LOGINShare
119. การตัดสินใจของนารี
Last Updated:
2025-12-12 12:04:42หลังกลับจากตั้งแผงขาย นารีก็กลับไปหมู่บ้านนาแสนด้วยความเหนื่อยอ่อน ถึงกิจการจะไปได้ดี แต่การขนของไปมาเพื่อจัดร้านและเดินทางไปกลับหมู่บ้านนี้ได้สูบพลังงานเธอไปมากพอดู
โชคดีที่กลางเดือนนี้ตลาดริมชลเริ่มเปิดขายแล้ว นารีตั้งใจไว้ว่าหลังจากเปิดร้านในตลาดได้สักระยะ เธอจะหาบ้านเช่าในตัวเมืองเพื่ออาศัยอยู่กับลูกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางหลายชั่วโมงอีก
และเมื่อมาถึงบ้านเธอถึงกับเป่าปากด้วยความเบื่อหน่าย ลูกสาวของเธอกำลังนอนร้องไห้จมกองอึกองฉี่อยู่ ใบหน้าก็เปื้อนเกรอะกรังคล้ายไม่ได้รับการดูแลเลยนับตั้งแต่เธอออกจากบ้านไปในตอนเช้า
“แม่ ทำไมไม่ดูยายนิ่มบ้าง ดูสินอนร้องไห้จนหน้าดำหน้าแดงหมดแล้ว เกิดแกร้องจนชักขึ้นมาจะทำยังไง” เสียงก็พร่ำบ่นไป ขณะที่มือก็อุ้มลูกสาวขึ้นมาปลอบอย่างสงสาร
“โอ๋ น้องนิ่ม ไม่ร้องแล้วนะลูก แม่พาหนูไปอาบน้ำดีกว่าตัวจะได้หอม ๆ”
“ข้าก็เลี้ยงมันได้เท่านี้แหละ ถ้าอยากให้ดีนักแกก็เอามันไปเลี้ยงเอง นังเด็กนี่ร้องไห้กวนทั้งวันจนน่ารำคาญ” ยุพินแหวออกมาอย่างไม่พอใจ
“ฉันให้เงินแม่ตั้งสี่พันบาทต่อเดือน แค่ช่วยดูลูกฉันแค่นี้
Latest chapter
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ – รักษิต 2
“พี่วินเป็นอะไรถึงเที่ยวยุส่งหนึ่งไปให้พี่อาร์ตแบบนี้” ปิ่นตะวันเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดรักษิตหน้าเจื่อนลงขณะที่ภายในใจเขาหงุดหงิดไม่ต่างจากเธอ “อาร์ตสนใจหนึ่งมานาน ฐานะก็ดีเหมาะสมกับหนึ่ง เป็นถึงลูกผู้ว่าเชียวนะ”“อ้อ..ถ้าหนึ่งจะคบกับใครก็ต้องดูฐานะความเหมาะสมเป็นหลักเหรอคะ” สีหน้าและแววตาของหญิงสาวแสดงถึงความน้อยใจสุดขีดยามเมื่อมองตรงไปยังรักษิต“ถ้าพี่มองเขาว่าดีทุกอย่างพี่ก็ไปคบกับเขาเองสิ ไม่ต้องเตะหนึ่งส่งไปแบบนี้ หนึ่งไม่ชอบ” เธอสะบัดหน้าและวิ่งหนีไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดหรือแก้ตัวอะไรแม้แต่น้อย-----“หนึ่ง เป็นอะไรรึเปล่าลูก ให้สองมาตามไปกินข้าวก็ไม่ยอมไป ไม่สบายตรงไหน” ปิ่นแก้วเข้ามายังห้องนอนของลูก เมื่อเห็นเธอนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง คนเป็นแม่ก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ น้อยครั้งนักที่สาวน้อยที่มีนิสัยผู้ใหญ่เกินตัวจะแสดงอาการโมโหแบบนี้ออกมา“โมโหคนน่ะค่ะ เห็นหนึ่งเป็นของเล่น คิดจะจับโยนหนึ่งให้ใครก็ได้ทั้งนั้น” ในอารมณ์โมโหมีความน้อยใจแฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัด
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ – รักษิต 1
