ฉันรัก의 작품

หลังปลีกตัวออกมาจากโซนเด็กเล่นได้ พีรายุเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เขาเร่งฝีเท้าไปยังร้านเพชร สถานที่นัดหมายกับภรรยา ระหว่างนั้น ชายหนุ่มได้ยกกาแฟที่เริ่มเย็นชืดขึ้นดื่มด้วยภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีให้หลัง เขาได้เกิดอาการหน้ามืดจนเซถลาไปชนกับคนที่เดินอยู่บริเวณนั้น“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้ชายที่ถูกชนรีบประคองพาเขาไปนั่งพักตรงม้านั่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลพีรายุรีบโบกมือปฏิเสธพลางสูดหายใจเข้าลึก “น่าจะตาลายเพราะคนเยอะ ไม่เป็นอะไรมากครับแค่นั่งพักสักครู่ก็หาย ขอบคุณมากนะครับ”เมื่อเห็นว่าสีหน้าพีรายุค่อย ๆ กลับมามีสีเลือดอีกครั้ง คน ๆ นั้นจึงวางใจและเดินจากไปพีรายุยังคงมีอาการมวนในท้องไม่หยุด เขานั่งหลับตานิ่งอยู่หลายนาที แล้วทันใดนั้นเอง“วรรณ!” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกวรรณารีออกมาเสียงดัง ดวงตาสอดส่ายไปมาโดยรอบอย่างสับสน ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมากดรับด้วยสีหน้าที่ยังไม่ดีขึ้น“สวัสดีครับ”“พีอยู่ไหนแล้วคะ จินนั่งรออยู่ที่ร้านเพชรนานแล้วนะ อย่าบอกนะคะว่าลืม จินไม่ยอมจริง ๆ ด้วย วันนี้ไ

“แม่จ๋า ไหนชุดโยคะ”“ไปหาซื้อชุดนักเรียนกับอุปกรณ์เรียนก่อน ส่วนชุดโยคะเอาไว้ทีหลัง” วันนี้วรรณารีพาที่รักมาหาซื้อชุดและอุปกรณ์การเรียน เนื่องจากเด็กหญิงจะเริ่มเข้าเรียนระดับชั้นอนุบาลในภาคการศึกษาหน้า ซึ่งนับแล้วเหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก็จะเปิดเทอมแล้ววรรณารีพามาที่ห้างใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯ เพราะที่นี่มีสวนสนุกขนาดใหญ่อยู่ด้านใน เธอตั้งใจจะพาลูกมาเล่นสนุกที่นี่เพื่อเป็นรางวัลปลอบใจก่อนที่จะเปิดเทอม อลิสรา คชาภัทร และนับหนึ่งก็ตามมาด้วยส่วนเรื่องชุดโยคะนั้นเพราะที่รักต้องการเรียนเองเนื่องจากเห็นคชาภัทร อลิสรา และนับหนึ่งไปเรียนศิลปะการต่อสู้ทุกเสาร์อาทิตย์ที่ศูนย์กิจกรรมพิเศษใกล้บ้าน โดยคชาภัทรและนับหนึ่งเลือกเรียนมวยไทย ส่วนอลิสราเรียนเทควันโดเมื่อเห็นพี่ทั้งสามมีความสุขมากในการไปเรียนที่นั่น ที่รักก็อยากไปกับพี่ ๆ ด้วย แล้วไม่รู้เธอไปได้ยินมาจากไหนว่าการเรียนโยคะทำให้ผอมได้ เธอจึงมุ่งมั่นที่จะเรียนให้ได้ซึ่งวรรณารีเองก็ไม่ขัด สิ่งใดที่เป็นความปรารถนาของลูก เธอพร้อมที่จะสนับสนุนเสมอ“รีบไปซื้อแล้วก็กลับกันเลย ตอนเย็นจิ๊ดริดจะไปเรียน

