Novel-novel oleh ฉันรัก

“เอกสารที่ผมรวบรวมไว้ช่วงที่ท่านไม่อยู่ครับ” ไวพจน์มาหาพีรายุที่โรงพยาบาลในเช้าวันต่อมาได้หอบเอกสารเป็นตั้งมาด้วย “ในนี้เป็นสำเนาระบุสเปกวัสดุก่อสร้างที่มีลายเซ็นของจินดารากับเสี่ยทรงยศ แล้วยังมีรูปถ่ายที่ทั้งสองไปเจอกันตามที่ต่าง ๆ ด้วย ที่เหลือคือชื่อของพนักงานในบริษัททั้งหมดที่เป็นคนของจินดาราครับ”พีรายุไล่เปิดเอกสารดูหน้าเครียด “แล้วตอนนี้เริ่มทำคำสั่งซื้อพวกนี้หรือยัง”“เริ่มสั่งไปบ้างแล้วครับ รายละเอียดอยู่ด้านล่างสุด เสี่ยทรงยศจะเริ่มลงไซต์งานอาทิตย์หน้าแล้ว ผมว่าคำสั่งซื้อทั้งหมดน่าจะเรียบร้อยภายในอาทิตย์นี้”“ขอบคุณคุณไวพจน์มากนะครับที่เหนื่อยมาหลายอาทิตย์ เอกสารพวกนี้ทิ้งไว้ที่ผม ผมจะจัดการที่เหลือต่อเอง คุณไม่ต้องทำอะไรแล้ว”“ให้ผมช่วยเถอะครับ ท่านออกโรงคนเดียวจะเป็นอันตรายได้”“เรื่องนี้ผมต้องทำคนเดียว ถ้าประธานบริษัทเป็นคนถือเอกสารไปหาผู้ใหญ่ของกระทรวงนั้นเองจะดูน่าเชื่อถือกว่า”“ไม่อันตรายแน่นะครับ”“ไม่เป็นไร ผมจะระวังตัว”ไวพจน์กลับไปแล้วแต่พีรายุยังคงนั่งอ่านเอกสารเหล่านั้นอย่างไม่ละสายตาจนไม่

สายเดินเข้ามาใกล้สองพ่อลูกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับหลาน “ตอนนี้เราปล่อยให้พ่อกับแม่พักก่อนดีกว่านะ แล้วพรุ่งนี้ยายจะพามาหาแต่เช้า”แม้ไม่เต็มใจแต่พีรายุก็ยอมคลายอ้อมกอดจากลูกแต่โดยดี เช่นเดียวกับที่รัก เธอมองมายังพีรายุอย่างเสียดาย เด็กหญิงเอียงหน้าไปหอมแก้มพีรายุฟอดใหญ่ก่อนยิ้มให้ “พรุ่งนี้จิ๊ดริดจะมาหาพ่อตั้งแต่เช้า พ่อกับแม่นอนดี ๆ อย่าทะเลาะกันนะ”วรรณารีนั่งหน้าแดงมองตามสองยายหลานจนแผ่นหลังของทั้งคู่ลับสายตาไปเธอจึงได้ถอนสายตากลับเพื่อมาเจอกับแววตาลุ่มลึกของอีกคนที่ยังอยู่ในห้อง“ผมขอบคุณคุณมากนะครับที่ยอมเปิดโอกาสให้ผมอีกครั้ง”“ฉันแค่อนุญาตให้ลูกเรียกพ่อ ตอนนี้ฉันยอมรับคุณแค่เป็นพ่อของลูกเท่านั้น”รอยยิ้มของพีรายุลดลง เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ “แล้วเรื่องของเราล่ะครับ”วรรณารีจ้องเขาด้วยใจที่แปลบปร่า “ฉันไม่สามารถทำใจรับคุณมาเป็นคู่ชีวิตได้อีก”“วรรณครับ เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตคุณก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในใจผมไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มีแค่คุณเท่านั้น ยอมให้โอกาสเราทั้งคู่มาเป็นครอบครัวกันอีกครั้งเถอะนะครับ”วรร

