของเขาน่วมกลับมาทุกครั้งก็เพราะมวยใต้ดินบ้าๆ นี่น่ะเหรอ เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ที่เห็นเขาเป็นนักมวยก็เข้าใจว่า เป็นการขึ้นชกแบบปกติทั่วไปเท่านั้น

"ไม่ต้องมาเค้นถามพี่หรอก ที่ผ่านมาถ้ารู้พี่ก็บอก แต่ถ้าไม่รู้ก็คือพี่ไม่รู้จริงๆ"

"ฉันติดต่อเขาไม่ได้ พี่โทรหาเขาติดมั้ย?"

"ถ้าแตงโทรหามันไม่ติด คนอื่นก็ติดต่อมันไม่ได้หรอก"

นั่นสินะ เพราะคนที่ติดต่อเขาบ่อยสุดก็คือเธอ และก็รู้มาว่าไคโรเป็นคนไม่ชอบยุ่งกับใครเท่าไหร่ มีงานชกมวยเสี่ยเสมก็จะให้ลูกน้องมาเรียกเพื่อไปคุยรายละเอียดที่บ้าน มันก็เท่านั้นเอง

"ขอบใจนะพี่สอง"

"ถ้ามันหายไป ไม่กลับมาแล้ว เอ็งจะทำไง?"

"ปากเสีย! ยังไงพี่ไคก็ต้องกลับมา"

"พี่แค่พูดเผื่อ ไม่อยากให้เอ็งหวังมาก"

"....."

"มันเป็นใคร มาจากไหน เกิดที่ไหน ญาติพี่น้อง ไม่มีใครรู้เลยนะ พี่เองก็สนิทกับมันยังไม่รู้เลย"

"ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ไคเขาก็ต้องกลับมาฉันมั่นใจ พี่กลับไปเถอะ"

แตงกวาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเข้าไปเปิดประตูบ้านของไคโรและปิดเงียบไม่ออกมาอีกเลย

แต่ถึงอย่างนั้นสองก็ยังนั่งรออยู่เงียบๆ ที่ด้านนอก จะรอจนกว่าคนในบ้านจะออกมา

แตงกวาเดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง พร้อมกับหันมองรอบๆ อย่างตั้งใจ แต่อีกใจนึงก็กลัวว่าจะได้เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ภายในห้องนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน หนำซ้ำยังเงียบเชียบไร้เสียงที่บ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยนอกจากเธอ

"พะ พี่ไค อยู่หรือเปล่า?"

ขณะที่กำลังเดินตามหาเขา หัวใจของเธอนั้นก็เต้นรัวไม่หยุดเลย จนกระทั่งเดินหาทั่วบ้านก็ยังไม่เจอคนที่กำลังตามหา คราวนี้หัวใจของเธอเต้นแรงกว่าเดิมอีก

ถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วเขาจะไปที่ไหน? ปกติไคโรก็ไม่ได้ไปไหนไกลเลย นอกจากค่ายมวย บ้านของเขาและบ้านของเธอ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้รู้จักใครที่ไหนที่จะไปหาได้เลย

แตงกวาเดินคอตกออกมาจากบ้าน ก่อนจะลงมาเธอก็ไม่ลืมที่จะล็อคประตูคืนเดิมไว้ด้วย

"อ่ะพี่สอง ฉันคืน" ยื่นกุญแจคืนให้

"กุญแจห้องไอ้ไคเราก็เก็บไว้สิ เป็นแฟนมันนี่"

"ฉัน..."

"ไม่เจอมันเหรอ?"

"อือ..." หน้าบูดแถมคอตกมาซะขนาดนี้ยังดูไม่ออกอีกหรือไงว่าไม่เจออะไรเลย นอกจากเสื้อผ้าที่ยังอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับใครจริงๆ

"แล้วจะไปหามันที่ไหนต่อ?"

"ไม่รู้ พี่พอจะรู้มั้ยล่ะว่าพี่ไคจะไปไหนได้มั่ง"

"....." คนตัวสูงส่ายหัวเป็นคำตอบ

เธอไม่รู้คนที่ค่ายไม่รู้ แล้วจะมีใครที่ไหนรู้เรื่องนี้อีกล่ะ เพราะไคโรไม่ได้สนิทกับใครจนรู้ว่าบ้านเกิดอยู่ที่ไหน พ่อแม่ชื่ออะไร หรือทำอาชีพอะไร เรื่องส่วนตัวของเขาก็ยังเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งแฟนสาวอย่างแตงกวา

"ลุงเสี่ย เค้าจะรู้หรือเปล่า?"