“พี่ช้าง จิ๊ดริดผอมลงยัง” ที่รักร้องถามเมื่อเจอหน้าคชาภัทรสะดุดกึกและรีบกวาดตาสำรวจร่างป้อมที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดยอัตโนมัติ ที่รักในวันนี้ใส่ชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนแขนกุด ทำให้เห็นแขนอวบขาวอมชมพูอย่างชัดเจน ประกอบกับใบหน้ากลมแป้นที่มีจุดเด่นตรงตาเรียวเล็ก แก้มแดงอมชมพูที่แสดงถึงความมีสุขภาพดีของเธอ ปลายนิ้วของเขาคันยิบขึ้นมาอีกครั้งด้วยอยากจิ้มแก้มนิ่ม ๆ เล่น แต่เมื่อนึกถึงแรงถีบของเธอที่เขาเจอมานับครั้งไม่ถ้วน คชาภัทรจำต้องสกัดความอยากของตัวเองลงอย่างยากเย็น“น้องถามทำไมไม่ตอบ” อลิสราหันมาเอ็ด “ตอบดี ๆ ล่ะ” แล้วก็กำชับเสียงเหี้ยมนับหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับเผยยิ้มออกมาคชาภัทรถอยห่างจากพี่สาวโดยสัญชาตญาณ เมื่อวานตอนค่ำเขาโดนสมาชิกในบ้านเล่นงานอยู่ไม่ใช่น้อย วันนี้ให้ตายอย่างไรก็จะไม่ทำอีกเด็ดขาดเด็กชายรุ่นพี่กวาดตาสำรวจร่างป้อมที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้งและจ้องดูพุงที่กลมกว่าทุกวันก็ลอบถอนใจยาว“อืม ดูผอมลงนิดหน่อย” น้ำเสียงดูไม่เต็มปากนักที่รักลูบพุงตัวเองอย่างชอบใจ “วันนี้จิ๊ดริดกินข้าวน้อยกว่าทุกวัน”คชาภัทร

“จิ๊ดริดไม่สบายหรือลูก ทำไมเดินแบบนั้น” วรรณารีร้องถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นที่รักกำลังก้าวขาออกจากห้องนอนอย่างเชื่องช้าในเช้าวันต่อมา กว่าที่เธอจะก้าวเท้าสัมผัสพื้นแต่ละก้าวได้นั้นเล่นเอาคนเป็นแม่ยืนลุ้นจนใจหายใจคว่ำ“หนูไม่เป็นไข้” ที่รักบอกแม่เสียงเบา“ในเมื่อสบายดีแล้วทำไมหนูก้าวช้าแบบนั้น หรือว่าปวดขาปวดข้อตรงไหน”“หนูไม่ปวด”“งั้นก้าวขาเร็ว ๆ สิลูก ค่อย ๆ ย่างแบบนั้นเดี๋ยวเสียจังหวะหัวทิ่มได้นะ”“หนูจะเดินช้า ๆ”“ทำไมล่ะลูก”“จะได้ผอม” ที่รักตอบพร้อมกับค่อย ๆ ย่างเท้าซ้าย“ทำแบบนี้จะผอมได้ยังไง”“แม่ไม่ถามเดี๋ยวหนูอ้วน” ที่รักค่อย ๆ ย่างเท้าขวาต่อวรรณารียืนงงเป็นไก่ตาแตกที่รักซึ่งใช้เวลาสิบนาทีในการก้าวจากห้องนอนไปยังห้องครัวได้สำเร็จ เธอยกมือปาดเหงื่อที่แตกซ่กตรงหน้าผากด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใสเป็นที่สุดแตกต่างจากสีหน้าของแม่และยายที่กำลังยืนมองดูเธออยู่แบบลิบลับ“ทำไมหนูเดินช้าล่ะลูก” วรรณารียังคงถามอย่างกังขา“หนูจะได้ไม่หิว”“ทำแบบนี้จะไม่หิวได้ยังไง” สายไม่เข