“แม่วรรณ เธอมันบ้าบิ่นเกินไปนะ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ถ้าเกิด...ถ้าเกิด...” สายเอ่ยตำหนิวรรณารีทันทีหลังจากที่หมอและพยาบาลออกจากห้องไปแล้ววรรณารีที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ได้หลุบตานิ่งอย่างสำนึกผิด ใบหน้าและลำตัวเธอมีแต่รอยฟกช้ำโดยเฉพาะตรงลำคอที่แดงช้ำอย่างน่ากลัว “วรรณใจร้อนเกินไปจริง ๆ ค่ะ วรรณขอโทษ”“คนที่เธอควรจะขอโทษก็คือจิ๊ดริดกับคุณพีต่างหาก” สายชี้ไปยังที่รักซึ่งยืนสำนึกผิดอยู่ข้างเตียงและพีรายุซึ่งนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ที่อยู่ติดกัน“ผมไม่เป็นอะไรครับ แค่แผลถาก ๆ” พีรายุรีบพูดช่วย“แม่จ๋า จิ๊ดริดไม่ดี จิ๊ดริดช่วยแม่ไม่ได้” ที่รักน้ำตาเตรียมจะหยดแหมะออกมาเต็มที่วรรณารีรีบกอดปลอบลูก “ไม่ใช่ความผิดจิ๊ดริด แม่หาเรื่องเอง ถ้าแม่ไม่เข้าไปในนั้นแม่ก็จะไม่โดนทำร้าย”“แต่จิ๊ดริดเตือนแม่ไม่ได้ จิ๊ดริดไม่เห็นอะไรเลย”“ก็เพราะหนูไม่สบายอยู่ อย่าโทษตัวเองสิลูก แล้วแม่ก็ไม่ได้บาดเจ็บเยอะแยะ อีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จิ๊ดริดเสียอีกที่ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ ไข้จะได้ไม่กลับมา”“จิ๊ดริดหายแล้ว ไม่มีไข้แล้ว”“หายก็ก

“เอ็งแน่ใจนะว่าไม่มีใครอยู่ที่ร้านแน่”บานชื่นถามสามีอย่างกระวนกระวายใจ ส่วนมือนั้นยังคงสาละวนดึงทองแดงจากกองใหญ่มาใส่ในรถเข็นของตัวเอง“แน่สิวะ ข้ามาแอบดูหลายคืนแล้ว ในร้านไม่มีคนเฝ้าเลยสักคน พวกคนงานไปอยู่ที่บ้านพักฝั่งตรงข้ามหมด ถ้าจะมีก็มีแต่ผีเท่านั้นแหละ”“เอ็งอย่าพูดสิ ยิ่งมืด ๆ อยู่”“กลัวอะไรกับผี อย่ามัวแต่พูด รีบขนขึ้นรถเร็วเข้า เอาไปให้ได้มากที่สุด พรุ่งนี้จะได้เอาไปขายที่ร้านเฮียอุย คุณภาพดีแบบนี้ได้หลายหมื่นแน่มึง” โชติยิ้มย่องเมื่อเห็นทองแดงเกรดดีที่กองเป็นภูเขาอยู่ตรงหน้าเพราะเอาเงินไปลงทุนกับเหล็กจนหมด แต่เหล็กกลับขายไม่ออกช่วงนี้ ทำให้เขาและภรรยาอดอยากปากแห้งมาหลายสัปดาห์ กระทั่งมาได้ยินคนงานในร้านของวรรณารีคุยกันเรื่องทองแดงกองพะเนินในร้านที่มีลูกค้าติดต่อขอซื้อเรียบร้อยแล้ว คาดว่าจะสร้างรายได้ให้วรรณารีเป็นล้านบาทโชติและบานชื่นแค้นใจจนแทบกระอักเลือด ขณะที่พวกเขาตกต่ำจนแทบไม่มีหนทางให้เดิน แต่ศัตรูอย่างวรรณารีกลับเจริญไม่หยุด แบบนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด พวกเขาต้องดึงผลประโยชน์ที่วรรณารีได้มาเป็นของตัวเองส่วนหนึ่ง

