บทที่ 10...เกลียดนักใช่มั้ย

“อ๊า...อู๊วส์” เขาครางลั่นออกมาราวกับสัตว์ป่า กายเกร็งไปทั้งตัวยามถึงจุดสุดยอดแห่งปรารถนา เหงื่อแตกจนชุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ขนลุกชูชันไปทั้งตัว เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านจนกล้ามเนื้อกระตุก

“โอววว อูยยย พ่อขา...” เธอครางกระสันเสียวออกมาอย่างสาสมใจ “อูววว...”

“อ่า...” ชายแก่ก้มมองช่วงแก่นกายกลางลำตัวที่ยังโดนสาวเจ้าครอบครองไว้อย่างเหนียวแน่น น้ำใคร่ราคะท่วมท้นจนช่องทางสวาทลื่นชื้น แต่ความฟิตของรูสวาทก็ยังคงบีบรัดความเป็นชายอย่างโหดร้าย

“ซี๊ดส์อ่า...มีความสุขมั้ยคะ” ถามพลางลูบไล้แผ่นอก บีบบี้เม็ดนมของพ่อผัวอย่างเย้ายวน

เมื่อโดนลูกสะใภ้ถาม จ่าเติมชัยหลับตาแน่นแล้วปล่อยใจปล่อยกายให้ดื่มด่ำกับความสุขที่ผิดพลาดและไม่น่าให้อภัย เขายอมรับว่าส่วนหนึ่งก็รู้สึกผิดต่อลูกชายเหลือเกิน แต่อีกส่วนกลับรู้สึกสุขสมจนอยากจะลืมว่าหญิงสาวคือลูกสะใภ้

“พอได้แล้ว พอเถอะหนู อย่าทรมานกันแบบนี้เลย” เสียงห้ามปรามของชายแก่บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกผิด แต่มันแฝงไว้ด้วยความต้องการอย่างแน่นอน แม้ใจเขาไม่ต้องการ แต่ร่างกายของเขาต้องการอย่างไม่ต้องสงสัย

น้ำผึ้งยิ้มร้าย ไม่ยอมปล่อยให้พ่อผัวได้ตั้งตัว ก้มลงจูบปากกลิ่นบุหรี่แล้วบ