“จิ๊ดริด มาดูปลานี่เร็ว เยอะแยะเลย” อลิสราที่เนื้อตัวมอมแมมเพราะลงไปในคลองกับเขาด้วยได้เรียกหาที่รักทันทีที่ขึ้นจากน้ำที่รักก็ลุกไปหาทันทีที่พี่เรียก เปล่า...ไม่ใช่เธอเป็นเด็กดีอะไรหรอก เพียงแต่ละครภาคต่อที่ฟังอยู่มันจบตอนไปแล้วก็เท่านั้นเอง“เอาปลาขึ้นมาให้จิ๊ดริดดูเร็วเข้า ห้ามอุ๊บอิ๊บเอาไปซ่อนเด็ดขาด” อลิสราส่งเสียงเผด็จการให้กับทุกคนที่ช่วยจับปลาอยู่ในคลอง แม้แต่กับพ่อตัวเองก็ไม่เว้นนับหนึ่งกุลีกุจอลากกะละมังใบใหญ่มาตั้งเบื้องหน้าที่รัก และเดินไปแย่งถังใบเล็กที่ใช้ใส่ปลาจากมือแต่ละคนมาเทใส่กะละมังอย่างขมีขมัน เมื่อได้จากมือครบทุกคนแล้ว เขาก็ได้หันมายิ้มให้อลิสราอย่างเอาใจอลิสราใช้มือที่เปื้อนโคลนลูบศีรษะของนับหนึ่งอย่างอารมณ์ดี “ดีมาก” เธอเอ่ยชมสั้น ๆแม้คำชมจะสั้นแต่ก็ทำให้นับหนึ่งหน้าบานเป็นจานเชิงออกมา ขณะที่คชาภัทรได้แต่กลอกตามองบนจนตาแทบกลับ“ดิ้นดุ๊กดิ๊กเต็มเลย เอาไปปล่อยกัน มันจะได้ไม่ตาย” ที่รักตาเป็นประกายเมื่อเห็นปลาจำนวนมากทั้งน้อยใหญ่กำลังว่ายเบียดกันอยู่ในกะละมัง“เราเอามากิน เหนื่อยจับจะแ

“ทองแดงโลละสองร้อย ขวดใสโลละแปด กระดาษอ่อนโลห้าบาท กระดาษแข็งโลสามบาท”เสียงใสของเด็กหญิงวัยห้าขวบที่ยังพูดไม่ชัดนักเจื้อยแจ้วอยู่บริเวณหน้าร้านรับซื้อของเก่า เป็นภาพที่ชินตาสำหรับผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนี้เป็นอย่างดีไม่เพียงแค่ตะโกนบอกราคาเสียงใส ตัวเธอเองก็ไม่อยู่นิ่ง มือคอยขยับยกข้าวของที่มีลูกค้านำมาขาย จับแยกออกเป็นประเภทอย่างชำนาญเพื่อให้สะดวกต่อการชั่งน้ำหนักและคิดราคา แม้ข้าวของจะแลดูสกปรกในสายตาผู้คนทั่วไปแต่เด็กหญิงก็หารังเกียจไม่ ภาพนี้สร้างความรู้สึกเอื้อเอ็นดูให้กับลูกค้าที่เข้ามารับบริการเป็นอย่างยิ่ง“จิ๊ดริด อย่ายกของหนักนะลูก ให้ลุงหวินกับน้าโหน่งยกแทน” วรรณารีหันมาเตือนลูกสาวเป็นระยะ“จิ๊ดริดยกไหวจ้ะแม่จ๋า แม่ไม่ต้องห่วง” เด็กหญิงพูดตอบกลับไป“ไม่ได้นะลูก กระดูกหนูยังอ่อน ยกของหนักมากกระดูกจะเสียหายได้ แล้วหนูก็จะไม่สูงด้วยนะ”พอได้ยินคำว่าไม่สูง ที่รักรีบวางกองหนังสือที่มัดเรียงกันเป็นตั้งลงทันที ไม่ได้สิเรื่องความสวยความงามต้องมาที่หนึ่งที่รักจากแรกเกิด