“แม่จ๋า อุ้ม” เมื่อเห็นวรรณารีเดินเข้าบ้าน ที่รักจึงอ้าแขนตัวเองออกเพื่ออ้อนให้คนเป็นแม่อุ้มวรรณารีเดินยิ้มตรงมาหาเธอและสวมกอดลูกเอาไว้อย่างอ่อนโยน “เพราะไม่สบายแน่เลยใช่ไหมถึงอ้อนให้แม่อุ้มแบบนี้” ว่าพลางยกร่างที่ไม่เบาของลูกขึ้นมาจากที่นอนและอุ้มเอาไว้อย่างง่ายดาย “ลูกสาวแม่หนักขึ้นอีกแล้ว อีกหน่อยแม่คงอุ้มไม่ไหวแล้วมั้ง ตัวยังรุมอยู่เลยนะ ปวดหัวไหมลูก”“นิดนึง” ที่รักตอบพลางเงยหน้ามองแม่ “แม่จ๋า จิ๊ดริดเหมือนปวดจิ๊ด ๆ ตรงนี้” เด็กหญิงชี้ไปที่อกซ้ายของตัวเองวรรณารีมีสีหน้ากังวลขึ้นมา “ปวดตรงไหน ปวดมากไหม หายใจสะดวกไหมลูก หรือจะไปหาหมอดี”ที่รักส่ายหน้า “จิ๊ดริดไม่ได้ปวดแบบนั้น จิ๊ดริดบอกไม่ได้ว่าทำไม แต่จิ๊ดริดรู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนกำลังจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดี แต่จิ๊ดริดไม่รู้ว่าเป็นอะไร มันเลยปวดจิ๊ด ๆ ตรงหน้าอก”สายที่เดินเข้ามากับพีรายุถึงกับขมวดคิ้ว เธอวางแก้วนมลงที่โต๊ะก่อนหันมาถาม “จิ๊ดริดรู้สึกว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นใช่ไหมลูก”พีรายุสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่เคร่งเครียดขึ้นทันตาของสายก็ขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ

ที่รักลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ “หนูเป็นอะไร”“จิ๊ดริดเป็นไข้ กินยาเดี๋ยวก็หายนะลูก” แม้ปากจะปลอบแต่วรรณารียังคงกังวลอยู่ไม่คลายเพราะตั้งแต่เล็กจนโตลูกสาวของเธอไม่เคยเป็นไข้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกและดูหนักหนาเอาการเลยทีเดียว“ทำไมหนูเป็นไข้”“ตอนวันเกิดเมื่อวานหนูคงวิ่งกลางแดดร้อน ๆ มากเกินไป แล้วยังกินน้ำหวานใส่น้ำแข็งมากเกินไปด้วย ต่อไปไม่ทำแบบนี้แล้วนะลูก เป็นไข้แล้วไม่สบายตัวเลยใช่ไหม”“อื้อ หนูไม่ทำแล้ว หนูไม่อยากเป็นไข้” ที่รักสะลึมสะลือตอบก่อนจะค่อย ๆ หลับไปเพราะสบายตัวมากขึ้นหลังจากที่แม่เช็ดตัวให้คืนนี้ วรรณารีไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะที่รักไข้สูงเป็นระยะต้องคอยเช็ดตัวให้ตลอดเวลาจนอาการค่อยทุเลาในช่วงเช้ามืดของอีกวัน“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ ไม่สบายหรือเปล่า” สายถามขึ้นตอนเห็นวรรณารีเดินออกจากห้องในตอนเช้า“จิ๊ดริดเป็นไข้สูงค่ะ เลยไม่ได้นอนทั้งคืน”“อะไรนะ ลูกเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อไหร่” พีรายุที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาเอ่ยถามเสียงตื่นใจอยากจะมองเมิน แต่เมื่อเห็นสีหน้าทุกข์ร้อนของเขา วรรณารีจึงตอบออกไปเสียงห