“วินไม่ใช่ลูกโดยสายเลือดของพ่อและแม่”รักษิตวัยสิบแปดปี ที่เพิ่งผ่านพ้นวันเกิดตัวเองไปได้หนึ่งวันถึงกับตัวแข็งทื่อและมองไปที่พ่อกับแม่ของเขาอย่างตกตะลึง“ทำไมพ่อกับแม่ถึงบอกเรื่องนี้ให้ผมรู้” น้ำตาของเขาเอ่อคลออย่างห้ามสัญชาตญาณของร่างกายไม่อยู่“เพราะพ่อกับแม่กลัวว่าในอนาคตลูกอาจไปรับรู้เรื่องนี้จากปากคนอื่นและเข้าใจอะไรผิด ๆ ไป พวกเราจึงตัดสินใจบอกลูกจากปากของเราด้วยข้อมูลที่เป็นความจริงที่สุด”แพงน้ำตาคลอเบ้าไม่น้อยไปกว่าลูก “แม่ขอให้ลูกรับรู้เอาไว้อย่างว่า ถึงลูกจะไม่ใช่สายเลือดเดียวของเรา แต่ลูกคือจิตวิญญาณของพ่อกับแม่ พ่อกับแม่รักลูกมากที่สุดนะ”รักษิตนิ่งเงียบไปหลังจากนั้น “พ่อครับ แม่ครับ ถ้าผมจะถามอะไรที่มากกว่านี้ พ่อกับแม่จะบอกผมตามความจริงไหม”“แน่นอนสิลูก” สุวิทย์ยืนยันหนักแน่น “ในเมื่อพวกเราตัดสินใจบอกลูกในเรื่องนี้แล้ว เรื่องอื่น ๆ ที่วินอยากรู้ พ่อกับแม่จะเล่าให้ฟังอย่างไม่ปิดบังใด ๆ อีก”“ลูกอยากถามอะไรพ่อกับแม่ก็ถามมาได้เลย”คนเป็นลูกส่ายหน้า “ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวครับ”รักษิตนั่งอยู่
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ – นิชา 2
ตอนพบพ่อครั้งแรกเธอแสดงอาการต่อต้านเขาอย่างรุนแรงเพราะโกรธแทนแม่ แต่ก็เป็นแม่อีกนั่นแหละที่มาพูดให้เธอเข้าใจ ให้เธอแยกแยะ เพราะอย่างไรเสียเขาก็คือพ่อของเธอ แม้เขาจะบกพร่องในหน้าที่สามี แต่ก็ยังนับว่าไม่บกพร่องในหน้าที่พ่อ เห็นได้จากที่เขามอบเงินให้แม่มาเลี้ยงดูเธอและตั้งตัว จะว่าไปที่แม่ตั้งตัวขึ้นมาได้ก็เพราะเงินที่เขามอบให้ในครั้งนั้นหลังจากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ยอมรับท่านทีละน้อย ยอมให้ท่านรับเธอไปอยู่ที่บ้านเดือนละสองถึงสามวันแล้วแต่โอกาส ซึ่งแม่เองก็ยอมปล่อยให้เธอไปทำความรู้จักกับญาติข้างพ่อแต่โดยดีในที่สุดก็สืบความมาได้ว่าที่พ่อมาหาเธอและแม่นั้นก็เพราะพ่อเลิกกับภรรยาคนนั้นแล้ว เป็นการจากกันด้วยดีเหมือนคราวที่เลิกกับแม่ สาเหตุการเลิกคือพ่อป่วยหนักมาก่อนหน้านี้จนไม่สามารถมีลูกได้อีก เขาและภรรยาจึงตัดสินใจแยกทางกันเพื่อให้ฝ่ายหญิงไปมีอนาคตที่ดีกว่าเมื่อเกิดเหตุเช่นนี้ ทางครอบครัวของพ่อจึงอยากได้เธอกลับไปในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของครอบครัว ส่วนแม่ของเธอนั้นจะกลับไปหรือไม่ก็แล้วแต่แต่น่าเสียดายที่แม่นารีไม่ใช่นารีคนเดิมที่ต้องพึ่งครอบครัวเ
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ – นิชา 1
“นิ่ม เอาหูฉลามไปส่งให้น้าแก้วที” “ได้ค่ะ รอแป๊บ ขอล้างมือก่อน”เสียงใสตะโกนมาจากหลังร้านขายอาหารแห้งชื่อดังของตลาดริมชล และรอไม่นานนักก็มีเสียงวิ่งตึง ๆ มาจากหลังร้านอย่างรวดเร็วบ่งบอกถึงบุคลิกที่ร่าเริงและกระตือรือร้นของเจ้าตัว“ใจเย็น ๆ ลูก วิ่งจนร้านถล่มแบบนี้เงินทองปลิวหายหมด”นิชายิ้มเผล่ แม้จะถูกบ่นแต่เธอไม่กลัวแม้แต่น้อยเพราะรู้ว่าแม่บ่นไปอย่างนั้นเอง ตลอดเกือบสิบเจ็ดปีที่ผ่านมาหญิงสาวรู้ดีว่าแม่รักเธอมากแค่ไหน“อย่าลืมบอกน้าแก้วด้วยนะว่ากระเพาะปลาที่สั่งไว้ยังไม่ได้ รอของเข้าวันศุกร์นี้แม่จะเอาไปให้อีกที”เสียงแม่ยังคงไล่ตามหลังระหว่างเธอกำลังวิ่งจี๋ออกจากร้าน หญิงสาวทำเพียงแค่หัวเราะเสียงใสตอบกลับไป ระหว่างทางที่เอาของไปส่ง เธอก็ส่งเสียงทักทายบรรดาญาติมิตรในตลาดไปทั่ว เพราะเห็นหน้าและผูกพันกันมานานนับสิบปีนับตั้งแต่จำความได้นิชาก็วิ่งเล่นกินนอนอยู่ในตลาดที่สะอาดสะอ้านแห่งนี้แล้ว ไม่ว่าซอกไหนมุมไหนของตลาดเธอรู้จักหมด เธอสามารถเรียกที่แห่งนี้ว่าบ้านได้อย่างสบายร้านของแม่เป็นร้านค้าอาหารแห้งนำเข้าที่ใ