“ดินจะเอายังไงคะ คุณทิ้งให้พรรณนั่งรออยู่เป็นเดือนแบบนี้ได้ยังไง ฝั่งคนที่เสนอตำแหน่งให้เขาก็เวียนโทรมาถามไม่เว้นวันจนพรรณจะบ้าตายอยู่แล้ว” แพรวพรรณเปิดฉากทันทีเมื่อทั้งคู่เดินมายังใต้ถุนบ้านของแดนดิน “ผมจะอยู่ทำไร่ที่บ้าน” แดนดินเอ่ยเสียงเรียบ“เอ๊ะ! ไหนคุณรับปากกับพรรณเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปทำงานด้วยกันในตัวเมือง แล้วทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจขึ้นมาอีก อย่าบอกนะคะว่าหลงเสน่ห์แม่ปิ่นแก้วนั่นจนโงหัวไม่ขึ้นจนต้องมาตกปลักอยู่ที่บ้านนอกแบบนี้”“บ้านนอกแห่งนี้คือบ้านของผม!” แดนดินเอ่ยเสียงกร้าว“แล้วยังไงล่ะคะ ดินจะยอมมุดหัวอยู่ในโคลนเพียงเพราะว่ามันเป็นบ้านเหรอ”“ระดับปริญญาตรีเกียรตินิยมมันช่วยเรื่องสำนึกของคนไม่ได้จริง ๆ”แดนดินสูดหายใจเข้าลึกเพื่อข่มอารมณ์ “คุณจะคิด จะว่าอย่างไรก็แล้วแต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้ผมอยากยืนยันให้คุณได้ยินอย่างชัดเจนอีกครั้ง ผมตั้งใจจะอยู่เป็นชาวไร่อยู่ที่บ้าน ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจผมได้อีก”“แล้วพรรณล่ะคะ ดินเอาพรรณไปไว้ที่ไหน อนาคตที่วาดไว้ของเราล่ะ ทำไมดินไม่คิดถึงพรรณบ้าง”“จะไม่มีคำว่าอนาคต

“เห็นเขาบอกว่าปลูกขึ้นง่าย โตไวและให้ผลดก ตามปกติใช้เวลาสองถึงสามปีถึงจะออกผล แต่เมล็ดพันธุ์ที่เพื่อนแก้วให้มาเขาบอกว่าบางครั้งใช้เวลาแค่ครึ่งปีถึงหนึ่งปีก็ออกผลแล้ว” ปิ่นแก้วอนุมานจากดอกไม้ที่เธอปลูกซึ่งใช้ระยะเวลาในการออกดอกเร็วกว่าปกติแบบครึ่งต่อครึ่ง ผลไม้ก็น่าจะมีลักษณะคล้ายกัน“ดีจริง พี่ต้องเร่งเอาลงดินแล้ว ปลายปีอาจมีผลไม้ออกมาขายได้” แดนดินตั้งเป้า“แก้วจะเสียดายหรือโกรธพี่ไหมถ้าพี่คิดนำไม้ผลของแก้วมาปลูกเป็นอาชีพ”ปิ่นแก้วส่ายหน้า “ถ้าแก้วหวงของก็คงไม่เอาไปให้ลุงกับป้าตั้งแต่แรก อยู่กับแก้วไม่มีประโยชน์อะไร แก้วไม่คิดจะปลูกไม้ผลพวกนี้อยู่แล้ว ไม่มีเวลาดูแล ที่ตัดใจยอมปลูกดอกไม้และกาแฟพวกนี้ก็เพราะแก้วจะเปิดร้านอีกร้าน แล้วพวกดอกไม้แห้งกับกาแฟหาซื้อยากมาก เลยต้องปลูกเอาเอง”“ว่าแต่พี่ดินคิดจะปลูกผลไม้พวกนี้แล้วจะมีเวลาดูเหรอ กำลังจะไปทำงานในตัวเมืองแล้ว”“พี่ไม่คิดทำงานในระบบ มันไม่เหมาะกับพี่ ตอนนี้ ความตั้งใจพี่มีอยู่อย่างเดียวคือพัฒนาที่ดินที่มีอยู่ตอนนี้ให้กลายเป็นสวนผัก ไร่ผลไม้ และอนาคตหากเป็นไปได้ก็จะสร้างที