“เราขอบใจแก้วมากนะ” มาลินีน้ำตาซึมออกมาไม่หยุด“ไม่ต้องขอบใจหรอก แก้วก็แค่ให้ยืม หลังเรียนจบแมวก็ต้องมาทำงานกับแก้วเพื่อใช้หนี้ที่ยืมไปอยู่ดี” หลังจากพูดคุยและสนิทสนมกันได้สองสัปดาห์จึงเรียกชื่อเล่นกันได้ในที่สุด“เราจะกลับมาทำงานกับแก้วแน่ ๆ แก้วไม่ต้องห่วง” แววตาของมาลินีมองตรงมาอย่างแน่วแน่“ว่าแต่แก้วมีงานอะไรรอแมวหลังเรียนจบเหรอ” อรรณพถามออกมาอย่างสงสัย“ตอนนี้แก้วกับพี่ดินมีหลายโครงการมาก ทั้งโรงค้าส่งผลไม้ ทั้งตลาดครบวงจร ไหนจะรีสอร์ตเล็ก ๆ ที่บ้านอีก อยู่ที่ความสมัครใจของแมวว่าชอบงานไหน แต่เริ่มแรกอาจต้องไปที่โรงค้าส่งก่อนเพราะจะสร้างเสร็จก่อนเพื่อน หลังจากนั้นค่อยตัดสินใจอีกทีว่าอยากไปไหน”“เราไปไหนก็ได้ทั้งนั้น เราเชื่อใจแก้ว”“อุ๊ย! งานในตลาดกับรีสอร์ตก็น่าสนใจนะ หรือเราจะมาทำงานด้วยอีกคนดี”“อย่างเธอจะทนความเงียบเหงาของจังหวัดเล็ก ๆ ไหวเหรอ ได้อัดใจตายกันพอดี” ปิ่นแก้วพูดกระเซ้า“ว่าไม่ได้นะ บรรยากาศจังหวัดเล็ก ๆ แบบนี้โรแมนติกดีออก ยิ่งถ้าหาหนุ่มหล่อล่ำ อกบึกบึนแบบพี่ดินได้สักคน อันนายอมอยู่ที่นี่ต

“เข้าไปในห้องกันเถอะ” เธอเดินนำเพื่อนเข้าไปในห้อง และวนเวียนแนะนำอุปกรณ์เครื่องใช้สักครู่ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องเพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่มาลินีหลังจากดูจนแน่ใจว่ามาลินีหลับสนิทอยู่บนเตียงแล้ว เธอจึงลากอรรณพไปสอบถามทันที“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมากับมาลินีได้”“นี่เธอไม่คิดจะถามฉันก่อนเหรอว่าฉันเป็นยังไงบ้าง”“เห็นสีหน้าและท่าทางเธอก็รู้แล้ว จะถามให้เสียเวลาทำไมล่ะจ๊ะอันนา”อรรณพอมยิ้มชอบใจ“เล่ามาเร็ว ๆ”“มาลินีตั้งใจจะกระโดดน้ำตาย ฉันเลยต้องกระเตงมาด้วยนี้แหละ”ปิ่นแก้วทำตาโต “แล้วเธอไปเจอมาลินีได้ยังไงล่ะ” เธอทราบมาก่อนว่าอรรณพและมาลินีอยู่จังหวัดเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทสนมกันแต่อย่างใดเพราะเรียนอยู่คนละโรงเรียน“ตอนพ่อแม่และฉันออกไปกินข้าวเพื่อกระชับความสัมพันธ์กันใหม่ ขากลับดันเจอมาลินีกำลังยืนร้องไห้อยู่บนสะพานและเตรียมจะปีนราวสะพานเพื่อกระโดดลงไปในน้ำ โอ๊ย..แก้วเอ๊ย..ตอนนั้นใจฉันแทบจะตกทะลุลงไปในนรก รีบใส่เกียร์หมาไปดึงตัวมาลินีลงมาแทบไม่ทัน”“มันเรื่องหนักหนาอะไรถึงตัดสินใจแบบนั้น”“น้อ