"พี่ก็ไม่รู้สิ ตอนนี้พ่อไม่อยู่ ไว้พ่อกลับมาพี่จะถามให้"

"เด็กในค่ายหายไป พี่ไม่เดือดร้อนบ้างเหรอ?"

"ก็ร้อนใจ แต่แล้วจะให้พี่ทำไง พี่บอกแล้วว่ามันเป็นแบบนี้บ่อยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ทุกคนชินกับที่มันเป็นแบบนี้แล้ว ไปๆ มาๆ ผลุบโผล่เหมือนผี"

"นานสุด...ขะ เขา หายไปนานสุดกี่วัน"

"หลายเดือน"

"ห๊ะ?"

พอได้ยินคำว่าหลายเดือนแตงกวาก็ถึงกับเข่าอ่อนเลย ไม่รู้สิก็รักกันมาดีคบกันมาดีตลอด จู่ๆ เขามาหายไป มันก็ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอต้องคิดมาก คิดไปต่างๆ นานา คิดไปว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า หรือเขามีครอบครัวอยู่แล้ว หรืออะไรยังไง หรือเธอแค่คิดฟุ้งซ่านมากไปเอง

"จะกลับแล้วเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"มะ ไม่ต้อง ไม่เป็นไร ฉันกลับเอง มันยังไม่ค่ำ"

"แล้วเราจะไปตามหามันที่ไหนต่อ?"

"ไม่รู้สิ"

ตอนนี้ในหัวของเธอไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาเขาที่ไหน ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นจากอะไร หรือว่าจะรออยู่แบบนี้ดี รอจนกว่าเขาจะกลับมา หรือรอจนกว่าจะได้รับการตอบกลับจากเขา

#บ้านแตงกวา

"เป็นอะไร เห็นนั่งเขี่ยข้าวตั้งนานแล้ว" ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม

"พี่ไคเขา..หายไปไหนก็ไม่รู้"

"โถ่เอ้ย พี่เค้าโตแล้ว เค้าก็คงมีธุระของเค้าบ้างแหละ เดี๋ยวเค้าก็กลับมา" ผู้เป็นแม่พูดปลอบใจ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องคิดมาก

"ถ้ามีธุระ ตอบข้อความหรือโทรกลับแค่นี้ มันก็ไม่น่ายากมั้ยแม่"

"เขาคงไม่ว่างแหละ คิดในแง่ดีเข้าไว้สิ"

"....." จะให้คิดในแง่ดีได้ยังไง เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะมีคนอื่น แต่เธอกลัวว่าเขาจะมีอันตรายมากกว่า ถ้าไปทำธุระอย่างที่แม่เธอบอกจริงๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดตอบกลับข้อความสั้นๆ ว่าไม่เป็นอะไร และกำลังยุ่งอยู่ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว มันไม่ได้ยากอะไรเลย มันจะเสียเวลาสักเท่าไหร่กันเชียวล่ะ

"เอาๆ อย่ามัวแต่เขี่ยข้าว รีบกินได้แล้วจะได้นอน"

"ค่ะ"

เรื่องนั้นมันพาลเอาแตงกวากลืนข้าวกลืนน้ำแทบไม่ลงเลย พอถึงเวลานอนก็นอนแทบไม่หลับ กว่าจะหลับได้ก็ไม่รู้ว่าดึกแค่ไหนแล้ว ตื่นเช้าก็ไปช่วยแม่จัดร้านเตรียมขายของปกติ ทำเหมือนเดิม แต่สภาพร่างกายหรือจิตใจของเธอตอนนี้ มันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ก็จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ว่าไคโรอ่านข้อความที่เธอส่งไปแล้วบ้างหรือยัง หรือมีการตอบกลับอะไรบ้างไหม มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง แต่ทุกครั้งที่เปิดดู มันก็ยังเหมือนเดิม แม้เธอจะพยายามส่งข้อความไปเรื่อยๆ ก็ตาม

เขาเป็นรักแรกของเธอนะ เป็นคนที่เธอคบด้วยนานสุดเลย เป็นคนที่เธอพูดได้เต็มปากว่ารักจริงๆ ไม่ใช่แค่คบเล่นๆ เหมือนที่ผ่านมา เพราะแบบนี้ไงเธอถึงให้ความสนใจ กับแค่เขาหายตัวไปแค่นี้ ในสายตาของคนอื่น คนรักของเธอเชียวนะ ใครบ้างจะไม่เป็นห่วง