บทที่ 5...รุนแรงมากสินะ

“อุ๊ย!” เพราะเธอรู้สึกได้ถึงลำร้อนที่กำลังกระทุ้งง่ามก้นของเธออยู่ เธอจึงรีบผละตัวออกห่างจากกายแกร่ง รีบปั้นหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรต่อการเปลือยกายล่อนจ้อนของเขา ทั้งที่ในใจสั่นพร่าจนเลือดสูบฉีดไม่หยุด “ตกใจหมดเลยค่ะ”

“ทำไรอยู่ แม่หนูเลือดออกเยอะเลย” เขายิ้มให้เธอเหมือนไม่ได้ห่วงแม่ คว้าเสื้อเชิ้ตกางเกงสเลคจากราวออกมาแล้วสวมใส่อย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบชุดคลุมสีขาวของแม่มาถือไว้ “แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเบบี๋”

“อะไรนะคะ???” เธอตกใจนิดหน่อย เขาจำได้?

“วันเกิดไม่ใช่เหรอ” เขายิ้มตาพราวระยิบ

“โอว” เธออ้าปากหวอ เขารู้ด้วย อดเขินไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ แต่คุณรีบไปดีกว่า ได้ยินเสียงแม่ร้องขึ้นมาถึงนี่เลย สงสัยจะไม่ไหวแล้วจริงๆ”

แต่เขาดูไม่กังวลเท่าไหร่ พอได้เสื้อคลุมสำหรับแม่แล้ว เขาเดินนำเธอลงไปยังชั้นล่างอย่างใจเย็น เหมือนชินชากับเหตุการณ์แบบนี้

ซึ่งเป็นไปได้สูงมาก ลำเขาใหญ่โตขนาดนั้น น่าจะเคยทำสาวๆแหกมาแล้วหลายคน !

“โอยยแสบไปหมดแล้วไรอัน เร็วซี่ ฉันโดนเย็บหอยแน่ โอยหอยฉันแหกแบบนี้ ฉันจะทำไง” แม่โวยวายไม่หยุด จนเธออดระอาใจไม่ได้ “ฉันอายเข้าตายเลย อย่าบอกโรงพยาบาลเด็ดขาดนะว่าฉันเป็นหัวหน้าแอร์ บอกว่าฉันเป็นแค่แม่บ้าน!!”

“แล้วทำกันอีท่าไหนล่ะคะ”

ไรอันหัวเราะ...แม่เธอหน้าหงิก

“ยุ่งน่า ไม่ใช่เรื่องของเด็ก!”

ไรอันสวมเสื้อคลุมให้แม่แล้วช้อนร่างขึ้นอุ้มอีกครั้ง อย่างใจเย็นเหมือนเดิม

“บีไม่ต้องไปหรอก ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพ่อโทรหา” เขาหันมามองเธอด้วยสายตาพราว คิ้วเลิกขึ้นเหมือนจะอวดความเจ๋งของตัวเอง “ไปครับที่รัก ไม่ต้องร้องแล้ว ถ้าคุณไม่แหกบ้างก็แปลกแล้ว ของผมใหญ่ขนาดไหนล่ะ”

“อีตาบ้า! แค่สิบเอ็ดนิ้วทำเป็นคุย!”

สองผัวเมียหัวเราะคิกคัก ทั้งที่เลือดไหลเต็มบ้านแล้ว ซึ่งคนที่ต้องทำความสะอาดก็คือเธอ เพราะแม่ไม่ยอมจ้างแม่บ้านมาทำงานประจำ เธอก็เลยเป็นแจ๋วประจำบ้านไปโดยปริยาย

“รุนแรงขนาดไหนกันนะ??” เธออดสงสัยไม่ได้ ขณะเช็ดเลือดตามบันได “ถึงว่า ร้องครางดังลั่นบ้านไปหมด เล่นกันจนพังเลยอ่ะ แต่พระเจ้า!!...สิบเอ็ดนิ้วเลยเหรอวะ ไอ้จ้อนนั่นสิบเอ็ดนิ้วเหรอ โอยย อันใหญ่เท่าแขน คิดแล้วก็...เสียวแทน!!!”