“มีเรื่องอะไรน่าขำ” ครูแก่ถามขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้า“เปล่า เผลอคิดเรื่องตลกอื่นน่ะเลยหลุดขำออกมา”“ตอนนี้เป็นงานเป็นการ อย่ามาทำเป็นเล่น ๆ แบบนี้ คนที่เหลืออีกเก้าคนจะเสียเวลากับเธอไปหมด” คราวนี้ส่งสายตาคมกริบลอดแว่นทรงตาเหยี่ยวกลับมาให้ด้วย“ขอโทษทุกคนนะ มาเถอะมาคุยเรื่องรายงานกันต่อ” ปิ่นแก้วรีบขอโทษก่อนแอบเป่าปาก ทำงานกับคนนิสัยแบบนี้ดูเหมือนจะเหนื่อยใช้ได้เลยถึงแม้จะไม่ชอบนิสัยครูแก่ แต่ปิ่นแก้วก็อดชื่นชมในความเฉียบขาดและชัดเจนของเธอไม่ได้ นิสารัตน์สามารถแบ่งงานให้แต่ละคนได้อย่างชัดเจนและไม่มีใครกล้าปฏิเสธ น่าจะเพราะท่าทางน่ากลัวที่อยู่ในสายเลือดของเธอ ทำให้คนรอบข้างรู้สึกเกรงใจเหมือนกำลังโดนคุณครูมอบหมายงานอยู่นั่นเองแม้นิสารัตน์จะดูมีนิสัยเข้มงวด แค่เอาเข้าจริงเธอกลับใจดีกับเพื่อนได้อย่างเหลือเชื่อ งานที่มอบหมายให้พนิดา ภานี และมาลินีนั้นไม่เสร็จสักอย่าง แต่ด้วยความเป็นผู้นำของเธอ นิสารัตน์จึงพยายามเข็นคนทั้งสามให้ทำงานออกมาให้ได้มากที่สุด จนงานสำเร็จได้ส่วนหนึ่ง และส่วนที่เหลือซึ่งยังไม่เรียบร้อยนั้นนิสารัตน์รับมาเ

ส่วนโครงการเรื่องสร้างโรงค้าส่งผลไม้และโรงงานแปรรูปนั้นเขาก็ตั้งใจจะทำเช่นกัน ตอนนี้ที่ดินในตัวอำเภอก็ได้ซื้อและเตรียมพื้นที่ไว้พร้อมแล้ว เหลือแค่แบบแปลน หากออกมาเรียบร้อยแล้วก็จะค่อย ๆ ทยอยก่อสร้าง คาดว่ากว่าจะเปิดดำเนินการได้ก็พอดีที่ปิ่นแก้วเรียนจบเหตุที่ไม่เร่งสร้างให้เสร็จโดยเร็วเพราะตอนนี้เขารับหน้าที่ดูแลร้านทั้งสองแห่งแทนปิ่นแก้วอยู่ เขาไม่อยากให้มีงานอื่นเข้ามาแทรกจนละเลยทั้งสองร้านที่เธออุตส่าห์ฝากฝังไว้ ไม่ว่าอย่างไร เรื่องของปิ่นแก้วก็เป็นเรื่องสำคัญที่สุดของเขาเสมอรออีกแค่ไม่ถึงสี่ปี รอเธอกลับมาสานต่องานของตัวเอง และเขาเริ่มงานของตนอย่างเต็มตัว สองคนช่วยกันคนละไม้ละมือเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวเล็ก ๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตของพวกเขาทั้งคู่ ชายหนุ่มรู้สึกหวานล้ำจนเหลือจะกล่าวเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เมื่อออกจากแปลงผักแล้วชายหนุ่มได้เดินเข้าไปในบริเวณบ้านของปิ่นแก้วต่อเพื่อสำรวจความเรียบร้อยซึ่งเป็นกิจวัตรที่เขาต้องทำทุกครั้งยามที่กลับมานอนบ้านบ้านหลังน้อยของเธอตั้งเป็นเงาตะคุ่มอยู่เบื้องหน้า ให้ความรู้สึกทั้งโดดเดี่ยวและวัง