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ - แดนไทย/ชิงชัย 2
“ไทย แต่งตัวหล่อแต่เช้าจะไปไหนวะ” ชิงชัยลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นเพื่อนยืนเสริมหล่ออยู่หน้ากระจกแล้ว“รินชวนไปงานเปิดร้านขายเสื้อผ้าของเพื่อนน่ะ เค้าบอกเป็นร้านหรูเลยต้องแต่งตัวดีหน่อย”“แล้วจะกลับกี่โมง ให้ฉันรอกินข้าวไหม”“ไม่ต้องรอ ตอนเย็นว่าจะไปกินอาหารฝรั่งกันต่อ รินอยากไปอยู่หลายครั้งแล้วแต่จองไม่เคยได้ ร้านเต็มก่อนตลอด โชคดีคราวนี้โทรไปจองได้ทัน”“ใช่ร้านที่แพง ๆ ข้างโรงหนังรึเปล่า”แดนไทยพยักหน้ารับ“อาหารแพงน่าดูเลยนะร้านนั้น นายมีเงินพอเหรอ”“ไม่เป็นไร ยังพอไหว” แดนไทยหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ชิงชัยถอนหายใจยาว แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาให้แดนไทยรู้สึกหงุดหงิดใจ ตั้งแต่เริ่มคบหากับมณีริน แดนไทยมักจะเป็นฝ่ายออกเงินให้เธออยู่เสมอไม่ใช่ว่าเขาจิตใจคับแคบหรือไม่มีความคิดเป็นสุภาพบุรุษแต่อย่างใด สำหรับคนรักแล้ว ผู้ชายอย่างเขาย่อมสามารถจ่ายให้ได้เสมอยามที่ได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่กรณีที่มณีรินทำอยู่เขามองว่ามันเกินเลยไปมากมณีรินมักจะไม่ยอมกินอาหารข้างทางหรือร้านอาหารถูก ๆ ซึ่งเรื่องน
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย ตอนพิเศษ - แดนไทย/ชิงชัย 1
“นี่นายยังยกแปลงไม่เสร็จอีกเหรอ ไหนคุยนักคุยหนาว่าเชี่ยวชาญเพราะที่บ้านทำสวนผลไม้ใหญ่โต”“ถ้ามีคนใช้มือช่วยทำงานแทนปากมันก็เรียบร้อยไปตั้งแต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนแล้วสิ”“นายจะให้ผู้หญิงบอบบางแบบฉันไปจับจอบขุดดินได้ยังไง ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย”“บอบบางตายล่ะ เมื่อวานยังเห็นวิ่งไล่เตะไอ้บอมจนมันวิ่งหนีอุตลุด”ชิงชัยมองภาพการเถียงกันง้องแง้งของหนุ่มสาวตัวดำที่อยู่เบื้องหน้าก็อดหลุดขำออกมาไม่ได้ ทุกคราวยามเมื่อเขามาหาแดนไทยที่แปลงนาสาธิตท้ายมหาวิทยาลัย เป็นต้องเห็นเขายืนเถียงกับเพื่อนหญิงร่วมคณะที่ชื่ออภิญญาอยู่เสมอ“ไทย” ชิงชัยตะโกนเรียกเสียงดังแดนไทยหันไปมองก็ยิ้มยิงฟันขาวให้พร้อมกวักมือดำ ๆ เรียกเพื่อนให้เดินเข้ามาใกล้“ชัย มาช่วยฉันยกแปลงนี้ที”ชิงชัยพับแขนเสื้อและคว้าจอบที่วางอยู่ข้าง ๆ มาช่วยขุดอย่างไม่เกี่ยวงอน งานพวกนี้เป็นงานถนัดของเขาอยู่แล้ว“คนเรียนบริหารนี่ผิวขาวดีจริง ๆ ตอนนี้แขนนายขาวกว่าของยายผึ้งอีกนะ” แดนไทยดึงแขนของชิงชัยไปเทียบกับอภิญญาที่นั่งหน้าหงิกเก็บเศษหญ้าอยู่ด้านข้าง
You may also like
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ56.0K viewsเกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย64.6K viewsคลั่งรักเมียแต่ง
ชะนีติดมันส์126.3K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน304.7K views❣️you are not my brother❣️ พี่ชาย
พีช มะกรูด374 viewsไฟริมธาร
เย้ายวนรัก105 viewsแล้วเราไม่รักกันตอนไหน
ณัฐลภัส1.2K viewsเมียร้างรัก
มาตานานา พิธุ267 views