“ดิน ไปไหนมาลูก” น้ำเสียงสอบถามของวงเดือนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของแม่ แดนดินจึงมีน้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่รู้สึกอาย เขานั่งคุกเข่าลงพร้อมก้มกราบลงตรงเท้าของวงเดือน ทำเอาคนเป็นแม่ทำหน้าตกใจ รีบก้มลงพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น“ดิน เป็นอะไรไปลูก รีบลุกเร็ว พื้นเรือนเย็นมากอย่านั่งอยู่แบบนั้น ดินเพิ่งหายป่วยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”“มีอะไรกันแม่เดือน ดิน” คำปันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนรีบเอ่ยปากถามเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของแม่และลูกเมื่อเห็นคำปันเดินเข้ามาใกล้ แดนดินจึงเบี่ยงตัวไปยังทิศเบื้องหน้าของพ่อก่อนก้มลงกราบเท้าเช่นเดียวกับที่ทำกับวงเดือนเมื่อครู่ คำปันทำสีหน้าตกใจไม่แพ้ภรรยาและรีบพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น ซึ่งคราวนี้แดนดินได้ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี“เกิดอะไรขึ้นลูก” เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของลูกชาย คำปันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงวิตก“ผมกราบขอโทษพ่อกับแม่นะครับที่ทำให้พ่อกับแม่ทุกข์ใจอยู่ตลอดในช่วงที่ผ่านมา ผมเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้” แดนดินเอ่ยเสียงเครือ“อย่าตำหนิตัวเองแบบนั้นลูก ยิ่งลูกตำหนิตัวเองเท่าไหร่ พ่อกับแม

“ลุงกับป้าไปนอนที่ร้านแก้วก่อนดีกว่าค่ะ น่าจะไม่ได้นอนกันมาทั้งคืน ไทยด้วย ไปนอนเอาแรงกันทั้งสามคนนั่นแหละ อย่าเพิ่งรีบกลับบ้านโน้นเลย ขาดเหลืออะไรไปหาซื้อในตลาดก่อน” “ไม่เอา ป้าไม่ไป ป้าจะรอดินฟื้นขึ้นมาก่อน” วงเดือนปฏิเสธความคิดนี้ เธอต้องการเห็นลูกชายลืมตาขึ้นมาก่อนปิ่นแก้วกล่อมต่อ “หมอก็บอกแล้วนี่คะว่าพี่ดินพ้นขีดอันตรายแล้ว ป้าไม่ต้องห่วงแล้วนะคะ แก้วจะนั่งเฝ้าแบบไม่ให้คลาดสายตา ถ้าเห็นว่าพี่ดินพื้นแล้วแก้วจะรีบโทรไปบอกที่ร้าน”“ลุงกับป้าอายุมากแล้วนะคะ ควรห่วงตัวเองบ้าง อีกอย่างป้าไม่ห่วงความรู้สึกพี่ดินเหรอ ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาแล้วได้เห็นว่าพ่อกับแม่นั่งเฝ้าตัวเองจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ร่างกายทรุดโทรม พี่ดินเขาจะเสียใจมากแค่ไหน”“จริงเหมือนแก้วว่า แม่เดือน ฉันว่าเราไปนอนพักกันสักหน่อยดีกว่า นอนให้เต็มตาสักตื่น หลังจากนั้นก็ไปเตรียมหากับข้าวกับปลามาให้ดิน ถ้าลูกฟื้นขึ้นมาจะได้มีอะไรกินไง”เมื่อเห็นทั้งคู่คล้อยตาม ปิ่นแก้วจึงให้ชิงชัยและแดนไทยพาทั้งสองคนกลับไปพักผ่อนที่ร้าน-----