เช้าวันรุ่งขึ้น ปิ่นแก้วและอรรณพมาหาอาจารย์ผู้สอนที่คณะแต่เช้าเพื่อให้ลงชื่อในจดหมายขอสัมภาษณ์ สร้างความตกอกตกใจให้กับอาจารย์เป็นอย่างมากที่สองคนนี้ทำงานเร็วแบบเหลือเชื่อ ไม่เพียงเท่านั้น ยังสามารถขอสัมภาษณ์พิทักษ์นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงได้อีก เมื่อได้รับจดหมายเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังบริษัทของพิทักษ์เพื่อขอสัมภาษณ์ และใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงเท่านั้นการสัมภาษณ์ก็เสร็จสิ้น ปิ่นแก้วและอรรณพต่างยิ้มหน้าบานระหว่างเดินออกจากบริษัทพร้อมกับเอกสารที่พิทักษ์มอบให้เต็มมือรายงานของกลุ่มเสร็จไวเป็นประวัติการณ์ จากที่อาจารย์กำหนดเวลาให้หนึ่งเดือนก่อนเริ่มนำเสนอหน้าห้อง แต่ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ รายงานทั้งหมดก็เสร็จเรียบร้อย รอเพียงแค่นำเสนอหน้าห้องอย่างเดียวเท่านั้นและการนำเสนอหน้าห้องของทั้งสองคนนั้นดีมาก เนื้อหามีการเจาะลึกและบรรยายจนเห็นภาพ อาจารย์ผู้สอนชมเปาะ ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นถึงกับตาค้างด้วยคาดไม่ถึงและอิจฉาที่ทั้งคู่ทำออกมาได้ดี และรายงานกลุ่มของปิ่นแก้วและอรรณพเป็นกลุ่มเดียวที่ได้เกรดเอบวกจากอาจารย์&

แม้จะไขความกระจ่างให้ทราบไปบ้างแล้ว แต่สายตาของทุกคนที่มองมายังคงคลางแคลงสงสัยบวกกับความรู้สึกดูหมิ่นจาง ๆ ซึ่งปิ่นแก้วได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างปลง ๆ ไม่ว่าที่ไหนสังคมไหนก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันหมด ใจอยากจะหนีกลับไปหาอะไรสนุก ๆ ทำหลังเรียนเสร็จแต่ก็ไม่สามารถทำได้ในช่วงนี้ เพราะมีกิจกรรมรับน้องในทุกเย็นหลังเลิกเรียน“จำเอาไว้นะ ไม่ว่าน้อง ๆ จะเคยมาจากไหน สูงต่ำอย่างไร ตอนนี้ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะทุกคนได้เข้ามาเรียนเป็นนักศึกษาปีหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ ทุกคนเท่าเทียมกันหมด พวกเรามีกันอยู่แค่นี้ต้องคอยช่วยเหลือกัน กลมเกลียวกันในฐานะเพื่อนร่วมรุ่น เข้าใจไหม”ปิ่นแก้วยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของรุ่นพี่ดังมาจากหน้าห้องในกิจกรรมรับน้อง ปากอยากจะพูดอยากจะบังคับอย่างไรย่อมได้ทั้งนั้น สำคัญที่ใจคนและเจ้าตัวว่าจะคิดหรือทำอย่างไรต่างหากหลังจากเปิดเทอมและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ ปิ่นแก้วก็สามารถย่อยเพื่อนร่วมรุ่นออกได้เป็นหลายกลุ่มกลุ่มแรกคือกลุ่มสอบโควตา กลุ่มนี้ค่อนข้างจะภูมิใจในความเก่งของตัวเองที่สามารถสอบเ