“ตอนนี้ดินดื่มเหล้าหนักมาก เห็นว่าทะเลาะกับคนรักเรื่องทำงานทำการอะไรนี่แหละ” ไพจิตรเปิดปากเล่ารายละเอียดให้ฟัง“คนรักของดินไม่พอใจที่เขาคิดแต่จะมาปลูกผัก ขายผักหาเลี้ยงชีพ ผู้หญิงคนนั้นอยากให้ดินไปทำงานราชการด้วยกันมากกว่า ตอนแรกดินไม่ยอมเลยทะเลาะกันใหญ่โต หลังจากนั้นได้ข่าวว่าดินเวียนเข้ามาในตัวเมืองเพื่อตามง้อ แต่ก็ไม่เป็นผล คงรู้สึกเสียใจผิดหวังมากเลยหันไปพึ่งเหล้าเพื่อดับกลุ้ม” ไพจิตรเอ่ยอย่างเข้าใจเพราะเธอเคยเป็นมาก่อน“ในที่สุดดินก็ยอมแพ้ ตัดใจจะเข้าไปทำงานราชการตามคำขอของคนรัก แต่ก็มีปัญหาอีกว่าถ้าอยากได้ตำแหน่งต้องจ่ายเงินหลายหมื่น ดินเขาไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น ตอนแรกคิดจะยอมแพ้ ก็เป็นฝ่ายหญิงอีกนั่นแหละที่ไม่ยอม กดดันให้ดินหาเงินก้อนนี้มาให้ได้ ดินเขาเลยหันไปหาเหล้าหนักขึ้น”หลังจากให้เงินสามหมื่นบาทไปเมื่อวาน และวันนี้เป็นวันหยุดซึ่งไพจิตรเข้ามาขายเสื้อผ้าในตัวเมือง เธอจึงออกมาถามเรื่องนี้ตั้งแต่เช้า“แบบนี้นี่เองพี่ดินถึงคิดเข้าทำงานราชการ” ปิ่นแก้วพึมพำไพจิตรกล่าวเสริม “พี่เดือนกับพี่ปันทนเห็นลูกเอาแต่เมาหัวราน้ำไม่ได้

“แก้ว พ่อหาบ้านแถวริมคลองต้นลุงให้ได้แล้วนะ” วิภาวีมาหาปิ่นแก้วที่ร้านในตอนเย็นหลังเลิกเรียนปิ่นแก้วยิ้มกว้าง ในที่สุดก็เข้าใกล้ความฝันไปทีละน้อยแล้วในช่วงระหว่างวันที่อยู่ว่าง เธอมักจะเดินสำรวจรอบตัวเมืองอยู่เสมอเพื่อหาทำเลที่เหมาะสมสำหรับเปิดคาเฟ่ บวกกับการเปิดดูคลิปเกี่ยวกับประวัติของเมืองนี้ เธอถึงพบว่าเขตเศรษฐกิจสำคัญของตัวเมืองจะมีอยู่สองจุด อยู่ติดน้ำทั้งคู่จุดแรกคือถนนเลียบคลองต้นลุง ซึ่งในยุคปี พ.ศ.2525 ได้เริ่มกลายเป็นแหล่งเดินซื้อของ แหล่งหาอะไรกินของผู้คนในตัวเมืองบ้างแล้ว และความนิยมนี้มีต่อเนื่องยาวนานไปจนถึงยุคอนาคตที่เธอจากมา ถนนเส้นนี้ถือเป็นทำเลทองอย่างแท้จริงส่วนจุดที่สองนั้นคือถนนริมชลซึ่งอยู่ใกล้แม่น้ำใหญ่ที่ไหลผ่านหลายจังหวัด แต่ปัจจุบันถนนเส้นนี้ยังไม่ได้รับการพัฒนาเนื่องจากติดปัญหาเรื่องน้ำท่วมตลอดทั้งปี ตอนนี้จึงมีแค่กลุ่มคนผู้มีรายได้น้อยเท่านั้นที่อาศัยอยู่ ต้องรออีกประมาณหกปีนับจากนี้ถนนริมชลถึงได้รับการปรับปรุงแก้ไขจนกลายเป็นทำเลทองแห่งที่สองของตัวเมืองประจำจังหวัด sปิ่นแก้วสนใจทำเลทองท